De waarde van de dag – Pagina 343 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

2 maart: De trappen in Beatrixoord

Door Ada

Op 2 maart 2016

Vanmiddag moest ik om 14.30 uur in Beatrixoord zijn op de bovenste verdieping. Gerard had de hele dag intake-gesprekken voor het revalidatieproces na de stamceltransplantatie en bij het laatste rondje was ik ook uitgenodigd.
De revalidatie wordt helemaal afgestemd op de patiënt, zijn mogelijkheden en zijn wensen. Bij Gerard zal de nadruk komen te liggen op kracht- en conditieopbouw.
Volgende week gaat hij daar mee beginnen: drie dagdelen in de week sporten.

Het was bijzonder om terug te zijn in het gebouw. In 2001 ben ik na een periode van 15 jaar moeder en huisvrouw zijn weer aan het werk gegaan. Eerst voor één dag in de week bij Beatrixoord, administratieve ondersteuning voor een Vertegenwoordigend Overleg.
Vanmiddag liep ik de trappen weer op en zag ik de balkons waar ik met mijn toenmalige leidinggevende tussen de middag een sigaretje rookte.

14 jaar geleden rookte ik dus nog. Na het eerste hartinfarct in 2003 ben ik daar onmiddellijk mee gestopt.
14 jaar geleden was ik ook minstens 10 kilo zwaarder.
Vanmiddag ging ik niet met de lift.
Zonder problemen nam ik de trap naar de derde verdieping.
Een hartinfarct brengt niet alleen maar narigheid met zich mee.

Reageren

1 maart: “Altijd eerst een proeflapje breien, meisjes!”

Door Ada

Op 1 maart 2016

In Haken, Handwerken

Op internet vond ik een paar weken geleden een afbeelding van een kussen dat was gehaakt met een bijzondere Granny square. Het heette ‘Kussen Toscaan’, hierbij een link >>> naar de pagina waar ik het vond en de foto’s van het kussen.
Het kussen is gemaakt van ‘dichte’ granny squares en als je ze aan elkaar naait lopen de lijnen kruislings over het hele kussen.
Er stond helaas geen beschrijving van de Granny square bij (tenminste…. ik kon het niet vinden) dus ik heb het van de afbeelding nagehaakt.

Bij handwerken wordt heel vaak gezegd: brei of haak eerst een proeflapje. (De onderwerp-zin van dit blog is van mijn eerste handwerkjuf, mw. D. de Vink; het minst opgevolgde advies in brei- en haakpatronen.)
In dit geval heb ik een heel ‘proefkussen’ gemaakt. Bij de Max in Leek kocht ik goedkope bolletjes acrylgaren in de kleuren rood, zwart, grijs en wit en ik ben maar gewoon begonnen.

Dit is hem geworden.
Het is niet helemaal geworden wat ik er van had verwacht.
Het zwarte is te donker, daardoor zie je de kruislingse, doorlopende lijn wat minder, de kleuren moeten eigenlijk ook wat zachter en vier kleuren is eigenlijk te weinig.
Daarom is het fijn dat het een ‘proefwerkje’ is, nu ga ik mooi garen kopen in de goede kleuren.
In de kamer heb ik drie kussens liggen, daar ga ik ‘Toscaan‘ omheen haken.

De haakbeschrijving voor dit kussen en een tel-tekening van de dichte Granny square vind je op dit pdf: Granny square voor kussen toscaan

Reageren

29 februari: Kedoogie!!

Door Ada

Op 29 februari 2016

In Muziek, Streektaol

Zoaterdagmiddag kwam de postbode met drie enveloppen én een pakkie.
Een brief van de Rabobank, een brief van uutvaortverzekering en een brief van de gemiente. Iets met belasting. Knap ik nooit hiel arg van op.

Maor het pakkie maakte de dag, het weekend, haost de hiele weke hielemaol goed.
Dit zat d’r in:

de neie CD van Daniël Lohues ‘Aosem’. Mét een handtekening van de meester.
Kregen van mien boekenvriendin (zie 2 maart 2015 >>>).

Een hiele biezundere sensatie: vittien neie liedties, waorvan ik allent de eerste al ies heurd had. ’t Is weer prachtig. Ze staot alle vittien al op mien MP3-speuler.
Nao ’t eten gao ik ’s aomds vaak eem op de bank. De komende dagen doe ‘k dat met Daniël.
Dan zingt e in mien oren, met zien gitaar d’r bij. Of de piano.
Op facebook linkte Lohues zölf naor een interview met hum in de Volkskrant. “Het kerkorgel is de eerste liefde in mijn leven >>>”
Een biezundere man. Het laatste nummer op de CD het “Let maor niet op mij“.
Bin ik niet met hum iens.
Ik zol zeggen: “Let veural op Daniël Lohues. Ku’we nog een boel van leer’n.”

Jeannette: bedankt!

Reageren

28 februari: De mooiste vis van de zee.

Door Ada

Op 28 februari 2016

In Lezen

Vanmiddag gingen we op kraambezoek bij Luna en haar ouders.
De moeder van Luna is de dochter van een zus van Gerard en woont in Enschede.
Luna is al 9 maanden. Normaal gesproken gaan wij eerder op kraambezoek, maar door Gerards ziekte werd het iets later.
Links een foto van Luna: ze speelt met een ballen-apparaat terwijl wij een kop thee dronken met mama en papa.
Wij nemen als kado altijd een zelfgebreid vestje mee én een mooi prentenboek.
Eén van de beste prentenboeken voor kleine kinderen vind ik ‘De mooiste vis van de zee‘.
Ook vanmiddag nam ik dat boek weer mooi ingepakt mee.

Toen Carlijn klein was, was het nieuw, het kwam uit in 1998, het is geschreven door Marcus Pfister. Carlijn was er helemaal gek van. Ze was als vijfjarige furieus toen we het boek niet voor de tweede keer konden verlengen in de bibliotheek, omdat het gereserveerd was voor een ander kindje.

Het boek speelt zich af in de zee. Hier leeft Regenboog, een vis met kleurrijke, glanzende zilveren schubben. Regenboog is verreweg de mooiste vis van de zee, maar is zich daar ook goed van bewust. Hij doet hooghartig en schept op over zijn mooie schubben.
Als een klein visje aan hem vraag of hij één van de zilveren schubben van Regenboog mag hebben, lacht die hem heel hard uit. Maar daarna wil geen enkele vis in de zee nog met Regenboog spelen.

Een zeester adviseert hem naar de oude Octopus te gaan om hem om raad te vragen. Die zegt tegen Regenboog dat hij alle vissen die erom vragen een van zijn schitterende schubben moet geven. In het begin wil Regenboog dit niet, maar als hij eenmaal begint met het uitdelen van de zilveren schubben wordt hij steeds vrolijker. Regenboog leert dat hij ook zonder zijn schubben gelukkig kan zijn en alle vissen willen weer met hem spelen!

De hoofdgedachte van dit verhaal is dat je gelukkiger wordt van het delen van mooie en fijne dingen met elkaar. Dat had Carlijn als vijfjarige nog niet helemaal begrepen……

Reageren

27 februari: The second walz van André Rieu

Door Ada

Op 27 februari 2016

In Muziek

Op 6 januari >>> plaatste ik het gedicht van Bea Sportel over wat muziek met je kan doen.
Nooit is dat lied meer hetzelfde. het is en blijft voorgoed met jou verbonden
net zoals die mens voorgoed met jou verbonden is. was de laatste regel.
Voor mij is dat bijvoorbeeld met ‘The second waltz’ van André Rieu.
Niet een nummer waar ik warm van werd.
Mijn vader wel. Prachtig vond hij het.
Dochter Harriët speelde saxofoon en opa vroeg op een zeker moment: “Kun jij dat vassie van André Rieu ok speul’n?” Dat kon ze.
En als de gelegenheid zich voordeed speelde ze dat voor hem. Ze kon hem geen groter plezier doen. Op een huwelijksjubileum. Of gewoon, als opa en oma bij ons op bezoek waren.

Toen mijn vader was overleden heeft ze het nog één keer voor hem gespeeld in de rouwdienst.
Af en toe komt het nog wel eens voorbij op de radio.
Na zijn overlijden zette ik de radio dan uit.
Te confronterend.

Vandaag (zie 27 februari 2015 >>>) is het 8 jaar geleden dat hij overleed.
Als ‘The second waltz’ voorbij komt kan ik daar inmiddels met droge ogen naar luisteren.
Het is een mooie herinnering geworden en voor altijd verbonden met mijn vader.
Op you tube staat een mooie versie>>> met foto’s van bloemen.
Rieu hoef ik er eigenlijk niet bij te zien…..

Reageren

26 februari: Wat wil je worden?

Door Ada

Op 26 februari 2016

In Alledag

Twee weken geleden hadden we een Ontwikkeldag van mijn werk. Een soort ‘ hei-dag’. Met zo’n 60 collega’s kwamen we bij elkaar in De Clinge in Zeegse. De dag stond in het teken van kennismaken, ontmoeten en het ontdekken van elkaars talenten.
Tijdens de eerste gespreksronde kwam ik tegenover een collega die ik al jaren ken. Hij komt oorspronkelijk uit Koerdistan en woont vanaf z’n 21e in Nederland. We stelden elkaar vooraf vastgestelde vragen. Eén van de vragen was: “Wat wilde je worden toen je kind was?”

Onderwijzeres wilde ik worden. Het liep anders: ik werd ambtenaar en later secretaresse. Mijn bovengenoemde collega gaf een onthutsend antwoord op die zelfde vraag:
“Daar was ik toen helemaal niet mee bezig. Het was overleven voor ons. In een onveilige situatie ben je niet bezig met later.”
Zijn antwoord bleef haken in mijn gedachten. Later op de dag kregen we de gelegenheid om in duo’s een wandeling te maken. Eigenlijk moest dat met iemand die je niet kende, maar wij zochten elkaar toch weer op om het gesprek af te maken.

Deze collega is volledig geïntegreerd in onze maatschappij. Getrouwd met een Nederlandse en gezegend met drie prachtige kinderen. Tijdens ons vervolggesprek vertelde hij dat hij trots is op zijn kinderen. Hun jeugd is in tegenstelling tot de zijne wel veilig. Het verschil is groot en hij vertelt hen af en toe hoe goed ze het getroffen hebben. Dat het niet vanzelfsprekend is. “Maar ik hoed me ervoor om dat steeds maar te roepen. Zij vinden dit normaal en ze mogen er gewoon van genieten, zonder steeds mijn waarschuwende vinger.”

1962 Een onbezorgde jeugd

Vergeleken met hem heb ik net zo’n jeugd gehad als zijn kinderen nu.
Dat dat een luxe positie is ben ik me pas veel later gaan realiseren.
Dat je in rust en vrijheid kunt nadenken over je toekomst.
Dat is een groot goed.
Dat moeten we koesteren.

Dit blog sluit ik af met een klein gedichtje van Toon Hermans.
‘Wat wil je later worden? vroeg de juf.
Het was in de derde klas.
Ik keek haar aan
Ik wist het niet,
Ik dacht dat ik al iets was.

Reageren

25 februari: Swifty fly the years…..

Door Ada

Op 25 februari 2016

In Alledag, Muziek

Vanmorgen ging ik op de koffie bij een vriendin, samen met een andere vriendin.
Onze dochters (nu 22) zaten bij elkaar in de klas op de basisschool.
We hadden elkaar een tijdje niet gezien: er was van alles gebeurd.
Kwamen onze levens 15 jaar geleden redelijk overeen, tegenwoordig zitten we alle drie in een andere fase.

Van de ene vriendin zijn al drie van de vier dochters getrouwd en die hebben ook alle drie een kind. Vriendin en haar man zijn opa en oma en hebben het daar af en toe flink druk mee.
Bij de andere vriendin zijn de twee zonen en twee dochters alle vier nog thuis. “Gezellig, maar ook wel druk” zegt ze daarover.
Wij zitten in de tussenfase: dochters niet meer thuis, niet samenwonend en geen kinderen.

Vanmorgen stond ik bij een foto-wand in het huis van de eerstgenoemde vriendin: trouwfoto’s van de dochters (die nog bij ons op het kinderkoor hebben gezeten), groepsfoto’s en foto’s van de kleinkinderen.
Het deed me denken aan het lied “Sunrise, sunset” uit de musical Fiddler on the roof.
De oudste dochter van Tevje en Golde trouwt en men zingt het lied “Sunrise, sunset”
Dit zijn de woorden van het refrein:
Sunrise, sunset
Swiftly fly the years
One season following another
Laden with happiness and tear
(Zonsopgang, zonsondergang, de jaren vliegen voorbij,
het ene seizoen volgt het andere op, vol van blijdschap en tranen.)
Het gevoel dat ons allemaal wel eens overvalt; waar is de tijd gebleven?
Waren de kinderen maar zo kort klein? Zijn ze nu al getrouwd?
Wanneer is dat dan allemaal gebeurd……

Hierbij een link >>> naar een fragment van vijf minuten uit de musical-film “Fiddler on the roof”.
Bij zonsondergang zien we de families uit hun huizen komen op weg naar de bruiloft.
Mooie beelden van een joods huwelijk met alle bijbehorende rituelen, inclusief een baldakijn. De muziek is prachtig in deze musical. Meeslepend. Ontroerend.
Nog niet gezien? Huur een DVD en ga hem kijken!

Reageren

24 februari: 4 tips voor persoonlijke groei.

Door Ada

Op 24 februari 2016

In Alledag

Gisteren las ik op m’n werk in het maandblad Management Support.
Met een aantal secretaresse’s hebben we een abonnement op dat blad.
De ene keer blader ik het door en denk ik: Bla bla bla.
Managementsgeneuzel: targets & competenties, ontwikkelmodel, communicatie-vaardig, dat soort termen.

Maar soms staan er interessante artikelen in.
Krijg je tips “Hoe overleef ik in de kantoorjungle.”
“Blijf de baas over je mailbox.”
Gisteren stonden er 10 tips in voor persoonlijke groei.
Ook als je geen management assistent bent kun je veel aan deze tips hebben.
Vier tips licht ik er uit:

Doe elke maand één ding dat je nog niet eerder hebt gedaan.
Een yogales volgen (ook al lijkt het je zweverig). Een tijdschrift kopen én lezen dat je normaal nooit zou kiezen. Wandelen met de hond van je buurvrouw, ook al ben je niet zo dol op honden. (net iets voor mij…..)
Ga een dagboek bijhouden
Dat kan ook in korte steekwoorden, bijvoorbeeld in je agenda waarin je iedere dag iets opmerkelijks noteert.
Ga een gesprek aan met iemand die je alleen van gezicht kent.
Het kan tot verrassend leuk contact leiden of nieuwe inzichten. Of tot niets. Maar dan heb je het in ieder geval wel geprobeerd.
Zet de tv én social media een week uit (ook online…!)
Ga alleen maar lezen of praten met échte mensen. Je doet vast nieuwe ervaringen en inzichten op!

Deze tips komen van de website New Broom (nieuwe bezem) van Karen Visser, werkplektrainer en professional organizer.
Daarop houdt ze ook een blog bij dat ik lees. Leuk! Ik geniet er van.
In mei 2014 schreef ze een verhaal over ‘de waan van de dag’ >>>.
Wel toepasselijk met het oog op de subtitel van deze website.
Ik heb veel aan haar blog. Ze geeft tips over hoe je je werk kunt verbeteren, hoe je e-mails schrijft, een nieuwe app, efficiënt met je tijd om gaan, kortom: een blog voor secretaresse’s en management assistenten. En soms dus ook voor ‘gewone mensen’……vandaar de tips van vandaag: kom eens uit je comfortzone en doe iets wat je anders niet zou doen. Wat je daarmee bereikt is persoonlijke groei!

Reageren

23 februari: Goede ontwikkelingen & “Left-over”-tosti

Door Ada

Op 23 februari 2016

In Koken & bakken

Afgelopen vrijdag kwam er een telefoontje van de hematoloog: de bloeduitslagen van de bloedafname van 12 februari waren goed, de eiwitwaarden waren (naar verwachting) nog weer gedaald.
Gisteren moest Gerard zich melden voor een intake op de afdeling Radiologie in het UMCG, voor de bestraling van het kleine plekje in de derde halswervel.
Even een korte uitleg: de ziekte van Kahler heeft daar een stukje bot beschadigd. Nu is de ziekte teruggedrongen, maar de beschadiging is daarmee niet verholpen. Die levert af en toe nog pijn in de nek op. Deze bestraling dient alleen om de pijn weg te nemen.
Het werd een intake, voorbereiden van de behandeling én de eenmalige bestraling in één keer! Dat was een meevaller, want we hadden gedacht dat we hiervoor ook nog weer een afsprakencircuit in moesten.
Vorige week heeft Gerard de intake gehad voor het revalidatie-traject bij Beatrixoord, daar gaat hij volgende week aan beginnen. Het gaat steeds meer de goede kant op: vanmiddag was hij alweer aan het werk in de tuin!

Vrijdag, na het bezoek aan het Fries Museum, nam ik Carlijn mee naar Roden voor een weekend aan de Boskamp. Ze had nog wat resten groente in haar koelkast liggen, die nam ze mee “want na het weekend hoef ik die niet meer’.
Het leek mij een goed idee om alles door de spaghetti te snijden die we zaterdagavond aten. Daar was Carlijn het wel mee eens, maar volgens haar konden we er zaterdagmiddag eerst nog wel een ‘Left-over’-tosti van maken.

Huh? Werkelijk, ik had geen idee wat ze bedoelde. Maar het was heerlijk, daarom deel ik vandaag het recept voor dit ‘studenten-broodje’ met mijn bloglezers.

Als basis gebruik je een gewone bruine of witte boterham.
Die bedek je met plakjes kaas.
Dan snij je restjes groenten die je hebt (champignon, ui, aubergine, courgette, paprika of iets anders) in piepkleine stukjes en daar maak je een mengsel van. Dat mengsel verdeel je over de kaas die op de boterham zit.
Daar strooi je er oregano/Italiaanse kruiden overheen en daarna nog wat geraspte kaas.
Dan leg je de boterhammen op een stukje bakpapier op een bakplaat in de oven.
Oven op 200-220 graden, de tosti’s er 10 minuten in.

Met dit idee kun je eindeloos variëren. Ananas met ham erop, of een plakje salami.
Of er een boterham bovenop leggen en bakken in het tosti-ijzer.
“Grote yum!”, om bij het studentenjargon te blijven…..

Reageren

22 februari: Ie kunt het heuren. Nou en.

Door Ada

Op 22 februari 2016

In Muziek, Streektaol

Zaoterdag stun d’r weer een column van Daniel Lohues in het Dagblad van het Noorden. Hij schreef over de tied dat hij nog in Bussum woonde en te maken kreeg met ‘accent-discriminatie’. Beneid naor zien verhaol? Klik hier >>>

Persoonlijk heb ik daor nooit last van had. Het was eigenlijk wel makkelijk dat ik plat kun praotn toen ik bij Justitie in Assen warkte begun jaren 80. D’r belde iens een oldere man uut Dwingel die muite haar met het hoog – Hollands.
De collega die hum an de lijn haar begreep d’r niks van.
“Volgens mij is dit geen Nederlands, ik kan er geen chocola van maken. Probeer jij het eens. Jij praat soms net zo Chinees als deze man”.

De Dwingelder en ik kwaam d’r prima uut. De man was opgelucht dat er ok ambtenaren bestunn’n die Drents preutn. “Och, wicht, wat wordt het daor ja een stuk makkelijker van…..” Maor ja, dat was in Assen en niet in Bussum.

Twee weken leden kreeg ik op een Ontwikkeldag van mien wark de vraog veurlegd “Wie is jouw held.”
Dat is Daniel Lohues natuurlijk. Want hij hef d’r veur zörgd dat wij Drenten trots bint worden op oonze roots/wortels. Dat wij hier wel eem in de eredivisie van Nederland woont en dat het hebben van een accent niet wat minderwaardigs is.
Ja, ie kunt heuren dat ik uut Drenthe kom. Vanmiddag luusterde ik naor Jan Rietman op Radio 5 en daor belde ene Gerrit Staal uut Beilen. Heb ik bij in de klasse zeetn op de HAVO. Ok bij hum ku’j goed heuren dat e uut Drenthe komp. Gerrit klunk mij weer zo vertrouwd in de oren!
Maor ie kunt ok heuren of iene uut Amsterdam of Maastricht komp.
Niks mis met.

Ofgelopen vrijdag was ik met Carlijn in het Fries museum in Leeuwarden. Daor was een item over de eerste bewoners van Friesland in de bronstied/iezertied. Dat waarn Drenten uut het gebied van Ruune die de overstap maakten naor de kwelders ten westen van Drenthe. Daor stun dit bordtie bij: echte Friezen zijn Drenten. Ik bedoel maor.

Vandaag link ik naor een nummer van Skik, met Daniël Lohues als leadzanger.
Daor mus ik an denken toen ik zaoterdag zien column las.
De heimwee sijpelt tussen de riegels deur.

D’r is van alles wa’k probeert heb,
maor ik vuul me hier niet thuus,
ik heb me daor nou wel bij neerlegd
maor ik wil wel graag naor huus….

Luuster maor ies >>> . Ik krieg d’r aal weer kippevel van.

Reageren