De waarde van de dag

“Wij gaan op zoek naar een voetbaldoel.”
Dat was de laatste zin van het blog over de versiering van onze straat voor het Rodermarktfeest.
(Niet gelezen? Klik dan hier voor het blog ‘Wij hebben Duitsland’.)
Onze buren hadden nog een klein doel dat we mochten lenen.
Met z’n tweeën bedachten Gerard en ik hoe wij onze tuin zouden versieren.
Op het schildersdoek maakten wij een mixed-media-presentatie met krantenkoppen en foto’s van het drama van de uitschakeling van Nederland in 1974.
Gerard printte de hoofden van het hele Nederlandse elftal uit en zette die in de tuin voor het doel.
Een vlaggetjeslijn met de Duitse driekleur maakte het af.  Op de kleine vlaggetjes staat:  “Zijn we er toch weer ingetuind…!”

Het was een drukte van belang in de  straat woensdagavond.
Iedereen was druk bezig om zijn/haar tuin te versieren, verlichting aan te leggen en commentaar te leveren op de andere tuinen.
Er kwamen veel andere Rodenaren langs,  waaronder een stel dat wij al lang kennen.
“Oh. 1974! Ik weet nog waar ik was!”
Gerard ook. Hij was destijds 13 jaar en herinnert het zich nog als de dag van gisteren; ziek was hij er van.
Later op de avond spraken we nog een paar voorbijgangers die ook traumatische ervaringen hadden opgedaan in 1974.
Als je weet ‘what happened in 1974’ verraad je daarmee trouwens ook je leeftijd.

Er kwamen nieuwe buren van de nieuwe huizen van even verderop kijken en kennismaken.
“Wij zijn Jan en Janny.”
In die categorie kwamen ook nog een Hans en Willy voorbij; echte Roners die de vorige bewoonster van ons huis nog hadden gekend (wij wonen hier vanaf 1989) en nog  de meisjesnaam  wist van onze ex-overbuurvrouw Venekamp.

Buurman tegenover ons had tijdens het plannen maken vorige week notulen gemaakt en had bij zijn eigen ‘Après ski-hut’ een wegwijzer gemaakt naar alle onderwerpen van ons blok.

De toren van Pisa. Met terras!

Na de koffie gingen Gerard en ik nog even kijken wat de anderen allemaal in hun tuin hadden gezet; we bleven steken op nr. 51.
Dat blok had Italië en zij hadden de toren van Pisa met een terras!
Er werd ons een een drankje en een hapje aangeboden en we maakten kennis met nieuwe buren uit dat deel van de straat. “Jullie moeten allemaal even een ‘Flügel’ drinken, want die flesjes hebben we nodig in onze hut!” riep overbuurvrouw.
Gezellig ja! Het was zo maar 22.30 uur.
Voor het eerst stonden we nu met alle buren van het laatste stuk van de Boskamp bij elkaar.
“Misschien winnen we dit jaar wel een prijs! ”  merkte iemand op.
Wat mij betreft hoeven we die prijs niet te winnen; de saamhorigheid in onze buurt en de onverwachte gezelligheid met de hele groep op het terras van nr.  51 is al de hoofdprijs.
Bedankt Dick en Stien!

Naschrift: we hebben de eerste prijs gewonnen dit jaar, te weten een straatbarbecue ter waarde van € 250,=.

“Als iedereen van onze familie er zou zijn dan waren we vandaag met 106 mensen!”
Dat zei Gerard’s zus Hennie in haar openingstoespraakje op de familiedag gisteren.  Dat aantal hebben we niet gehaald, maar 90 waren er volgens mij wel.
We waren allemaal welkom op hun camping ‘t Hijkerveld’ aan het Oranjekanaal.

Gerard en ik zochten rond 11.00 uur met onze koelbox, stoelen,  tas met koffie & broodjes ėn breiwerk een plekje in de kring.
Op zo’n dag begin je eerst in je eigen kring bij te praten,  maar al snel begint de grote stoelendans.
“Ik kom eem bij joe zitten. Hoe ist? ”
“Kom hier maor eem bij,  wij maakt de kring wel wat groter… ”
“Is dr ok  een taofeltie veur t klaoverjassen?”
Ondertussen drinkt de familie koffie en verorbert grote hoeveelheden broodjes en koek.
Tijdens die eerste fase zorg ik altijd voor een grote doos chocoladelekkertjes waar ik de hele kring mee rondga.
Dan kan ik ondertussen mooi even informeren naar nieuwe verkeringen en de namen van de jongste kinderen repeteren.

Natuurlijk was er iets georganiseerd, maar er was geen dwingend protocol.
Er was een groot luchtkussen in de vorm van een stormbaan: je moest zo snel mogelijk over hindernissen heen.
Er werd een estafette gehouden waar je je voor kon opgeven.
Van onze generatie waren er geen deelnemers;  we worden allemaal een dagje ouder, wij gingen wel sjoelen.
Bij de stormbaan bleek weer even hoe competitief de familie Waninge is.  Fanatiek besprong men het kussen en sommigen probeerden ondertussen hun tegenstander nog tegen te werken (lees: van het kussen af te duwen), vanaf de zijlijn enthousiast aangemoedigd (lees toegeschreeuwd) door hun gezinsleden.
Ook was er een volleybalcompetitie en koekhappen voor de jongsten waar ook hele groepen langs de kant stonden te roepen en commentaar geven.
De paar overige campinggasten die nog op de camping stonden waren toen al aan het fietsen.
Zoveel Waninge’s: het is ook bijna niet te harden.

Zo’n dag hoef je alleen maar om je heen te kijken en te genieten van wat je ziet en hoort.
Een schoonzus bijvoorbeeld die haar twee grote zonen van achter in de twintig vermanend toesprak: “Niet vechten! Opholl’n! Jullie bint nogal van van Lompestein…. ” Zij zag alweer kneuzingen en builen in het verschiet.
Of  een jongetje van anderhalf dat bij de organisatie van het koekhappen zomaar een grote trommel koek zonder deksel vond en met een plak koek in zijn knuistjes glunderend verder stapte op zijn nog wankele beentjes.

De jongste leden van de familie ontmoeten elkaar….

Rond vijf uur moest het hele circus verhuizen naar het plein voor de kantine voor een mega barbecue.
Onderweg daar naar toe stond er een jongetje op een skelter dat mij vroeg: “Heet jij ook Waninge?”
“Ja. Ada Waninge. Jij ook? ”
“Ja. Liam Waninge.”
Zoveel mensen die bijna allemaal Waninge heten;  voor hem schiep het een band.

Toen ik gisteravond aan Gerard vroeg waar hij het meest van had genoten zei hij: “Twee jaar geleden was ik er niet bij,  want toen lag ik in het ziekenhuis en vorig jaar was het niet vanwege corona.  Ik zag aan de kinderen hoe groot ze allemaal waren geworden en ik zag hoe iedereen genoot van het samenzijn. Het was prachtig weer, het was prima georganiseerd en we hebben heerlijk dom geouwehoerd met elkaar.  Na zo’n pandemie kun je alleen maar constateren:  wat fijn dat het weer kon!”

En? Lekker opgeschoten met het breiwerk?
Nee. Niet één steek gebreid.

Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet

Op zaterdag 21 augustus zochten we het zuiden van Gotland op.

Bootgraf

Op de weg daarnaar toe wilde ik graag een bootgraf bezoeken; we vonden het in een weiland naast de weg.
Dit graf uit de oudheid had dezelfde  functie als een hunebed: er werden urnen in bijgezet met de overblijfselen van een overledene die gecremeerd was. Daarvan hadden we al voorbeelden gezien in Gotlands Museum. Soms waren dit soort graven net als een hunebed met een zandheuvel bedekt. Er zijn nog veel van deze graven op het eiland bewaard gebleven.
Als je op de foto hiernaast klikt zie je een vergroting; dan zie je ook in de zee even verderop een klein eilandje liggen.

…metershoge kliffen….

We besloten de zuidkust van Gotland op eenzelfde manier te verkennen als Faro.
Eerst zochten we de westkant op. Toen we de auto op een parkeerplaats neerzetten zagen we de eerste uitstekende rotsformaties al. Daarna begonnen we aan één van de spectaculairste wandelingen die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Eerst ontdekten we een grot waar je in kon lopen, we klommen op metershoge kliffen, waar vanaf  ik met mijn hoogtevrees maar amper naar beneden durfde te kijken. We hadden prachtig uitzicht over land, kust en zee.
Daarna daalden we af en liepen (lees: klauterden) over het steenachtige strand tot we door een enorm rotsblok niet verder konden.  Daar gingen we zitten op een soort rotsbankje, deden onze schoenen uit en staken onze blote voeten in de Baltische zee.

“Mooier wordt het niet” constateerden we.
Gerard had in zijn rugzak nog een pak frisdrank en zo zaten we even later met een plastic bekertje mangosap op het zuidelijkste puntje van Gotland.

“We kunnen wel zo’n torentje maken van platte stenen als een soort markeerpunt van onze reis.” Wat een goed idee.  We verzamelden platte stenen in verschillende groottes en bouwden een torentje van een halve meter.

We maakten mooie foto’s en daarna lieten we ons torentje achter op het rotsbankje.
Zou het er nog staan?

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste