Labyrint betekent: ‘een type doolhof’.
En daar moet je inderdaad aan denken als je in het Drents Museum de semi-permanente tentoonstelling ‘Labyrinthia’ gaat bekijken.
Toen ik kind was nam mijn vader ons al mee naar Assen voor een bezoek aan het museum en ik ben er in de loop van mijn leven al ettelijke keren geweest. De vaste tentoonstelling is nu helemaal opnieuw ingericht: alle topstukken uit de collectie hebben een plekje gekregen in Labyrinthia.
Hoe zouden ze het vorm hebben gegeven?
Wat zien we wel en wat niet?
In mijn ‘Op mezelf’-vakantie ging ik er in mijn eentje naar toe.
Het was geweldig.
Bijna 5 uur heb ik er doorgebracht en ik heb me geen minuut verveeld.
Maar….. het is wel heel anders geworden! Vroeger begon je in de préhistorie en wandelde je langs een tijdbalk waarbij de verschillende vondsten werden getoond, nu loop je van zaal tot zaal en wordt alles op het gebied van archeologie, kunst en geschiedenis door elkaar gehusseld. Er zijn 15 Labyrinthia-zalen en steeds stap je een heel nieuwe wereld binnen.
‘De zaal van leven en dood’ bijvoorbeeld, over de hunebedden, hoe ze gemaakt werden, waar ze voor gebruikt werden en wat er zoal is gevonden.
Of ‘De zaal van de Status’ waarin de Prinses van Zweeloo de hoofdrol speelt (zie afbeelding).
Of ‘De zaal van de Uitvinding’ waar de Kano van Pesse in zijn vitrine ligt.
Eén van de mooiste kamers vond ik ‘De verwondering’, daar begin je je zoektocht door het labyrint.
Drie muren staan van boven tot beneden tjokvol spullen, die allemaal bij ‘het verhaal van het Drents Museum’ horen.
Midden in de kamer ging ik zitten op de grote bank en pakte een koptelefoon. Toen ging er een spot-licht naar het eerste voorwerp en hoorde ik het verhaal van het boek uit 1660 van J. Pickardt en zijn kijk op de hunebedbouwers.
Als je nu kind bent en door je ouders wordt meegenomen naar dit museum beleef je iets hééél anders dan ik vroeger.
Je gaat virtueel op mammoetjacht, je vaart in een boom-kano over een préhistorische rivier en je kunt voelen hoe scherp een vuistbijl is.
Het ‘Witte maegie’ is een digitaal, lief wit wezentje dat kinderen aanspreekt als ze op een handje drukken. Het kind in mij vond dat ook prachtig en ik drukte dan ook regelmatig op het handje om het meisje even weer te zien én te horen; wát een vondst!
Was het allemaal helemaal gloria?
Nou….
Er is geen route: je moet zelf op zoek naar de kamers.
In een gang kwam ik twee verdwaalde randstedelijke heren tegen die op zoek waren naar ‘het meisje van Yde’.
“Het is verdorie nog een grotere zoektocht dan op Schiphol….”
En verder is het rumoerig/lawaaiig door schermpjes en filmpjes die constant aanstaan: als je snel overprikkeld bent heb je daar last van.
Maar……. als je eens op een nieuwe, verfrissende manier geschiedenis & cultuur wilt opsnuiven, ga dan vooral naar Labyrinthia in het Drents Museum: een échte aanrader.
Tip: ga op een rustige dag én…… neem de tijd!
