De waarde van de dag

In ons vriendenweekend heb ik veel kunnen handwerken. Tijdens de koffie,  thee en borrels die we in ons vakantiehuis nuttigen heb ik gebreid,  gehaakt en geborduurd.
Nelly en Johan hebben een Bed & Breakfast bij Beilen, Altynghe.
Nelly had in plaats van een handwerkje een inpakklusje meegenomen. Als de gasten uit hun B&B weggaan krijgen ze een aardigheidje  mee als aandenken: twee ballpoints met een visitekaartje er aan.

Een doos pennen,  plastic folie,  visitekaartjes en draadjes: daar moesten pakketjes van gemaakt worden. Nelly zat al even te fröbelen toen Sinet zich bij ons voegde.
“Zal ik je even helpen Nel?”
Wat gezellig. Het hoort bij onze groep dat iedereen zich vervolgens met die pakketjes gaat bemoeien.
Dat je ook kleine zakjes kunt bestellen.
Dat je andere pennen kunt doen.
Andere touwtjes ook.
Waar je die zakjes kunt bestellen.
Niet dat dat iets verandert aan de huidige pakketjes, maar het is allemaal wel goed bedoeld.
Op het laatst waren er nog drie pennen over. Drie in een pakje? Twee in een pakje en een over? Weer goedbedoeld gebemoei…..

Maakt niet uit; het hoort net zo bij zo’n weekend als de barbecue, de eeuwige oude koeien en de groepsfoto.
En de fles berenburg voor de late uurtjes.

De B&B-eigenaren geven een kleinigheidje weg bij vertrek,  maar ze krijgen ook wel eens wat.
Vier vrouwelijke gasten uit Deventer lieten ooit een klein wit kruikje achter. ‘Pik an de lippe’ stond er op.
Een kruidenlikeurtje.
Johan had dat kruikje vorig weekend meegenomen; “Wij drinken zoiets nooit” zei hij.
Dat trof.
Niemand van ons had de traditionele berenburg meegenomen,  dus konden we aan het eind van de avond mooi een borrelglaasje likeur proeven.

En die ene pen?
Ligt bij onze computer…..
Meer weten over Altynghe?
Hierbij een link naar hun website.

In het eerste blog over ons vriendenweekend in Denekamp (zie>>) schreef ik dat ik ook een blog zou schrijven over Hansie Kiep: die belofte los ik vandaag in.

In zo’n weekend gebeurt er altijd wel iets dat tot in lengte van dagen naverteld wordt: dit keer was dat het verhaal van Hansie Kiep.
De kat van Jan en Sinet heeft zijn kop een beetje scheef op de romp staan; ook zijn baasje houdt zijn hoofd altijd een beetje scheef door een nekoperatie.
“Net as Hansie Kiep” zeggen we dan.
Hans was een markante inwoner van Hoogersmilde die eigenlijk gewoon Johannes Hatzmann heette en zijn hoofd altijd een beetje scheef hield.
Gerard kwam vrijdagmorgen met een zere nek uit bed: “Nou bin ie ok Hansie Kiep!”

Zaterdagavond zaten we met de hele groep bij een pizzeria in Denekamp.
Gerard had geen last meer van zijn nek, dus de bijnaam ging voor hem niet meer op.
Toen stelde iemand de vraag: “Waarom heette Hans eigenlijk zo?”
Eeehh…. iets met een kiepkar? Of iets met kippen?
Niemand wist het precies, dus de achterban werd geraadpleegd: iemand appte haar zus, iemand belde zijn vader en iemand vroeg zijn broer die op zijn beurt weer zijn zwager inseinde.
De vraag breidde zich als een olievlek uit in de verschillende netwerken en in no time hadden we weet ik hoe veel mensen aan het werk gezet om uit te zoeken hoe het zat. Iedereen met roots in Hoogersmilde in rep en roer. Ik wilde mijn schoonzus (ook een Hatzmann) ook nog vragen, maar dat was al niet meer nodig: voordat we ons toetje op hadden was het antwoord al bekend.
Er werden zelfs foto’s gestuurd van het boek waar de informatie uit kwam.

De vader van Johannes heette Garriet Hatzmann en daar waren er vroeger twee van. Degene die in kippen handelde werd ‘Kiep’ genoemd.
Op die foto stond trouwens nog meer informatie over een andere bijnaam: Lammert Koops noemde men ‘Lammert Maegie’*. Deze bijnaam had hij te danken aan het feit dat hij alleen maar dochters had.
Niets nieuws onder de zon en typisch Hoogersmilde: lees hierbij het blog ‘Een loei van een koei’.
Misschien hadden ze Gerard in Hoogersmilde dan wel ‘Geert Maegie’ genoemd…….

* maegie is Smildigers voor meisje.

Al weer een maand voorbij van het beugeltraject.
In de voorbije weken kwam ik er op een gegeven moment achter dat de voorste tanden in mijn onderkaak een beetje wiebelden.
Ongerust voelde ik er aan.
Ze zitten een beetje los…..voelt gek.
Zou dat wel goed zijn?
Straks vallen ze er uit!

Het voelt anders dan vroeger toen ik wisselde van melkgebit naar ‘grote mensen tanden’.
Die melktanden zaten niet met lange wortels in de onderkaak, dus als die eenmaal los zaten kon je ze met je tong al gauw een beetje kantelen.
Het gevoel kan ik nog zo oproepen.
Dat ik met m’n tong niet van die losse kies/tand kon afblijven.
Dat ik er steeds maar mee heen en weer wiebelde tot hij tenslotte losliet en ik er trots mee naar mijn moeder liep: “Kiek mamme, weer iene!”

Zo los als toen zitten mijn tanden nu niet, er zit alleen een beetje ruimte tussen.
Gistermiddag bij de maandelijkse controle en de wisseling van de bitjes sprak ik mijn onrust over de wiebelende tanden uit.
En natuurlijk had ik me weer voor niets zorgen gemaakt.
De tanden zitten nog stevig genoeg in de kaak, het zijn alleen de vezels om de tand heen (die er normaal vrij strak omheen zitten) die wat ruimte maken.
Dat komt omdat er door die beugel onophoudelijk tegen die tanden wordt aangedrukt.
Het gebied rondom de tanden wordt daardoor wat opgerekt, zodat het voelt alsof ze los zitten.
Als het traject straks is afgelopen en er niet meer tegen die tanden wordt geduwd zal de rust in de kaak terugkeren en zal de wiebelruimte vanzelf weer verdwijnen.
Een hele geruststelling.

Het beugeltraject heeft af en toe ook voordelen.
De vorige keer schreef ik dat ik die beugel er tussen de maaltijden door alleen maar uithaal voor bitterballen en hazelnootschuimgebak.
Wanneer krijg je dat nou?
Toen wij in het Hemelvaartsweekend even bij Harriët en Cees langsgingen voor een kop koffie (omdat we toch in de buurt waren) had ze wat lekkers gekocht voor bij de koffie.
Hazelnootschuimgebak!
Met van die suikertjes aan de zijkanten.
En zachte vulling van binnen.
Wit en crèmekleurig.
Met voorbedachte rade gekocht………. daar haalde ik mijn beugel er graag voor uit!

Setje 20 zit er nu opgeklikt, setje 21 kreeg ik mee voor over twee weken.
Nog 18 weken te gaan.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

In het Hemelvaartsweekend kwam ik er achter dat ik een Boeskoler ben.

Op onze fietstocht op Hemelvaartsdag kwamen we, net op het moment dat Gerard een lekke band kreeg, langs een boerenterras bij de Lutte. Er stond een partytent, wat statafels en een goed gevulde koelkast. De eigenaar heette ons van harte welkom.  We mochten drinken pakken, gebruik maken van de wc en hij presenteerde geen rekening: hij liet het aan onszelf over. “Vrije gift”
Gerard kon zijn band plakken, de fietspomp lenen en verder alle fietsplakspullen lenen die hij niet zelf in zijn bandenplakdoosje had.

Wat een man! Hij kwam er gezellig bij zitten, vroeg waar we vandaan kwamen en vertelde over zijn terras, zijn vakantie huisje ‘Erve Steiboer’  over de carnavalsvereniging en over de familiedag van gisteren.
We genoten van zijn Twentse gastvrijheid en prezen ons gelukkig dat we niet op het drukke terras bij het bospaviljoen bij de schreeuwende kinderen en de loeiharde muziek waren gaan zitten. Dit paste beter bij ons.

Boeskool = witte kool.

Er streken meer gasten neer.  Eén van hen kwam even bij ons staan en maakte een praatje.
Hij kwam uit Oldenzaal en daar was hij trots op. Toen ik  zei dat ik geboren ben in Oldenzaal lichtte hij helemaal op.  “Dan bi’j ok een Boeskoler! Ien keer een Boeskoler,  altied een Boeskoler!”
Hij hoorde me helemaal uit.
Wanneer? Waar? Waar werkte je vader dan?
Ik vertelde hem over mijn ouders die in de jaren 50 in Oldenzaal woonden,  dat mijn vader bij textielfabriek Gelderman werkte, waar we gewoond hadden en dat ik dit stukje Twente kende omdat we hier met mijn ouders nog regelmatig teruggekomen waren.  Ze hebben daar tot 1962 gewoond en waren altijd lyrisch over die streek.

Toen we verder fietsten had ik mijn hoofd vol met pa en ma.  Hun verhalen over deze omgeving echoden nog na; ze waren even heel dichtbij. In Denekamp stond de kerkdeur van de Sint Nicolaaskerk open. Daar wilde ik graag even binnen kijken. Toen ik de deur achter me sloot bevond ik me ineens in gewijde sfeer en hoorde ik het lied ‘Zo zal het zijn van’ Rob de Nijs dat uit de luidsprekers kwam.
Vanuit mijn binnenste golfde ineens helemaal onverwacht de emotie omhoog en moest ik vanwege de plotselinge tranen even op een van de achterste kerkbanken gaan zitten.
(lees hierbij het blog uit 2018 over dat lied van De Nijs, dan begrijp je waarom).
Zo kan verdriet je na jaren plotseling overvallen. Rationeel zeg je: mijn ouders overleden in 2008 en 2017, dat verdriet is al lang verwerkt en dat hoofdstuk is afgesloten. Maar dat wil niet zeggen dat het weg is.  Het is natuurlijk ook helemaal niet erg dat je even uit je evenwicht bent als je wordt overvallen door oud zeer.  Ik stak een kaarsje aan bij het altaar van Maria en stond nog even bewust stil bij pa en ma.
’t Is goed.

Nu weet ik dus dat ik een Boeskoler ben.
Een heel kleintje.
98% Drent 2% Twent.

Het Hemelvaartsweekend werd helemaal gevuld met een minivakantie met onze vriendengroep  uit Hoogersmilde.
Met z’n achten hadden we twee huisjes gehuurd op camping Papillon bij Denekamp.
Woensdagavond checkten we om even over negen in, om vervolgens midden in de wedstrijd Feyenoord AS-Roma de anderen te begroeten.

De eerste twee dagen wordt er veel gepraat.  Er is voldoende tijd voor een gesprek over een nieuwe baan, het wel en wee van de kinderen en alles wat er zoal speelt bij een ieder.
Iedereen staat in de vakantiemodus,  dus we doen vooral kallem an. Koffie,  broodje en beslissen wat gaan we vandaag doen.  De eerste dag gingen we ’s middags fietsen en we reserveerden alvast een restaurant voor ’s avonds: met 8 man heb je zonder reservering niet zomaar een tafel in een restaurant op Hemelvaartsdag.
Tip: als je wilt fietsen in Twente, ga dan niet op Hemelvaartsdag.  Het is daar dan net zo druk als tijdens de Fiets 4 daagse bij ons in Drenthe.
Je komt lange  slierten fietsende  vrienden- en familiegroepen tegen; overal zitten mensen gezellig bij elkaar te drinken en te eten en de sfeer is opperbest. “Hoi! Moi! Halloooo!”
“Wat een Duutsers hier!”  riep ik onderweg tegen Jan.
Bleek dat we in Duitsland fietsten, net over de grens bij Nordhorn.

Op  Papillon waren trouwens wel heel veel Duitsers.
Toen we vrijdagmorgen op ons terras aan de koffie zaten kwam er iemand aan lopen om iets te vragen.
“Wie lange sind sie schon hier?””
In mijn beste Duits stond ik hem te woord en we voerden een gesprek, tot ik een vrouw iets in het Twents tegen de bewuste meneer hoorde zeggen.
“Staot wij hier nou as Twenten en Drenten Duuts met mekaar te praoten?!?”riep ik uit.
Ja dus.
Hij vond het erg komisch.

Terug naar Hemelvaartsdag: met z’n achten streken we rond 18.30 uur neer in Restaurant de Zoeke bij Denekamp.  Heerlijk om met de hele club aan tafel te zitten en samen te genieten van een heerlijk maal.  En ja, met z’n achten hebben we enorm veel plezier: een oude koe, een mop met een baard van veertig jaar waar nog hartelijk om gelachen wordt (omdat wij als ouderen allemaal de clou alweer vergeten zijn…) en een hilarisch verhaal over een huisarts in Smilde: hikkend van de lach zaten we aan ons toetje.

We gingen nog een dag fietsen, organiseerden een barbecue, deden nog een ‘ieder-z’n-ding’-dag en toen was het zomaar weer zondag.
Vanmorgen, toen iedereen al had ingepakt riep iemand: “We moeten nog een groepsfoto!”
Oja, dat is ieder jaar vaste prik; gehannes met de zelfontspanner, groepsopstelling en achtergrond.
Maar het lukte, in twee keer al.
Dachten we.
Toen we alweer uit elkaar liepen riep de fotomaker: “Welke …@#$… zet daar nou een dichtgeknoopte vuilniszak achter!”
Gedwee stelden we ons nog maar een keer op……

Zo’n heel weekend past niet in één blog.
De komende dagen zul je af en toe iets lezen over onze belevenissen in Denekamp.
Over Hansie Kiep, over een pop-up-terras in De Lutte, over boeskool & tranen, over pennen inpakken en over Pik an de lippe.
U bent gewaarschuwd.