De waarde van de dag

Heel af en toe schrijf ik over mijn werk en/of mijn collega’s; vandaag een blog over Fred.
Hij kwam twee keer in mijn blogs voorbij: één keer toen hij trakteerde op oliebollen en één keer toen hij kroketten voor ons allemaal meenam.
Nou sta je bij mij al met drie punten voor als je een kroketje voor me meeneemt, maar Fred was sowieso een collega waar ik het goed mee kon vinden.
Met hem kon ik het hebben over de meest uiteenlopende onderwerpen: over roofvogels, schuurtjes bouwen, de kerk, geschiedenis en handwerken. Om maar een paar onderwerpen te noemen.
Hij kwam regelmatig op ons secretariaat langs voor een gezamenlijke kop koffie en een praatje.
Wegens persoonlijke omstandigheden moest Fred onverwacht met zijn werk als casemanager dementie stoppen, waardoor hij zonder aankondiging zo maar niet meer op kantoor kwam.
Dat viel net in die week dat ik niet op het werk was in verband met de vermissing/het overlijden van Henri in november, dus toen ik terugkwam was Fred weg.
De verhuizing naar de Hereweg heeft hij dus niet meer meegemaakt.

Fred komt dus niet meer bij ons op kantoor koffiedrinken en ik mis hem, zijn verhalen en zijn flamboyante persoonlijkheid.
Twee weken geleden kregen we als secretariaat een uitnodiging van hem: “Komen jullie bij mij eten? Ik ga voor jullie koken!”
Donderdagavond 20 maart werden we bij hem thuis verwacht en om 17.45 uur zaten we met ons clubje secretaresses bij hem en zijn vrouw op de bank.
Het was heerlijk om weer even uitgebreid bij te praten.
Over hoe hij het plotseling stoppen met werken destijds had beleefd.
Wat hij nu allemaal aan het doen is.
Over hoe het toen allemaal ging rondom Henri.
Over hoe het na de verhuizing eind 2024  nu met ons secretariaat gaat in de binnenstad van Groningen.
En hoe jammer het is dat hij niet meer bij ons komt teuten rond koffietijd.
Maar “Such is life!” zeggen de Engelsen.

Als Fred ooit eens niet meer weet wat hij moet doen: hij kan altijd nog kok worden.
Hij had heerlijk voor ons gekookt!
Een schaal met voorgerechtjes, een tomatensoepje, risotto met groente en kip met pesto omwikkeld met ham en als afsluiter een heerlijk toetje: volgens Fred heette het Eton Mess.
Als je op internet zoekt met die zoekterm vind je heel veel verschillende varianten met aardbeien, frambozen, slagroom en poedersuiker, maar Fred had zijn eigen draai aan het beroemde dessert gegeven, dus ik noem het ‘De mess van Fred’.
Met o.a. frambozen, ijs en roze meringue
Het was heerlijk
Dat iemand bij wijze van afscheidsetentje zo heerlijk en uitgebreid voor je kookt: wát een verwennerij!
We zullen Fred niet vergeten … en echt niet alleen vanwege de oliebollen, kroketten en zijn kookkunsten.

Ramadan.
Een titel van een blog die je niet van mij verwacht.
Maandagavond waren Gerard en ik uitgenodigd voor een ramadan-maaltijd bij Yusuf en Salma; vorig jaar in augustus schreef ik een blog over hun huwelijk waar wij bij aanwezig waren.
Ondertussen zijn wij al eens weer bij hen geweest (speelden we Pim, Pam Pet) en zij hebben deze winter bij ons stamppot boerenkool gegeten.
Daarbij leerden we hen het oer-Nederlandse spel sjoelen.

Gastvrij ramadan

“Komen jullie dan bij ons tijdens de ramadan?”
Dan vraag ik me gelijk af of dat dan wel kan; wij zijn immers geen moslims, kunnen we dan wel mee-eten in zo’n traditie?
Yusuf en Salma verzekerden ons dat dat prima kon, ze vonden het mooi om ons iets van hun levenswijze te laten zien.
Voor hen is de ramadan heel plechtige, maar ook gezellige tijd. Het is de 9e maand van het islamitisch jaar; moslims herdenken in deze maand dat Mohammed zijn eerste boodschap van God ontving. Alles wat God hem vertelde, is opgeschreven in de Koran.
Ramadan is een vastenmaand: elke dag mag je tussen zonsopgang en zonsondergang niet eten of drinken.
Dat kan best zwaar zijn, maar daar gaat het ook om: op deze manier leer je jezelf te beheersen en je voelt hoe het is om arm te zijn en geen eten of drinken te hebben. Elke avond eindigt het vasten met een uitgebreide maaltijd.

Toen we aankwamen in hun flat was de zon nog niet ondergegaan, dus we namen eerst de tijd om bij te praten.
Plotseling begon een meneer te zingen: ik schrok er haast van.
Het was de oproep voor het gebed voorafgaand aan de maaltijd.
Het bleek dat Yusuf en Salma een soort wekker hebben waaruit vijf keer per dag zo’n oproep klinkt.
In Islamitische landen wordt dit ‘oproepen tot gebed’ gedaan door een voorzanger, de muezzin, vanuit de minaret van een moskee; je kunt het een beetje vergelijken met de kerkklokken die oproepen voor de kerkgang.

De maaltijd begon met het eten van drie dadels en het drinken van een zoutige drinkyoghurt.
Daarna sprak/zong Yusuf het gebed dat hoorde bij dat deel van de dag.
Daarna kregen we harira, een soep gemaakt van linzen en groenten en daarbij serveerde Salma een Algerijnse borek: een soort loempia met o.a. gehakt, aardappelpuree, uien en olijven.
Het hoofdgerecht was gemaakt met orzo. Dat is pasta in de vorm van rijst: kleine bolletjes durum tarwe.
De schotel was gegarneerd met worteltjes, aardappel en heerlijk gegaard rundvlees.
We besloten de avond met een glaasje Iraakse thee.

Als je zoals wij opgegroeid bent in de protestantse traditie ervaar je een wereld van verschil, maar wat bijzonder om dit mee te maken.
En wat fijn dat zo’n jong stel ons betrekt bij hun leven in Nederland en ons laat zien hoe belangrijk juist dan de tradities zijn die bij het land van herkomst horen.

Meer weten over de ramadan?
Hierbij een link naar een artikel daarover op de website Weet wat je viert

Afgelopen weekend verbleven we in Casa Grada in Westerbork; het ‘verhuurseizoen’ begint, dus het was weer tijd voor de horren er in, alles even nalopen (doucheputjes nakijken, waterreservoir van de wasdroger legen etc.), maar ook lekker genieten van een vrij weekend.
Zaterdagmiddag liep ik met een vuilniszak naar de afvalcontainer op de parkeerplaats.
Tegen het struikgewas aan zag ik iets groots, bruins liggen; toen ik dichterbij kwam bleek het een dode buizerd te zijn.
Hij lag op z’n kop; het leek alsof hij voorover van een tak was getuimeld en verticaal ondersteboven was blijven liggen.

Het is niet een zeldzaam dier of zo, maar ik vind het altijd wel bijzonder als ik er één zie:  boos en ijzig starend op een paaltje van een hek langs een weiland of majestueus met gespreide vleugels rondjes vliegend op de thermiek van de wind. Vorig zomer heb ik eens een tijdje het gedrag van een buizerd bekeken. Ik zat achter ons huis aan de Borkerstroom te soezen in de zon, ik hoorde het herkenbare hoge gekrijs en zag hoe hij in de lucht cirkelde, loerend op een prooi in het gebied onder hem.

Zou dat diezelfde vogel geweest zijn die nu zo treurig in het struikgewas lag?
En hoe komt zo’n beest zomaar dood uit een boom vallen?
Internet leerde mij dat er dan meestal sprake is van gif.
Ik liep naar de receptie en vertelde de mevrouw aan de balie dat er een dode buizerd op de parkeerplaats lag. Ze griezelde er van: “Brr….ik pak hem niet op!”
Hoefde ook niet. Ze zou het melden aan de groenploeg, die zou het beest wel ‘wegwerken’.
Zondag ging ik nog even kijken; hij lag er al niet meer.

Er gebeurde ook nog iets leuks op vogelgebied in Westerbork.
Zaterdagmiddag had ik de hoezen van de 6 kussens die op de meubels in de woonkamer liggen uitgewassen en de binnenkussens buiten uitgeklopt en laten luchten.
Daarbij kwamen nogal wat van die kleine, witte veertjes los (vulling van de kussens), die in het gras bleven liggen.
Toen we zondagmorgen naar de kerkdienst vanuit Roden zaten te kijken zagen we de musjes en koolmeesjes die in de buurt van ons huis nestelen met snavels  vol van die witte veertjes in de heg verdwijnen. Je zag ze denken: ‘WIES MET!” Drentse vogeltjes, hè?

Naadje van de kous weten over de buizerd?
Hierbij een link naar een artikel over deze roofvogel op de website van Vogelbescherming Nederland.

Tijdens ons dagje Duitsland wilden wij in het kader van de de ’trip-down-de-ome-Jo-memorylane’  graag een uurtje kegelen bij Gasthaus Robben waar we ook een hapje zouden eten, maar de kegelbanen waren de hele middag al bezet.
“Zullen we dan naar zo’n groot, Duits warenhuis?” stelden wij voor.
Schot in de roos; Henk en Annette wisten dat er in Meppen een Marktkauf zat.
We waren er rond 15.00 uur en lieten elkaar toen even ‘los’: rond 16.00 u zouden we elkaar weer ontmoeten bij de kassa.

Gerard en ik komen zelden in zulke grote hypermarkten.
Als Hansjes in Bosbessenland liepen wij daar rond en we lieten ons verrassen.
Dan kom je van alles tegen waarvan je eigenlijk niet wist dat je het nodig had.
En toch had je het nodig…..
Bijvoorbeeld anti-slip-sokken voor tijdens de FysiYoLateslessen van Trijntje.
Uitsteekvormpjes voor speculaasjes in de vorm van een hartje en een engeltje.
Sloffen voor Gerard met een stroeve zool zodat hij niet uitglijdt.
Een kookwekker.

‘Wat fijn dat we hier nou eens samen de tijd voor hebben’ constateerden we.
Ook Gerard kwam tijdens onze dwaaltocht langs de stellingen nog op een ideetje: door mijn uitsteekvormen bedacht hij dat hij op bak-gebied ook nog iets miste.
Wist je nog niet dat Gerard tegenwoordig ook brood bakt?
Dat zou je al lang moeten weten, maar het gastblog dat hij daarover zou schrijven is in de vaagheid blijven hangen.
Wordt vervolgd!
Maar terug naar de bak-benodigdheden.
Gerard zei: “Volgens het broodbakboek van Frea MOET iedere bakker zo’n olieverstuivertje hebben. Om een bakblik in te spuiten en om even je handen in te vetten voor het kneden enzo….”
Tuurlijk. Handig joh. Gaan we zoeken.
Hoe heet dat in het Duits?
Eeeeh…hoe heet het in het Nederlands?
Oliedispenser.
Google translate kwam op öl-sprüh-flasche.

…zum giessen und zum sprühen…..

Wij zoeken naar een öl-sprüh-flasche, maar wij stuitten op de overbekende bomen in het bos: we zagen ze niet.
Toen toch maar een medewerkster gevraagd.
Die liep er blindelings naar toe en legde uit dat het ding zelfs twee mogelijkheden had: zum giessen und zum sprühen.
Helemaal blij liepen we met onze aankopen naar de kassa, waar broer en schoonzus na drie kwartier inmiddels ook in de rij stonden.
Die hadden hele andere boodschappen in hun karretje.
Dingen waarvoor de meeste mensen naar Duitsland gaan