Toen ik dit jaar jaar in april afscheid nam van de Franse les (zie Partir c’est mourir un peu >>>) spraken we af dat ik nog eens terug zou komen.
Gisteravond zat het clubje bij elkaar voor de tiende, laatste les van dit seizoen en ik mocht aanschuiven.
Om bij te praten, herinneringen op te halen én om nog even te zingen. Of ik mijn gitaar mee wilde nemen.

Het was als vanouds, maar toch ook weer niet.
Toen ik rond half negen kwam was de koffie al op en zaten ze nog midden in een les over muziek.
Ruud was gevraagd om een chanson voor te bereiden dat zou worden besproken; hij had gekozen voor Francoise Hardy, ‘Tous les garcons et les filles’>>>.
Theo is zoveel jonger dan de rest dat hij het lied niet kende, ook niet toen hij het hoorde.
Ruud kwam nog aan het vertellen over Francoise Hardy, dat hij dat singeltje vroeger had gehad en dat het zo’n mooie vrouw was.
Toen kwamen ook de verhalen van anderen over eerste plaatjes en platenspelers die later nog weer waren aangeschaft om die oude elpees toch nog te kunnen draaien.
Nu waren Theo en ik het roerend eens: “Maar mensen, we hebben toch tegenwoordig Spotify”.
Mattie en Ruud begonnen een verhaal over de lagere school in Amsterdam waar ze in de vijfde klas al Franse les kregen.
‘Ja, van juffrouw Koster’ riep Mattie glunderend.
“Zo vroeg op de basisschool al?” vroeg Bea
“Ja, daarom zijn we er ook zo goed in!”
Er is dus nog niets veranderd op de Franse les: we dwalen nog steeds ontzettend snel af van een gespreksonderwerp en niet alle conversatie is zinvol.

Er kwamen lekkere hapjes op tafel en er werden glazen gevuld.
Even bijpraten.
We zongen met gitaarbegeleiding ‘Ca va pas changer le monde’ van Joe Dassin.
Daar heb ik goede ‘Franse-les-herinneringen’>>> aan: in 2014 zongen we dat met deze groep  bij kaarslicht op Waninge-Plaza op een zwoele zomeravond.
Sweet memories.

We sloten de avond af met het zingen van ‘Cést un beau roman, cést une belle histoire’, wat onze juf nog een mooi verhaal ontlokte over een romantische ontmoeting met een hele mooie man op een motor.
“ik had nog nooit zo’n mooie man gezien!”
Die juf…..

Er werd een nieuwe datum geprikt voor januari die niet in mijn agenda komt.
Het was heerlijk om weer even met de Franse-lesgroep om de tafel te zitten, maar ik heb vorig jaar wel de goede keuze gemaakt.
Er is nu ruimte in mijn agenda voor af en toe een handwerkavondje met vriendinnen, accordeonnen met Piety, of een activiteit voor of van de kerk.
We houden contact met elkaar en we koesteren de goede herinneringen.
Gestopt met Franse les.
‘Ca va pas changer le monde ……et la vie contunu.*

* Het zal de wereld niet veranderen ……en het leven gaat door.