Maand: februari 2015 Pagina 2 van 3

Op 11 februari schreef ik over de franse les: we moesten allemaal een sprookje in een paar zinnen beschrijven en de anderen moesten raden welk sprookje het was.
Ook vanavond kwamen we niet verder dan drie sprookjes (terwijl we er nog vijf moesten…).
En we hadden niet eens veel huiswerk, in ieder geval hoefden we niet allerlei dingen na te kijken. Maar na de petite histoires was er eerst koffie en toen kregen we het over de Elfstedentocht. Tot mijn stomme verbazing hadden de twee Amsterdammers in 1985 de Tocht ter tochten uitgereden en een kruisje gehaald. Eén van hen vertelde dat hij dat feit tot vervelens toe herhaalde op verjaardagen “want me zus is getrouwd met een Fries en die vinden dat niet leuk!”
Als het op sterke verhalen aankomt gaan we onmiddellijk over in het Nederlands. De Fries in ons gezelschap had hem ook gereden en één Drent had hem graag willen rijden: alle steden kwamen aan bod. Daar dit en daar dat. Franeker, Bartlehiem, blablabla.
Kom dan maar eens weer op de sprookjes uit. Alhoewel….. de schaatsverhalen kwamen er ook dichtbij.

De eerste begon zijn sprookje met ‘un vieil âne’ (een oude ezel). Even werd gedacht dat hij iemand aansprak, maar dat bleek een misverstand. De âne kreeg gezelschap van een chien (hond) une chat (kat) en un coq (haan). Toen wisten we het allemaal al, maar het verhaal moest helemaal uitverteld, het waren ‘Les musiciens de la ville Bremen’ (Bremer Stadtmusikanten). In onze groep is er dan altijd wel weer iemand met een schoonzoon uit Bremen …..
Het tweede was een verhaal dat niemand kende, behalve de juf. Het was dan ook een gruwelijk verhaal: Barbe-Blue (Blauwbaard) . Het kwam de heren in ieder geval niet bekend voor en dat staat ze te prijzen.
Het derde sprookje was het langst. Bij de eerste paar zinnen wisten we allemaal al wat het was, maar ook deze deelnemer moest “de beker tot op de bodem leegdrinken”. Hij heeft het hele verhaal verteld. Van deux enfants (twee kinderen), de maratre (stiefmoeder) en de petite pieces du pain (broodkruimels) en van de sorcière (heks). Toen hij vertelde over ‘une porte de sucre’ (een deur van suiker) en ‘une fenetre du marsepain’ (raam van marsepein) hebben we hem uit zijn lijden verlost. Volgens hem heette het in het Frans Hans et Phileine.
Ik waag het te betwijfelen. Wordt vervolgd.

Franse les. Tien jaar geleden ben ik er mee begonnen. Mijn dochters konden zich destijds nauwelijks voorstellen dat ik dat vrijwillig ging doen. “Moet je dan ook huiswerk maken!” Ja, ook nog. Belachelijk! In hun ogen dan. Maar wij wilden graag naar Frankrijk op vakantie en van mijn MAVO&HAVO-frans was bij wijze van spreken alleen ‘Je ne sais pas’ blijven hangen.

De franse les is één van de beste dingen die me de laatste jaren zijn overkomen. Het is een wonderlijke mengeling van mensen. De oudste is 70, de jongste net 40. De meesten zijn opa en oma, maar eentje is nog maar een jaar papa.
Er zijn twee westerlingen met roots in Amsterdam, er is een Fries en er zijn vier Drenten.

De nadruk ligt op de spreekvaardigheid. Niets ten nadele van deze groep, maar spreken gaat iedereen zeer goed af. Te goed soms. We beginnen iedere les met een ‘petite histoire de la semaine passé’ (klein verhaaltje over de afgelopen week). Lief en leed wordt gedeeld. En dat al tien jaar lang, niet verwonderlijk dat het inmiddels een vriendengroep is geworden.
Voor gisteravond was het huiswerk: 4 taaloefeningen uit het boek en “beschrijf een sprookje in ongeveer 10 zinnen, de anderen moeten dan raden welk sprookje je bedoelt.”
Nou ben ik gek op sprookjes (lees 3 november >>>), dus ik heb er wel twee voorbereid. Voor als iemand anders hetzelfde sprookje zou vertellen.

Met de ‘klep-kato’s’ van onze groep is het hard werken voor de juf om eerst alle ‘petite histoires’ te horen, vervolgens alle oefeningen na te kijken en dan nog 7 sprookjes bespreken. Binnen een uur. Mission impossible. Want we drinken ook nog koffie tussendoor. De juf vroeg nog wel om het kort te houden. Maar er waren weer spannende verhalen over diefstal uit een beeldenwinkeltje, een vader die een week alleen op z’n kind had moeten passen, een wintersportvakantie met veel te veel sneeuw en een ‘conference trés interessante’. Als we de oefeningen nakijken is er altijd wel iemand die moet zoeken waar de antwoorden ook maar weer staan. Of die z’n eigen handschrift niet goed kan lezen. Kortom: het lukte niet.

Welgeteld twee sprookjes hebben we gisteravond kunnen doen. Repelsteeltje (we wisten het franse woord daar niet voor, blijkt Outroupistache te zijn) en “La prinsesse au petite pois” (prinses op de erwt). Een van de dames vertelde dat ze als 13-jarig meisje op een corsowagen die prinses had mogen spelen. Ik verheug me nu al op die foto volgende week! Wordt vervolgd dus…..