De waarde van de dag

Dinsdagmorgen.
Gerard vertrekt al rond 07.00 uur richting Groningen, mijn wekker staat op 07.25 uur.
Vrije dag, maar toch aardig gevuld.
Om 12.00 uur moet ik bij Betty zijn voor de volgende stemsessie, om 14.00 uur begint Holy Stitch en vanavond ga ik weer voor het eerst naar de cantorij.
Op zo’n dag na een fantastisch weekend moet ik altijd even op gang komen; dan ben ik niet het zonnetje in huis, maar als je alleen bent heeft niemand daar last van.
Al voor negenen loop ik in een heerlijk zonnetje naar de Jumbo.
Zaterdagmorgen waren er haast geen boodschappenwagentjes meer te krijgen, nu zijn er haast geen mensen.
Wat een rust.

Bij de koelvitrine ‘halve-prijs-want-bijna-over-de-datum’ ontwaar ik een pakketje met saucijzen.
Als ik het scan komt niet de halve prijs in beeld, maar het bedrag dat de worstjes zaterdag nog kostten.
Dan heb ik geen zin in het gedoe: medewerker vragen, hoe zit het, dus ik leg het pakket weer terug.
“U moet die sticker aan de voorkant scannen” zegt een vriendelijke stem achter mij.
Geen Jumbo-medewerker, maar een winkelende mevrouw, die kennelijk mijn actie inclusief misprijzende blik had gezien.
Wat fijn dat iemand de moeite neemt om me er op attent te maken.
Dat is in onze ‘ieder-voor-zich’-maatschappij beslist niet meer vanzelfsprekend.

Bij de zelfscankassa komt een moeder naast mij staan met een peutertje dat in het zitje op het karretje zit.
Het meisje zit stralend een liedje te zingen en roept ondertussen van alles tegen mama, waar ik niets van versta.
Ze stralen zoveel plezier uit dat ik daar bijna fysiek van opknap.
Met een boodschappentas in elke hand wandel ik weer terug naar huis; een achterbuurvrouw staat te rommelen met haar tuindeur, rollator en haar hondje, dus ik help haar even de deur open te houden.
“Lekker weer, hé?”
“Ja, maor dat blift nait zo. Kiek maor naor de lucht, dat liekt onrustig.”
Zij is nog van de generatie die naar de lucht kijkt; ik kijk op Buienradar.nl en daar hebben we het samen nog even over.

Eenmaal thuis is er van het ochtendhumeur van het begin van de dag al niets meer over.
Ik ruim de boodschappen op, schrijf dit blog en maak een witlofschotel voor na de Holy Stitch.
Aan de koffie zie ik de paaskuikens en -eieren nog overal in huis: tijd om het huis te ‘ont-Pasen’.
Het enige decoratieve dat nog aan Pasen herinnert zijn de chocoladepaaseitjes, maar ook die zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen in dit huis, net als het chagrijn.

Gisteren waren we weer even compleet met ons gezin.  Tweede Paasdag combineerden we met het vieren van onze  41e trouwdag. Een gezamenlijke lunch, een boom klaverjassen, thee/koffie met ‘de slacht’ van de grote chocolade paashaas en paaseitjes die heel hard gingen.  Rond 18.00 uur hadden we een grote, ronde tafel besproken bij Jasmijn Garden in Assen; een ‘Wok-Live cooking-Buffet-restaurant waar wij graag met een groep neerstrijken.
We toasten met elkaar ‘op weer een jaar én op elkaar’ en genoten van al het lekkers dat we konden wokken, bakken en opscheppen.

Midden op die ronde tafel bevond zich een groot glazen draaiplateau (zie de afbeelding hiernaast).
“Waar zou dit voor zijn?”
Verschillende mogelijkheden passeerden de revue: dat je je favoriete gerecht naar je toe kunt draaien als je een rijsttafel hebt besteld?
Dat je elkaar gerechten kunt laten proeven door ze ‘door te draaien’? Om de vuile vaat op te zetten?
Dat laatste leek ons de meest plausibele verklaring, dus na de eerste ronde zetten we de soepkommen en lege flesjes op die schijf en zowaar: ze werden na een tijdje opgehaald.
Ondertussen moet iedereen er natuurlijk aan zitten en even aan draaien.
Halverwege de maaltijd ontdekten de Waninges nog een handig aspect van het draaiplateau.
Niet iedereen ging namelijk na het halen van eten weer op dezelfde plek aan tafel zitten, maar schoof gezellig naast iemand anders.
“Kun je mijn Rivella even doordraaien? Die staat nog aan de overkant.”
“Wie wil mijn bestek even deze kant op draaien? Ligt dáár nog ….”

We kregen het over de datum: het was namelijk gisteren 1 april.
Ik vertelde dat Gerard mij ’s morgens al voor de gek hield.
Wij willen achter ons huis een nieuwe grasmat; hij had zaterdag graszaad gezaaid op het inmiddels kale, zwarte stuk grond bij ons achter het huis. Hij stond voor de schuifpui naar buiten te kijken en zei: “Ik geloof dat het gras er al doorkomt!”
Ik schudde mijn hoofd over zijn grenzeloze optimisme en antwoordde: “Dat kan niet, Gerard” maar keek toch speurend naar buiten.
Lachend constateerde hij: “Nee hè? Het is ook nog maar 1 april….”
O ja. Ingestonken.

De kinderen kwamen met het verhaal van de 1-aprilgrap van de HEMA; die hadden een ‘Rookworst-Drive-through’ bedacht.
De dames vonden het eigenlijk jammer dat het grap was, die zagen zich zelf nog wel eens zo’n rookworst snaaien langs de snelweg.
Gerard en ik hadden gehoord dat bij RTV Drenthe een nieuw themakanaal van start ging: Dreuge Worst TV.
Daarop kun je 24 uur per dag live het betoverende droogproces van worsten aan de wiemel volgen.
Dat kan toch haast niet waar zijn?

Maandag is altijd een werkdag voor mij, maar gisteren vierde ik echt mijn vrije dag.
Gistermorgen zaten Gerard ik lekker uitgeslapen met z’n tweeën aan de koffie en we bedachten dat ons leven er zo uit ziet als we ooit met pensioen gaan.
Later.
Als we groot zijn 😉

Gerard en ik hadden 1e Paasdag niets.
De kinderen komen allemaal tegelijk op Paasmaandag, dus de zondag waren we vrij.
We kunnen dan samen nog even zo heerlijk mijmeren en terugkijken op vroeger.
Toen de Paasdagen altijd propvol zaten.
Meestal moesten we op 1e Paasdag wel ergens zingen en de rest van de twee Paasdagen werd doorgebracht bij ouders/schoonouders of bij ons; samen eten & drinken, eieren zoeken en spelletjes doen.
Gezellig!
Maar ook wel vermoeiend; na twee dagen waren we blij als de kinderen ’s avonds in bed lagen en wij met z’n tweeën nog een spelletje Triviant konden doen. Of de krant & weekendbijlage lezen…..

Sinds onze moeders er niet meer zijn hebben we altijd één van de Paasdagen niets.
En we koesteren natuurlijk de goede herinneringen aan wat was, maar we vinden het in deze levensfase ook wel prima.
We dachten dat we niks gingen doen. Borduren? Lezen? Zoiets.

Na de kerkdienst werden we uitgenodigd door nicht Lianne voor een borrel.
Gezellig! Gaan we nog een spelletje doen? Han had de kaarten al in de handen, dus we gingen klaverjassen.
En ondertussen bijpraten.
Om 14.00 uur waren we thuis.
Het was prachtig weer, dus na het eten gingen we een uurtje fietsen.
Nieuw Roden, Poolswijk, Oost-Indië, Leek.
Bij Landgoed Nienoord was het al weer een drukte van belang!
Toen we aan de thee zaten kwam de buurman even langs. Hij is al een tijdje weduwnaar en kwam zijn nieuwe vriendin voorstellen.
Daar zat hij, bij ons op de bank, de man die wij vijf jaar geleden leerden kennen; toen was hij verdrietig, lamgeslagen en ook nog ziek.
Gistermiddag was dat beeld helemaal gekanteld: vrolijk teutend schetste hij zijn huidige leven.
“We halen er uit wat er in zit!”
Ook met hen was het gezellig.

En zo was de 1e Paasdag al weer bijna om.
Gisteravond was het zondagavond en dan doen we altijd een spelletje.
Gezellig!

Niet geborduurd, niet gelezen.
Anders dan verwacht, maar toch: wat een waardevolle dag!

Als je bent opgevoed met kerk en bijbel, dan weet je onmiddellijk bij welk verhaal het woord ‘Rabboeni’ hoort: het opstandingsverhaal dat op paasmorgen gelezen wordt.
Het woord wordt uitgesproken door Maria Magdalena, die zich van het lege graf heeft omgekeerd en ‘Rabboeni’ zegt als ze Jezus herkent.
Vanmorgen in de PKN-viering op deze 1e paasdag werd de betekenis van het woord ons uitgelegd door voorganger Walter Meijles.
Het is een soort eretitel waarmee in Israël leerlingen hun meester aanspraken in de tijd van Jezus. Het is een Aramees woord, een soort overtreffende vorm van Rabbi.

In de preek kwamen voor mij twee dingen bij elkaar: de krant en de kerkdienst.
In de weekendbijlage van het Dagblad van het Noorden stond een interview met pater Hugo, de kluizenaar van Warfhuizen.
Dat had ik zaterdagavond gelezen. Een klein citaat uit dat artikel:

De sleuteltekst om Pasen te begrijpen is een lijdensvoorspelling van Christus zelf. Hij noemt zich daar een graankorrel die in de aarde valt. Als die heel blijft, dan blijft hij alleen. Maar als hij sterft brengt de korrel veel vrucht voort.

Daar is eigenlijk niks mysterieus aan. Het hart van het christendom is dat je jezelf moet geven om te worden wie je ten diepste bent. Je moet je geslotenheid opgeven, ook als dat ten koste gaat van je eigenbelang,  je eigen eer en zelfs je eigen leven.

Dat is best een dingetje in deze wereld waarin eigenbelang, streven naar macht, lijfsbehoud en persoonlijk succes vaak de maat der dingen zijn. Als je op jezelf gericht bent, is de stuwende kracht naar binnen gericht. Dan ontkiemt de graankorrel niet. Wij zijn daartoe geneigd omdat wij bange mensen zijn. Daar gaat Pasen ook over, over het overwinnen en loslaten van de angst. Jezelf durven geven omwille van de ander/de anderen.

Aan het einde van de preek zei Walter Meijles woorden van gelijke strekking.
Jezus verdient door de manier waarop hij zijn leven heeft geleefd en waarop hij is gestorven die eretitel waar Maria Magdalena hem mee aanspreekt: Rabboeni.
Wij kunnen ook in onze tijd nog veel van deze rabbi leren.

Heb je in deze dagen wel heel vaak het Passieverhaal gehoord, maar weet je eigenlijk niet precies hoe het daarna verder ging?
Hierbij een link naar de website Online-Bijbel waar Johannes het verhaal vertelt.

Donderdagmiddag tijdens het bereiden van een spruitjes-spekjes-ovenschotel hoorde ik het laatste deel van de podcast ‘Een lijdensweg’ van het Concertgebouworkest.
69 afleveringen en 13 uur verder weet ik alle bijzonderheden, details, achtergronden en wat verder nog nuttig is om te weten van dit majestueuze stuk. Gistermiddag heb ik de hele Matthäuspassion gezien op NPO 2; het was een uitvoering van Ars Musica uit 2016, opgenomen in de Pieterskerk in Leiden. Maar dat was nog niet het laatste wat ik hoorde van dit stuk van Bach.

Gerard en ik hadden kaarten voor Musica Extrema & Noraly Beijer in theater ‘de Winsinghhof ‘ in Roden gisteravond: een uitvoering van de Matthäus Passion in een modern jasje . Minder zwaar en sneller.
En…… in het Nederlands! Er wordt gebruik gemaakt van de vertaling van Jan Rot.
Geen podium met koren en solisten, maar twee zangers.
Geen dubbel orkest maar een combo: viool, saxofoon, accordeon, cello en piano.
Als het verhaal begint horen we niet “Da Jesu diese rede volendet hatte….” van de evangelist/tenor maar verteller Noraly Beyer.
Het klassieke meesterstuk in een eigentijdse uitvoering, voor iedereen begrijpelijk, religieus of niet.

Het was de eerste keer dat Gerard met mij meeging naar een uitvoering van dit stuk; hij houdt niet zo van klassieke muziek en dit leek hem nog wel om door te komen.
Was ook zo.
Aan het begin werd uitgelegd dat er geen koor was: de koralen werden, net als Bachs tijd, gezongen door het publiek, dus wij zongen mee met de overbekende melodieën, maar in het Nederlands klonk het toch heel anders.
Alle melodieën die we gisteravond hoorden klonken bekend, maar dat was ook het enige herkenbare.
De instrumentale begeleiding was met name heel anders: Latijns-Amerikaanse bewerkingen van de bekende stukken kregen we te horen, arrangementen met een jazz-achtige ondertoon, soms heel snel en opzwepend, soms met salsa-invloeden  maar soms ook heel traag en meeslepend.
De twee zangers namen bijna alle partijen voor hun rekening, maar twee van de mooiste aria’s werden instrumentaal gedaan.

Bij de uitgang waren de meningen verdeeld.
Het is niet eerlijk om een vergelijking te maken met de klassieke uitvoering van de Matthäus, dat is appels met peren vergelijken.
Door de teksten van Jan Rot kwam het lijdensverhaal van Jezus wel goed over, maar wat mij betreft sloeg die vertaling ook wel eens helemaal de plank mis.
Bijvoorbeeld bij een passage over Abraham die zijn zoon zou moeten offeren (dat komt in het origineel helemaal niet voor) en ook bij het koraal dat wordt gezongen nadat Jezus is overleden. ‘Wenn ich einmal sol scheiden’ was vertaald met ‘Ver achter gindse heuvel, daar hing een tweede lijk. Ook Judas was gesneuveld voor Jezus’ koninkrijk….. ‘.

Het was spectaculair, het was korter, het was herkenbaar want de muziek van Bach blijft natuurlijk prachtig, maar het zorgde ook geen moment voor ontroering.
De gewijde sfeer die altijd in een concertzaal hangt bij een uitvoering van een klassieke Mattheüs was er nu niet.
Ondanks dat hebben we genoten van deze bijzondere en aangename avond.
Maar volgend jaar weer een ‘gewone’.
Vanmorgen las ik in de krant de column van Daniël Lohues over de Matthäuspassion.
Hierbij een link.
Amen.

In januari schreef ik over de problemen die ik heb met mijn stem in het blog ‘Ik was de bas’.
Daarin schreef ik dat ik naar de huisarts zou gaan en die heeft me verwezen naar Betty.
Zij is stemcoach, logopedist en stemtherapeut; twee sessies heb ik inmiddels bij haar gehad.

Ik moet eerlijk bekennen: met enige schroom ging ik naar haar toe.
In mijn jeugd heb ik gestotterd; op de kleuterschool kreeg ik spraakles, maar dat heeft mij toen niet geholpen; het maakte mij alleen maar een uitzondering.
Meer weten? Lees dan het blog ‘Zwaar van tong‘ uit 2018.

De eerste afspraak was vorige week en dat was een intake: problemen in kaart brengen, hoe klinkt je stem dan, hoe adem je dan en wat is je doel. Het doel staat mij helder voor ogen: ik wil graag weer vrijuit zingen en het liefst ook weer een beetje hoger.
Waar het bij mij mis gaat was na dat eerste gesprek ook al wel duidelijk: ik heb niet genoeg ademsteun bij het zingen.
De opdracht die ik van Betty kreeg was: let de komende dagen bij het spreken eens op de verdeling van je adem.
Haal je op tijd adem of praat je te lang door? Want dan ‘pers’ je nog geluid uit je stem, terwijl je al geen adem meer over hebt.
O? Doe ik dat?

Ja dus.
Toen ik er op ging letten kwam ik er achter dat ik dat regelmatig doe.
Alleen al het feit dat ik het nu zelf opmerk is al een stapje in de goede richting; dat heeft alles te maken met bewustwording.
Zingen ging eigenlijk altijd vanzelf.
Als 3-jarige zong ik in de zandbak al luidkeels mee met Anneke Grönloh “Soejabajaaaaa, met je hemo so bauw…!”
Kinderkoor, jeugdkoor, gemengd koor, Af&Toe-koor, cantorij, duo-zang met Gerard: zingen in wat voor verband dan ook stond altijd op mijn agenda.
Dirigenten die mij vertelden over ademsteun en ademhalen vanuit je buik begreep ik nooit zo goed.
Nu mijn stem ouder wordt begint het apparaat te haperen. Er is niet genoeg ondersteuning, want (zei Betty afgelopen dinsdag) “Goede ademsteun is het fundament onder je stem” en bij mij is geen fundament, mijn ouder wordende stembanden kunnen het niet langer alleen.

Er moet dus iets gebeuren.
Aaltje moet aan het werk met de ademsteun.
Betty gaat me daar bij helpen en gaf me deze week huiswerk mee: iedere dag 5 minuten oefeningen doen.
Die ga ik doen in de ochtend na de dagelijkse yoga/pilates.

Afgelopen zondag stond ik na de kerkdienst aan de koffie te praten met Erwin Wiersinga, onze organist en beroemd musicus.
Hij hoorde van mijn problemen en zei streng: “Iedereen die muziek maakt moet les nemen!”
Ja Erwin.
Ik ga mijn leven beteren.
Betty heeft gezegd dat leren zingen met ademsteun zelfs op je 63e nog kan; ik ga het avontuur gewoon aan!

Hierbij een link naar Betty’s website.