De waarde van de dag

Vorige week gingen wij een dagje naar Almelo om te helpen bij het herinrichten van de tuin.
Dochter en schoonzoon hadden al wat voorwerk gedaan, maar er moest nog veel gebeuren, dus een paar extra handen waren welkom.
De opdracht voor de dames was duidelijk: de hele gouden regen moest van een hek worden afgehaald.
Met meerdere soorten kniptangen gingen dochter en ik aan de slag.

“Wat doe ik met het spul dat er af komt?”
“Tief maar gelijk in de aanhangwagen!” was het antwoord.
Schoonzoon gebruikt woorden die ik niet ken.
Natuurlijk begrijp ik wat hij bedoelt, maar ik vraag het voor de zekerheid nog even na.
“Tiefen?”

In de officiële Nederlandse woordenboeken is het woord niet te vinden.
Op ‘Ensie’, in het woordenboek van populair taalgebruik vond ik dit:
Tiefen is Bargoens voor gooien en/of smijten. 
Het wordt ook gebruikt voor ‘ophoepelen’: Optiefen! 
Dochter en ik teefden/tiefden/toofden(?) de takken in de aanhangwagen.
Weer wat geleerd.

Verder verliep het die dag voorspoedig.
Rond de middag hadden we de gouden regen van het hek af en hadden de mannen een beukenhaag uitgegraven.
Die hebben ze die middag ergens anders in de tuin weer geplant.
’s Avonds gingen we heerlijk uit eten in een nieuw buffetrestaurant in Almelo; daarna mochten we optiefen.
Laat mij ook eens populaire taal gebruiken….

Iedere morgen maak ik een Sudoku-puzzeltje.
Gerard ook.
Mijn boekje is een combi van 3 en 4 sterren en zijn boekje is vele malen moeilijker.
Veel sterren.
Die boekjes liggen altijd in het pennenmandje op het aanrecht.
Al mijn gemaakte puzzels voorzie ik van een datum en een highlight van de dag of de dag ervoor.
Als voorbeeld hiernaast de bladzijden van 28  en 29 april.  Daar staat onder ‘Koningsdag in Westerbork’ en ‘Laatste dag in Casa Grada/’de Warrel’.
Je kon in dit digitale tijdschrift begin mei over die gebeurtenissen lezen.

Vorige week was het boekje van Gerard vol.
Hij wilde precies zo’n boekje weer, maar dan een nieuwe editie, maar die zijn niet overal te koop, dus hij had Harriët gevraagd om zo’n boekje voor hem in Almelo te kopen.
Eind deze week zagen we Harriët pas, dus Gerard had even geen Sudoku-boekje; hij zat puzzelloos aan het ontbijt.

Donderdagmorgen zat ik met mijn duffe hoofd met m’n kopje thee aan het ontbijt en opende mijn boekje.
Aan de beurt was 12 mei.
Ik zette de datum aan de linkerkant boven aan de puzzel en zag toen tot mijn stomme verbazing dat de rechterkant, de pagina met 4 sterren, al was ingevuld.
Huh? Had ik nou gisteren…….
Maar nee.
Het was niet met mijn handschrift ingevuld.
En op de plek van de ‘highlight’ stond: ‘ Sorry, moest even! x x
Afkickverschijnselen.

Vanaf 4 mei draait hij in de bioscopen: ‘A new era’, de nieuwe Downton Abbey-film.
In 2019 kwam de eerste film uit, daar ging ik toen heen met zwemvriendin Ans.
Weten wat wij daar toen van vonden? Lees dan het blog ‘I never argue ….. I explain’ uit 2019.
“Zullen we weer samen naar die film?” vroeg ik haar vorige week. De vraag stellen is haar beantwoorden.

Weer in De Nieuwe Kolk in Assen, weer in een zaal met bijna alleen maar vrouwen en weer op rij 5: genieten in het kwadraat.
We moesten er wel even weer in komen.
Wie hoort ook maar weer bij wie?
Van wie is dat kind dan?
Maar die onwennigheid duurde niet lang: we zaten er maar zo weer in, want het begint al met een mysterie.
De oude douairière lady Violet Grantham heeft een vakantievilla geërfd van een oude liefde.
Was dat alleen een oude liefde? Of is er meer gebeurd? Anders geef je toch niet zomaar een huis!
Dat is één verhaallijn.

De andere verhaallijn begint met een telefoontje van een regisseur die een film wil opnemen in het kasteel.
Daar wordt toestemming voor gegeven, dus er komt een hele filmcrew met acteurs, kostuums en materialen.
Vervolgens gaat een deel van de familie met een paar bedienden naar Zuid Frankrijk om poolshoogte te nemen in de villa.

Door het gegeven van ‘het maken van een film in een film’ kon groots worden uitgepakt met kostuums en requisiten,
De opnames die werden gemaakt werden afgespeeld in zwart-wit, wat een mooi effect gaf op het bioscoopdoek.
A new era speelt in 1928. In 1927 was uitgevonden hoe men geluid bij filmbeelden moest zetten, wat er voor zorgde dat de ‘stomme film’ zonder geluid in rap tempo uit de gratie raakte.
Dat keerpunt in de filmindustrie wordt in deze film mooi uitgewerkt.

Dit kostuumspektakel is prachtig om naar te kijken.
Je ziet de chique mode uit de roaring twenty’s: er wordt flink uitgepakt met kapsels, sieraden en kleding.
Op een feest speelt een muziekbandje uit die tijd, het spat werkelijk van het scherm.
Ook de automobielen uit het begin van deze eeuw komen veelvuldig in beeld: als de filmcrew aankomt staan er wel vier van die auto’s volgeladen met antieke koffers en pakmateriaal.
De eerste dandy-tenniskleding, zwemkleding, kortom de rijke toerist in een ander land: het komt allemaal voorbij.
Er wordt zelfs nog een begrafenis in beeld gebracht. We zien één van de eerste lijkwagens met bewerkt glas en alle aanwezigen in keurig zwart gekleed.

En verder is natuurlijk alles weer aanwezig: de vileine opmerkingen van Violet, de snobistische trekjes van mister Carson en de onmogelijkheid om uit de kast te komen als je homo was in die tijd.
Meer dan twee uur zaten Ans en ik achterovergeleund in het warme bad dat Downton Abbey heet.
Bij de aftiteling bleven we nog even zitten.
Nog even nagenieten……

Even voorgenieten?
Hierbij een link naar de officiële trailer.

Voor het eerst sinds ik bij Team290 werk was er een teamdag.
Begin april kregen we de vooraankondiging: hou  dinsdag 10 mei vrij in je agenda, dan gaan we met elkaar op pad.
Nou is dinsdag niet mijn werkdag, maar mocht ik al gedacht hebben dat ik dan niet mee hoefde: onze teamleider had gezegd: “Meedoen is verplicht!”

In januari is een nieuwe vorm van bekostiging voor geestelijke gezondheidszorg in gebruik genomen.
Dat betekent nogal wat voor de registratie en administratie van de zorg die wij leveren en daar moesten we het nodig met elkaar over hebben.
Eigenlijk was ons teamuitje dus een verkapte vorm van een vergadering, maar dan wel op een leuke locatie met een extraatje.
Wij moesten ons om 11.00 uur verzamelen op een adres in Veendam, wat het oude treinstation bleek te zijn.
We maakten gebruik van een arrangement van Museumspoorlijn STAR. We stapten met elkaar in een heuse stoomtrein en werden van Veendam vervoerd naar Stadskanaal.
Die reis duurde dik drie kwartier; in de laatste wagon stond een lunchbuffet klaar.
Dus liepen we met zo’n 50 man gezellig te schommelen door de gangpaden van de coupés met bordjes met eten en bekertjes drinken.
Ondertussen hoorde je af en toe de stoomfluit en zag je grote wolken stoom voorbij vliegen.
Het toneelstukje ‘reizen met de trein van vroeger’ werd helemaal opgevoerd: de vrijwilligers droegen kostuums en we kregen een écht treinkaartje dat ook nog eens op heen- en terugreis écht werd geknipt!

In Stadskanaal kwamen we aan bij het museum dat verbonden is aan de spoorlijn.
Daar vond het eerste, gezamenlijke deel van de vergadering plaats.
Het was de bedoeling dat dat eerste deel gepresenteerd zou worden op een beamer, maar als je afhankelijk bent van apparatuur van een ander……altijd lastig.
De museummedewerkers deden wel hun best, maar waren niet allemaal even kundig op het gebied van ‘aansluitingen, snoeren en stekkers’ (lees: allemaal niet), dus het lukte niet.
Dan blijkt dat je ook zonder die beelden best een verhaal over kunt brengen.

Na de bovenstaande verhalen gingen we in groepjes uiteen; groep 8, waar ik bij hoorde, ging in een verlaten treincoupé zitten.
De uitkomsten werden bijgehouden op de onvermijdelijke flip-overs en gele Post-Its; daar gaat de leiding zich volgende week over buigen.
Op de terugweg naar Veendam konden we een drankje halen en nog even met deze en gene gezellig napraten.

Er waren nogal wat collega’s die ik niet van gezicht kende, maar wel al vaak aan de telefoon had gehad.
Als men in het rayon Oost werkt zien we ze nooit in West, waar ik op kantoor zit.
Deze dag heb ik gebruikt om namen bij mensen te zoeken.
Soms maakte ik gebruik van ‘spionnen’: “Wie is die mevrouw met die paardestaart en die rooie bloes?”
“Wie zit  daar naast Fred?”
Maar soms sprak ik ze ook gewoon aan: “Hebben wij elkaar al ontmoet? Ik ben Ada van het secretariaat.”
Bij sommige collega’s had ik een heel ander beeld bij de naam……

Leuk, zo’n dag!
Na die schrale coronatijd waarin we veel digitaal deden en amper mensen zagen was dit weer een fijne opsteker.

Associatie is het in gedachten verschillende zaken met elkaar in verband brengen.
Vandaag een blog over hoe dat soms in zijn werk gaat.

Voor 2021 waren Jacquelien en ik managementassistent van de afdeling Ouderenpsychiatie van Lentis.
Samen met een aantal collega’s van afdelingen waar we veel mee samenwerkten hadden we af en toe een bijeenkomst: een workshop of een training of  zo.
Eén keer deden we toen eens ‘iets anders & gezelligs’ en ik had aangeboden dat ik wel de workshop ‘Zingen voor de lol’ wou doen.
We hebben gezongen met mijn gitaar als begeleiding, we hadden lol en ondertussen leerden we elkaar wat beter kennen, omdat we tijdens die workshop ook iets over onszelf vertelden.
We schrijven 2013.
Bijna 10 jaar verder is de hele managementlaag in Lentis wegbezuinigd en zijn de managementassistenten van toen één voor één werkloos geworden.
Ik ook, al had ik het geluk dat ik na maanden van omzwervingen in de organisatie bij Team290 aan de slag kon.

Vanmiddag kwam er iemand bij ons aan de balie.
Zizi.
Eén van ‘het clubje’.
LEUK! LANG NIET GEZIEN!
Ze had niet veel tijd, want ze had een overleg “Maar” zei ze “ik heb nog iets voor jou in de auto liggen!”
Even later was ze terug met een schilderij.
“Vorige maand moest ik mijn kamer leeghalen, want mijn baan houdt op. Dit schilderij hing in dat kantoor en ik moest daarbij altijd aan jou denken met je muziek. Toen ik het van de wand haalde dacht ik: die ga ik aan Ada geven. Als herinnering.”

Dat iemand na zoveel jaar nog steeds aan je denkt bij een schilderij van een cellist en een saxofonist.
En dat die dan de moeite neemt om het bij je langs te brengen.
Het voorval kleurde mijn dag.
Het schilderij krijgt een mooi plekje in ons huis; het zal mij steeds aan Zizi doen denken en aan de goede tijd die we toen als collega’s beleefden.

Zondagmiddag dronken we thee bij mijn broer en schoonzus in Assen, maar het was ook moederdag, dus die gingen nog even naar hun (schoon)moeder.
“Dan wil ik wel eens om de Baggelhuizerplas heen lopen” stelde ik voor.
Mijn broer legde uit hoe we er kwamen en tien minuten later zetten we de auto op de parkeerplaats.
Op een plattegrondje zagen we dat het gebied bestaat uit twee meren en een visvijver.
We besloten de visvijver te laten voor wat het was en gingen voor een wandeling om de twee meren heen.

De Baggelhuizerplas is een recreatiegebied dat is ontstaan in de jaren tachtig, met stranden, grasvelden en bossen; het ligt tussen Witten en Assen in.
Het is ontstaan doordat er zand werd afgegraven voor de aanleg van de A28.
Het hele gebied heeft vroeger dienst gedaan als oefenterrein van Defensie, maar is nu helemaal ingericht voor recreatie.
Dan wil ik altijd graag weten: “Waarom heet het zo?”
Het is vernoemd naar een woonwijk is Assen die werd aangelegd in de jaren ’70 van de vorige eeuw.
Die wijk is vernoemd naar de buurtschap ‘Baggelhuizen’ die daar vroeger lag, die uit een paar huizen en boerderijen bestond.
In de wijk zijn nog enkele oude boerderijen aanwezig.
Als je op het kaartje klikt krijg je het groot in beeld: Assen en omgeving in 1865.

De wandeling voerde ons langs de twee meren en we vonden het prachtig.
Er zijn brede wandelpaden en  er zijn ATB-routes uitgezet.
Verder zijn er grote grasvelden waar zondagmiddag al groepjes gezellig zaten te picknicken.
Er waren een aantal beach-volleybalvelden waar enthousiast gebruik van werd gemaakt en er waren zelfs al mensen die zich in het water waagden.
Op donderdag 5 mei had daar een bevrijdingsfestival plaats gevonden, men was nog bezig met het opruimen van delen van tenten en toiletunits.

We vonden het de moeite van het bekijken waard.
Er was nog wel even een misverstand over de te nemen route: wij liepen op een smal paadje een stukje van de brede weg af (heeft met onze conservatieve, hervormde opvoeding te maken), maar van de andere kant kwamen een aantal stoere mountainbikers aan; bleken wij op hun ATB-route te wandelen. Geen probleem, wij stapten wel even in het gras naast de route.
Het was beslist niet druk; als je op Google zoekt op ‘afbeeldingen’ met de zoekterm ‘Baggelhuizerplas’ zie je meteen hoe druk het daar in de zomer ook kan zijn.

Op de website van de gemeente Assen zocht ik de Baggelhuizerplas ook op.
Daar (klik hier) vond ik een verhaal over een strandpaviljoen, dat daar 10 jaar heeft gestaan, maar dat in 2020 is afgebrand.
Over wat daar voor in de plaats moet komen wordt al een tijdje behoorlijk gesteggeld.
Meer weten over die onenigheid?
Hierbij een link naar een artikel over dit onderwerp op de website van RTV-Drenthe.

Onze wandeling duurde 45 minuten. Aanrader!

Toen er kaarten beschikbaar kwamen voor de theatervoorstelling ‘Bert Visscher leest verhoalen van Kees Visscher’ vroegen wij onze vrienden in Peize of zij voor ons kaarten wilden bestellen; wij zouden dan samen met hen de voorstelling in de Winsinghof bijwonen. Maar dat ging niet door. Zij mochten maar twee kaarten bestellen en toen ze later voor ons gingen informeren was de voorstelling al uitverkocht. Zo hard ging het! Toen gooiden wij het over een andere boeg; de voorstelling ging draaien in meerdere noordelijke zalen en wij bemachtigden kaarten voor een ’try out’ in het Geert Teis-theater in Stadskanaal.
Waarom wilden wij hier zo graag naar toe?
Dit staat er over op de website van het theater:

Al jaren staat bij Bert de tas in de kast waarmee vader Kees jarenlang van zaal naar zaal reisde. Een tas vol korte Groninger verhalen en conferences waarmee hij een groot publiek liet huilen van het lachen maar ook ontroerde. Ongelooflijk populair waren de wekelijkse verhaaltjes op radio Noord onder de titel: “Zo dag en deur.”

Nu Kees precies vijftien jaar geleden overleed is het tijd om de tas af te stoffen en de verhalen nog eens te vertellen. Opdat we weer even aan hem herinnerd worden.

Zoon Bert waagt zich hieraan. Nooit heeft hij iets in het Gronings gedaan, maar met trots neemt hij deze uitdaging aan. Als prettige onderbreking zingt hij tussendoor nummers uit Kees z’n oude platenkoffer. Begeleid door Reinout Douma. Bert Visscher gait dus eem in ‘t Grunnegers Kom moar kieken. Bert leest Kees !

Dat in ons gezin Bert Visscher hogelijk gewaardeerd wordt is geen geheim, maar wij hebben in het verleden Kees Visscher ook een avond horen vertellen.
Halverwege de jaren ’90, tijdens een ‘Rodermarktparade-bespreekavond’ in de Pompstee werd hij voorgesteld als ‘de vader van Bert Visscher’, terwijl Bert vroeger ‘de zoon van….’ was.
Wat ik van die avond heb onthouden was het hilarische verhaal over Groningers met een ‘kou-schieten-gruine’ caravan.

Tot mijn grote genoegen heeft Bert gisteravond dat verhaal ook verteld.
Het was de eerste voorstelling in deze serie en dat was goed te merken.
Hij hield de tijd in de gaten, de verhalen zaten er nog niet geramd in en hij probeerde wat dingen uit.
Onbedoeld grappig was het moment waarop hij een hoog vrouwenstemmetje opzette, om er aan het einde van de zin achter te komen dat die werd uitgesproken door een grote, zware man.
De verhalen waren stuk voor stuk prachtig.
Wat ik verrassend vond was de muziek; hij zong muziek waar zijn vader erg van had gehouden.
Het mooist vond ik het lied ‘Za’st doe altied bie mie blieven, lutje wicht’ van Ede Staal.

Bert speelt Kees; hij draagt een sober, donkergrijs pak en een ouderwetse bril, maar hij blijft Bert met zijn drukte en zijn maniertjes.

Het tasje van Kees staat onder de lessenaar.

In de pauze hoorde ik een ouder iemand zeggen: “Wat jammer dat ’t almoal zo rap gait, het binnen van dei mooie verhoalen, maor hai gait te vlug”.
Daar valt echt nog veel te winnen, maar dat zal hem vast nog wel verteld worden.

Wat blijft is een beroemde zoon die zijn vader op een voetstuk zet en hem postuum eert met zo’n prachtige voorstelling: wij hebben er van genoten!

Op internet vond ik het verhaal van de kou-schieten-gruine caravan, voorgelezen door Kees.
“Ik mag vot ’n steert kriegen als dat gain Grunnegers binnen…”
Luister en geniet: hierbij een link.