Gistermorgen woonden we de viering bij in de Catharinakerk. Met de mevrouw die naast me zat voerde ik een gesprekje over onze dochters (die van dezelfde leeftijd zijn). Daarna vroeg ze hoe het nu met Gerard was en door een opmerking van haar schoot ik vol. Dat vond ze heel vervelend. Na de dienst heb ik haar verzekerd dat mijn emotie door haar niet als ‘vervelend’ hoeft te worden opgevat. Het hoort erbij. Na een hartinfarct hebben mensen sowieso veel meer last van emoties, het is niet anders. Blijf vooral in gesprek.
De viering zelf was erg waardevol. Voor mij is het zingen een heel belangrijk onderdeel van een kerkdienst. Gistermorgen was Arjan Schippers de organist, één van mijn favorieten. We zongen mooie liederen en bij sommige liederen kon ik de alt partij meezingen. Mijn buurvrouw vond het mooi en onbegrijpelijk dat ik dat kon: “Ik vind de melodie zingen al lastig” fluisterde ze me toe.
Meerstemmigheid maakt muziek nóg mooier. Voorwaarde is wel dat de organist dan de goede zetting speelt, maar dat is bij Arjan nooit een probleem.
Na de preek was er een meditatief moment met orgelspel. Arjan speelde Diapason movement van John Bennet (1735-1784) en tijdens de collecte Sicilienne BWV 1031 van J.S. Bach. Dat weet ik natuurlijk niet van mezelf, dat vraag ik dan na. Als ik weet hoe het heet probeer ik het wel eens op te zoeken op internet, maar dat loopt altijd op een teleurstelling uit. Het is nooit zo mooi als in de kerk met de serene sfeer en de omfloerste klanken van het historische orgel. Om toch een idee te krijgen van wat voor moois wij tijdens een viering te horen krijgen hierbij een piano-uitvoering >>> van het stuk van Bach.
Het slotlied was lied 425.
De predikant had vorig jaar bij de introductie van het nieuwe liedboek al eens voorspeld dat dit een ‘tophit’ zou worden: hij kreeg gelijk.
Toen de organist gistermorgen het voorspel speelde zat de gemeente al blijmoedig mee te hummen en te neuriën.
De eerste regel is: Vervuld van uw zegen gaan wij onze wegen.
Als we dat zingen voelt het alsof je even wordt opgetild.
Tenslotte werd ik helemaal blij van de melodie die werd gespeeld toen we de kerk uitliepen. Iedereen kletste er naar hartelust doorheen (ik ook…), maar het was een stuk uit “Op zoek naar het daglicht”, een oratorium dat we met de cantorij hebben gezongen.
Daar ga ik nou van hummen.
