De waarde van de dag

Deze week ging ik twee keer op de fiets naar mijn werk.
Een fijne fietstocht op de vroege morgen en in deze periode extra fijn, want er fietsen bijna geen andere mensen.
Het is hoogzomer, het noorden heeft bouwvakvakantie en iedereen is vrij.
Bijna iedereen, want het secretariaat van Team290 is weliswaar krap bezet, maar er zijn naast mij tenminste nog twee van de zes collega’s  aanwezig.
Van de casemanagers en artsen zien we bijna niemand, alleen de mensen die  bureaudienst hebben.

Donderdagmiddag was er toch nog wat bedrijvigheid langs het fietspad door de Onlanden.
Er was een boer aan het maaien; dat was nog niet gebeurd, het was waarschijnlijk nog veel te nat.
Ook nu bleven sommige plekken nog ongemaaid, het was daar vast nog te drassig.
In het spoor van de tractor bevonden zich een aantal ooievaars die het héééél druk hadden met het zoeken naar kikkers, muisjes en insecten.
Mooi gezicht.
Op de afbeelding hiernaast zie je hoe het er uitzag.
Als je op de foto klikt komt hij wat groter in beeld: dan zie je het ‘maaispoor’, de ooievaars met op de achtergrond de skyline van de stad Groningen.

Die avond maakten Gerard en ik nog even een wandeling.
Gewoon, even door het dorp richting het bos achter de sporthal, daarna achter de manege langs, langs het water totdat je aan de zijkant op het kerkhof komt en daarna weer naar huis.
Onderweg vond ik een takje met twee kastanjebollen, een trosje vogelkersbesjes, een trosje vlierbessen, een takje elzenpropjes en ik dacht een drietal hazelnoten die nog aan elkaar zaten.
Die staan nu te pronken op het aanrecht in onze woonkeuken.
Een tastbare herinnering aan onze gewone, maar mooie zomeravondwandeling.

In de zomer hebben we op de eerste dinsdag van de maand geen Holy Stitch-bijeenkomst.
Soms gaat er een groepje fietsen of naar een museum/tentoonstelling, maar soms wordt er ook niks georganiseerd.
Ook wij zijn in de zomer vaak op vakantie, maar dit jaar niet in augustus, dus ik dacht: ‘Ik nodig de steeksters die niet op vakantie zijn op de 1e dinsdag in augustus uit bij mij thuis voor iets gezelligs.’

Dinsdag 6 augustus zijn jullie op de Holy Stitchtijd (14.00 u) welkom op Waninge Plaza.
Ik zorg voor koffie, thee en iets lekkers.
We gaan niet fietsen, maar een beetje ontspannen bewegen: ‘ 50+ bewegen op muziek’  bij ons achter het huis, trek dus gemakkelijke kleren aan.  Verder praten we even bij, zingen misschien nog een lied én ik lees een verhaal voor in de streektaal. Welkom!

Bewegen op muziek: goed idee, doen we niet.
Het was 29 graden bij ons achter het huis; we waren al blij dat we niks hoefden.
Ik zette een kring stoelen in de schaduw, zette wat schaaltjes met lekkers neer en bedacht die morgen nog dat ik de workshop ‘Zingen voor de lol’ wel kon aanbieden, die had ik nog liggen van ‘ooit’ met mijn collega’s.
We zongen canons, we leerden de ‘walkman-cantate’ en genoten van het samen zingen van liedjes uit de musical ‘The sound of music’: Edelweiss, Do-re-mi, je kent het vast wel. Het verhaal is de streektaal is ook gelukt.

Helemaal niet ‘gestitchd’!
Alhoewel…….. wel met garen in de weer geweest.
Geke had twee tassen vol handwerkspul meegenomen, die ze had gekregen van de erven van een een mevrouw die graag handwerkte.
Alles werd bij ons op het gazon uitgestald en een ieder kon meenemen wat zij beliefde.
We schreven nog een kaartje voor een lid van onze kring dat aan het revalideren is, bespraken het idee om ‘iets voor het goede doel’ te maken en er was nog een grote verrassing voor mij.

Sjoukje nam het woord en vertelde dat ze blij was met mijn initiatieven en dat ze nu eens iets voor mij had gemaakt.
In het pakje zat een zelfgemaakte, stevige stoffen tas.
Met een voering, met een vakje aan de binnenkant én een sleutelhanger.
Verder had ze aan de buitenkant toepasselijk borduurwerk* aangebracht.
WAT MOOI!
Vereerd voel ik me.
Dat iemand de moeite neemt om zoiets moois voor je te maken dat zoveel tijd kost, want reken maar dat daar wat uurtjes in zitten.
Een unieke tas, die ik ga gebruiken als ‘cantorij-en-muziek’-tas.

Zelfgemaakt.
Mijn moeder vond het armoedig.
Waarom ze dat vond lees je in het blog ‘Levensboek voor mijn moeder‘.
Eén generatie verder kijken we er heel anders tegenaan en vinden we het persoonlijk, hip en origineel.
Sjoukje: bedankt!

Al eerder schreef ik over Sjoukjes geborduurde tassen: toen ging het over een tas met een labrador.

Weet je nog dat ik vorig jaar in september een blog schreef over heerlijk eten dat we kregen van een collega van Gerard?
Het blog kreeg de titel ‘Vraag even wat het is.’; het eten kwam van Yousuf, een jonge collega van Gerard die oorspronkelijk uit Irak komt.
Hij trakteerde zo uitbundig omdat hij zich die week had verloofd met zijn geliefde Salma.

Inmiddels is Salma al een paar maanden in Nederland en begin juli zijn ze getrouwd: we kregen een bijzondere trouwkaart.
Ook heel bijzonder: Gerard was gevraagd om getuige te zijn bij het burgerlijk huwelijk dat op een woensdag plaatsvond in Winsum.
Yousuf woont nu ongeveer 12 jaar in Nederland; hij kwam hier destijds met zijn ouders naar toe.
In ons land heeft hij een nieuwe start gemaakt: hij heeft hard gewerkt en heeft hier een leven opgebouwd.

….getuige….

Voor een relatie was hij op zoek naar een moslimmeisje en hij vond haar in Salma. Gerard: “Het is bijzonder om dat van zo dichtbij mee te maken; om te zien hoe spannend én hoe belangrijk het voor Yousuf was. En hoe bijzonder is het dan dat je daar op zo’n officieel moment getuige bij mag zijn!”

Wij gingen in de week voor hun huwelijk op bezoek bij Yousuf om kennis te maken met Salma.
Hij spreekt al goed Nederlands, maar zij natuurlijk nog niet.
Maar wij zijn wel wat gewend (denk aan onze avonturen met schoonzoon Jon), dus de voertaal was Engels.
Salma is docente Engels, dus die redt zich daar prima mee.
We zochten met Google-maps de stad in Algerije op waar ze vandaan komt en we zagen foto’s van het religieuze bruiloftsfeest dat daar aan het begin van de zomer al had plaatsgevonden: daar was haar hele familie bij.
En daar zat ook gelijk de emotie: Salma’s ouders en haar familie konden niet bij het huwelijksfeest in Nederland zijn.

Maar op de zaterdag van hun huwelijksfeest was daar niet veel van te merken: stralend zat het bruidspaar op het podium dat prachtig versierd was met goud en wit.
De gasten waren kleurig gekleed met lange gewaden versierd met edelsteentjes en borduursels en bijpassende hoofddoeken in één kleur.
Toen het bruidspaar binnenkwam eerst in hun traditionele bruidskleding, werden ze verwelkomd door de vrouwelijke gasten met luid, hoog geroep; je hebt het vast wel eens gehoord, het klinkt zo ongeveer als “ululululululu”. In het Arabisch heet het ‘zarg oetoe’.
Ik denk dat wij ons als collega’s (een groepje van 8 Nederlanders) op dit feest net zo voelden als een paar moslims op een westers feest: een beetje ontheemd.
Het bruidspaar werd uitbundig gefeliciteerd door iedereen en daarna werd de bruidstaart aangesneden, wat een officieel moment was. Daarna was er dans en muziek.
Toen verliet het bruidspaar de zaal om zich om te kleden. Helaas moesten wij toen weg, want wij hadden ’s avonds nog een feestje.
Later kregen wij de foto hiernaast van het bruidspaar in hun feestkleding; let daarbij vooral op de kanten sluier van Salma. Handgemaakt! (Klik op de foto voor een vergroting)

Bij onze kennismaking kreeg ik Salma’s telefoonnummer en we spraken af dat we elkaar in het Nederlands gaan appen.
Het eerste appje was ‘Moi!’
Belangrijk woord als je in het Noorden woont.
De rest komt vanzelf.

Het laatste weekend van juli genoten we van het cadeau dat ik dit jaar aan Gerard gaf voor zijn verjaardag: een weekendje Noordzeestrand.
We hadden dat al geboekt toen we in april in Den Bosch waren: er was nog ruimte in Kerstins Bed & Breakfast in Egmond aan Zee.
Het huis bevindt zich in een na-oorlogse wijk in Egmond aan Zee.
Vrijdagmiddag rond drie uur maakten we kennis met Kerstin die ons hartelijk welkom heette en een kop koffie en thee voor ons maakte.
We bespraken de gang van zaken in haar B&B, kregen een sleutel, gaven ons nummerbord door voor de parkeervergunning en een half uur later zaten we op de fiets: naar de Noordzee.

Het ontbijt werd door Kerstin geserveerd in haar woonkeuken; het was prima verzorgd, er was iedere morgen vers zelfgebakken brood.
Eitje, hammetje, yoghurtje, fruit en als iets op was mocht je vragen om meer.
Onze gastvrouw had een onmiskenbare, Duitse tongval en met de Duitse gasten waarmee we zondagmorgen aan het ontbijt zaten ontstond een gezellig gesprek over waar ze vandaan kwamen, Duitse kerstmarkten, Noord Hollandse nuchterheid en de streektaal.
De kamer was van alle gemakken voorzien, maar was wel wat krap: de spelonderdelen van het spel Catan dat we zaterdagavond deden pasten niet helemaal op het opklaptafeltje.
Maar dat was ook het enige nadeel: we hebben er prima geslapen, we hadden een wc/douche op onze kamer en er was kastruimte genoeg.
Op de overloop stond een koelkast waar we onze yoghurtjes, kaas en droge worst konden bewaren. Grootste voordeel van dit B&B: het was maar 5 minuten lopen naar het strand.
Ook een keer bij Kerstin logeren? Hierbij een link naar haar website.

We hadden dat weekend fantastisch weer; we hebben veelvuldig gewandeld langs de vloedlijn en genoten van het strandgedoe om ons heen.
Gerard: “Bert Haanstra zou hier zo weer een film van kunnen maken!”
Dat bracht mij op het idee om thuis die film even op te zoeken.
Hij heet ‘Alleman’ en is uit 1963; je ziet hoe het er aan toe ging in Nederlandse in die jaren: hierbij een link.
60 jaar geleden! Kijk dan vooral eens naar de beelden op het strand: je weet niet wat je ziet.
Alleen de Noordzee ziet er nog hetzelfde uit; trouwens…. toen had je nog geen windmolens aan de horizon.

Zaterdag gingen we fietsen door de duinen: Bergen aan Zee, Groet en Schoorl.
Weet je nog dat ik in 2017 schreef over het spookhotel Monsmarem in Bergen?
Daarover schreef ik toen het blog ‘Spookgebouwen‘, daarop zie je een foto van hoe het er toen uit zag.
Ik was wel benieuwd hoe het er nu uit zou zien, dus wij zochten het even weer op.
Er stond een compleet nieuw gebouw en het heette ‘Residentie Monsmarem’.

En verder?
Boek uit en heerlijk uitgerust.
De foto hiernaast spreekt boekdelen.

De zomer zit nog stevig in het zadel, maar mijn zomer-reces is voorbij.
Fotoboek is naar de drukker, mooi voorraadje blogs opgebouwd en drie boeken uitgelezen.

Vandaag een blog ‘om er even weer in te komen’.
Ik deel een drietal uitspraken met jullie, die ik de afgelopen weken las op onze geluksscheurkalender.
Het waren zinnen, die ik vaker dan één keer las en waar ik over na moest denken.

‘Actie leidt vaker tot inspiratie dan inspiratie leidt tot actie’.
‘Gewoon begunnen’ zei mijn vader vroeger al als ik wachtte op inspiratie om mijn huiswerk te maken.

‘Een boom die zo hard wil groeien dat hij zijn wortels uit de aarde trekt, zweeft niet ten hemel, maar valt om.’
Daniël Lohues zegt het anders maar bedoelt hetzelfde: ‘A’j niet weten waor a’j vot komt, wee’j ok niet waor a’j hen gaot.’

‘Studeer alsof je eeuwig leeft.
Leef alsof je morgen sterft.‘
Ik moest daarbij gelijk denken aan ‘Niemand weet hoe laat het is’ van Youp van ’t Hek.
‘Want tijd is toch geld en het leven is duur…..’

Drie nadenk dingen.
Morgen weer een verhaaltje van Aaltje.
Over Kerstin, een Duitse Nederlandse in Egmond aan Zee.

Het fotoboek is nog niet af en er zijn best veel leuke dingen in deze tijd, dus een blog van mij laat nog even op zich wachten, maar…… gisteravond kreeg ik een mail van Willem, Drent-in-Gelderland en vaste lezer van dit blog.
Willem was ook al eens gastschrijver in de rubriek ‘Lezer van de maand’ in 2022.

Dit schreef hij in zijn mail:

Moi Ada, 

Ik hoop daj een schiere vekaansie hebt. Het weer hej in ieder geval met, al begunt de locht in Zevenaar een beetie te betrekken.
In de bijlage een vekaansieverhaaltie wat misschien wat is as gastblog. Bekiek het maor even. ’t Is schreven in mien Midden-Drèents, dus geschikt veur een beparkte groep, maor mien ervaring is ok dat de Drèentse spelling arg toegankelijk is veur iederien wel het Nederlands beheerst. Vernuver je nog met je vrije tied ! Willem 

Veur mien lezers: vernuver je met understaond verhaol van Willem!

Draank

Het is underhaand al weer meer as vieftig jaor leden dat vrouw Helana, -roepnaam Sis-, en ik met zien beiden met vekaansie waren in ’t Duutse Limburg an der Lahn. Wij haarn argens eten en kuierden wat langs ’t riviertie wel de naam an ’t stadtie geven hef. An dat riviertie stun ok een kleine ‘Kneipe’ wel oes wal geschikt leek um wat te drinken.
’t Eerste waw zagen toen wij binnen waren was een beer van een vent achter de tap wel deur de vaste gasten ‘Onkel Hermann’ nuumt weur. Wieder zat ‘am Stammtisch’ een groepie wat anscheuten jongelui wel wal veul kabaal maakten, maor nog niet echt lastig waren.
Ze zagen metien in oes beiden een slachtoffer veur kennelijk heur vaste een woordgrappie: “Kennen sie ein Wort ohne K?” en veurdat de vraog echt tot oes deurdrungen was, kregen wij ‘t antwoord al: “Nein?….. Alohol”

Ikzölf wit nooit goed hoe op zuks te reageren. Ik red mij nuver in ’t Duuts, maor ken ’t niet goed genog um in dit soort gevallen adrem op reageren. Boetendes, de ‘grap’ is misschien wal aordig aj zölf ok een beetie anscheuten bent, maor ja, dan is “het is wit en staat in een vaasje op tafel”. “Een bosje ijsberen“ ok een daverende grap, maor aj nog broodnuchter bent is ‘t hoogoet goed veur een flauwe glimlach.
Gelukkig dat Sis der bij was, want die prat het Duuts asof ze ’t zölf oetvunden hef en de grap wel ze der overhen maakte ontgunk het halfdronken volkie, en mij ok, maor vanachter de bar kwam een buldernde lach van Onkel Hermann. Hij har ’t wal begrepen.

Later zat ik mij of te vraogen hoe het kwam da’k in dat soort situaoties mij nooit echt op mien gemak vuul en ik kwam oet bij de verkoop van vee. Niet arg logisch op ’t eerste gezicht maor toch minder onlogisch as ’t lek.
In mien olderlijk hoes, en dus ok in mien opvoeding, hef draank nooit een rol speult, niet negatief of positief.
Mien mamme drunk bij een verjaordag of wat vergeliekbaars, wal ies een ‘schilletje’. Da’s citroenbraandewien wel in een fles zat met een lange citroenschel op ’t etiket en mien pappe was een vurig anhanger van ZAP (Zuiver Alcoholvrij Product).
Toch haw altied wal jenever in hoes, want aj vee of zo verkochten dan was ‘t traditie dat de koop beklunken weur met een borrel.
Mien pappe, met zien veurkeur veur ZAP har daor een geweldige hekel an, maor ja, de traditie hè. . . . .

Het ritueel was veur oes as kind ok bekend genog.
Mien mamme pakte twee glassies en de vraog an de veekoopman “Ie een schiere, Harm?” weur altied met ja beantwoord en tegen mien pappe ”Ie wilt der zeker suker in, Geert?”
Ze wachtte het antwoord nooit of want ze was meer as bekend met de drinkgewoontes van mien pappe, en dee een paar flinke scheppen suker in ‘t glassie en daorop kwam net zoeveul jenever dat de suker nat weur. Lepeldie der bij en tegen de tied dat de veekoopman zien glassie leeg har, was mien pappe, as ’t met zat, net zowied dat e ’t eerste scheppie suker op stark water wegwarkt har. Dat was hum ok meer as zat.

As de glassies leeg waren, in dit geval allent ’t glassie van de veekoper, was de koop officieel en nam mien mamme ze weer met hen de keuken.
Ie begriept da’k nooit met mien pappe ‘gezellig’ een borrelie drunken heb, maor heb ‘t ok nooit mist.
Starke draank speult nog aal, gien rol in mien leven; het weur in mien opvoeding niet anmoedigd, maor ok niet ontmoedigd.
Het ienige waw niet doen mussen was dronken in huus kommen. Dan kunden ie, bij wieze van spreken, in ’t heui slaopen.

Wa’k mij jaoren later wal ofvraogt heb is wat mien mamme met’ glassie van mien pappe dee. Zul ze dat gewoon vortgooid hebben, of toch stiekem zölf oplepeld hebben?
Op die vraog za’k nooit meer antwoord kriegen.

De maand juli is al weer drie-kwart om: de vakanties zijn begonnen.
Biden gooit het bijltje er bij neer en dat doe ik ook.
Voor de Amerikaanse president is het na zijn regeerperiode een definitief afscheid van de politiek, maar ik ben van plan om de pen/het toetsenbord over niet al te lange tijd weer op te pakken.
Net als voorgaande jaren neem ik een zomer-time-out van mijn dagelijkse blog: ik ga een fotoboek maken van het afgelopen half jaar en ik ga weer wat blogs schrijven voor mijn voorraad, want daar ben ik bijna doorheen.
Dat betekent: minstens een week geen dagelijks blog van mijn hand.

Maar een blog van een andere hand is altijd welkom!
Wil je de leegte de komende dagen een keer vullen?
Hobby’s, mooie verhalen, recepten, streektaal, ontroerende muziek, een brei- of haakpatroon, jouw familiegeschiedenis of zomaar IETS LEUKS: stuur maar op! Maak gebruik van ‘het podium’ dat ik je bied: een blog van ongeveer 500 woorden.

Hoe komt jouw blog bij mij?
Als je deel uitmaakt van mijn netwerk heb je mijn emailadres en/of telefoonnummer.
Zo niet, plaats dan een reactie via de knop ‘Reageren’ die onder ieder blog op mijn website staat.
Voordat je je reactie intypt moet je de getallen die er in letters staan in het onderstaande vak typen in cijfers.
Dus als er ’twee vier zeven’ staat moet je  ‘2 4 7’ intypen.
(Dit is om te voorkomen dat er computerrobots gaan reageren, waardoor mijn mailbox helemaal volloopt met spam)
Daarna typ je in het volgende vak je reactie.
Die komt binnen via mijn email; die publiceer ik dan niet bij de reacties in de rechterkantlijn, maar ik neem contact met je op zodat je je blog naar mij kunt mailen.  Ik ben benieuwd!

In ieder geval duik ik nu eerst onder tot de eerste week van augustus; tot dan!

Vorige week zaterdag ging de column van Daniël Lohues in het Dagblad van het Noorden over hunebedden.
Zo begon zijn verhaal:

In gedachten sta ik er zo. Waar ik ook ben. De twee hunebedden bij Valthe. Ze liggen in het veld, net buiten het dorp. Al 5000 jaar. De tweeling. In de officiële hunebednummering heten ze D36 en D37. Toen Jezus werd geboren, lagen ze er al 3000 jaar. Dat is langer dan van Jezus’ geboorte tot aan nu. Als je bij deze hunebedden staat, voel je dezelfde heiligheid als in een oude kathedraal. Dat er iets speciaals is met die plek. Die twee bij Valthe zijn het mooist als de zon net opkomt. Of net ondergaat. Of als het sneeuwt. Laat staan bij volle maan.

Wil je de hele column lezen?
Hierbij een link naar een PDF: Hunebedden – Daniel Lohues

Ik zat bij het aanrecht met de krant voor me en dacht: “Valthe? Liggen daar dan ook hunebedden? Daar moet ik dan nog eens naar toe!”
De gelegenheid deed zich afgelopen weekend al voor.
Neef Cor, zoon van mijn broer, was dit weekend bij ons te logeren.
We hadden hem uitgenodigd en gevraagd wat hij nog graag eens wilde bezoeken.
Hij studeert geschiedenis in Groningen; hij vroeg om een bezoek aan Burcht Bentheim en om een bezoekje aan Oldenzaal.
Bentheim omdat het zo’n mooie, oude burcht is met een rijke geschiedenis en Oldenzaal omdat zich daar een stukje familiegeschiedenis afspeelde. Over beide onderwerpen zal ik de komende maanden een blog publiceren; vandaag houd ik het bij de hunebedden. Ik zag namelijk mijn kans schoon: op weg naar Bentheim kwamen we bijna langs Valthe, we hoefden er amper voor om te rijden.

We lieten ons door Google Maps naar het hunebed leiden; midden in Valthe moesten we rechts een zandpad op. Met grote gaten, waar water in stond. Het gras en het onkruid stond naast en onder onze auto minstens een halve meter hoog, kortom: een avontuurlijke reis. Maar het was zeer de moeite waard: net als Lohues ervaar ik bij deze graven uit de oudheid de heilige sfeer, al is dat beslist anders als je er met zo’n jonge, enthousiaste student omheen loopt die honderduit praat en vragen stelt.

Links een afbeelding van hoe de twee hunebedden tussen de bomen liggen.
Rechts zie je een selfie met Cor op de achtergrond die ook een selfie maakt.
Meer informatie over deze stenen tweeling vind je op deze pagina van de website ‘Hunebedden info’