De waarde van de dag

Op 31 augustus 1891 werd in Nederland de eerste echte Koninginnedag gevierd. Koningin Wilhelmina werd toen 11 jaar; haar vader het was jaar daarvoor overleden en zij was op tien jarige leeftijd koningin geworden. Tot haar 18e was haar moeder Emma regentes voor haar, maar op haar 18e werd nam ze de koninklijke taken op zich.
Meer dan 50 jaar vierde men koninginnedag in augustus, totdat Juliana in 1948 haar eigen verjaardag, 30 april, tot nationale feestdag maakt.
In 1980 koos Beatrix er voor om die dag niet te verplaatsen naar haar verjaardag op 31 januari, enerzijds om haar moeder te eren, anderzijds omdat weer in januari zich meestal niet leent voor festiviteiten in de buitenlucht. Willem Alexander switchte weer naar de 27e april.

Gisteren werd kroonprinses Amilia 18 jaar.
Ze is onze toekomstige koningin, maar als er iets ernstigs gebeurt met Willem Alexander neemt zij zijn taken over.
Ze heeft als achttienjarige een heel ander leven gehad dan haar bet-overgrootmoeder.
Haar ouders hebben er heel bewust voor gekozen om haar buiten de schijnwerpers te laten opgroeien.
Een gewone jeugd is het natuurlijk niet als je oma koningin en je vader koning is, maar de prinsesjes konden toch redelijk hun gang gaan.

Vorige week kocht ik het boek ‘Amalia’ van Claudia de Breij.
Tweede druk.
De eerste was binnen een week uitverkocht.
Morgen ga ik naar tante Trijn, dan krijgt zij het.
In één avond las ik het uit; het leest gemakkelijk weg.
De mevrouw achter de balie bij boekhandel Daan Nijman had het ook gelezen en zei: “Leuk boek! Maar net iets te veel Claudia de Brey…”.
Wat mij betreft heeft ze gelijk, maar dat nemen we maar op de koop toe.
De Brey is tenslotte geen schrijfster of journalist, ze is artiest en dat merk je aan het regelmatig schrijven in de ik-vorm.
Maar we leren onze kroonprinses een beetje beter kennen en daar ging het om!

We werden aan het begin van deze week overspoeld met informatie over de 18-jarige Amalia en ik zag en hoorde het allemaal.
De special op Net5 op maandagavond, de documentaire op NPO1 dinsdagavond, de artikelen in de krant en de items op internet: kom maar door, ik geniet er van.
Dinsdagmorgen appte schoonzusje Annette: “Heb je de vlag al hangen?”
Oh nee, vergeten….vijf minuten later hing hij al buiten.
Als ons huis morgen op RTV Drenthe komt hangt de vlag dus uit voor onze kroonprinses en niet omdat ‘de televisie’ langs kwam.

Nog even over Amalia: ik zag een leuke jonge vrouw met een gezonde portie zelfvertrouwen.
Ze bezit ‘de waardigheid van haar oma, de charme van haar moeder en de humor van haar vader’ hoorde ik in één van de televisieprogramma’s zeggen.
Persoonlijk hoef ik de eerste jaren nog niet zo veel van haar te zien: eerst maar eens studeren en iets van de wereld zien.
En zoals haar vader zei: ‘haar eigen fouten maken en groeien in haar rol’.
Verder hoop ik dat de pers haar daarbij nog een beetje met rust laat.

Zouden we in de toekomst op 7 december koninginnedag vieren?

Vandaag stuurde ik deze app naar ons netwerk:
“RTV-Drenthe in de straat.
Gerard is vanmorgen geïnterviewd over ons gas-loze huis.
Er zijn opnames gemaakt van ons huis en van de straat.
Donderdag wordt het uitgezonden op RTV Drenthe om 17.00 uur, daarna wordt het programma ieder uur herhaald.
Was in het kader van Energieloket Drenthe”.

Even bij het begin beginnen: voor wij begonnen aan het ‘van-gas-los-avontuur’ had Gerard contact met Daniël van het Energieloket Drenthe.
Dit staat er over dat loket op hun website.
Het Drents Energieloket voorziet huiseigenaren van Drenthe van goed onafhankelijk en gratis advies om energie te gaan besparen of om duurzame energie te gaan opwekken in hun bestaande woning. Hierbij een link naar die website: Energieloket Drenthe
De heren hielden onderling contact, af en toe wisselden ze informatie uit.
RTV Drenthe wilde deze week aandacht besteden aan het Drents Energieloket en Daniël haalde Gerard erbij.
De opname’s van het gesprek met Daniël en het interview met Gerard waren bij ons aan de Boskamp.

“Hoe laat komen ze dan?” vroeg ik aan Gerard.
Half twaalf hadden ze afgesproken.
Dan kijk je ineens met heel andere ogen naar je huis.
Wat gaan ze dan filmen?
En waar?
Dan moet ik eerst opruimen!
En deze werkkleren kunnen natuurlijk ook niet; even een nette blouse aan.

Aan het eind van de morgen stond er een joekel van een camera op ons aanrecht en waren ze bezig met het voorbereiden van de opnames.
Journalist, cameravrouw, Daniël en Gerard hielden voorgesprekjes en bedachten hoe het allemaal het beste uit de verf zou komen.
De nette blouse was achteraf nergens voor nodig: ik kwam er niet bij op.
En ons interieur eigenlijk ook amper: er was een gesprekje aan de keukentafel, verder waren de opnames vooral buiten; bij de warmtepomp, bij de zonnepanelen en bij de voordeur.
De enige plek beneden die ik niet had opgeruimd was het achterhuis waar de wasmachine staat en de ketel voor de verwarmingspomp.
Daar gingen ze filmen.
Ik maakte wat foto’s maar voor het overige liep ik vooral in de weg, dus toen men begon met opnemen ging ik naar boven; er lagen nog genoeg huishoudelijke klussen.

Nu zijn we natuurlijk ontzettend benieuwd naar wat er donderdag van op televisie te zien is.
9 december vanaf 17.00 uur dus op RTV Drenthe.
Op de foto zie je dat de vlag uithangt: waarom dat was lees je morgen!

Lees je nog niet zo lang met me mee en wil je meer weten over ons gas-loze huis?
Je leest alles over onze ervaringen in 2018 met het plaatsen van een warmtepomp, zonnepanelen en een inductiekookplaat in samenwerking met Mebatherm.
Hierbij een link naar het eerste blog ‘Als er één schaap over de dam is…’, daarop staan links naar de andere delen.

Het Sinterklaasfeest was dit jaar extra bijzonder omdat het vorig jaar niet door kon gaan. Afgelopen weekend hadden we Casa Grada gereserveerd; vrijdag gingen we er zelf al heen en in de loop van de zaterdag kregen we al positieve berichten over negatieve zelftesten. Zaterdagavond zat het grootste deel van ons gezin aan de grote eettafel aan de stamppot in Westerbork.
In zo’n gezamenlijk weekend volgen we niet echt een programma: er is genoeg te delen en te bepraten.
Als het feest van de goedheiligman aan de Boskamp gevierd wordt, moeten er tot op het laatste moment nog gedichten gemaakt en uitgeprint worden, maar op het Timmerholt staat geen printer in huis; als je bij ons kwam moesten je cadeautjes al ingepakt zijn en voorzien van een gedicht.
Dat was niet iedereen gelukt; Gerard kreeg allemaal handgeschreven gedichten van degene die niet meeging met het gezamenlijke ommetje langs het Oranjekanaal.

Het uitpakken en voorlezen nam de hele zondagmiddag in beslag.
Er waren weer volop plaaggedichten en verrassingen; een paar dingen licht ik eruit:
– Gerard had twee weken geleden ontdekt dat er een boommarter in onze schuur had gezeten, hij had er zelfs gepoept!
Hij kreeg een zelfgemaakte versie van het voorleesboek ‘Over  een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop heeft gepoept’ met een foto van zijn hoofd op de romp van de mol. De tekst was ook subtiel aangepast.
– Jon spreekt al vloeiend Nederlands, maar hij heeft soms nog wat moeite met de lidwoorden.
Het meisje dat, de bal die, het bord dat…..
Hij kreeg een button met een toepasselijke tekst in ‘Van Gaal-Engels’ én een Drentse dreuge worst.
– Harriët had een fantastische tekst geschreven bij een cadeau voor Cees die altijd problemen heeft met zijn muis op de melodie van ‘Ik zag een muis…!’ van Rudi Carell.
‘Hij zoekt zijn muis! Waar? Daar op dat tab. Waar op dat tab? Nou daar! Een kleine muis van piiiiiixels, nee, ’t is geen grap, ’t ging van klik klikkerdieklak op dat tab…’
Dat refrein moesten we allemaal meezingen. En dat liedje bleef vervolgens de hele middag in je hoofd zitten….
Er waren prachtig gemaakte surprises van zelfgemaakte dobbelstenen die als matroesjka-poppetjes in elkaar pasten, er waren afzichtelijke drakensloffen en er was natuurlijk veel gezeur over rijgedrag, geen bloemen water geven en niet meer nagelbijten; “dat is natuurlijk een spekkie voor jouw beugelbekkie!”
Eén van de laatste cadeautjes waren chocolade-letters: de I, de T en de S.
Op het verlanglijstje stond ‘iets van chocola’ maar de E was er niet meer.

We sloten de middag af met tomatensoep en smac-a-roni.
Macaroni met zo’n blikje Smac er door (zie 3 februari 2015).
Dat aten we vroeger altijd als we op vakantie waren.
Sweet memories.
Heerlijk om het Sinterklaasfeest weer met 8 negatievelingen te kunnen vieren.
Dat was natuurlijk het mooiste Sinterklaas-cadeau.

Het dagelijkse ommetje doen we meestal in Roden, maar soms ben ik in de gelegenheid om ergens anders te wandelen.
Vorige week fietste ik naar het handwerkwinkeltje in Leek; mijn fiets liet ik daar voor de deur staan en ik liep een rondje Nienoord.
In het park voor de borg staat een rozenkoepel. Die hebben we vanaf dat hij er staat gevolgd: eerst stonden er alleen een paar rozenstruikjes aan de onderkant, maar inmiddels is de koepel helemaal volgegroeid met rozen. Als je er ’s zomers onderstaat als de rozen bloeien ruikt het echt heerlijk. Doe dat bij voorkeur eens op een zwoele zomeravond: je waant je in mediterrane sferen.

Maar in november geen zoete geuren en zwoele avonden: je zag het stalen frame van de koepel door de rozenstruiken heen en het geheel zag er voornamelijk bruin en dor uit.
Op het moment dat je wat dichterbij komt zie je toch nog weer iets moois: hele trossen kleine rozenbotteltjes (zie afbeelding rechts).

Langs de rozenkoepel loopt ook een wandelpad.
De route heet ‘de Ridders van Nienoord’ en er staat een prachtige draak op het plaatje.
De schelpengrot van Nienoord ken ik en het rijtuigmuseum, maar draken?
Thuis zocht ik het op: de route maakt deel uit van de kinderroutes van het project ‘Parels in het Westerkwartier’.
Je wordt uitgenodigd door Abeltje om mee te gaan op ontdekkingsreis in het Westerkwartier.
Abeltje is een jongen die spannende avonturen beleeft.
Het hele project bestaat uit een aantal fiets- en wandelroute’s, waarvan vier dus speciaal voor kinderen.
Meer weten? Hierbij een link naar de website Parels in het Westerkwartier.

Het routepaaltje werd in beslag genomen door een parasiet die wij paddenstoel noemen.
De zwam, die half om het het paaltje heen groeide, had wel wat van de vleugels van het draakje….de natuur kan je soms zo verrassen.

Vorige week schreef ik al over het overlijden van mijn oom Albert. Natuurlijk had ik tante Lammie aan de telefoon gehad en ook neef René had ik al gesproken, maar dan zie je ze niet en blijft het verdriet meer op afstand.

Vrijdag gingen mijn broer en ik met z’n tweeën naar Bleiswijk voor de uitvaartplechtigheid.  Men had maar 75 mensen mogen uitnodigen vanwege de coronamaatregelen, maar niet alle genodigden waren gekomen, zodat er toch nog lege plekken waren. Teleurstellend, maar een probleem dat vaak voorkomt tijdens deze pandemie.

Het afscheid deed me in alles denken aan de uitvaart van mijn ouders.  Een traditionele kerkdienst vanuit de hervormde kerk,  een fotooverzicht van zijn leven, dezelfde schriftlezing (het huis van mijn vader heeft vele woningen), bekende liederen en toespraken van zijn zoon,  dochter en schoonzoon. Het verdriet was zichtbaar en hoorbaar bij hun verhalen.  We hoorden hoe het overlijden het gezin was overkomen en hoe het er had ingehakt, ze vertelden hoe belangrijk hij voor hen was en wat hij voor hen had betekend. Na de overdenking zongen we het lievelingslied van mijn moeder ‘Mijn Jezus ik hou van u.’ Meezingen gaat dan niet.

Na de dienst,  dus nog voor we naar het kerkhof gingen,  was er gelegenheid om de familie te condoleren.  Maar hoe moet dat als je elkaar niet mag vasthouden?  Ik hield de afstand vol tot halverwege het rijtje; daar stond mijn neef,  een grote man met zoveel verdriet. Geen zoen,  geen hand,  maar even de armen om elkaar heen. Bij nicht naast hem idem dito. Wat een armoede als je bij een overlijden niet voluit samen kunt rouwen zoals je dat gewend bent te doen. Van anderen die een dierbare hebben verloren in de afgelopen anderhalf jaar had ik dit soort verhalen al gehoord, nu heb ik aan den lijve ondervonden  hoe dat schrijnt: afgepast en afgemeten afscheid nemen.

Toen we terugkwamen van de begraafplaats zaten we met een klein deel van mijn moeders familie aan de koffie met broodjes en soep. We haalden samen wat herinneringen op en vroegen ons hardop af: ” Hoe is het toch mogelijk dat iemand die nog nooit in het ziekenhuis heeft gelegen,  altijd blaakte van gezondheid en twee keer gevaccineerd is toch in anderhalve week kan overlijden?”  Het bleek dat hij bijna geen antistoffen meer in zijn bloed had.  Zijn schoonzoon zei: “Als ze eerder met die boosterprikken waren begonnen…. ” Hij maakte zijn zin niet af, maar de tranen in zijn ogen zeiden genoeg.

Toen we begin 2019 afscheid namen van mijn moeders broer oom Henk zei ik tegen René: we zien elkaar alleen maar in zulke verdrietige omstandigheden; we moeten nodig íets voor de familie organiseren met bitterballen. Door Gerard’s stamceltraject en de coronapandemie was dat er nog niet van gekomen.  Vrijdag namen we afscheid van elkaar met de belofte dat we dat in 2022 gaan proberen. (Hebben we gedaan, hierbij een link naar het blog over de Boelen Bitterbal Bijeenkomst.)

We kregen een klein cadeautje mee: een pakketje met een theezakje,  een chocolaatje en een kaarsje.  Dat stak ik vrijdagavond aan. Een verdrietige maar ook waardevolle dag. Tenslotte nog wat toepasselijke links:

Venice met het troostrijke lied The familytree will allways grow

Ome Albert en tante Lammie 50 jaar getrouwd op 2 april 2017: Waardevolle familiecontacten.

Afscheid ome Henk in januari 2019: Hij kwam er altijd weer bovenop.

Er zijn van die dingen die ik uit mezelf niet doe.
Dat heeft ook een reden: het is vervelend en het kost tijd.
Tijd die ik beter kan besteden. Vind ik.

Maar als je dingen nooit doet, gaat het ook niet goed.
Neem nou bijvoorbeeld ons koffie-apparaat.
Hij geeft aan wanneer er water in moet, wanneer de bonen op zijn, wanneer er teveel koffiedik in het reservoir zit: overal zijn lampjes en symbolen voor en meneer wordt op zijn wenken bediend. Moet ook wel, anders krijg je geen koffie. De machine doet niks als er een symbool oplicht.

Af en toe moet het ding even een grondige schoonmaakbeurt: het binnenwerk er uit, aanslag verwijderen, alle onderdelen even in een sopje, dat soort dingen.
Bij een nieuw apparaat doet Gerard dat de eerste keren, want ik ben niet dol op nieuwe apparatuur en soms gaan dingen zomaar stuk als ik ze alleen maar vasthoud.
Na een paar keer vind ik dat ik dat ook moet kunnen en wordt ik ingewijd in de geheimen van het binnenwerk.
Klinkt spannend, is het niet.

Maar wanneer moet deze klus gebeuren?
Eigenlijk één keer in de maand.
Maar ik vergeet spontaan wanneer ik het ding heb schoongemaakt: zeer oninteressant, dus dat onthoud ik niet.
In mijn beleving heb ik ‘het net nog gedaan’, maar dat beleef ik na 8 weken ook nog zo, dus dat schiet niet op.
Wat bij mij het beste helpt: in het systeem zetten, dus op de kalender tijd reserveren.
Het hele jaar zet ik bij de laatste dinsdag van de maand: ‘koffie-apparaat schoonmaken’.
Dan gebeurt het ook.
Mijn vader zei het altijd al: “Ordnung muss sein.”

Gisteren was het de laatste dinsdag van de maand.
En wat is dan de waarde van de dag?
Dat het pas over vier weken weer hoeft.