De waarde van de dag

Even een weekje terug in de tijd.
Maandagmorgen 14 april, na de Gradagen, moesten wij rond 10.00 uur uit Casa Grada vertrekken, want ’s middags kwamen er nieuwe huurders in.
Maar toen wilden we eigenlijk nog niet naar huis: ik had een snipperdag opgenomen en als je naar huis gaat verval je zo weer in het patroon van ‘de-was-en-even-de-stofzuiger-er-door’ en daar had ik nog geen zin in.
We dronken nog een kop koffie in de nieuwe kantine van ‘Het Timmerholt’ en daarna zochten we de parkeerplaats ‘Kibbelveen’ op.
Die ligt aan de rechterkant van de weg van Schoonoord en Noord Sleen.
Vanaf die parkeerplaats beginnen verschillende boswandelingen en wij kozen voor de Vosseven-route: aangegeven met blauwe bordjes en ongeveer 5 kilometer lang.
Misschien kun je je het nog herinneren: maandag 14 april was het prachtig weer.

Het was een mooie, afwisselende wandeling.
We liepen sommige stukken door het bos, maar ook door een deel van het Slenerzand.
De blauwe bordjes leidden ons naar een archeologische site waar wij al eerder waren geweest: in 2023 fietsten we een middag richting Noord Sleen.
Dit schreef ik er toen* over:
“Ik wilde kijken bij de Celtic Fields die daar in de buurt van het hunebed ‘de Papenloze kerk’ nog te zien zijn.
We zagen niet alleen de pré-historische akkertjes, maar ook een grafheuvel.”
Nu wandelden we door een veld met pré-historische grafheuvels en ontwaarden een eeuwenoud karrenspoor.

De kern van het Slenerzand bestaat uit stille bossen die het domein zijn van tientallen vogelsoorten

Het is een oud stuifzandgebied met hier en daar grillige jeneverbes-bossen.
Je treft heidevelden aan en natuurlijk ook het Vosseven: bosmeertje waar wij grauwe ganzen en  ‘dodaars’ ontwaarden.
Niet omdat wij die vogels zomaar bij naam kennen, maar omdat wij de ‘Merlin Bird’ Sound ID op onze telefoon hebben.
Die app luistert naar de vogels om je heen en geeft laat je een plaatje zien van welke vogel je hoort.
Ge.Wel.Dig.
Meer dan twintig vogels konden we onderscheiden; dat vogelspotten verhoogt beslist het plezier dat je beleeft aan zo’n wandeling.

Wat we ook zagen tot onze stomme verbazing: een volwassen reebok die ongeveer 50 meter van ons af door het bos heen sprong.
Op maandagmorgen zijn er natuurlijk verder geen mensen in het bos, dus het beest voelde zich waarschijnlijk veilig.
We kwamen een uur lang helemaal niemand tegen in het bos, geen wandelaars en geen fietsers.
Maar de eerste fietser die we na dat uur zagen riep: “Hé daar is Ada!” en dat was nog onwaarschijnlijker dan de springende ree: het was teamleider  Sylvia van onze afdeling van Team290.
Ze was die maandag ook vrij en deed met haar man een fietstocht van 29 kilometer.
De mannen maakten even kennis met elkaar en praatten even kort bij, daarna ging ieder weer zijns/haars weegs.

Heb je een snipperdag…….

* Hele blog lezen? Hierbij een link: ‘De prinses van Zweeloo‘.

Zondagmorgen, 1e Paasdag sta ik op mijn plekje in de altengroep van de cantorij het eerste lied ‘Wees gegroet, gij eersteling der dagen’ te zingen, als ik ineens naast Gerard dochter Frea zie zitten.
Wat een verrassing! Onze dochters zitten niet vaak in het publiek als we met de cantorij zingen en haar aanwezigheid bezorgt me tijdens het zingen zo’n blij golfje in mijn binnenste.
De kerk zat vol en daarmee ging het zingen al fantastisch; het herinnerde me aan de paasdiensten van vroeger waar het gemengd koor ‘Halleluja’ aan meewerkte in Hoogersmilde.
Inhoudelijk van een hééél andere orde, maar het blije gevoel van met zoveel mensen uit volle borst zingen is nog steeds hetzelfde.

Over dat zingen met de cantorij kan ik trouwens kort zijn: het ging prima.
Het was allemaal ook lang niet zo moeilijk als ‘O Traurigkeit, dat we op Goede Vrijdag zongen.
Niet dat alles peanuts was hoor, maar ook de lastige stukjes zaten er goed in. Wij kunnen aan onze cantor Karel zien of het goed gaat, hij stond ons stralend te dirigeren.
Maar dat kwam niet alleen van ons zingen

De overdenking van voorganger Sybrand van Dijk was beslist bijzonder te noemen.
Centraal stond de ontmoeting tussen Maria en Jezus, die elkaar herkennen en elkaars naam noemen.
Het is altijd lastig om een verhaal dat je heeft geraakt in een paar zinnen samen te vatten; ik haal er even paar elementen uit.
“Hongarije is begonnen met de grote paasschoonmaak: de mensen die horen bij LHBTHQ+-groepen moeten daar weg.
“Jullie zijn niet gewenst jullie horen hier niet.” Men is begonnen met het verbieden van bijeenkomsten; de volgende stap is dan niet meer ver weg.
Mensen met een immigratie-achtergrond wordt hier in Nederland regelmatig toegevoegd: “Ga terug naar je eigen land, we moeten je niet.”

De essentie van de preek was dat liefde grenzeloos en mateloos over ons wordt uitgestort.
Als die liefde in jou binnenstroomt, dan gun je het ook de ander, ook al vinden we die ander lastig en moeilijk.
Als al die mensen die weg moeten een naam krijgen (een zoon van, een vriendin, een moeder op school) dan zie je dat ze dezelfde zorgen, hetzelfde verdriet en dezelfde vreugden hebben.
Dan kun je niet meer zeggen ‘weg met jou’, want je bent zelf ook bij naam gekend.
Midden in zijn verhaal zei de predikant ‘Voor wie mij liefheeft mag ik heten‘; dat zinnetje bleef bij mij hangen, met daarbij het vage gevoel: dat is toch anders?
Eenmaal thuis zocht ik het op. Het is een bekende zin uit een gedicht van Neeltje Maria Min: “Voor wie ik liefheb wil ik heten…”
Wat een mooie, toepasselijke twist op het gedicht.
Het was wel duidelijk: heb lief. Meer hoef je niet te hebben.
Terugkijken/terugluisteren?
Ka via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

Na de kerkdienst genoten we met ons gezin van een gezellige brunch met zelfgebakken broodjes (dank Frea!) en gruuntesoep met worst.

Op deze dag zou je een blog mogen verwachten over de de Paasmorgen, maar vandaag was er geen tijd om dat te schrijven. Te veel andere leuke dingen. Morgenavond lees je alles over het zingen van de cantorij, de hartverwarmende overdenking én een verrassing! Daarom vandaag een grabbelton-blog met verhalen van de afgelopen week.

Gekke sokken.
Donderdag de 17e was het secretaressedag*.
In de loop van de jaren ben ik al vaak verrast met een kleine attentie en ook dit jaar kregen we weer een leuk cadeautje: Silly Sox.
Gekke sokken.
Tenminste, zo vertaal ik het.
Als je zoekt bij vertalingen van ‘silly’ vind je dit: dwaas, gestoord, maf, krankzinnig, niet goed snik, dol, getikt, halfgaar, knots, geschift, waanzinnig, geestesziek, zot, krankjorum, mesjogge, lijp, mesjokke, daas, crazy, van de gekke, malende.
Heeeele bijzondere sokken dus.
Sokken komen altijd van pas en wie wil er nou niet eens naast haar schoenen lopen!

Dure bloemstukjes.
Bij onze voordeur stond een welkomstbloemenmand met voorjaarsbloemen
Eerst piepten de hyacinten er uit, daarna de narcissen en op het laatst de blauwe druifjes.
Anderhalve maand een lust voor het oog, maar na de Gradagen kwamen we thuis en trof ik verlepte en verdroogde voorjaarsbloemen aan: tijd voor iets nieuws. Violen leek mij wel wat. Bij de Jumbo kostte zo’n schaal met violen bijna 16 euro. Wat duur!
Ook bij andere bloemenzaken in het dorp werden soortgelijke prijzen gevraagd voor een schaal met voorjaarsbloemetjes; dat ging Aaltje niet doen.
Op de fiets ging ik naar de Intratuin voor een paar potjes met viooltjes om zelf een mand te maken, maar kennelijk was het geen viooltjestijd meer, die waren niet meer te koop.
Maar ik ben niet voor één gat te vangen: ik kocht een kleine fuchsia, een anjertje en een knolbegonia (totaal € 7.99) en maakte daar een nieuwe schaal van voor in de mand bij de voordeur.
Wies met.

Naai-hart.
Bij de laatste bijeenkomst van Holy Stitch zat ik in de buurt van Corry. Voor haar op tafel lag een stoffen hart, dat opeens werd opengevouwen en daar verschenen naalden en spelden in allerlei soorten en maten.
HANDIG! Mooi ook!
Je moet even weten hoe je het in elkaar vouwt, maar weest nou eerlijk: het ziet er toch fantastisch uit!?
Als je klikt op onderstaande foto’s komen ze groter in beeld.

*Eerdere blogs over secretaressedag:
18 april 2024: Wát attent! over een tasje van Ici Paris met iets voor mij waar over was nagedacht.
20 april 2023 ‘ Kedoogie  twee cadeautjes ‘van de baas’
15 april 2020 Werken in coronatijd. Een blog over een pakje dat werd bezorgd, waarvan ik zeker wist dat het niet voor mij was.
21 april 2017  Secretaressedag.  Zit je even niet op te letten: verrassing!|
21 april 2016  Een dag niet gelachen…. Geen cadeautje, maar een hele secretaressedag met alle secretaresses van Lentis.

Roden Girl Choristers (afbeelding; hun eigen website

Vanmorgen las ik op ‘Dit is Roden’ een leuk item dat ik je niet wil onthouden.
Gisteravond waren de Roden Girl Choristers in het Jeugdjournaal. Dit was de inhoud van het artikel:
Twee koorleden, Jasmijn en Janna hadden zelf de NOS benaderd; aanleiding was hun deelname aan de indrukwekkende Matthäus Passion-concerten onder leiding van Johannes Leertouwer. 
De meisjes werken mee aan een reeks bijzondere uitvoeringen en sluiten deze reeks morgenavond af in Utrecht. Een schitterend podium voor het koor en een prachtig voorbeeld van eigen initiatief en muzikaal talent!
Je kon via een link naar het specifieke fragment op het Jeugdjournaal. Ook even bekijken? Klik hier. 
Meer weten over deze bijzondere ‘choristers’? Hierbij een link naar hun website.

Gisteravond werkten we als Cantorij Roden mee aan de Goede Vrijdag-viering in de Catharinakerk.
We zongen veel liederen en moesten goed opletten. Zingen we dit meerstemming? Of één-stemmig? Welke coupletten zingen wij als cantorij alleen? En wanneer alleen de vrouwen?
Verder was ik lichtelijk nerveus voor het stuk waarop ik zo hard had geoefend ‘O Traurigkeit, o Herzeleid‘.
Dat ging verbazingwekkend goed! Volgens Karel hadden we het nog nooit zo goed gezongen. ‘Echt knap’ schreef hij in de app die we vanmiddag kregen ‘want zo’n meerstemmig motet is geen sinecure. ‘ Die steken we in onze zak!
Verder stelde hij vast dat hij en dominee Sybrand van Dijk er een ‘eigen Johannes Passion’ van hadden gemaakt en dat was precies wat er gebeurde: het Johannesevangelie werd gelezen, afgewisseld met gebeden en bijpassende liederen.
In de dienst werd iedereen in de gelegenheid gesteld om een bloem te leggen op het kruis, dat was gemaakt van takken en rozenblaadjes.
Hiernaast zie je een afbeelding van dat kruis; ik mocht van de koster na de dienst even op de preekstoel staan om de foto te maken.
Terugkijken/terugluisteren?
Ka via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

Vandaag is het Stille Zaterdag.
Gerard en ik waren uitgenodigd om langs te komen bij Bea Sportel.
Zij en Peter hadden hun huis van 11.00 – 15.00 u opengesteld: daar kon je kruiswegstaties bekijken.
Het waren 15 door haar geselecteerde zeefdrukken uit het werk van haar partner Peter Gerrits die zij had voorzien van een korte beschrijving/gedicht; haar impressie van het laatste stukje van de goede/stille week met als rode draad het verhaal vanaf Getsemané tot en met de graflegging.
We zagen een lange rij werken van Peter waar we zo op het eerste gezicht geen ‘beeld’ van de kruisweg bij hadden, maar we kregen een klein boekje met verklarende teksten; daarnaast ging Bea met ons bij de zeefdrukken langs en legde aan ons uit welke aspecten van het kunstwerk zij verbond met het lijdensverhaal.
Het verdiepte deze stille zaterdag.
Peter en Bea: bedankt!

Vandaag is het Goede Vrijdag.
Bij ons op het werk zijn er altijd collega’s die stomverbaasd zijn dat dat standaard een vrije dag is.
“Wat is dat dan voor dag?”
Als ik dat al eens uitleg wat we herdenken op deze dag reageren mensen heel verschillend.
Van “O. Nou ja, hoe dan ook: lekker vrij!” tot “O, wat interessant! Heeft dat ook nog iets te maken met die Matthäus Passion waar jij altijd heen gaat?”

Toen wij in maart een dagje naar Duitsland waren met mijn broer en schoonzus bezochten we ook de katholieke kerk in Meppen. Daar haalden mijn broer en ik nog aan wat mijn vader ons vroeger leerde, namelijk dat de 14 kruisweg-statiën in iedere katholieke kerk langs de binnenmuren te zien zijn door schilderijen of beeldhouwwerken. In de kerk in Meppen was dat met mini-beeldhouwwerken; ik maakte een foto van de dertiende in de rij: ‘Jezus wordt van het kruis genomen’. De zon scheen er net op. Wat mij opviel was dat je aan het kunstwerk kon zien met hoeveel liefde en tederheid het lichaam van Jezus werd behandeld.
Meer weten over de kruisweg in de katholieke traditie? Hierbij een link naar een artikel op de website van KRO/NCRV.

In 2019 waren we met ons gezin op Lanzarote. Toen we daar een aantal vulkanen hadden bezocht (Timanfaya) leerden we dat in dat dat gebied in de 18e eeuw een aantal dorpjes zijn weggevaagd. Die liggen als een soort Pompei onder de lava van Lanzarote.
We bezochten toen een dorpje dat gespaard was gebleven voor de toenmalige lavastroom. In het kleine kerkje ontdekte ik ook de 14 kruiswegstatiën, maar anders dan in Europa. Hier was gestolde lava als materiaal gebruikt.
Dat is zwart en dat geeft een bijzonder effect, zie de afbeelding links.

Gisteren was het Witte Donderdag. Toen bezocht ik met mijn broer de uitvoering van de Matthäuspassion van het Noord Nederlands Orkest in de Oosterpoort in Groningen. Op deze website deel ik jaarlijks wat ik in de 40-dagen-tijd beleef aan dit magistrale stuk. En waar ik vorig jaar dat blog de titel ‘Geen traan‘ gaf, kwamen de tranen gisteravond regelmatig. Bij de bitter wenende Petrus. Bij de stilte in de aria ‘Aus Liebe’ van de sopraan. Bij het door het koor fluisterzacht gezongen ‘Wenn ich einmal soll scheiden’. En niet alleen daar: het koor maakte gisteravond echt indruk. Natuurlijk: de stukken zijn overbekend en als je in zo’n koor zingt dan kun je ze wel dromen, maar krijg het dan maar eens allemaal zo mooi onder elkaar en goed in balans. Complimenten!

Dezer dagen hoor ik ‘het verhaal van Jezus’ vaker dan één keer.
Vanavond zing ik zelf in de cantorij over dit verhaal en zondagmorgen ook.
Een goed verhaal!
Het wordt op heel veel verschillende manieren gebracht: in schilderijen, beelden, bijbels, boeken, liederen, theater, musicals, je kunt te kust en te keur.
Maar voor mij is de versie van twee en een half uur van Johan Sebastian niet te evenaren.

“Ik ben nog steeds bezig met kerst…” verzuchtte Alie afgelopen dinsdag op de Holy Stitch-bijeenkomst.
“Nee joh, je moet positief denken. Je bent alvást bezig voor kerst!” vond haar buurvrouw.
Alie was bezig met mini-kransjes om om een kaars heen te doen.
“Maar ik ben niet tevreden. Daar waar het haakwerk aan elkaar vastgemaakt is ziet het er niet netjes uit.”
Ze overwoog om ze allemaal uit te halen en opnieuw te haken.
Buurvrouw wist raad.
“Je kunt voor op de lelijke plek een hulstblaadje haken; eventueel nog met rode besjes erop”
Alie vond dat eigenlijk wel een goed idee “maar hoe kom ik aan een patroon/beschrijving voor een hulstblaadje?”
Nu wist ik raad.
Al een tijdje kom ik bij het zoeken naar patronen/steken op de website ‘Een mooi gebaar’ waar je duidelijke, gratis beschrijvingen vindt van haakwerkjes. Met foto’s die je stap voor stap laten zien wat je moet doen; hierbij een link naar het artikel over het hulstblaadje.

Enny (die vorige keer die grote merklap had meegenomen) had bedacht dat ze stukjes van die merklap ging gebruiken voor het versieren van zo’n jute boodschappentas van de AH.
Daar hoop ik aan het begin van het volgende seizoen foto’s van te hebben!
Corrie vertelde over iets dat helemaal niet over handwerken ging: ze had het over een heel oud spel waar ze kaartjes voor ging lamineren.
Het spel heette ‘Stap Op’.
Er was een behoorlijk aantal steeksters die dat spel wel kenden en Geke vertelde dat ze dat ook altijd wel binnenkregen om te verkopen op de Roder Boekenmarkt.
“Wat fijn dat we het daar nog even over krijgen” zei ze “dan kan ik nog weer even de aandacht vestigen op ‘Kleintje Roderboekenmark, die op 24 en 25 mei wordt georganiseerd.”
Iemand vroeg of ze daar nog vrijwilligers voor nodig had.
“Nee, geen vrijwilligers, maar bezoekers! Met een portemonnee!”
Duidelijk.

Aukje vertelde op de valreep over een strokrans die op haar voordeur hing, die ze helemaal had volgeprikt met gehaakte bloemetjes gemaakt van allemaal blauwe restjes. Op de foto’s rechts zie je hoe het er uit ziet.
We sloten deze middag zo vlak voor Pasen af met een verhaaltje over ‘de paosbuul’.
Even een klein stukje ‘gezinsgeschiedenis’. Mijn broer en ik kregen vroeger met Pasen altijd een “Paosbuul”. Dat was een gehaakt netje waarin allerlei lekkers werd gedaan, zoals noten, mandarijnen, suikereitjes en chocolade- eitjes.
Toen onze kinderen klein waren kregen ze dus ook zo’n “Paosbuul’, een door mijzelf gehaakt, kleurig netje. Zo’n netje haak je net zo als het ‘knikkerbuulegie’, maar dan maak je het iets langer.
Dan kan er meer in……..

En met het verhaal van de paosbuul kwam er een eind aan het seizoen 2024/2025 van onze Holy Stitch club.
We pakken de draad weer op in september 2025: dat lijkt nog ver weg, maar inmiddels weten we hoe snel het allemaal gaat.
Collega Gineke placht dan te zeggen: we zitten zo weer onder die boom!

Vrijdagmiddag waren de Gradagen al begonnen en zaten we lekker buiten voor Casa Grada.
Normaal gesproken heerlijk rustig, maar die middag was er kennelijk een groep jongelui in een huisje aan de andere kant van het meer getrokken en die hadden het gezellig.
Nu is dat op zich prima, maar ze hadden daarbij hun muziek op standje ‘geluidsoverlast’ staan en Frans Bauer schalde werkelijk over het meer “Als sterren aan de hemel staan…..”
Alle gasten in de huizen rondom het meer konden meegenieten met Frans en zijn sterren.
Meestal duurt zoiets nooit heel lang; er is altijd wel een buurman die zulke jongelui in het oor fluistert dat feest vieren prima is, maar dat de muziek op een lager volume moet worden gezet.
Maar er gebeurde niets.
En ik kan dat soort muziek gewoon niet aanhoren, dus ik zei: “Mensen, ik ga binnen zitten, ik trek dit echt niet. En als het nou Mozart was…..”
“Nou, dan zat ìk niet meer buiten” antwoordde Cees snedig.
Eenmaal binnen kwam Frea mij al snel gezelschap houden.
Maar kennelijk had toch iemand de receptie gebeld.
We hoorden later van Bert (iemand van het team van Timmerholt)  dat hij ‘even bij huisje 132 was geweest’.
Vijf minuten later was het toch stil en dat bleef het.
Einde verhaal zou je zeggen, maar dit verhaal kreeg nog een staartje…..

Vrijdagavond vierde ons gezin de Gra-vrijdagavond zonder ons, want wij hadden een feestje in Beilen: Johan was 63 geworden.
Dat was weer als vanouds: nu lagen we in een stuip omdat Sinet bedacht dat als wij op het vliegveld van Kreta aankomen* dat dan de chauffeur van het busje dat ons naar het hotel zal brengen een bordje met de tekst OMANIDO** omhoog moet houden.
Halverwege avond vertelden wij over de sterren van Frans en dat hem gelukkig de mond was gesnoerd.
“Onze zoon zit met een stel vrienden ook op dat park dit weekend” zei Jan.
Hij pakte zijn telefoon en stuurde een app-berichtje naar de zoon.
Je raadt het al.
Grote hilariteit: zoon zat in huisje 132.
“O, dan staan ze morgen op je stoep: hebben jullie soms geklaagd?”
Gerard opperde dat wij misschien wel bij hen op de stoep zouden staan.

Maar er gebeurde dat weekend helemaal niks.
Af en toe hoorden we dat het in de buurt van huisje 132 erg gezellig was en daar is niks mis mee.
Frans daarentegen hebben we niet meer gehoord.
Gelukkig maar.
Want: OMANIDO.
In dit geval staat dat voor ‘oud maar niet doof’.

*Dit jaar vieren wij als vriendengroep ons 45-jarig jubileum met een reis naar dit Griekse eiland
**Term uit de boekenreeks van ‘Hendrik Groen’; het betekent Oud MAar NIet DOod.

Begin maart kwam Gerards zus Hennie te vallen en brak haar heup.
Ze werd geopereerd in het ziekenhuis in Assen, maar daarna kon ze niet naar huis: ze moest eerst revalideren.
Daarvoor werd ze opgenomen in de Boshof, een revalidatiecentrum in Assen.
Daar had ik niet echt goede herinneringen aan.
Mijn moeder werd daar in 2017 opgenomen en ondanks dat men haar daar destijds qua dag- en nachtritme en medicijngebruik weer op rit kreeg vond mijn moeder het in de Boshof verschrikkelijk. “Zet ze mij hier in zo’n HOK!” mopperde ze menigmaal.
Ze miste haar vertrouwde omgeving; sociaal was ze niet heel sterk en ze vond het moeilijk om zich op haar 85e nog aan te passen.
“Zit ik daor te eten met allemaol vrömden.” Wij begrepen haar wel: nargens beter as thuus.

Natuurlijk geldt dat ook voor Hennie, maar die is nog een stuk jonger dan mijn moeder destijds en ook niet ongeneeslijk ziek.
Als zij niet bij haar gezin is komt het gezin wel bij haar. Haar man Harrie komt sowieso elke dag, mét de hond en verder zit ze bijna nooit zonder bezoek.
Hennie maakt er wel weer iets van en als je er bent is het altijd gezellig.
De hele kamer hangt vól kaarten, er staan bloemen, er hangen kindertekeningen en er is altijd wel iets lekkers dat nog over is van ’toen die en die kwamen’.
Op woensdagavond komen er wekelijks drie schoonzussen bij haar om spelletjes te doen; meestal klaverjassen.
Vorige week woensdagavond was één schoonzus ziek, toen kreeg ik ’s middags een app: ze misten die avond nog een vierde man (lees vrouw), of ik tijd/zin had om te komen.

Hennie eet op woensdag niet in de eetzaal, maar eet met de schonezussen op haar kamer de maaltijd die voor één van hen wordt voorbereid.
“En als ik daarvoor moet zorgen, laat ik Chinees bezorgen” vertelde ze.
Woensdag had Evie gekookt: zoetzure kip met groenten en witte rijst. Het was heerlijk!
Het is dat de dat de reden dat Hennie daar is zo vervelend is, anders zou ik zeggen: “Wat ontzettend gezellig, voor herhaling vatbaar!”
We deden twee bomen. Dat is 32 (2x 16) potjes waarin je per pot 162 punten kunt verdienen.
Bij het optellen van twee bomen was het verschil nog geen 160 punten….. “Daor he’je nou zo drok om maakt.”
Tja. Maar daar gaat het natuurlijk  helemaal niet om.
Niet om de de punten en niet om het eten en drinken.
Het gaat om het onderlinge contact, de gesprekjes tussendoor, het delen van lief maar ook leed.
Daarbij hebben wij het geluk van de vanzelfsprekendheid van een grote familie die je niet dagelijks ziet, maar er wel is.
Ik heb het in voor ons zware tijden wel eens vergeleken met een vangnet dat onder je hangt en dat zich samentrekt op het moment dat het even nodig is. En dan hoef je soms alleen maar een potje te kaarten.