De waarde van de dag

We zijn deze dagen bezig met de laatste blaadjes van de Maarten! scheurkalender.
De inhoud van die kalender is natuurlijk al geschreven in 2021; dat verklaart waarom sommige uitspraken ingehaald zijn door de tijd.

We lezen bijvoorbeeld af en toe een tekst van zijn zus Sis, terwijl die in mei van dit jaar overleed.
Op 30 juni schreef ik daarover al een blog onder de titel ‘Sis en haar broers‘.

Maarten schrijft dingen over de maatschappij, de media en de politiek die anders klinken door wat er is gebeurd.
Denk daarbij bijvoorbeeld aan The Voice of Matthijs van Nieuwkerk.  Twee voorbeelden:

Op vrijdag 7 oktober schreef hij:
Het kan plotseling afgelopen zijn met Poetin.
Rusland wordt schromelijk overschat.
Het is een wrakke economie, er wordt nauwelijks geïnvesteerd en het is een regime van kleptocraten die hun geld beleggen in het Westen.
Dat geeft aan dat zo weinig vertrouwen hebben in hun eigen natie.
Met de kennis van nu kijk je toch met andere ogen naar zo’n uitspraak.

Op maandag 5 december ging het natuurlijk over Sinterklaas. Maarten vertelt dat hij een familieman is die van dit feest geniet samen met kinderen en kleinkinderen.
Zolang er kleine kinderen in de familie zijn, moet je Sinterklaas blijven vieren. Hoe hij aankomt met dat bootje en wat er met de Pieten gebeurt kan me verder totaal niet schelen.
De Sint mag wat mij betreft volgend jaar per vliegtuig aankomen, dat maakt me allemaal niets uit.
En wat gebeurde er dit jaar?
Juist.
Lees voor het hele verhaal van de stoomboot van Sint het blog  ‘Het opgeheven vingertje‘ van 15 november.

Voor 2023 hebben we alweer een nieuwe scheurkalender in huis.
De Historische scheurkalender, een uitgave van het Historisch Nieuwsblad.
En nee, die heb ik niet gekocht, Gerard kwam er mee thuis. Verrassing!
Met deze kalender is er natuurlijk minder kans op teksten en uitspraken die door de tijd worden ingehaald.
De geschiedenis wordt hooguit anders ingekleurd door de blik waarmee we er in deze tijd naar kijken.
Maar de geschiedenis verandert niet, die herhaalt zich alleen maar.

Afgelopen weekend werd er op de Brink in Roden een Weihnachtsmarkt gehouden, georganiseerd door de Vereniging van Volksvermaken.
Voorgaande afleveringen van dit evenement vonden plaats in het winkelcentrum en op de Albertsbaan, maar de Brink past beter bij het plaatje ‘kerst’.
Ook de kerk past goed in dat plaatje, maar het gebouw was niet meegenomen in de planning van de festiviteiten.
Toen wij ons aanmeldden met het PKN-Christmascarolkoor was er geen plaats voor ons op het podium naast de ijsbaan; als wij wilden zingen dan kon dat misschien wel in de kerk.

Met de koster overlegde ik twee weken geleden of wij de kerk mochten gebruiken voor een zelfbedachte Carols-Sing-In en voorzitter Hidde van de Stichting Hinszorgel, die de openstelling van de Catharinakerk organiseert, regelde een paar vrijwilligers die in de kerk wilden staan om vragen van belangstellenden te beantwoorden. We overlegden met elkaar dat de kerk op zaterdag- en zondagmiddag zou zijn voor bezichtiging.

Op zaterdag zongen we van 14.30 uur tot 15.30 uur met het Carolskoor in het dorp.

Het is best gek om op zaterdagmiddag met een groep mensen ergens te gaan staan en gewoon te beginnen met zingen.
Maar er bleven mensen om ons heen staan, we kregen applaus en zelf genoten we van het zingen van de overbekende carols.
Het laatste stukje zongen we in de Catharinakerk, waar het een drukte van belang was.
We hebben lichtelijk onderschat hoeveel mensen zouden binnenkomen om de kerk te bekijken.
Drommen mensen liepen door de gangpaden en genoten van het historische gebouw; toen wij zongen ontstond er zelfs een opstopping voor de deur.
Na het zingen deed ik mijn naamkaartje op en stapte ik in een andere rol: vrijwilliger in de Catharinakerk.
Het is bijna niet uit te leggen hoe leuk het is als er zoveel mensen in de kerk zijn.
Mensen van de kerk, onbekende mensen, maar ook Rodenaren die anders niet in de kerk komen.
Wat heerlijk om dan te kunnen vertellen over onze eeuwenoude kerk en te zien hoe mensen zich verbazen over het interieur en de sfeer die er hangt.

Er was een mevrouw die vertelde: “Als ik hier al kom, dan is het met een begrafenis; altijd verdrietige bijeenkomsten. Dan vind ik het al een mooi gebouw, maar nu, met die kerstboom en die mooie kerststukken overal: prachtig.” Ook hier schemert weer ‘het plaatje’ door de zinnen heen.

Dat plaatje stond vanmiddag trouwens mooi in de belangstelling: de kerk zat tijdens de Carols-Sing-In helemaal vol!
Het moet allemaal nog een beetje groeien. Het zingen van de bezoekers was nog wat onwennig en de teksten liepen niet altijd synchroon.
Dit werd voor het eerst zo georganiseerd en het liep niet allemaal op rolletjes, maar we hebben wel fijn gezongen met elkaar!
Omdat het uur niet helemaal vol was met 7 carols heb ik tussendoor nog iets verteld over de geschiedenis van de Catharinakerk en ik heb in de streektaal het verhaal van Pieter voorgelezen, waarin de kerstgedachte zo mooi naar voren komt.
Stiekem hoop ik dat duidelijk is geworden dat ‘de kerk’ meer is dan een historisch gebouw en een mooi plaatje.

* Wil je het verhaal van Pieter ook lezen? Hierbij een link naar het blog uit 2014. 

“Ga je dit weekend nog iets leuks doen?” vroegen collega’s van Gerard gistermiddag.
“Ja. We gaan een grafheuvel uitzoeken.”
Dat antwoord had niemand verwacht, maar het leverde wel een gesprek op over ‘later’.

Begin 2020 maakte ik met mijn broer een wandeling in de omgeving van Zuidvelde, daar ontdekten wij toen de Tonckensborg, eeuwenoude grafheuvels en Natuurbegraafplaats ‘de Velden’.
Daarover schreef ik destijds een blog onder de titel ‘Dodenakkers in Zuidvelde‘.
Ik weet nog dat ik daar toen rondliep en dacht: “Als je hier begraven wordt, zal je lichaam op den duur één worden met de natuur in een gebied dat in de oudheid ook al als dodenakker dienst heeft gedaan.”

Toen we vanmorgen wakker werden, was het ‘mistig, kold en stille’ om met de terminologie van Daniël Lohues te spreken.
Rond half 10 reden we door het witte, Drentse landschap; om 10.00 uur hadden we een afspraak met Sytske; zij zou ons een rondleiding geven over ‘de Velden’.
Ze vertelde dat haar partner eigenaar is van het Landgoed Tonckens; één van de onderdelen van dat landgoed is de natuurbegraafplaats.

zicht op de brinkgraven

Ze nam ons mee naar een perceel bos en vertelde dat de weg waar dit aan ligt ‘het Tonckensstraatje’ heet; het wordt al meer dan 500 jaar gebruikt.
Daar zijn de ‘bosgraven’. Her en der stonden houten bordjes met een naam er op.
Daarna zagen we het Schoolveld: een open ruimte met de uitstraling van een oude Drentse brink waar zich de ‘brinkgraven’ bevinden.
(klik op de afbeelding voor een vergroting)
Vervolgens liepen we dwars door het perceel waar de préhistorische grafheuvels liggen, om tenslotte uit te komen bij de velden met de zogenaamde ‘nieuwe grafheuvels’.

We konden al onze vragen kwijt en voordat we weer in de auto stapten kregen we een informatiepakket mee en de plattegronden van de verschillende velden.
Daarop was aan gegeven welke graven nog ‘vrij’ waren.
Toen we rond 11.15 uur weer in Roden aan de koffie zaten, bogen we ons over de plattegronden en maakten een keuze.
“Wat voor boom zetten we daar dan op?” vroeg ik.
Daar hoefde Gerard niet lang over na te denken. Met een knipoog riep hij: “Een treurwilg.”
Nou, dat dacht ik toch niet. Je wilt na je dood toch niet geassocieerd worden met een treurwilg?
Dan past toch helemaal niet bij ons?
We gaan het regelen. Die boom, daar komen we nog wel uit.

Vandaag was het weer niet echt aangenaam, ik schreef het al: mistig, kold en stille.
Danïel Lohues heeft over zo’n dag een prachtig lied geschreven. Luister maar eens >>>
Maar wat een prima dag om een grafheuvel uit te zoeken.
Wat een bijzonder idee dat wij, als verstokte Drenten, na onze dood op zo’n historische plek eeuwige grafrust hebben.
Op het Instagram-account van deze website vind je een foto van ‘ons laatste adres’.

Meer weten over ‘de Velden’?
Hierbij een link naar hun website.

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet.

Gistermiddag was ik even bij de huisarts.
Mijn oor zit namelijk dicht; zo’n gevoel dat je hebt als je met je hoofd onder water bent geweest en dat daarna niet al het water uit je oren is gekomen.
Doof aan de rechterkant; ik hoor nog maar de helft.
We dachten dat uitspuiten wel zou helpen, maar dat was niet zo: de gehoorgangen zijn helemaal schoon, er zat geen prop oorsmeer in.
“Het ligt denk ik aan de lichte verkoudheid die je hebt overgehouden van corona. Ik schrijf je een neusspray voor, dan zullen de slijmvliezen slinken. Hopen dat je oor dan weer open plopt.”
Tot zover de oren.

In 2019 ging ik naar Hans voor een nieuwe bril.
Maar Hans vond dat mijn rechteroog wel snel slechter was geworden en verwees me door naar een oogarts.
Dit schreef ik er destijds over:
Ik heb inderdaad een beginnende vorm van staar op mijn ogen.
Die is goed te behandelen. Dat zou nu al kunnen, maar ik heb er eigenlijk nog geen last van en het kan ook heel goed over anderhalf, twee jaar.
Gerard en ik hebben de laatste tijd zoveel ziekenhuis van binnen gezien, dat we dit relatief kleine euvel graag op een later tijdstip laten verhelpen.
(Klik hier om het hele blog te lezen: Beauty is in the eye of the beholder.)
Hans mat mij in het voorjaar van 2020 een nieuwe bril aan en ik dacht: ‘Over twee jaar zien we wel weer.”
Letterlijk en figuurlijk.

Deze zomer verwees de huisarts mij opnieuw naar de oogarts, maar in het Martini was er 7 maanden wachttijd.
Lang ja.
“Dan stuur ik je wel naar Assen” en zodoende zat ik vanmorgen om 08.20 uur in de wachtkamer bij oogarts Van der Kley met Gerard en mijn breiwerkje.
Toen ik werd opgeroepen zat ik net te kleppen met Gerard, dus ik hoorde het niet met mijn 50% oren. (met de rechterkant naar de deur….)
Vervolgens roept men je naam heel hard door zo’n wachtkamer: dan zijn alle ogen gericht op ‘kwatta’, in casu mevrouw Waninge.
Men weet al dat je voor je ogen komt en je ziet de gedachtenwolkjes boven de hoofden  ‘oren bint ok niet meer best….’

50% zicht heb ik met mijn rechteroog.
Dat komt overeen met hoe ik het kijken en lezen beleef; met name kleine lettertjes kan ik niet meer goed lezen.
Dat breekt me nog wel eens op aan het einde van een werkdag op kantoor.
Ik  kan het lettertype op mijn beeldscherm wel groter zetten, maar daarmee schuiven de kantlijnen ook op en moet je vaker en verder naar beneden scrollen.
De operatie gaat door: zoals het er nu uit ziet ben ik in februari aan de beurt.

Op zo’n morgen voel ik me een oude vrouw.
Beetje doof en slechtziend.
Breiwerkje doet ook geen goed aan het totaalplaatje.
En dan is die dokter Van der Kley ook nog een jonge man.
Dat je denkt: “Hoe lang is het geleden dat jij met je rugzakje op naar de brugklas ging?”
Hoe ouder je wordt, hoe jonger de wereld om je heen lijkt te worden.

Gelukkig val ik bij mijn collega-secretaresses (nog) niet uit de toon…….

Sinds deze zomer worden er in de oude pastorie van de voormalig Gereformeerde kerk van Roden vluchtelingen gehuisvest. Vanuit onze PKN-gemeente is er een groep vrijwilligers actief die de groep begeleidt op velerlei gebied: koken, kleding,  huisraad, onderwijs, fietsen: er moet nogal wat gebeuren.  Er worden af en toe ook uitjes georganiseerd, zoals naar de dierentuin, een theatervoorstelling of een middag naar de stad.

Maar als je in Nederland bent moet je eigenlijk  ook kennismaken met Sinterklaas! De kinderen hadden de Goedheiligman op school al ontmoet,  maar de volwassenen en oudere kinderen nog niet,  dus werd de Sint met twee Pieten uitgenodigd voor een eerste kennismaking. Van te voren was er al druk geoefend : “Siiiiiinterklaasje kom maar binnen met je knecht”. De sfeer was zoals altijd rondom Sinterklaas: roezemoezerig en een beetje spannend; pianist Arjan begeleidde ons bij ons welkomstgezang.

Wat is grabbelen?

Er was eerst maar één Piet,  die wanhopig op zoek was naar zijn ‘vriendje’,  maar gelukkig,  Harm Holman was onderweg een dwalende Piet tegengekomen, die met gejuich door zijn maatje werd binnengehaald.
Renny Bron speelde weer even de rol van ‘juf voor de klas’.  Ze wees Sinterklaas zijn stoel,  heette hem en zijn Pieten van harte welkom en stelde de sint een aantal vragen omtrent zijn identiteit. Bij de vraag over zijn leeftijd moest hij toegeven dat hij al zo oud was dat hij dat niet meer wist…. Hij was wat verdrietig over de toestand van zijn boot en vroeg ons ‘Zie ginds komt de stoomboot’ te zingen: uit volle borst zongen we het eerste én het tweede couplet.

We zongen ook ‘dan grabbelen we als muizen!’
“Wat is grabbelen? Dat werd gelijk aanschouwelijk onderwijs: er was een grote jutezak van Sinterklaas waar iedereen met de ogen dicht een cadeautje uit mocht grabbelen.

En verder……. was het net zo’n Sinterklaasfeest als anders.
Met glunderende kinderkoppies die verguld waren met hun pakjes, met giechelende volwassenen die Sinterklaas bedankten, met warme chocolademelk met slagroom en speculaas c. q.  banketletter en maffe Pieten die ons dansjes leerden met ‘linkervoet – rechtervoet….’!

Wat is het toch ook een heerlijk feest.
Er was een Regenboog-Piet en een Roetveeg-Piet die samen met Sint het feest vierden met onze gasten, die genoten van wat er allemaal gebeurde.
Wat hebben onze gasten in die paar maanden veel geleerd!
We hoorden de kinderen enthousiast in het Nederlands zingen en tellen; Sinterklaas praatte Nederlands en er hoefde niets vertaald te worden.

De woorden ’t Is een vreemdeling zeker die verdwaald is zeker’ sloegen op de oude man uit Spanje.
Onze Syrische, Eritrese en Somalische gasten zijn in Nederland niet meer verdwaald, mede dankzij de fantastische vrijwillersgroep die aan het eind van feest allemaal met de Spaanse heilige, zijn Pieten en de vluchtelingen op de foto gingen.
Petje (of mijter) af!
(klik op de foto voor een vergroting)

Vrijdagmiddag heb ik altijd een uur FysiYoLates bij Trijntje Hagenauw: een combinatie van yoga, pilates en fysiotherapie.
Iedere week doen we iets anders; vrijdagmiddag was het deel ‘ontspannen’ na de oefeningen wat langer dan anders, want Trijntje deed Yoga Nidra met ons.
Als je op internet zoekt met de term Yoga Nidra vind je allerlei sites waar informatie over deze vorm van ontspannen op staat.
Met een beschrijving van wat we hebben gedaan zal ik proberen om het uit te leggen.

Ik lig op mijn rug op het matje en doe mijn ogen dicht.
Het lijkt alsof je slaapt, maar je geest is nog wakker; ik zit in het schemergebied tussen slapen en wakker zijn.
Ondertussen hoor ik Trijntje praten.
In het begin ligt de aandacht bij de ademhaling en op een gegeven moment vraagt ze ons om diep in te ademen en op een uitademing alle zorgen los te laten.
Ze zegt zinnen als: “Ik blijf helder en alert” en geeft ons kleine opdrachten.
Ze gaat bijvoorbeeld met ons ons hele lichaam langs: concentreer je op je linkervoet, enkel, tenen….etc.”
Trijntje zegt een paar keer achter elkaar: “Ik leef rustig en kalm en mijn lichaam herstelt zich vanzelf”.
Vervolgens krijgen we de opdracht om achteruit te tellen vanaf 27, steeds op een uitademing één naar beneden.
Drie keer is dat de opdracht en drie keer kom ik niet bij 1.
Mijn gedachten dwalen af; ik blijf niet helder en alert.
Als ik me weer bedenk dat ik naar beneden moet tellen denk ik: waar was ik ook maar weer… lukraak begin ik weer bij een cijfer, maar na vier of vijf nummers soes ik al weer weg.
Trijntjes stem haalt me er steeds weer bij, maar als ik aan het eind van de oefening weer in het hier en nu wordt geroepen blijkt dat ik het laatste stukje heb gemist. Iemand had het over een ‘mooie kamer’ waar ze in kwam: ik heb geen kamer gezien.
Is niet erg. Het heeft wel geholpen, want mijn hoofd zat tjokvol met mail, Christmascarolkoor, flyer maken en weihnachtsmarkt. Wie moet ik nog bellen, wat moet ik nog regelen met de kerk…. het was na deze ontspanningsoefening helemaal weg. En het kwam niet weer terug toen ik weer thuis kwam; ik ging lekker naar de bibliotheek, maakte het eten klaar en na het eten ging ik naar een bijzonder Sinterklaasfeest. Blog volgt.

Uit mezelf zou ik niet naar Yoga Nidra gaan. Als ik de internetinformatie lees vind ik mezelf daar veel te nuchter voor; dat ik zo ‘leeg’ uit de sessie kom verbaast mijzelf.
Daarom ga ik al meer dan vier jaar op vrijdagmiddag naar Trijntje. Het houdt mijn lijf soepel en het helpt me door mijn eigen vooroordelen heen als het gaat om dit soort dingen.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.