In september 2017 zag ik beelden van de première van de musical ‘Was getekend: Annie M.G.”; daar wilde ik ook naar toe. Op zaterdag 28 juli hadden we kaarten voor de matinee-voorstelling in het DeLaMar-theater in Amsterdam. We maakten er een dagje uit van.
Om 10.00 uur vertrokken we met de bus uit Roden en om 12.45 uur stonden we op het Centraal Station in Amsterdam. Altijd genieten; oude gebouwen, paleizen, herenhuizen, grachten, kerken en heel veel toeristen. Na Berlijn keek ik met andere ogen naar onze hoofdstad.

We wilden eerst een lunch en streken neer op een terras. De kaart was helemaal in het Engels opgesteld. Ik wou graag thee. “Black or green?” “Hebben jullie ook rooibos?” Hij had er nog nooit van gehoord. Ik overwoog even om het voor hem te vertalen in ‘redbush’ maar ik wist niet of dat een goede vertaling was, ik durfde niet. Ik kreeg black tea; ook prima.
We bestelden een uitsmijter, die op de kaart stond als ‘Dutch Breakfast’.
Hartstikke Nederlands met wittebrood, ham en kaas en hartstikke lekker. Naast ons zaten Ieren (T-shirt van St. Patrick en een heerlijk accent), er waren Indiërs, Duitsers en Skandinaviërs. Lopend door de stad op zoek naar het theater kwamen we bijna alle soorten wereldburgers tegen die er zijn. In groepen met rolkoffertjes, in duo’s kibbelend boven een plattegrondje van de binnenstad, maar ook allerlei soorten gekleurde Nederlanders die voor hun eigen huis op de stoep of op een bankje zaten en ‘een ieder hoorde hen in zijn eigen taal spreken’.

Toen wij in het theater binnenkwamen was het ineens helemaal over met multiculti Amsterdam. We hoorden alleen maar Nederlands en zagen alleen maar Nederlanders.
We werden betoverd door Simone Kleinsma, William Spaay en de rest van de cast die ons meenamen het leven van Annie M.G. Smidt in. Het spektakel begint met zoon Flip van Duijn die op zolder een koffer vindt met daarin oude brieven die zijn moeder heeft bewaard.
Annie verschijnt dan ook op het podium Flip vraagt aan zijn moeder wie zij nu eigenlijk was, buiten het icoon ‘Annie M.G. Schmidt’, het stoute volwassen kind, waar heel Nederland mee wegloopt. Moeder Annie fietst er omheen. Ze ontwijkt vragen, declameert een versje of zingt een geestig zelfgeschreven liedje.

We zagen Annie als klein meisje, als jonge journaliste en als oude vrouw. De drie personages stonden soms met z’n drieën op het podium (zie foto links) en praatten met elkaar. Als rode draad door de voorstelling loopt de drang naar vrijheid die Annie altijd in zich had.
Haar levensverhaal en haar levenswerk worden op een heel mooie manier met elkaar verweven. We hoorden haar liedjes voorbijkomen, de boeken, de hoorspelen, de musicals, maar ook stukjes uit interviews met haar. Op het moment dat Jip en Janneke opkomen en beginnen met het liedje ‘Ik ben Jip en ik ben Janneke..” ging er een golf van herkenning door de zaal. Mensen humden mee en zaten op het puntje van de stoel. Hetzelfde gebeurde bij het liedje ‘Wil joe hef a kup of tie’ uit de familie Doorsnee en bij ‘Dansen op vulkaan’.
Lees alles over deze musical in de recensie met foto’s en video’s op de website Musicalweb >>>. De voorstelling is nog te zien tot 30 december, je kunt kaarten reserveren via de website van het DeLaMar-theater >>> , daarop vind je ook een trailer van de voorstelling, kun je alvast even een stukje voorstelling ‘proeven’.

Dans, muziek, zang, een fantastische groep acteurs/zangers en een vijfkoppig orkest: het was prachtig. Je hoeft de recensies maar te lezen en je weet dat het een geweldige musical is. Maar door en door Nederlands. Om even terug te komen op het begin van dit verhaal:  oer-Nederlands. Het levenswerk van Annie M.G. Smidt is Nederlands erfgoed en staat in ons aller geheugen gegrift. Het gaat over een Nederland dat er niet meer is. Net zoals het Nederland van de Gouden Eeuw er niet meer is en het Nederland van de hunebedbouwers ook niet. Nederland is in rap tempo aan het internationaliseren.
Het was heerlijk om ons even onder te dompelen in de collectieve herinneringen aan Annie M.G. Smidt en de door haar bedachte personages; daarna aten we een heerlijke pizza bij Ristorante Trattoria Fantasia tegenover het theater en dronken een beker (met onze naam er op) cappuccino bij Starbucks op het Centraal Station.
Over internationaliseren gesproken……

Lees hierbij ook het blog dat ik schreef over het ontroerende lied ‘Leeg’ dat Simone Kleinsma zong in deze voorstelling.