een alternatief voor 'de waan van de dag'

12 december: Vloeibaar Frans.

Het is de tijd van ‘de laatste van het jaar’.
Gisteren kwamen we bij onze juf bij elkaar voor de laatste Franse les van 2018.

Vanaf september was één van de heren niet aanwezig geweest bij onze bijeenkomsten. Ziekenhuis, revalideren, bijkomen, het nam allemaal nogal wat tijd in beslag. Tot onze grote vreugde was hij er gisteravond weer bij, wat iemand de opmerking ontlokte: “Ja, geen huiswerk deze keer, hé? Dan is ’t ie d’r weer!”

Geen huiswerk was ook niet helemaal waar.
Het was de bedoeling dat we vertelden welke bijzonderheden van onze grootouders we in onszelf herkenden. En ook al was het niet door iedereen voorbereid: iedereen wist wel iets te vertellen. De twee heren met roots in Amsterdam kennen elkaar al hun hele leven en vertellen zo’n verhaal met z’n tweeën. Dat wil zeggen: de één vertelt en de ander vult aan en verbetert.
Zo dacht de ene dat hij niet op z’n vader leek; hoofdschuddend werd hij terechtgezet door zijn maat: je lijkt juist wél op je vader!

Op zo’n laatste les neemt iedereen iets lekkers mee en we genoten van twee heerlijke, door één van de dames uit Peize zelfgemaakte taarten bij de koffie.
Diezelfde dame had voor gisteravond een spel meegenomen: 30 seconds. maar dan aangepast aan de Franse les. We speelden vrouwen tegen de mannen.
Op de zelfgemaakte vragenkaartjes stonden vier begrippen die je in het Frans moest omschrijven zodat je teamgenoten het Franse woord konden raden.

Wat een leuk spel! En wat moesten we nog ons best doen om al die moeilijke begrippen te omschrijven. Maar na 12 ½ jaar is onze woordenschat kennelijk groot genoeg: we spreken volgens één van de mannen allemaal ‘vloeibaar Frans’ en we vorderden heel snel op het spelbord.
De vrouwen waren al bij de finish toen de mannen nog maar halverwege waren, maar toen bedacht één van de mannen sneaky (eeeeh, excusez le mot: dat moet natuurlijk vilain zijn) dat je precies op het finishvakje moest uitkomen om winnaar van het spel te worden.
De spelregels veranderen tijdens het spel is niet heel netjes, maar anders was het al afgelopen en het was nog veel te leuk!

Ondertussen genoten we nog van ‘een glaasje & een kaasje’. Iemand had een harde, salami-achtige worst meegenomen die zich heel lastig in stukjes liet snijden: une saucisse  très difficile!
Het werd natuurlijk weer veel te laat.
Woensdagmorgen gaat mijn wekker namelijk weer om 06.00 uur…..
Trouwens: de vrouwen hebben uiteindelijk toch gewonnen.
Maar wij hadden natuurlijk wel het voordeel dat de juf in ons groepje zat!

Vorige

11 december: Het huis van de zusters.

Volgende

13 december: Niks bijzonders.

  1. Marchien Timmer

    Hallo Ada,
    Ik wil je wat vragen
    Ik werk bij Yorneo Pleegzorg, een jeugdwelzijnsorganisatie die voor pleegkinderen pleeggezinnen zoekt (en gelukkig vindt) in Drenthe.
    Ik zit in de redactie van de nieuwsbrief die we voor onze pleeggezinnen maken(zo’n 400 verspreid in de hele provincie Drenthe) en was op zoek naar een mooi kerstverhaal in het Drents om de nieuwsbrief een mooie kerstglans te geven. Ik vond jou verhaal- Karstgedachte- uit het boek “Een warme winter.”
    Heel mooi en toegankelijk, grappig en verrassend.
    Ik zou het heel fijn vinden als we jou verhaal in onze nieuwsbrief (digitaal) mogen opnemen zodat onze pleeggezinnen ervan kunnen genieten, , uiteraard met bronvermelding. Hoop en verwacht dat de hoofdredacteur van onze nieuwsbrief het ook een goed plan vindt, maar eerst maar even horen of het van jou mag.

    Vriendelijke groet,
    Marchien Timmer

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Type de getallen in cijfers in onderstaand vak * Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén