De waarde van de dag

Op  zondag 25 juni 1961 werd de eerste etappe van de Tour de France van dat jaar gereden.
Het aantal Nederlanders was dat jaar 11 en een half miljoen.
Een ei kostte 8 cent, een liter melk 19 cent en een kilo aardappelen een dubbeltje.

Op die datum woonde ik met mijn ouders op een flatje in Oldenzaal en was ik precies 8 maanden oud.
In een boerderijtje aan de Geeuwenbrug werd op die dag de liefde van mijn leven geboren.*
Het was met name voor mijn moeder niet gemakkelijk, de verhuizing naar Hoogersmilde in 1962, maar ik ben er met terugwerkende kracht erg blij mee.
Stel je voor……

Vandaag vieren we Gerard’s verjaardag met een stel vrienden, broers en zussen, morgen komen de kinderen.
Dagen van grote waarde.

* Meer lezen over die dag?
Hierbij een link naar het blog ‘Geboortedag’ uit 2015.

Deel 13 alweer: where stays the time…..;)

De afgelopen 2 weken, toen setje 21 op mijn gebit geklikt zat, merkte ik de verandering in mijn tanden en kiezen ook bij het kauwen.
En dat was beslist vervelend.
Als ik at, kwamen een voortand in de bovenkaak en een voortand in de onderkaak met elkaar in botsing.
Door de ‘wiebelruimte’ in de onderkaak verschoof die tand wel weer wat, zodat het eten/kauwen gelukkig wel gewoon door kon gaan
Het was het eerste dat ik vanmiddag vroeg bij de maandelijkse beugelafspraak.
Het kan toch niet de bedoeling zijn dat de tanden straks mooi recht staan maar dat ik dan niet meer kan kauwen…..
Ook nu waren de zorgen niet nodig geweest.
Hoort er allemaal bij,  gewoon doorkauwen.

Er was wel een ander probleem.
De hoektand aan de linkerkant in mijn ondergebit, die het allerscheefst stond, gaat niet mee met de anderen.
Die blijft ijzerenheinig scheef staan en trekt zich van de beugel en van de andere tanden niks aan.
Het ’traject’ moet nu gewijzigd worden: bitje nr. 23 en de rest moeten worden aangepast op die hoektand, die dus nu een speciale behandeling krijgt.
Daarvoor moest er een compleet nieuwe scan van mijn gebit gemaakt worden; reken je op 5 minuten, ben je drie kwartier later pas thuis.

“U krijgt bitje 22 er nu wel opgeklikt, maar de volgende, nr. 23,  zal aangepast zijn aan de trage hoektand.
We halen alle geplande afspraken uit de agenda en bellen u als nr. 23 en de vervolgbeugels er zijn.
Dan maken we een nieuwe afsprakenserie.”
Dat kan een week duren, maar ook drie, werd mij verteld.

Setje 22 zit er nu dus opgeklikt.
In de oude afsprakenserie heb ik nog 14 weken te gaan, maar dat is nu nog niet helemaal zeker.
Die hoektand met het Vrieswijk-karakter zorgt voor een lelijke kink in de kabel……

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Dat wij in ons gezin van spelletjes houden is algemeen bekend.
Eén dochter en twee schoonzonen zijn helemaal gek van het spel Dungeons and Dragons.
Ze spelen het met verschillende vriendengroepen en gaan er helemaal in op.

D&D is een spel dat zich afspeelt in een fantasie wereld waarin de spelers samen avonturen gaan beleven.
De spelleider (Dungeon Master) weet wat, waar en wanneer er iets kan gebeuren.
Als speler van het spel ben je één van de bijzondere helden in die fantasiewereld; er wordt er vaak een beroep op je gedaan om een probleem op te lossen, iets uit te vinden of bescherming bieden tegen duistere of demonische krachten.
D&D heeft regels, hele bijzondere dobbelstenen en het is een gezelschapsspel.
Maar anders dan in andere spellen speel je niet tégen elkaar, maar mét elkaar.
De spelleider is niet tegen de spelers; onderdeel van zijn rol is dat hij de tegenstanders van de helden (de andere deelnemers) vertolkt, maar bijvoorbeeld ook de rol speelt van de vriendelijke boer  die de helden een slaapplaats voor de nacht aanbied.
Er is bij D&D geen sprake van winnen of verliezen, maar het gaat er om samen een verhaal te maken dat past in de fantasiewereld die je hebt opgebouwd: als iedereen een leuke avond heeft gehad waarbij is gelachen en waaraan iedereen met plezier terugdenkt heeft iedereen immers gewonnen.
Frea heeft toegezegd dat ze een gastblog gaat schrijven over dit spel.

Andere dochters en schoonzoon doen er niet aan mee: ze vinden het minder leuk of vinden dat het te veel tijd kost.
Wij hebben het niet eens geleerd; niks voor mij.
Waarom vertel ik dit?
Tijdens de Gradagen leerde ik van Frea en Jon een kaartspel dat is afgeleid van Dungeons & Dragons, het heet Dungeon Mayhem.
Je kiest één van de vier personages die allemaal exclusieve krachten hebben.
Bij dat figuur hoort een stapeltje kaarten die je één voor één gaat uitspelen.
Doel: je tegenstanders zo snel mogelijk uitschakelen.
Iedereen heeft zwaarden waarmee je je medespelers schade kunt toebrengen, schilden om je te verdedigen, hartjes om te genezen en bliksemschichten om nóg een kaart te spelen.
Eerst was ik Paladin.
Het vechten ging me goed af en ik had heel veel hartjes om mezelf te genezen: ik won.
Toen werd ik Wizzard, toen kon ik ineens heel andere dingen.
Leuk was het!
In volgende ronde’s werd ik ook nog Rogue en zelfs Barbarian. Die kan drie dingen: kapot maken, veel kapot maken en heel veel kapot maken.
Ook dat kon ik goed.

Natuurlijk won ik niet alles, maar ik snapte wel hoe het werkte en ik genoot er van.
Weer nieuw spel toegevoegd aan mijn spellen-CV.

In onze jaarkalender hebben we de weken/weekenden vastgelegd wanneer we verblijven in ons huis op het Timmerholt in Westerbork.
In de zomermaanden is het eigenlijk helemaal al verhuurd, wij staan pas begin oktober weer op de rol.
Maar soms is er even een weekend niemand.
Dan vertrekken er gasten op vrijdagmorgen en de volgende gasten komen dan pas op maandagmiddag.
En heel soms….. is het dan ook nog heel mooi weer.

Zaterdagmorgen 18 juni zette Gerard de fietsen op de auto en om 10.00 uur zaten wij aan  de koffie op ons terras aan het meer.
Vrije dag.
Heerlijk.
We hebben ’s middags 40 kilometer gefietst.
We kwamen door dorpen als Orvelte, Oud Aalden, Meppen, Balinge en Garminge.
Wat een schoonheid en dat allemaal in Drenthe.
Door Oud Aalden kwam ik bijna niet heen: we fietsten stapvoets, maar eigenlijk wou ik gewoon lopen.
Je komt gewoon ogen te kort!
We kwamen bordjes tegens voor een uitgezette wandeling: ‘Aalden Rondomme’. Die zetten we op het lijstje ‘Dingen die we nog willen doen’.
Er stond ook nog een bordje dat we voorzichtig moesten doen om Henny’s kippen.

Onderweg wilden we een pannenkoek eten.
’s Morgens hadden we al geïnformeerd bij ‘de Strohoed’ in Elp  en bij ‘het Hoes van Hol An’ in Aalden, maar daar konden we al niet meer terecht. Vol.
Gelukkig was er nog ruimte in Orvelte bij ‘de Drentse Heerlijkheid’.
Toen ik belde voor een reservering werd gezegd: “O, reserveren hoeft niet hoor, er gaan met die hitte niet veel mensen buiten zitten.’
Toen we aankwamen zat het terras wel al bijna vol. Daar hadden wij niet op gerekend en wij wisten: zij ook niet…
Een mevrouw van de bediening kwam ons al tegemoet lopen: “U heeft gebeld? Ik heb daar een tafeltje voor u tweeën gereserveerd!”
Fijn. In de schaduw onder bomen op een oud boerenerf.
Met een glas knisperkoude ‘zoete witte’ en een pannenkoek met spek en kaas.

We kochten ook nog een ijsje onderweg, in Meppen.
Als je hard fietst ben je er zo doorheen, een vlekje op de kaart is het, maar in een oude boerderij in Meppen is een heuse ijssalon gevestigd.
Nona’s  is de naam en men verkoopt er ‘home-made’ ijs. Huisgemaakt. Zelfgemaakt.
Een ijsje; hoe bijzonder kan het zijn?
Yoghurt-banaan had ik.
Met slagroom.
De naam van deze ijssalon komt standaard op bovengenoemd lijstje waar de wandeling in Aalden ook al op staat.

Zaterdagavond zaten we weer gewoon een boom te klaverjassen aan de Boskamp.
Wat een top- vrije dag!

Woensdagavond zaten we met z’n zessen bij ons aan de keukentafel.
Oefenen met een ‘Af&Toe-kleinkoor’ voor de viering van zondag de 19e.
Twee bassen, twee sopranen, één tenor en één alt.
De andere alt had repetitieavond van haar eigen koor en de andere tenor, Jaap, kon niet zingen.
Die was namelijk aangevallen door een bijenvolk uit één van zijn kasten.
Jaap is imker. Hij is  in 2019 al eens ‘Lezer van de maand’ geweest op deze website; toen schreef hij een mooi verhaal over het houden van bijen.
Wil je zijn bijdrage nog een keer lezen? Hierbij een link: Jaap Ruitenbeek.
Het was goed afgelopen.
De eerste dag had hij nog behoorlijk last (daarom zong hij ook niet mee), maar vrijdagmorgen belde ik hem en vertelde hij mij monter dat hij zondag zeker van de partij zou zijn.

Het oefenen ging goed, dus er was nog tijd om even bij te kletsen.
Het verhaal kwam op vooroordelen en aannames op voorhand.
Joop* vertelde een mooi verhaal, dat wil ik mijn lezers niet onthouden.

Het speelt in de tijd dat Joop bij de Nationale Reserve (NatRes) was, hij was toen een jaar of dertig.
In die tijd moest je kiezen tussen de BB en de NatRes, daar had hij voor gekozen.
Hij zou samen met twee collega’s, die ook uit het noorden kwamen, een medaille opgespeld krijgen van Prins Bernhard ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van de NatRes.
Ze stonden, behoorlijk gespannen, met hun geweer in presentatie, te wachten op de prins.
Toen die aan kwam lopen liet één van de mannen van de stress z’n geweer vallen, waarop z’n buurman opmerkte “Zwaor, hè?”
Joop: “Hou dan je gezicht maar eens in de plooi….”
Prins Bernard was op de hoogte van het feit dat hij voor drie noordelingen stond en vroeg: “Dus jullie komen uit de agrarische sector?”
Hij stond voor een boekhouder, een tandarts en een ingenieur.

Die prins Bernard.
Maar hij was zeker niet de enige die er zo over dacht.
Bevolkingsgroepen wegzetten in stereotypen is van alle tijden en is verweven in ons dagelijkse leven.
Een paar voorbeelden:
Blondjes zijn dom, Groningers zijn te eerlijk om aardig te zijn, Drenten zijn te aardig om eerlijk te zijn, Randstedelingen zijn schreeuwers en dringen voor, Fransen drinken wijn, hebben allemaal een alpinopet op en een stokbrood onder de arm, echte mannen breien niet, vrouwen zijn alleen maar geïnteresseerd in chocola en shoppen en mannen alleen maar in voetbal en sex en….. alle noordelingen zijn agrariërs.
Bewijs het tegendeel: laat je niet wegzetten.

* Joop was overigens ook al eens lezer van de maand, hierbij een link naar zijn verhaal uit 2019.

Momenten waarop we ons verheugen op de grote dag:

• Als ‘de datum’ wordt geprikt.
• Als de drie zussen samen een dag plannen om jurken te passen en je de hele dag foto’s krijgt van een dochter in prachtige jurken.
• Als de locatie waar het spektakel gaat plaatsvinden ook na corona nog beschikbaar blijkt te zijn.
• Als de uitnodigingen op de bus gaan.
• Als de ringen klaar zijn.
• Als je een met geheimzinnigheid omgeven gezins-groepsapp in het leven roept zonder het bruidspaar.
• Als de dochter, die toch niet heeft gekozen voor zo’n deftige jurk, thuiskomt om te laten zien wat ze dan wel heeft gekocht.
  Kind.
  Prachtig!

Dat verheugen was al begonnen in 2019, toen Frea en Jon aankondigden dat ze gingen trouwen.
Dat was een officieel gebeuren, want Jon vroeg, geheel volgens Engelse traditie, Gerard en mij om de hand van Frea.
Echt waar. Zijn vader was trots op hem; toen ze in Engeland vertelden dat ze gingen trouwen had hij gevraagd:  “Did you ask her father?”
“And her mother” was het antwoord. Alleen de vader vragen vond Jon ouderwets.
Wij waren er toen zelfs wat beduusd van. Gerard heeft mijn vader nooit om mijn hand gevraagd; dat zat niet zo in ons systeem en het was overduidelijk dat mijn ouders ingenomen waren met hem als schoonzoon.

Het stel zou trouwen in augustus 2020, ware het niet dat er een wereldwijde pandemie uitbrak, waardoor het huwelijk met een jaar moest worden uitgesteld.
September 2021.
Kon wederom niet doorgaan.
Het had misschien met alleen Nederlanders nog wel gekund, maar op het trouwfeest van Frea en Jon komen ook Engelsen en een Amerikaanse.
Nu staat augustus 2022 in onze agenda’s.
Ik heb een week van te voren al vrij!
De week daarna trouwens ook…..