De waarde van de dag

Gistermorgen kreeg ik een app van mijn broer.
“Heb je de column  van Lohues gelezen vanmorgen?  Die man verdient een standbeeld.”
Het Dagblad van het Noorden lag thuis op het aanrecht, maar wij hadden er nog niet in gekeken.
Toen ik het appje kreeg waren we in Casa Grada in Westerbork; horren eruit, een sopje er over en even wat kleine klusjes.

Gedurende de dag werd ik steeds nieuwsgieriger.
Wat maakt de column van Lohues zo bijzonder dat mijn broer vindt dat hij een standbeeld verdient?
Toen ik het verhaal had gelezen snapte ik precies wat hij bedoelde.
Mijn broer is namelijk net als Lohues en net als ik ook een Drent.

Nieuwsgierig?
Hierbij een link naar zijn verhaal onder de titel ‘Emmel‘.

“A B C oh nee…!
Gegiechel.
‘Eèèlf november is de dag” gaat het dan verder.
Voor onze voordeur staan twee meisje van een jaar of tien met een zelfgemaakte lampion.
Het beroemde Sint Maartenlied is uitgebreid met een tweede couplet en daar is één van hen per ongeluk mee begonnen.
Het ABC horen we later, het  komt foutloos achter het eerste aan.
Ze kiezen  iets  lekkers en giechelen met z’n tweeën weer de avond in.

Bij het volgende belletje open ik de deur voor drie schattige kleutertjes met zwarte krullen en donkere oogjes.
Ze beginnen voortvarend met “Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten….” maar dan ziet één van hen de kaarsjes op onze trap.

….. hele trap vol lichtjes ……

“Ooooh….”
Ze wijst naar binnen.
Het lied valt stil.
‘Mooi hè?’ zeg ik.
‘Jah!”
Dan kijken ze elkaar even zoekend aan; ik zie ze denken…..waar waren we nou?
Dan begint één gedecideerd met ‘Daar komt’ en de anderen zingen ook mee ‘Sint Martinus aan!”
Drie stralende snoetjes kijken me aan.
Als ik vraag naar de lampions krijg ik drie antwoorden door elkaar heen.
“Isse paddestoel!”
“Op school gemaakt met juf..”
“Selluf tekening op gemaakt!”
Nadat ze een snoepje hebben gekozen roepen ze in koor: ‘Bedankt voor Sint Maarten!”

Ik smelt bij zulke aandoenlijke kleintjes, mensen en ik geniet van 11 november.
De lampjes, de lampions, de liedjes en het snoepgoed: het feest van Sint Maarten kon dit jaar in alle rust gevierd worden.
Geen anderhalve meter, geen storm, geen regen., dus de kaarsen en lampionnen die ik buiten had gezet als teken van welkom waaiden niet uit.
Als vanzelf gaan mijn gedachten op 11 november dan ook altijd nog even terug naar de tijd dat onze kinderen nog zo jong waren dat ze met hun zelfgemaakte  lampionnen langs de deuren gingen. In de hogere klassen van de basisschool waren ze zo fanatiek, dat ze bij iedere deur een ander liedje zongen.
Opgetogen kwamen ze dan na het lampionnenlopen met de volle tas binnen en werd de buit uitgezocht en bekeken.
Legendarisch zijn de woorden van de tweejarige Carlijn, die onder op de bodem van de tas nog wat kleingeld zag liggen.
“Zit er nog wat in die tas?”
“Gelten!”
Dat woord zijn we in ons gezin blijven gebruiken.

De naam van deze website is al sinds 2015 ‘de Waarde van de dag’.
De meeste blogs gaan over belevenissen die mijn waarde van de dag hebben bepaald, maar soms heb ik alledaagse dagen.
Gewone dagen.
Gisteren was zo’n dag.
Zonder op de klok te kijken met een kopje thee de dagelijkse Sudoku maken en om 09.30 uur voldaan de laatste 6 met pen invullen.
Genieten van het kleine, maar fijne boeketje op mijn aanrecht dat ik deze week kreeg van een PKN-echtpaar dat even langs kwam om bij te praten.
Naar de Jumbo wandelen in een waterig ochtendzonnetje (want het weerbericht had het over rustig herfstweer) en in de winkel kleppen en geiten met deze en gene.
Kopje koffie, blogje schrijven en Corry Brokken met ‘La Mama’ bij de Arbeidsvitaminen; “Avé maria….. zij slaan een kruis en bidden zacht”
En het liedje van ‘Hamelen’! “Kunt u ons de weg naar Hamelen vertellen, meneer?”*
Mmmmmm.

Een alledaagse dag.
‘Alledaags’ is in de Nederlandse taal een synoniem voor algemeen, gewoon, doorsnee, onopvallend en onbeduidend.
Als iets als ‘alledaags’ wordt omschreven, dan is het vaak niks bijzonders.
Maar als je met aandacht kijkt naar het alledaagse om je heen valt er een heleboel te genieten.
Door het schrijven van een dagelijks blog op deze website kijk ik soms met andere ogen naar de zo op het oog alledaagse dagen.

Alles wat je aandacht geeft groeit.
Zelfs het alledaagse.

* Geen idee bij Hamelen?
Hierbij een link naar een video van het liedje en mooie oude foto’s van de personages.
Lidwientje Walg en Bertram Bierenbroodspot bijvoorbeeld.
Geen alledaagse namen…….

BBB is een app-groep op mijn telefoon.
De meisjesnaam van mijn moeder is Boelen.
Toen we begin 2019 afscheid namen van mijn moeders broer, onze oom Henk zei ik tegen neef René: “We zien elkaar alleen maar in zulke verdrietige omstandigheden; we moeten nodig íets voor de familie organiseren met bitterballen!”
De organisatie daarvan zou ik op me nemen.
Door Gerard’s stamceltraject en de coronapandemie kwam dat er steeds niet van en in december 2021 overleden oom Albert en tante Lammie drie weken na elkaar.
“We moeten nu toch eens serieus werk gaan maken van die bitterballen” zeiden we toen tegen elkaar.
Halverwege dit jaar inventariseerde ik wie er allemaal mee wilden doen, sprokkelde de telefoonnummers bij elkaar en maakte de app-groep BBB aan: Boelen Bitterbal Bijeenkomst.
Daarna gooide ik twee data in de groep: begin oktober en begin november. Op zondag 6 november kreeg ik de meeste deelnemers, dus nodigde ik het spul uit bij ons thuis om 14.00 uur.

Vrijdagmorgen deed ik boodschappen; ik kocht 2 familiezakken bitterballen en stuurde een foto daarvan naar de BBB: Tadaaaah!
Het wakkerde de voorpret behoorlijk aan; er werden zelfs al wat oude foto’s uitgewisseld.
Zondagmiddag ontmoetten we elkaar in familieverband: wat heerlijk om iedereen weer even te spreken.
We hadden in ons huis overal zithoekjes gemaakt zodat er ruimte was voor het bekijken van elkaars foto’s en het ophalen van familieherinneringen.
Waar ik dan op voorhand altijd wat onzeker ben ‘of ik wel genoeg in huis heb aan drinken en hapjes’ en ‘of het wel gezellig wordt’: ik had me voor niets zorgen gemaakt.
Supergezellig!
Ik had nog een oude filmopname uit 1971 (gemaakt door mijn vader met een super 8-camera) van het 50-jarig huwelijksfeest van opa en oma Boelen.
We zagen onszelf, maar dan 50 jaar jonger. De jongere garde stond er helemaal niet op: die waren er toen nog niet!
(Op de afbeelding: het gezin Boelen op dat feest in 1971, 5 broers en vijf zussen).

Je hoeft verder niets te organiseren zo’n middag.
“Hoe is het met jullie kinderen? Ben jij nog aan het werk? Waar wonen jullie nu dan?”
En af en toe een smeuïg familieverhaal of over logeren bij tante Triena en oom Eize.
Of over de legendarische bruiloften van vroeger.
Of over een tienertoer eind jaren ’80 met bezoekjes aan de hele familie in Drenthe.
Er kwamen heel wat afbeeldingen op telefoons voorbij: “Kijk, dit zijn onze kleinkinderen!”
De bitterballen vielen zeer in de smaak en de tijd vloog voorbij.

Om 17.30 uur hadden we een grote tafel gereserveerd bij Jasmijn Garden in Assen, waar we de BBB afsloten met een ontspannen etentje.
We hieven gezamenlijk een glas op de familie ‘hier beneden en daarboven’ en spraken af dat we dit nog een keer weer gaan doen.
René en José wierpen zich op als organisatoren voor een volgende keer.
De app-groep helpt bij het uitwisselen van wel en wee: bij bijzonderheden zullen we elkaar op de hoogte houden.

Zondagavond zat ik wat unheimisch aan de keukentafel.
Lichtelijk doofgetoeterd door de enthousiaste gesprekken en een beetje katterig omdat het alweer voorbij was.
De tied vlög a’j ’t naor de zin hebt.
En omdat de tijd vliegt moet je af en toe even tijd maken voor een gezamenlijke bitterbal.

“Zaterdag sta ik de hele dag in de Martinikerk in Groningen op de Mensenlinq Inspiratiedag; een beurs over rouw waar je kennis kunt maken met wat er zoal leeft in de wereld van de uitvaartbranche”.  Dat zei Carlijn eind deze week; of ik zin had om een kijkje te komen nemen.
Ik zou zaterdag op bezoek in het UMCG bij Bert, (PKN-gemeentelid) die al meer dan drie weken in het ziekenhuis ligt, dus dat kon ik mooi combineren.
Die middag maakte ik kennis met de drie collega’s van Carlijn die (allemaal toevallig in het groen) de stand van Lotus vulden.
“Wij hebben zo’n leuk vak” vertelde één van hen “ik moet er gewoon om denken dat ik niet alsmaar aan het vertellen ben over de dood en begrafenissen, want daar heeft niet iedereen altijd zin in….”

Carlijn vroeg of ik met haar even een rondje langs de stands wilde doen.
“Dan kan ik ondertussen gelijk een beetje netwerken.”
Zij heeft inmiddels al bekenden in die wereld.
Een leverancier van kisten bijvoorbeeld die haar herkent van die keer dat ze een kist kwam halen. Enthousiast wijst hij de kist aan: “Kijk, deze was het” en ze hebben het er vervolgens nog even over hoe blij de familie daar destijds mee was.
Een mevrouw van een natuurbegraafplaats waar zij al eens een uitvaart begeleidde.
De jonge uitvaartonderneemster die een VW-busje heeft omgetoverd tot de Rouw VW.
Geanimeerd stonden Carlijn en zij even later te praten over een inspiratieboekje dat Carlijn had gemaakt en waar de Rouw VW in werd genoemd.
Twee jonge vrouwen, die opvallen in de uitvaartwereld vanwege hun leeftijd.

Wat is er inmiddels veel mogelijk op het gebied van afscheid nemen, rouwen en herinneren.
In de Martinikerk zag ik nieuwe trends en ontwikkelingen in de uitvaartbranche.
Een kleine greep uit het assortiment:

• Nieuwe vormen van uitvaartkisten: de gevlochten manden van de Wilgenstudio  (zie afbeelding rechts onder) of de unieke handgemaakte kisten van de Kistemakker
  Op de afbeelding links zie je op het deksel  van de tweede kist in de rij een heuse sjoelbak….
• het Hospice Gasthuis in Groningen waar iedereen op zijn eigen manier zijn laatste levensfase kan doorbrengen. Carlijn is daar in het verleden vrijwilliger geweest.
• Natuurbegraafplaatsen die al een tijdje bestaan, zoals De Velden in de kop van Drenthe, maar ook een nieuwe zoals Laude in Westerwolde (bij Sellingen).
• Voor als je na de begrafenis een huis moet ontruimen: de Regelwichter. Zij helpen bij het opruimen van een huis, het uitzoeken van spullen tot de eindschoonmaak aan toe.
• Rouwfotografen, audiovisuele bedrijven die een begrafenis kunnen filmen, kunstenaars die gedenkstenen en gedenkbeelden maken.
• Een textielkunstenaar  die unieke handgemaakte wollen waden en opbaardekens maakt.

Zie je me lopen tijdens het rondje? Ik sta er bij en ik kijk er naar, af en toe met verwondering.
De echtgenoot van een kunstenares wilde mij al warm maken voor een mooi beeld op een graf.
Maar nee.
Ik had al een kaartje van een Natuurbegraafplaats in mijn jaszak.
Er over nadenken is goed. maar alvast uitzoeken?
Een brug te ver.