De waarde van de dag

Vrijdagmiddag de 21e zat ik boven te bellen met een vriendin.
Beneden was namelijk een vergadering van de werkgroep Groene Kerk, waar Gerard deel van uit maakt.
Opeens hoorde ik vanuit onze tuin achter ons huis lawaai: alsof er een groep mensen aan het barbecueën was.
Maar nee: de hele vergadering was vanuit de kamer even verhuisd naar de zonnewijzer midden in de tuin, want er werd een groepsfoto gemaakt.
De werkgroep ging een mini-foldertje maken met een groene kerstgroet voor de gemeente en wat tips onder de titel ‘Doe Duurzame December Dingen’.
Weten wat die dingen zijn? Hierbij een link naar een PDF met de inhoud van die minifolder en het resultaat van de strapatzen in onze tuin: Doe Duurzame December Dingen.

Gistermorgen was de viering ook voorbereid door de werkgroep Groene Kerk, maar alles was anders deze morgen.
We begonnen de viering met delen van een groot verlies voor onze gemeente: Henk van Donk, de man van dominee Sybrand van Dijk is afgelopen donderdag op 68-jarige leeftijd overleden.
Sybrand ging dan ook niet voor gistermorgen: Marieke Pranger nam dit van hem over. Deze week zal ik op deze website meer aandacht besteden aan Henks’ overlijden: hij zong als tenor in onze cantorij en wij zullen dan ook zingen tijdens de avondwake a.s. dinsdag.

Verder was er vóórdat de dienst was begonnen al sprake van grote onrust: organist Arjan Schippers was er niet. En kwam ook niet. Misverstand in de de communicatie.
Wat nu? Een voorzanger? Gitaar/blokfluit ophalen? Niet zingen maar de tekst van de liederen voorlezen?
Maar wat een geluk: Marianne zat in de kerk, zij was vroeger organiste. Al jaren had ze geen gemeente meer begeleid, maar zij ging het toch proberen en het ging érg goed.
Ze kreeg 2x applaus: voor én na de dienst.

Het bleef een beetje behelpen deze morgen, maar we hadden een mooie dienst.
De boodschap was ook wel helder: niet in paniek raken van alles wat er in de wereld gebeurt; laat je niet verlammen door wat morgen zou kunnen gebeuren.
Daarbij moet ik altijd denken aan die ene preek ‘speciaal voor mij’* met het credo van Luther: Als ik wist dat morgen de wereld zou vergaan, zou ik vandaag nog een appelboom planten.

Na afloop van de viering complimenteerde ik Marieke met het feit dat ze zo kalm was gebleven.
“Ja, maar dat was alleen maar buitenkant….” zei ze.
“Achteraf zag ik dat ik van de stress een A4-tje van mijn papieren heb overgeslagen over ons koopgedrag, geven en delen!”
Oplossing: ze heeft het naar mij gestuurd, zodat ik het kon plaatsen op dit blog. Hierbij een link Duurzaam Delen.

Binnen één minuut, zonder schaar of lijm….

Tijdens de koffie konden we bij Toos een minicursus doen: hoe vouw ik een papieren zakje van een krant?
Maar dat was leuk; wat een goed ‘groen’ idee!
Toos had het zelf gebruikt voor pruimen die ze te koop aanbood langs de kant van de weg.
Ook zo’n zakje maken? Hierbij een link naar een video op YouTube.

*Nog nooit iets van gehoord? Lees dan nog eens dit blog uit 2020: Een appelboom planten.

2023

Sinds donderdag ben ik in het bezit van drie nieuwe brillen.
Een landelijk bekende brillenboer die ook een filiaal in Roden heeft had een actie: ‘2e en 3e bril gratis’.
Ik wilde nu een ander soort montuur en ik wilde ook graag een zonnebril op sterkte, want de laatste tijd had ik steeds een voorzet-zonnebril, maar die was ik om de klip-klap kwijt.
Je ziet ‘het nieuwe gezicht 2025’ in de drie afbeeldingen aan de rechterkant. De twee nieuwe brillen wissel ik nu om de twee/drie dagen af en de zonnebril deed ik in de koker in mijn tas met de gedachte: die heb ik eerst niet nodig.

Maar zaterdagmiddag zaten we in de auto op weg naar een feest in Emst en de zon scheen uitbundig.
‘Nu kan ik mijn nieuwe zonnebril even uitproberen!’ bedacht ik.
Mooi man! Geen voorzetbril die er net niet goed overheen past; gewoon een bril op sterkte (nog) zonder krassen.
Waarde van de dag.

Maar de dag had nog meer waarde: het feest waar we naar toe onderweg waren werd gegeven door Janny, getrouwd met mijn neef Jan.
Wij zijn allebei geboren in 1960 en dat betekent dat zij dit jaar ook 65 wordt. Is geworden zelfs: gistermiddag werden we om 13.00 uur in Emst verwacht.
“En wie jarig is trakteert” zei ze in haar toespraakje voor haar gasten en ze voegde gelijk de daad bij het woord: wij werden verwend met een ‘Tafereel-lunch’ in de Emsterie in Emst.
Het was met recht een traktatie.
De lunch viel uiteen in een aantal delen en er werden steeds schaaltjes op tafel gezet waar kleine hapjes op lagen.
Een lepel met een bolletje panna cotta als amuse, een klein kommetje soep, broodjes met kruidenboter, stukje gerookte zalm, een kleine salade, nog veel meer wat ik allemaal niet heb onthouden en aan het einde wat zoetigheden; het was een feest van proeverijen.
Heerlijk allemaal!
En allemaal dingen we thuis nooit krijgen: we vonden het erg lekker.
Ondertussen genoten we van het gezelschap waar we in verkeerden. Niet dat we iedereen kenden, hoor….  natuurlijk spraken we Jan’s zus nog en ook  met Janny’s zus praatten we nog even bij.
We zaten aan tafel bij een stel vrienden waarmee het gemakkelijk converseren was en ondertussen deelden we de gerechtjes.

De jarige Job steekt niet onder stoelen of banken dat haar grote hobby puzzels maken is.
Van ons kreeg ze een mini-puzzeltje én een bon: daarvoor kon ze of een puzzel of een boek kopen, daar komt ze zelf vast wel uit.
De bar, waar de cadeaus stonden uitgestald, lag al vol met dozen, allemaal puzzels van 1000 stukjes; je kunt tegenwoordig natuurlijk ook te kust en te keur.
Ga maar eens kijken bij Daan Nijman bijvoorbeeld!
Of, misschien nóg beter: kijk eens bij een kringloopwinkel of ga tussen Kerst en Oud & Nieuw naar de Roder Boekenmarkt, daar kun je ook puzzels kopen.
Die vindt dit jaar plaats op 28 en 29 december; je kunt deze week (tm 27 november) nog boeken inleveren.
Meer weten?
Hierbij een link naar hun website. 

Sinds januari 2018 ga ik in het voor- en najaar wekelijks naar het FysiYoLates-groepje van Trijntje Hagenauw.
Tot vorig jaar op vrijdag, maar dit seizoen komen we bij elkaar op donderdagmorgen om 09.00 uur.
Ben je een vaste lezer van dit blog, dan weet je dat ik helemaal niet van sport houd, maar dat de lessen van Trijntje de enige uitzondering zijn: ik zou het anders nooit 7 jaar hebben volgehouden.
Bij Trijntje doen we iedere week wat anders: met ballen, stokken, evenwichtsoefeningen, met de mat, bankjes, blokjes, je kunt het zo gek niet bedenken of wij doen er oefeningen mee.

Twee weken geleden kregen alle deelnemers een mail van Trijntje met een voor ons allemaal verpletterende mededeling “Lang heb ik er over nagedacht, maar ik heb besloten om te stoppen met het geven van deze lessen.”
Punt.
Hé?!?
Gelijk appte ik met vriendin Bea.
“Weet jij waarom Trijntje er mee stopt?”
Nee, ook niet.
Wat jammer dat ze stopt! En nu?!

In de week daarna vertelde Trijntje dat het de laatste tijd veel te druk was geweest en dat ze over haar grenzen was gegaan.
In de kleedkamer en later aan de thee zaten we allemaal vol vragen.
“Hoe gaat het nu met je? Kun je ons nog wel tot december les blijven geven?”
“Heb je ook een opvolger?”
“Heb je een alternatief?”
“Hoe moet het nu verder met ons groepje?”
Trijntje zou gaan nadenken en rondvragen; vooreerst blijven de lessen doorgaan, ze stopt pas half december.

Gistermorgen waren de oefeningen weer heel divers: eerst deden we ‘de gedraaide stoel’: handen gevouwen, knieën buigen en dan met je linkerelleboog naar de rechterknie en andersom.
Meer weten? Hierbij een link met meer informatie.
Daarna deden we oefeningen op de rug met zo’n grote skippybal: je moest de enorme bal tussen je enkels klemmen, dan met je benen omhoog met de bal de muur achter je aantikken én met je ene been de bal tegen de muur aandrukken en met je andere been de bal aantikken.
Je snapt vast wel dat ik nu, een dag later, mijn liezen, buikspieren en bovenbeenspieren wel voel.

We besloten de les met de ontspanningsoefening Yoga Nidra.
Daar schreef ik al eens eerder over (zie Yoga Nidra). Het verschil met toen was dat ik nu niet steeds wegzakte in de ontspanning, maar dat ik ‘helder en alert’ bleef.
Kennelijk ben ik ’s morgens fitter dan ’s middags; of misschien ben ik over de hele linie wat beter uitgerust nu ik niet meer naar mijn werk hoef.
Hilarisch was het eind van de oefening.
Trijntje had aan begin gezegd dat we onze ogen pas weer open mochten doen als zij het zei, maar dat vergat ze.
Wij zaten allemaal al weer rechtop ‘in het nu’ te wezen, maar één deelneemster lag nog steeds op haar rug.
“Je hebt nog niet gezegd dat we onze ogen open mochten doen….”
Het mocht.
Op naar de thee!

Stel je toch voor dat we dit straks niet meer hebben…..

In deel 2 van deze serie schreef ik er al over:  er is één ding dat ik écht nieuw ga doen nu ik met vervroegd pensioen ben gegaan en dat is altblokfluit leren spelen.
Bovenop de kast in onze woonkamer ligt al jaren een mooie altblokfluit; die ligt er al zo lang dat ik niet meer precies weet hoe ik er aan kom. Ik denk gekocht bij een boekenmarkt of een kringloopwinkel? Maakt ook niet uit; ik ga er op leren spelen.
Donderdagmorgen 23 oktober haalde ik het ding uit zijn doosje, zette hem in elkaar en speelde een paar tonen.
Sopraanblokfluit spelen kan ik al, maar daarmee wordt het nog niet gemakkelijker om altblokfluit te spelen, want je speelt bijvoorbeeld de C op de alt fluit met de greep die je bij de sopraanfluit voor de G gebruikt…..heel raar en verwarrend.
Als je al sopraanblokfluit speelt moet je dus heel veel afleren.

Maar voor ik uberhaupt kon gaan oefenen/spelen moest ik eerst ergens lesboeken op de kop tikken.
Eerst vroeg ik twee dames die altblokfluit spelen, maar die konden mij allebei niet aan hun lesmethode helpen, maar die gaven mij de tip om op internet te zoeken naar tweedehands boeken.
Gerard heeft voor mij op Marktplaats voor een zacht prijsje een vijftal lesboeken gekocht, die ik als brievenbuspakje op de deurmat vond toen we terugkwamen uit Westerbork.

Die middag, vrijdagmiddag 31 oktober, begon ik aan mijn nieuwe uitdaging; ik leerde de C (inderdaad: met de greep van de G op de sopraanfluit), de D en de E en na twintig minuten kon ik met die drie noten een klein walsje en een herderswijsje spelen.
Anders dan bij een sopraanblokfluit heb je bij de altblokfluit een zogenaamde ‘steunvinger’: de ringvinger van je rechterhand staat standaard op het één na laatste gaatje op de fluit. Dat heeft geen effect op de tonen die je daarboven speelt en het geeft meer stabiliteit bij het fluitspelen.
Leuk! Wordt vervolgd.

De eerste echte ‘pensioenklus’ heb ik inmiddels ook al gedaan: mijn handwerkkast helemaal opruimen.
Dat was al weer een mooie bende geworden.
De kast heeft vier planken: haken, breien, borduren en naaien & overig.
Voor een nieuw handwerkproject zoek ik garen, oude patronen, naalden met het goede nummer of ik moet op zoek naar toerentellers voor een dochter. Ik noem maar wat.
Dan moet je eigenlijk nadat je hebt gevonden wat je zocht alles weer opruimen, maar daar gun ik me dan de tijd niet voor.
Dozen blijven half open staan, inhoud door elkaar gerommeld.
Op de planken liggen losse breinaalden, restanten garen, uitgeschreven aantekeningen die ik ‘eerst even wegleg’, dat zoek ik nog wel eens uit.
Er ligt iets op de trap, dat moet naar boven in de map ‘haakpatronen’ of ik leen iets uit en als ik het terug krijg leg ik het ‘even’ uit zicht.
Het is al fijn als het vervolgens op de goede plank komt te liggen….
Hieronder zie je hoe het was en hoe het is geworden!

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

Rond de geboortedag van mijn moeder, 23 oktober 1931, gaan wij altijd uit eten met mijn broer en schoonzus.
Omdat ik rond de 23e oktober afscheid van mijn werk nam en 65 werd was er in die week geen ruimte voor voornoemd etentje, maar we planden het al wel: ik reserveerde voor vrijdag 14 november een tafel voor 4 personen in ‘Het wapen van Schotland’ in Hooghalen.

Mijn moeder overleed in 2017; ze heeft de 86 net niet gehaald.
Op zo’n avond halen we altijd even herinneringen op aan onze ouders, maar daarnaast zijn er natuurlijk ook genoeg onderwerpen om te bespreken, we zitten geen moment zonder gespreksstof. Ondertussen moet je ook nog bedenken wat je wilt eten; wij waren hier nog niet eerder geweest en waren wel benieuwd. Dit staat er over op website Drenthe.nl:

Het Wapen van Schotland is een gezellig Schots restaurant in het centrum van Hooghalen waar u kunt genieten van al het goeds dat de Schotse en de Drentse Hooglanden u bieden. U kunt gezellig een aperitiefje nuttigen aan onze typisch Schotse whiskybar met zijn ruime en nog steeds groeiende collectie whisky en speciaalbier, er is ook Schots bier op de tap! Onze uitgebreide menukaart bestaat niet alleen uit traditionele Schotse specialiteiten. Naast specifieke Schotse gerechten zoals: Haggis, stoofschotels, zalm, hert en lamsvlees, biedt de keuken ook plaats aan bekende gerechten zoals schnitzel, varkenshaas en spare ribs. Tevens zijn er volop visgerechten.

Nee, we bestelden geen Haggis*. Nooit gegeten maar wel zoveel over gehoord dat we dat niet gaan doen. Wat bestelden we wel? We begonnen met een voorgerecht: twee soep en twee carpaccio. Ik had tomatensoep met zalmsnippers: wát een bijzondere combinatie!
Als hoofdgerecht werden er spareribs, mixed grill, tournedos en fazantenbout geserveerd.

We hebben heerlijk gegeten, maar waren ook erg te spreken over de ambiance.
Er was ruimte genoeg tussen de tafels in, er hing een gemoedelijke, gezellige sfeer (geen luid pratende/schreeuwende groepen mensen), de muziek was heel zacht op de achtergrond en de bediening was erg vriendelijk. We hoefden niet heel lang te wachten tussen de gangen door en de kaart bood ruim voldoende keuze. Wil je daar ook eens eten? Wél reserveren!
Hierbij een link naar de website van dit restaurant. 

Goed om elkaar weer met z’n vieren te spreken. We zien elkaar natuurlijk vaker, maar dan meestal op verjaardagen en andere bijeenkomsten, dan komt het vaak niet van persoonlijke gesprekken.
Mijn moeder  zou dit jaar 94 zijn geworden, mijn vader 93.
We benoemden gisteravond nog even de etentjes die we vroeger als gezin met mijn ouders beleefden. Op hun trouwdag bij de chinees in Beilen. Op vakantie op de heen- en terugreis.
Goed om onze ouders af en toe even op het netvlies te hebben.
Hun levensboek is al jaren dicht; we koesteren de herinneringen.

* Geen idee? Klik hier.