Categorie: Muziek Pagina 8 van 37

15 januari: TBONTB 14 – Sweet memories.

Door Ada

Op 15 januari 2021

Onder het tabblad ‘Geschiedenis’ vind je op deze website een submenu met de titel ‘Sweet memories’.
Als je daarop klikt kom je op een pagina waar ik beschrijf wat deze zoete herinneringen voor mij betekenen.
Op dit blog vandaag een paar voorbeelden van ‘Sweet memorie-blogs’ uit de afgelopen zes jaar.

Als puber in de jaren ’70 was ik helemaal idolaat van de glamrockgroep Mud.
Mijn hele kamer hing vol met posters van Les, Rob, Ray en Dave; er hing zelfs een poster van de mannen aan het plafond: dat was het eerste wat ik zag als ik ’s morgen wakker werd.
In april 2015 schreef ik een blog over ‘sweet memories & Mud: hierbij een link naar dat verhaal.

Aan onze dochters hangen ontzettend veel zoete herinneringen.
Slaapliedjes bij het naar bed brengen, verhaaltjes voorlezen, te veel om op te noemen.
De baby-herinneringen aan hen vallen samen met onze jaren ’60-kinderwagen; een blauw-witte wagen met een ruime bak die mijn ouders in 1960 splinternieuw kochten.
Over die kinderwagen en wie daar allemaal in hebben gelegen schreef ik in 2018 een blog onder de titel ‘Onze oldtimer’.

Rond het overlijden van mijn moeder in 2017 schreef ik destijds blogs over het rouwproces.
Hoe er steeds stukjes werden afgerond en hoe ik dat destijds beleefde.
In januari 2018 schreef ik over een bezoek aan Hoogersmilde. Ik ging even langs bij de nieuwe bewoonster van haar oude appartement en ging naar het kerkhof om het graf te verzorgen, waar toen nog geen steen op stond. Het blog heet Weer een stukje.

Voor het boek schreef ik een blog over hoe ergernis over dingen na jaren overgaat in ontroering.
Morgen in dit theater.

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.

Reageren

5 januari: Jantje en de ganzen.

Door Ada

Op 5 januari 2021

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vorige week, voor de jaarwisseling, overleed ons oudste cantorijlid Jantje Alkema.
Ze was in november opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze haar heup gebroken had.
Ze herstelde wonderwel en na een revalidatieperiode in Maartenshof mocht ze weer naar huis.
Vlak voordat ze weg zou brak er corona uit in dat verpleeghuis en mocht ze niet meer weg om besmetting buiten het huis te voorkomen.
Het bijna onvermijdelijke gebeurde: Jantje kreeg corona en overleed aan een bijkomende longontsteking.
Wrang.
Ze was 88, maar nog erg vief; ze woonde nog steeds zelfstandig en zong tot maart 2020 wekelijks haar sopraan-partij mee in de Cantorij Roden.

Vanmiddag keek ik via Kerkomroep naar de dankdienst voor haar leven vanuit de Catharinakerk; we maakten kennis met de andere kanten van Jantje.
Dochter, echtgenote, moeder, weduwe, oma: de dochters schetsten in hun eigen streektaal een beeld van een warme vrouw met een groot hart die haar kuikens graag bij zich had, een moederkloek.
We hadden met een klein deel van de cantorij een opname gemaakt van twee liederen die in de dienst werden afgespeeld.
Onder normale omstandigheden hadden we in deze kerkdienst met de voltallige cantorij gezongen en op die manier afscheid van haar kunnen nemen, nu bleef het ‘afstandelijk’ en dat is wat mij betreft één van de naarste gevolgen van het coronavirus.
Ook kleinzoon David leverde een bijdrage aan de dienst: hij speelde op de piano het stuk ‘Gnossienne’ van Erik Satie.
Omi zou trots geweest zijn.

Aan het eind van de plechtigheid vertelde voorganger Walter Meijles een ontroerend verhaal over ganzen met betrekking tot het overlijden van Jantje.

En dan over die ganzen……want of je nu wilt of niet, op de dagen waarop het erop aankomt, zoals de dag dat je moeder sterft, krijgt alles lading en betekenis.
En dan zijn daar die ganzen in de lucht. Ganzen staan symbool voor het achterlaten van het oude, van de tijd of de plek die geen voeding meer geven kan. De ganzen komen terug wanneer nieuw leven weer mogelijk is. Daarmee staan ganzen symbool voor zowel geboorte, nieuw begin, als voor het leven verlaten en de zielereis die gemaakt wordt.

We hebben inmiddels ontdekt dat het vliegen in die beroemde V-vorm een functie heeft. Om de beurt neemt de voorste gans de moeilijkste plek in, zodat de ganzen die er achter vliegen baat hebben bij de luwte van de wind die verplaatst wordt. Otewel: samen hou je het langer vol en kom je verder door samen te werken.
En tot slot hebben we daar dan dat gakken, dat typische geluid van het buitengebied waar water te vinden is; Jantje vond het prachtig en jullie hebben het gehoord de dag dat ze stierf, overvliegende ganzen.

Jantje was al lid van de cantorij vanaf de oprichting in de jaren ’80 en was één van de trouwste leden.
Als we straks (hopelijk dit voorjaar) als cantorij weer met elkaar mogen zingen, zal Jantje’s stoel op de eerste sopranenrij leeg blijven.
We houden haar in herinnering als het creatieve, gezellige mens dat ze was maar vooral als toegewijde sopraan.
Toen de uitzending op Kerkomroep was afgelopen en ik de computer uitzette, hoorde ik de klokken luiden van de Catharinakerk op de Brink terwijl de kist, overladen met bloemen, naar buiten werd gedragen.
Dag Jantje.

Reageren

18 december: TBONTB 10 – Zingen is veel meer dan alleen je stem gebruiken.

Door Ada

Op 18 december 2020

In Muziek

Vandaag het nieuwe blog dat ik schreef voor het boek voor de categorie ‘Muziek’

2020: Zingen is veel meer dan alleen je stem gebruiken.

Zingen en gitaarspelen: het is onlosmakelijk met mij verbonden.
Toen ik mijn gitaar kreeg in 1971 was ik de koning te rijk.
Het eerste lied waarbij ik mezelf kon begeleiden was ‘Mandolinen zongen zacht in Nicosia’ van de Zangeres zonder Naam.
Wat heb ik in de loop van de jaren vaak met die gitaar om mijn nek gestaan om voor en met andere mensen te zingen.
Samen met Gerard of met het ‘Af&Toe-koor’ of alleen, of met Hosanna of het kinderkoor.
Wat ik in de loop van de jaren heb geleerd is dat zingen veel meer is dan alleen je stem gebruiken.

Een paar voorbeelden:
– In de groep op beschermde woonvorm waar mijn schoonmoeder woonde zat ook meneer Bos. Hij vertelde een keer bij de koffie dat hij vroeger altijd zong. Vooral achter de ploeg. “Wat zong u dan?” vroeg Gerard. De oogjes begonnen al te glimmen bij de herinnering: “Heb meelij, Jet!” Dat lied kenden wij niet. Maar met internet is daar tegenwoordig wat aan te doen. Dus ik zoeken. Eerst op Wikipedia en toen op YouTube. Ik vond een opname van Kees Pruis uit 1929. Toen begrepen wij de guitige blik van meneer Bos; het lied gaat over een hele dikke vrouw die bij een hele dunne man in bed ligt. Hij wordt bijna geplet en roept dan “Heb meelij Jet…!” Bij ons volgende bezoek aan moeder bracht ik mijn gitaar mee en gingen we met de bewoners zingen; als verrassing voor Bos zetten we ‘Heb meelij, Jet’ in “Jij neemt alle dekens, o monstervrouw, ik bibber van de kou!”
Bos sloeg zich op de knieën van de pret en zong het luidkeels mee.
Werd het mooi gezongen? Welnee.

– Ooit zongen Gerard en ik bij een viering in ‘De Enk’, een verpleeghuis in Zuidlaren.
Daar zongen we o.a. het lied ‘Jerushalaim, stad van goud’.
Later hoorden we van de voorganger dat dat lied iets heel bijzonders had veroorzaakt: een mevrouw die al een poosje in bed lag en nergens meer op reageerde had die middag steeds die melodie geneuried. Het ging hier om een Joodse mevrouw en ‘Jerushalaim’ is geschreven op de melodie van een oud, Joods volkslied, dat die dag bij mevrouw was bovengekomen.
De dochter had samen met haar moeder gezongen en was erg blij met deze onverwachte opleving.

– Op het kinderkoor dat wij in Roden hebben gehad zat een meisje met het syndroom van Down.
Het kind genoot intens van het zingen, kende alle liedjes uit haar hoofd en werd door de andere kinderen (die ook op school bij haar in de klas zaten) heel lief begeleid en geholpen.
Ze zong altijd erg enthousiast mee, ook wel eens een beetje hard en ook niet altijd even zuiver, maar als ik vroeg of het iets zachter kon ging ze daar bijna altijd in mee.
Toen we een keer met het koor op een Kinderkorenfestival zongen kreeg ik van een jurylid het advies: “Er zit een brommer in het koor, dat kind kun je beter van je koor af doen.“
Tssss. Nee, natuurlijk deed ik dat niet. Zingen is meer dan alleen je stem gebruiken.

Zingen in verpleeghuizen, zingen met de cantorij, zingen op de Maandagavondclub: het doet iets met me.
Het delen van mijn talent levert altijd veel plezier op.
Kun je nog zingen? Zing dan mee!

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.

Reageren

17 december: Kerst-kitsch.

Door Ada

Op 17 december 2020

In Muziek, Sweet memories

Toen Gerard en ik in maart 1983 trouwden namen we allebei onze eigen LP’s en cassettebandjes mee.
Eén van de eerste LP’s die we samen kochten was een kerst-LP van BZN, ‘We wish you a merry Christmas’.
Iedere kerst kwam de plaat op de draaitafel van de platenspeler te liggen en hoorden we Jan & Annie zingen over Mary’s boychild en de Jingle bells.
Jarenlang schalden de kerstklanken van BZN door ons huis; we tuigden de kerstboom er bij op, knipten er met de kinderen papieren sterren bij met een tafel vol lijm en zilverglitters en dronken er op 1e kerstdag met mijn ouders de toen heel hippe Irish Coffee bij.
“We zetten nog even een kerstmuziekje op.”
We zongen alle teksten blijmoedig mee.

Totdat de CD-speler zijn intrede deed.
De LP’s stonden eerst nog in de kamer maar kwamen ten langen leste in een koffer op zolder te staan en we vergaten de kerstmuziek van BZN.
We kochten andere kerstmuziek en de kinderen brachten hun eigen kerstliedjes mee.
Pentatonix bijvoorbeeld gaf aan het begrip ‘kerstlied’ een geheel nieuwe invulling.
Ik ontdekte de klassieke muziek en we luisterden graag naar Christmascarols.

‘Sleep my little angel…’ hoorde ik jaren niet meer, totdat ik vorig jaar toegang kreeg tot Spotify.
Daar kun je alles op vinden, zelfs ‘We wish you a merry Christmas’ van BZN.
Mmmmmmm.
Deze LP zou ik nu niet meer kopen.
Maar hoe fout deze jaren ’80 muziek me nu ook in de oren klinkt: ik smelt er nog steeds helemaal bij weg.
Dus als er niemand in de buurt is zet ik de Volendammers even op.
Geen idee hoe het klinkt? Klik hier voor een video van ‘The sleighing song’.

Kerst-kitsch.
Sweet memories.

Reageren

11 december: TBONTB 9 – Muziek.

Door Ada

Op 11 december 2020

In Muziek

Muziek speelt een grote rol in mijn leven.

Zelf musiceren.
Het begon al toen ik klein was: ik zong in kinderkoor ‘De Schakeltjes’, kreeg ik blokfluitles van meester de Vink en kreeg ik op m’n elfde mijn eerste gitaar.
Op mijn 19^e richtten we in Hoogersmilde jeugdkoor ‘Hosanna’ op en later zong ik in diverse gemengde koren.
In Roden startten we in 1992 met een kinderkoor (zie ‘Wenkbrauwen als dirigeerstok’ ) en van 2007 tot 2017 zong ik alt bij de Catharinacantorij Roden; in 2019 maakte ik een cantorij-doorstart door lid te worden van de Cantorij Roden.
Van de wekelijkse cantorijavond kan ik ontzettend genieten.
Tot 2019 vormde ik met Gerard bijna 30 jaar het ‘duo Waninge’; we werkten mee aan kerkdiensten en aanverwante bijeenkomsten, maar in 2019 we hebben besloten om hiermee te stoppen. Daarmee kwam er meer ruimte voor het ‘Af&Toe-koor’van onze PKN gemeente en voor een gelegenheidskwartet met Jaap of Joop (bassen), Gerard(tenor) en Piety of Nienke (sopraan).
Ook doe ik af en toe mee aan gelegenheidskoor ‘Agioso’ van Wim Opgelder in Zuidlaren.

Op latere leeftijd heb ik mezelf accordeonspelen geleerd met de boeken ‘Knop & Toets’ de delen 1 tm 4. Ik heb zelf een accordeon en speel bijna iedere dag, maar daarmee treed ik niet in de openbaarheid.

Radio en muziek luisteren.
Naast muziek maken hou ik ook heel erg van naar muziek luisteren.
De radio is er eigenlijk altijd, altijd geweest ook.
Hilversum 3, Radio 2 en uiteindelijk Radio 5: de radio groeide gewoon met me mee.
Muziek ‘voor jezelf’ kwam tot ontwikkeling in mijn jeugd. Wij hadden thuis geen platenspeler, maar wel een bandrecorder. Later kwam de cassetterecorder, toen de CD-speler, vervolgens de computer en tegenwoordig heb je Spotify.
Door de jaren heen heb ik heel wat muziek verzameld waar ik graag naar luister.
Muziek helpt mij om te ontspannen; het liefst zit ik met een borduurwerkje in de handen een hele mis te luisteren, daar kan ik helemaal in op gaan.
“Wat vind je het mooiste?” vroeg mij laatst iemand.
Eerlijk gezegd: ik kan niet kiezen.
Ik luister niet alleen graag naar klassieke muziek: de lezers van mijn blog weten dat ik ook van smartlappen hou. En van Mud. En natuurlijk Daniël Lohues……

Muziek en herinneringen.
Muziek brengt bij mij soms onverwacht herinneringen naar boven, net als geuren.
Bij “I’ll be there before the next teardrop falls” van Freddy Fender bijvoorbeeld moet ik altijd denken aan die vakantie in Oostenrijk waar ik als 13-jarige voor het eerst verliefd was.
En bij “Junge, komm bald wieder” van Freddy Quinn sta ik weer als 7-jarige bij de jukebox in een Duitse kroeg.
En bij psalm 139 ‘Heer die mij ziet zoals ik ben’ ben ik in gedachten bij de rouwdienst voor mijn vader.
Dat is wat muziek met mijn geest doet: het trekt het laadje van de herinnering open.

Volgende week verschijnt op vrijdag het nieuwe blog dat ik voor het boek schreef over dit onderwerp: ‘Zingen is veel meer dan alleen je stem gebruiken’.

Bij ieder onderwerp heb ik voor het boek 3 of 4 blogs verzameld, maar bij ‘Muziek’ was die keuze wel heel moeilijk; ik wilde eigenlijk wel 15 blogs opnemen!
Goed idee, doen we niet.
Vind je het leuk om die selectie te lezen?

26 augustus 2019: So wie im Märchen Over mijn oma die zo’n fan was van Heintje

20 oktober 2016: Whispering Hope Mijn herinneringen aan deze ‘evergreen’, gezongen door Mieke Telkamp.

25 september 2018: Hoch und weit Een blog over een repetitieavond met het projectkoor van Wim Opgelder in Zuidlaren

21 februari 2018: Er zijn is genoeg Op bezoek bij mijn oude demente buurvrouw Zwanny in Vredewold. We zingen ‘de Heer is mijn herder’.

27 februari 2019: Een leeuw? Niet? Een lion dan? Zingen met de Maandagavondclub met een memory-spel.

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.

Reageren

3 december: Klus geklaard.

Door Ada

Op 3 december 2020

In Geschiedenis, Sweet memories

Gisteren stond er een foto van mijn overgrootvader op deze website.
Die kwam ik tegen toen ik het foto-archief van mijn ouders onder handen nam.
(Eerdere blogs over dit onderwerp: Foto’s en melancholie en Een baby uit 1932)
Zaterdagmiddag legde ik de laatste hand.
Toen had ik:
– alle foto’s uit alle oude albums gehaald
– alle foto’s op chronologische volgorde gezocht.
– twee albums gemaakt met foto’s van het leven van mijn ouders: één tot 1980 en één tot 2017.
– alle oude albums uit elkaar gehaald: kaften/omslagen bij het restafval, fotobladen bij het oud papier
– de foto’s die ik niet in de albums hebt geplakt verdeeld over de mensen die er op stonden: het gezin van mijn broer en ons gezin.

Wat een klus mensen; maar wat waardevol om te doen.
Afgelopen weekend kwamen mijn broer en schoonzus op bezoek en samen hebben we de albums bekeken.
Twee levens en één huwelijk in foto’s gevangen.
Verliefd, verloofd, getrouwd, kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen.
Gewone levens van gewone mensen, maar voor ons heel bijzonder.
De albums komen straks in het familiearchief, bewaard voor het nageslacht.

Op dit blog twee foto’s die ik zelf al vergeten was: een tweejarige Ada in de tuin van de woning bij de steenfabriek waar wij tot 1963 woonden.
Spelen in de ‘sambak’.
Sweet memories.

Reageren

25 november: De komma van Ardaan.

Door Ada

Op 25 november 2020

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Zat ik afgelopen zondag nog te mokken dat ik het zingen en de cantorij zo miste, gisteravond was er zomaar weer een cantorij-repetitie.
In zeer afgeslankte vorm weliswaar, maar toch: weer even samen zingen.
Op de vraag ‘Wie wil er meezingen in een cantorij-kwartet zodra dat weer mag?’ had ik per kerende post positief gereageerd.
In de komende tijd zal een klein deel van de cantorij 2x aan een viering meewerken: op de 4e adventszondag (20 december) en op 1e kerstdag; als alt mag ik meewerken aan de viering van eerste kerstdag, maar omdat de alt die voor de 4e advent was gevraagd gisteren op de eerste repetitie niet kon mocht ik voor haar invallen. Lucky me!
Van 19.30 tot 20.30 uur repeteerden we met koortje 1: het kwartet mocht al een sextet worden, dus met 2 sopranen, 2 bassen en 1 tenor studeerden we 2 werken van J.S. Bach in.
Die kerkdienst op 20 december staat namelijk helemaal in het teken van Bach en Erwin is die zondag organist: mis het niet zou ik zeggen!

Om 20.45 uur stonden we met 5 nieuwe zangers klaar voor de tweede repetitie: koortje 2. Omdat ik al een uur had gezongen hoefde ik niet mee te doen met inzingen.
Van koster Gerard kreeg ik even een kop heerlijke oploskoffie, waarna we ons stortten op ‘Nu sijt willecome’ en ‘In de nacht gekomen’, een lied op de melodie van de christmascarol ‘In the bleak midwinter’.

Wat was het weer heerlijk om samen te zingen!
En wat een mooie muziek: advent & kerstliederen.
Voor sommigen van ons al heel vertrouwd, maar voor mij waren een aantal stukken toch helemaal nieuw.
Bij één lied was er discussie of we bij de zin ‘Heer, de wereld wacht’ nou een komma moesten zingen (lees: even ademhalen) of niet.
Van Karel mochten we absoluut niet ademhalen; tenminste niet op die plek.
“Maar er staat wel een komma op mijn muziekblad” riep één van de mannen.
“Die is niet van mij.” pareerde onze cantor onmiddellijk “dat is vast een aantekening van een eerdere dirigent.”
Een bas wist van de hoed en de rand: “Die komma is van Ardaan*.”

“Gum maar uit, we zingen geen komma, maar houden even heel kort in.”
We houden even kort in; krijg dat maar eens gelijk met z’n zessen.
Maar we kwamen er prima uit met elkaar: volgende week weer!

Happiness is…… singing in a choir!

Vanmorgen kreeg ik een mail van een bestuurslid van de cantorij.
“Bedankt dat je gisteravond wilde invallen.
Weer zingen was als balsem voor mijn ziel”.
Twee zielen, één gedachte.

* Ardaan Dercksen was de cantor van de Op de Helte-cantorij voor Thysia Betting.

Reageren

24 november: Wat zou er gebeurd kunnen zijn?

Door Ada

Op 24 november 2020

In Lezen, Muziek

Gistermorgen rond een uur of 10 kwam in de Evergreen Top 1000 op Radio 5 een liedje voorbij van Conny Vandenbos.
Het liedje heet ‘de Noorderzon scheen’.

Vanaf het begin, het lied kwam uit in 1976, heeft die tekst mij geïntrigeerd.
Een man die zomaar uit z’n gezinsleven stapt om elders een heel nieuw leven te beginnen.
Ik zag die vrouw dan in de keuken staan bij die snelkookpan en heb me altijd afgevraagd: hoe ging het verder?
Wat zou er gebeurd kunnen zijn?
Klik hier: Conny Vandenbos‘ om het lied te beluisteren.
In 2017 schreef ik één van de eerste blogseries voor deze website. In zes delen publiceerde ik destijds drie verhalen met een mogelijke afloop.
De verhalen staan los van elkaar; de hoofdrolspelers en omstandigheden worden steeds heel anders ingevuld, uitgangspunt is steeds de tekst van het lied van Connie van den Bosch.

Het eerste verhaal is geschreven vanuit Peter, de man die zijn gezin in de steek laat.
Na twintig jaar wonen in Canada ontdekt hij dat hij opa is van kleindochtertje Merel.
Zou het contact weer hersteld kunnen worden?
Hierbij een link naar het verhaal van Peter.

De tweede mogelijkheid beschrijft het leven van Anja, de vrouw die werd verlaten door Peter.
Zij krijgt na jaren een brief van Peter, die inmiddels een tweede gezin heeft in Brazilië: “Kunnen wij elkaar weer eens ontmoeten?”
Maar willen zoon Dennis en dochter Naomi hun halfbroers en -zusjes wel ontmoeten?
Lees hier het verhaal van Anja:

Hoe zoon Dennis het destijds heeft beleefd lezen we in het derde verhaal.
Er is een ramp gebeurd in Nairobi en op het journaal zien Anja en Dennis bij de reddingswerkers van Artsen zonder Grenzen een man die heel veel lijkt op Peter.
Wel mager en grijs…..zou het onze Peter zijn?
Lees hoe Dennis verwoede pogingen doet om die ene reddingswerker op te sporen: hierbij een link naar de bevindingen van Dennis.

In deze drie verhalen komt er na twintig jaar weer contact tussen Peter en zijn gezin, maar er is ook een scenario denkbaar waarbij Peter nooit terugkomt.
Verder is er is nog één personage uit dit verhaal niet aan het woord geweest en dat is dochter Naomi.
Mocht er iemand onder mijn lezers zijn die een verhaal wil schrijven over wat er volgens hem/haar is gebeurd of over hoe Naomi dat heeft beleefd, dan zou ik dat erg leuk vinden.
Je hoeft daarbij helemaal geen rekening te houden met wat ik al heb geschreven over de andere hoofdpersonen: voel je vrij om een heel nieuw verhaal te schrijven.
In 2017 zette ik deze vraag ook uit, maar toen heeft niemand de handschoen opgepakt; het verhaal van Naomi werd niet geschreven.
Heb je inmiddels inspiratie opgedaan en zie jij voor je hoe het met dochter Naomi is verder gegaan?
Neem dan contact met me op door te klikken op ‘een reactie plaatsen’.
Dan geef ik je mijn emailadres en kun je je verhaal opsturen.

Reageren

11 november: ‘Alors je chante’ – Rika Zarai

Door Ada

Op 11 november 2020

In Muziek

Er zijn van die liedjes waar ik onmiddellijk van opknap als ik ze hoor.
‘Alors, je chante’ van Rika Zarai is zo’n liedje.
Niet alleen van de muziek knap je op, ook de tekst is erg opbeurend.
Na veertien jaar Franse les kan ik het nog steeds niet meezingen, Rika zingt het veel te snel, maar bij het refrein lukt het al wel.

Alors je chante! L’ete, l’ amour et la joie,
Alors je chante, et mon chagrin ’s en va.

vertaling: Dus ik zing! Over de zomer, de liefde en de vreugde, dus ik zing en mijn verdriet gaat weg.

Nou weet ik natuurlijk ook wel dat verdriet niet weg gaat als je zingt.
Het verdriet blijft, maar als je zingt beur je je zelf een beetje op.
Deze week las ik in een tijdschrift een interview met Femke van der Laan, (de weduwe van Eberhard van der Laan) met de kop ‘Vechten tegen verdriet heeft geen zin’.
Ze zegt o.a. “Verdriet is als een bal die op het water drijft. Als je steeds maar worstelt om die bal onder water te drukken kost het heel veel kracht en energie. En als je even niet oplet dan popt hij ineens met een een enorme knal uit het water. Terwijl als je die bal gewoon laat drijven en kijkt naar je verdriet, dan zie je gewoon die bal.” Tot zover Femke.
Als je met Rika meezingt, dan blaas je de bal een eindje van je af; hij is er wel, maar drijft een beetje bij je weg.

‘Verdriet’ is trouwens ook niet de enige vertaling van het Franse woord ‘chagrin’; het kan ook staan voor kommer, droefheid, chagrijn en rouw.
Hierbij een link naar een YouTube-video van het liedje Alors je chante
Zoekend naar informatie over het nummer vond ik dat het origineel een Spaans lied is; het was de Spaanse inzending voor het Eurovisie Songfestival in 1969.
Het heet ‘Vivo cantando’ en het wordt gezongen door de zangeres Salomé.
Van dat optreden op het songfestival eind jaren ’60 heb ik ook een opname gevonden.
Ook even genieten van heel zwaar opgemaakte jaren’60 ogen en drie mannen in smoking in het achtergrond koor?
Klik hier voor een link.
In het begin denk je “Dat is toch niet hetzelfde liedje?” Even geduld, Rika heeft het intro in haar versie gewoon overgeslagen.

P.S.
Niemand voor jou gezongen vanavond op het lichtjesfeest van Sint Maarten?
Klik dan op dit oude blog ‘Lichtjes’ uit 2016.
Dan zing ik nog even voor je…..wel even naar beneden scrollen.

Reageren

22 oktober: Now I understand

Door Ada

Op 22 oktober 2020

In Muziek

Een maandagmiddag in oktober, ‘witte-tornado-dag’ in huize Waninge.
Om het huishouden wat te verlichten luister ik naar Radio 5, maar vanaf 14.00 u wordt daar een programma uitgezonden waar ondertussen ook bingo met de luisteraars wordt gespeeld.
Niks mis met bingo, maar ik hoef al die nummers niet op de radio te horen.
Gelukkig hebben we tegenwoordig overal podcast’s van, dus rond twee uur gingen mijn oortjes in en luisterde ik naar mijn favoriete programma Goudmijn, de uitzending van zaterdag 28 september.

Er kwam een luisteraar aan de telefoon die vertelde dat ze de liedjes van Don McLean uit 1971 zo mooi vond.
Oh ja, vond ik ook.
In de jaren ’70 had ik een album van hem, ‘American Pie’ heette het; in 2017 schreef ik al eens een blog over een ander nummer op dat bandje ‘The grave’
Die mevrouw had het over ‘Vincent’. Veel mensen vinden het een ‘zeurlied’ omdat het zo bekend is en op Arbeidsvitaminen en soortgelijke programma’s helemaal grijs gedraaid is.
Zij had zich nooit zo gerealiseerd dat dat lied ging over Vincent van Gogh en dat Don McLean met zijn tekst schilderijen die Van Gogh ooit geschilderd heeft beschrijft. Ik citeer even die mevrouw: “Deze week stuurde iemand van mijn schilderclub mij een link naar een video van Vincent, met beelden van de schilderijen erbij. Toen begreep ik pas wat hij zong. Als je die beelden erbij ziet wordt het ineens duidelijk.”

Ook ik begreep als 17-jarig niks van de tekst. Zeg nou zelf……

Starry, starry night
Flaming flowers that brightly blaze
Swirling clouds in violet haze
Reflect in Vincent’s eyes of china blue
Colors changing hue
Morning fields of amber grain
Weathered faces lined in pain
Are soothed beneath the artist’s loving hand

Op internet zocht ik de bewuste video op, luisterde naar het lied en bekeek de schilderijen die werden getoond.
Wat mooi.
Ook ik was al ‘uitgeluisterd’ op dit nummer van Don McLean, maar op deze manier luister je met andere oren; en omdat je ogen ook meedoen en komt de schilder Vincent dichterbij.
Ook even luisteren én kijken? Hierbij een link

Reageren