De waarde van de dag

Op het moment dat ik dit zit te schrijven is het zaterdagmorgen.
We zitten aan de koffie met één dochter en twee schoonzonen die zijn blijven slapen, de rest ging gisteravond laat nog naar huis.
Gisteravond rond een uur of zes zat de hele club bij ons om de keukentafel; ik had gezorgd voor champignonsoep, stokbrood en ragoutbroodjes. Ondertussen moesten we weten hoe het met iedereen was en werd er gediscussieerd over de vraag of Matthijs van Nieuwkerk wel of niet weer op de televisie moest.

Sinterklaas had gezorgd voor twee jutezakken vol cadeautjes; drie en een half uur waren we bezig om alles uit te pakken en de gedichten voor te lezen.
Er waren suikerbeesten, chocolademunten, pepernoten en Harriët had gezorgd voor een pepernoten-monchoutaart.
Frea had Gerard als PERSOON en hij kreeg allemaal ‘cadeau-series’: Voor Gerard pakje 1, wachten op pakje 2 en 3, Voor Gerard pakje X, wachten op Y en Z. Het duurde heel lang voor hij zijn eerste cadeautjes mocht uitpakken.
Harriët kreeg een lange serie: Pakje 3 van 11! Gelukkig kwam de helft van die pakjes in een lange sliert, maar toen we beide zakken leeg hadden miste ze nog één pakje.  Iedereen ging zoeken: naast de bank, tussen de kussens, onder bank…. het leverde deze foto rechts op.

Deze week kreeg ik al een apje van Carlijn: wil jij alvast voor het cadeau van mijn PERSOON de frituurpan op het aanrecht zetten?
Tuurlijk.
Maar dan ben je natuurlijk wel benieuwd wat voor verhaal daar dan bij hoort.
Het bleek te gaan over Jon.
Die had volgens Sinterklaas het laatste stadium van het Nederlanderschap bereikt: hij had na een avondje stappen een ‘Koning eierbal’ besteld in de stad.
Carlijn had met de snackbareigenaar, (zie: Cafétaria Koning) die die eierballen zelf maakt, gevraagd of zij een paar ongefrituurde ballen mee mocht voor ons Sinterklaasfeest en dat mocht: hij verkocht ze per 10. “Maar ze zijn niet langer dan een dag houdbaar” had hij er bij gezegd.
Jon kreeg een prachtig gedicht over ‘dat hij er nu echt bij hoorde’: een Engelsman die als snack een Groninger ‘aaierbaole’ bestelt!
En zo zaten we gisteravond met z’n zevenen 10 eierballen te verorberen. Wim eet nooit ei, dus die kreeg een kroketje.

En verder was het als vanouds.
Deze keer waren er zelfs twee gezongen gedichten, waarbij wij bij één met elkaar ‘domdiedeldiedeldiedeldomdiedelaai’ moesten meezingen.
In ons Disney-gezin weet iedereen dat dat dat liedje is uit Mary Poppins ‘Supercalifragilisticexpialedocious’.
Harriët zong een hilarisch lied over haar leven met een onverstaanbare Twent.
‘a’jomgeementgelniegaatdavijaheelwabei’.
?
Niemand begreep het.
Cees ook niet…..
Wim zat de halve avond met een gouden kroontje op zijn hoofd en op woning rijmt natuurlijk Groning.
Carlijn ontdekte dat het ceintuur van haar jurk gebruikt was voor een cadeau voor Cees en Gerard en ik kregen de prijs voor het groenste huis van Roden. Vooral nadat de winterschilder-zonder-winter geweest was ;).

Vanmorgen bij de koffie uit de bovenste alina hadden we allemaal nog dat liedje in ons hoofd.
domdiedeldiedeldiedeldomdiedelaaj…….

Vrijdagmorgen. Geen wekker, dus lekker uitslapen. De arbeidsvitaminen zijn al begonnen als ik aan mijn dagelijkse rek- en strekoefeningen begin en ik hoor het liedje ‘Koffie, koffie, lekker bakkie koffie’ van Rita Corita. Het was haar grootste hit en het kwam uit in 1958; de beroemde accordeonist John Woodhouse begeleidde haar.
Als puber vond ik het al een vreselijk oubollig lied. Het kwam vaak voorbij op verjaardagen als de koffie werd ingeschonken en op de grote bruiloften van mijn neven en nichten in die tijd was het steevast het lied waarmee het feest werd afgesloten: koffie met een broodje, opzouten. Geen idee? Klik hier. 

Het is zo’n lied waar ik eigenlijk nooit echt naar luister, maar tijdens de grondoefeningen hoorde ik wat Rita aan het zingen was in de coupletten.

Mijn man had voor ’n bakkie troost,
Al ‘z’n vrienden meegenomen.
Op ’n uur, dat ’n fatsoenlijk mens,
Allang in z’n bed ligt te dromen.
Ik hoorde in de keuken wel,
Ze zaten moppen te tappen.
Maar toen ik met koffie naar binnenkwam,
Begonnen ze te klappen.

De koffie ging er in als koek,
En ik kreeg ’n complimentje.
Ik zei gaan jullie nu naar.
Huis ik sluit voor vanavond mijn tentje
Toen zei m’n man: ‘Wat zou ons nog,
’n Tweede bakkie goed smaken.’
Ze riepen: ‘Hé ja!’ en toen moest ik wel,
Opnieuw weer koffie maken.

Dit was in 1958 de gang van zaken in menig huishouden.
Jaap Kooiman alias Gerard Cox zei het al in de televisieserie ‘Toen was geluk heel gewoon’: “Waar de man woon draag hij ze kroon!”
Nu zou ik zeggen: “Ik ga naar bed, nog even met de oortjes op luisteren naar een leuke podcast. Je red je wel hè, met die koffie? Trusten!”
Ook bij ons thuis was het niet anders hoor.
Mijn vader was kostwinner en was door de week aan het werk, mijn moeder was thuis, deed de opvoeding en het huishouden.
Als mijn vader ’s uit het werk thuis kwam stond het eten klaar en mijn moeder draafde ’s avonds met koffie en koekjes.

Als je kijkt naar de man-vrouw verhouding in Nederland is er ten opzichte van 1958 wel heel veel veranderd.
Mijn generatie deed het al heel anders, al hangt het wel heel erg af van je sociale omgeving en met welke man je bent getrouwd; ik ken ook nu nog mannen die (net als mijn vader) nog geen ei kunnen bakken.
Die van mij gelukkig wel.
Gerard was al heel handig in het huishouden toen wij trouwden, want die was opgevoed door de struise boerin die mijn schoonmoeder werd.
Die wist wel van aanpakken en dat had ze haar zonen ook geleerd.
Hij kon in 1980 al zelf koffie zetten.

Vandaag vieren veel mensen het Sinterklaasfeest. Wij niet, want door de week op een dinsdagavond is niet handig: wij verwelkomen ons gezin a.s. vrijdag. De goedheiligman wilde de pakjes wel drie dagen later voor onze deur zetten.
In de weken voor 5 december hing er vroeger in ons gezin altijd een wat geheimzinnige sfeer. Deze sfeer zet zich nu de dochters niet meer thuis wonen voort via de groeps-app.  We hebben lootjes getrokken via ‘Lootjestrekken.nl’ en daarna loopt de spanning heel langzaam op. De cadeautjes zijn leuk met Sinterklaas, maar wij vinden de bijbehorende gedichten minstens zo leuk. De steken onder water, de plaagstootjes, de ‘wat-lees-je-tussen-de-regels-door’-gedichten: heel fijntjes worden de missers, bloopers en soms ook de slechte eigenschappen overbelicht. De schoonzoon die het langst in de familie is noemde het eens ‘het haat-festijn’. Hij had het niet helemaal goed begrepen. Inmiddels is hij er aan gewend. Wie weet wat mij dit jaar te wachten staat…

Toen mijn vader overleed in 2008 realiseerde ik mij dat ik 47 jaar het Sinterklaasfeest met mijn ouders had gevierd. Een schat aan goede herinneringen bewaren we aan deze avonden. Toen de kinderen klein waren deden wij als volwassenen al aan ‘fop-cadeautjes’. Aan die speciale pakjes voor mijn ouders werkten we gewoon waar de kinderen bij waren; we bedachten samen met hen wat voor foppakje we opa en oma gingen geven, waarom dat was en waarmee we hen in het bijbehorende gedicht gingen plagen.
Als de zak dan ’s avonds voor de deur stond, hadden we de foppakjes voor opa en oma op de kapstok liggen en samen met de kinderen deden we die dan stiekem bij de zak in.
”Jaaaah…!” juichte Carlijn als 4-jarige. “Dan denkt opa dat het van Sinterklaas komt!”
Kostelijk gewoon.
Wat bij ons altijd voorop staat is de gezelligheid en het als familie een avond samenzijn.
Daarom is het ook zo’n leuk feest.
Maak die Piet maar groen of paars, zet hem een gele pruik op, maar blijf dit oer-Nederlandse feest vooral vieren.

Er staan al weer 8 rollen Sinterklaas-inpakpapier voor algemeen gebruik in de gang.
Zondagmiddag heb ik de pakjes alvast ingepakt, de gedichten moet ik nog.
Eén schoonzoon appte dat dat met Chat GPT een peulenschil was.
Ja.
Als je weet hoe dat werkt…….
Ondertussen verheug ik me mateloos op de chaos van a.s. vrijdag.
“Heb je nog plakband?”
“Waarom doet die printer het niet!?”
“Kunnen we eigenlijk ook blijven slapen?”
“Niet op Carlijns kamer komen!”
“Waar liggen die rollen dan…..?”
Wordt vervolgd.

PS: nieuwe header bovenin op de website!
Deze foto is vanmorgen om 08.45 uur gemaakt…..

Deze zomer bedacht Gerard dat we Casa Grada gingen onderwerpen aan een grondige opknapbeurt.
Over wat we gingen doen schreef ik al in het blog ‘Opknappen in Westerbork‘ van 13 november j.l.
We liepen een weekje vertraging op, omdat de winterschilder-zonder-winter plotsklaps langs kwam in Roden,  maar zaterdagmiddag trokken we de voordeur van huisje 96 achter ons dicht: huis weer bezemschoon opgeleverd, najaarsklus geklaard, klaar voor de gasten rondom kerst en oud&nieuw.
De beide badkamers zien er weer uit om door een ringetje te halen.
Rechts zie je een foto van de badkamer boven: nieuwe douchecabine, nieuw kastje, nieuwe spiegel en nieuw lampje. Mooi geworden!

Toen we zaterdagmorgen wakker werden in Westerbork zagen we dat het had gevroren.
Er lag nog sneeuw van de dag daarvoor, zodat het meer een winterse aanblik bood.
De moerascypres die een maand geleden nog groen/oranje was is nu alleen nog maar oranje en half kaal. Toen de zon even door de wolken piepte aan de horizon maakte ik een foto (zie afbeelding links).

Zaterdagavond hadden we niks.
Ja, toch wel: 24.000 stappen had ik op teller die avond van het gesjouw de hele dag trap op trap af.
We aten een aangekleed patatje bij Alida’s en brachten de avond voornamelijk zittend door, met een leuke detective en een knabbeltje.
Laat ons maar even; we zijn geen 30 meer…….
Meer weten over Casa Grada?
Hierbij een link naar ‘onze pagina‘ op de website van het Timmerholt.