een alternatief voor 'de waan van de dag'

Maand: juli 2016

10 juli: De wedloop.

Voor iemand die helemaal niet van sport houdt gaat het er de laatste dagen wel veel over op mijn blog (zie 21 juni >>> en gisteren).
Toch ontkom ik er ook vandaag niet aan en dat heeft alles te maken met de kerkdienst van vanmorgen.  Gerard en ik waren uitgenodigd om mee te werken aan een feestelijke overstapdienst in Nieuwlande. Twee kinderen verlieten de zondagsschool en maakten de overstap naar de jeugdkerk.

Dat er een zondagsschool is in Nieuwlande verraadt al dat de signatuur van deze gemeente anders is dan bij ons in Roden. De twee kinderen die afscheid namen mochten allebei hun lievelingslied opgeven: allebei Opwekkingsliederen. Het feit dat wij die liederen niet kennen betekent niet dat wij ze dan ook niet zingen; met YouTube kom je tegenwoordig een heel eind.
Met de hele zondagsschool als kinderkoor zongen we “God maakt vrij” (720 >>>) en ‘De rivier’ (642>>>).

Het thema van de viering was “Klaar voor de start?”
De voorganger,  Hans Lowijs, had hiervoor 1 Korinthe 9: 24-27 als uitgangspunt genomen. Paulus vergelijkt in dit gedeelte ons geloofsleven met een hardloopwedstrijd  (tekst lezen? zie dit gedeelte in de basisbijbel >>>, wel even naar onderen scrollen naar vers 24).
Aan de hand van dit verhaal legde de predikant aan de kinderen (en ons) uit wat je kunt doen om de wedstrijd zo goed mogelijk te lopen. Lezen in de bijbel, bidden, clubwerk, de tien geboden houden en wekelijks naar ‘de training’: zondagsschool of de kerkdienst. Wat de dominee nog de opmerking ontlokte dat hij de laatste tijd wel wat mensen miste op de training…..

De prijs, de krans, de kroon

De prijs, de krans, de kroon

Het doel is, zoals Paulus het omschrijft, de prijs: een mooie krans of een kroon, wat die prijs dan ook maar is. En daar is dan ook gelijk het verschil tussen een hardloopwedstrijd en het geloof: bij hardlopen kan er maar één winnen, bij God krijgt iedereen een prijs, ook  als je niet zo hard kunt lopen.
Wij zongen in deze viering o.a. het lied ‘de wedloop >>>‘ van Elly & Rikkert Zuiderveld. Uit de oude verkleed-klerenzak van de kinderen had ik een kroon, een krans en een ‘prijs’  gezocht. Drie kindjes op de eerste rij hielden deze attributen omhoog als we er over zongen.

Om het beeld van de wedloop kracht bij te zetten was er voor de twee kinderen die overstapten een parcours uitgezet in de kerk. Drie rondjes moesten ze rennen om de gemeente heen, terwijl de andere kinderen hen aanmoedigden. Onderweg kwamen ze twee ‘horden’ tegen: afscheid van de zondagsschool met een praatje van de juf en welkom op de jeugdkerk met een praatje van de meester.

We hebben er van genoten vanmorgen. Voor ons was het de eerste keer sinds lange tijd dat we weer met de gitaar en de apparatuur op pad waren; het deed ons goed om weer zo intensief met de voorbereiding van een viering bezig te zijn en als duo mee te werken met muziek en zang.
Op zondag 7 augustus zingen we bij de IKR- viering in de bossen van Norg: we kijken er al naar uit!

Reageren

9 juli: Je verlies nemen.

Daphne Schippers won gisteravond voor Nederland goud op de 100 meter sprint. Ook Churandy Martina heeft gevochten voor goud op de 200 meter. Hij werd eerste, maar hij werd gediskwalificeerd. Hij had met z’n voet op de witte streep van het baanvak gestaan. Eerst zagen we beelden van een uitzinnige sportman, daarna zagen we hem ineengedoken zitten. Verslagen, zijn verlies verwerkend in z’n eentje. Zo zien we hem niet vaak.

churandyIn het interview daarna zagen we een teleurgestelde man. ‘Dat is niet goed, man’ en hij keek weg van de camera.
‘Als het zo is, dan is het zo. Dan kan ik er niks aan doen.’
Geen verwijten, geen scheldpartij.
En daar was ook die prachtige lach van hem weer.
De presentator van het sportprogramma zei: “Zelden iemand zo mooi een nederlaag zien accepteren.”

Het tekent de mens achter de hardloper: je verlies nemen kost meer energie dan het behalen van een overwinning. Op zijn website laat hij het volgende weten: ‘Regels zijn nu eenmaal regels. En sorry dat ik jullie heb teleurgesteld, maar ik maak het goed in Rio.’

Respect en bewondering; wat een bijzondere sporter.

Reageren

8 juli: Gewoon bijzonder & kipsaté.

Sommige gewone dagen kunnen bijzonder worden door gewone dingen.
Gisteren was zo’n dag.
– ’s Morgens koffie met Gerard in de zon achter ons huis met een vers kapje brood, nog een beetje warm van de oven van bakker Jumbo.
–  ’s Middags fietste ik naar DaCapo in Leek voor een nieuwe D-snaar voor mijn gitaar.
“Hoef je maar één snaar?” Ja, als er maar één stuk is dan hoef ik maar één nieuwe.
Er volgde een heel verhaal van de expert achter de toonbank die zei dat ik ieder half jaar alle snaren moest vervangen.
Want één zo’n nieuwe snaar klinkt dan helder en die andere vijf dof en dat kan niet.

D-snaar45 jaar speel ik nu gitaar. En natuurlijk heeft de man gelijk, maar dat advies ga ik niet opvolgen. Ik speel niet in de band van Marco Borsato.
Dus ik zei: “Goed idee. Maar ik heb nog een heleboel andere snaren in voorraad, dus doe me toch maar alleen een D-snaar”.
In een kast vol vakjes met allemaal soorten losse snaren vond de man géén D-snaar.
Allemaal op. Dat is altijd zo, want de die knapt het snelst.
Dat weet ik, want ik speel al 45 jaar gitaar.
De baas van de zaak werd er bij gehaald.
“Hebben we geen losse D-snaren meer?”
“Nee, die zijn altijd het eerste op, haal maar één uit een vol pakje met zes snaren, weet je wat, geef die mevrouw het hele pakje maar mee voor de prijs van die ene snaar, ik zal wel even weer nieuwe bestellen.”
Misschien moet ik ze toch maar eens allemaal vervangen…..

– Churandy Martina won goud op de 100 meter. ‘k Ben blij man! ( zie 21 juni >>>)

– ’s Avonds zaten we in onze nieuwe kapschuur met vrienden (die met de helpende handen) te barbecuen. Mooi rustig weer, lekker eten en aangenaam gezelschap.
Deze keer had ik o.a. zelf kip-saté gemaakt.
– 1 teentje knoflook uitpersen
– kipfilet in blokjes snijden, mengen met de knoflook.
– flinke scheut ketjap manis er door en even laten intrekken
– stukjes aan een saté prikker rijgen.
10 minuten op de bbq: lekker!

Een gewone, bijzondere dag.

Reageren

7 juli: Droomland

Vanmorgen tijdens het ontbijt kwam het lied ‘Droomland’ voorbij in de uitvoering van Paul de Leeuw en André Hazes. Dat is wat mij betreft niet de mooiste versie.
willy en johnnyIn de jaren ’70 hoorde ik bij de Arbeidsvitaminen ‘Droomland’ gezongen door Willy Alberti en Johnny Jordaan. Prachtig vond ik het, die mooie tegenstem die omhoog gaat op een moment dat je het niet verwacht en violen die als begeleiding weer een andere melodie spelen. Maar ja, toen was ik puber. Helemaal gek was ik van de glitter&glamrockgroep Mud, ik luisterde naar Queen, The Eagles, Don McClean en Boudewijn de Groot: je at nog liever je tong op dan dat je zei dat je dit lied van Willy en Johnny zo mooi vond. Maar ik kon de melodie tweestemmmig spelen op de accordeon die ik af en toe mocht lenen van mijn ome Wim. Dat hoorde toch verder niemand, afgezien van mijn ouders en mijn broer.

Toen ik er een jaar of wat geleden achter kwam hoe ik een MP-3 bestand moest maken van een YouTube-filmpje heb ik Droomland van Alberti & Jordaan gedownload. Hij staat op mijn bestandje ‘smartlappen’ en ik luister er af en toe naar. Inmiddels heb ik zelf een mooie accordeon gekocht en speel ik o.a. ‘Droomland’. Voor mijn eigen plezier. En heel af en toe, als er niemand thuis is, dan galm ik het mee. “Oh, ik verlang so naar droohoomland…!” Heerlijk.
Ook even lekker meezingen? Hierbij een link naar een YouTube-video >>>.

Reageren

6 juli: het Vagevuur

De titel van dit blog klinkt onheilspellender dan het is.
Het Vagevuur is de naam van meertje in het bos bij Nietap, vastgegroeid aan Leek, maar het hoort bij de gemeente Noordenveld.
Maandagavond was het een mooie avond, dus Gerard en ik gingen nog een stukje fietsen.
Op de terugweg fietsten we ‘langs het Bospad’ van Nietap naar Roden. Vrij in het begin zie je dan aan je rechterhand het meertje. Het lag zo vredig in de avondzon, dat we van de fiets afstapten en op een bankje gingen zitten om even te genieten van het mooie weer en van het meer.

vagevuurHet Vagevuur is een pingo-ruïne, een overblijfsel uit de ijstijd. Meer hierover weten? Klik op deze link naar de website van  Natuurschoon Nietap>>>.
Daarop staat een hele mooie foto van het Vagevuur in de winter.
Wij maakten maandagavond een foto van het Vagevuur op een mooie zomeravond!

Reageren

5 juli: Positief denken

Vanmorgen bracht ik dochter Frea en haar vriend Jon naar het station in Groningen; om 12.00 uur vertrok hun vliegtuig vanaf Schiphol naar Engeland.
Dan begint mijn dag niet top. Ten eerste realiseerde ik me dat de week vakantie die zij bij ons doorbrachten is omgevlogen en ten tweede moest ik door de ochtendspits van het Centraal station naar de Laan Corpus den Hoorn.

Van nature ben ik een positief ingesteld mens, dus ik sprak mezelf de hele dag moed in.
Het heeft namelijk ook voordelen dat ze niet bij ons wonen.
– Mijn yoga-matje kan nu weer gewoon op de grote logeerkamer, zodat ik ’s morgens alle ruimte heb om mijn dagelijkse oefeningen te doen.
– Als ik boodschappen doe hoef ik niet meer de etiketten na te speuren of er ook per ongeluk ei, melk of boter in het product zit.
– We kunnen weer gewoon Drents praten en niet een wonderlijke combi van Engels en FreaJonNederlands.
– We gaan niet meer zo idioot laat naar bed ‘omdat het veel te gezellig is’.
– We kunnen weer naar een detective kijken op de televisie omdat er niemand meer vraagt om een spelletje te doen.

Maar het helpt niet. Al die voordelen wegen bij lange na niet op tegen dat ene nadeel: dat ze weer  in Engeland zijn.

Reageren

4 juli: Zien en gezien worden.

Gistermorgen was er een DELTA-viering in op de Helte. DELTA is de naam voor alle diensten die anders zijn dan de gewone vieringen. (meer info zie >>>.)
Zacheüs de tollenaar stond centraal. Je kunt hem ook ‘Zacheüs van de boom’ noemen, want iedereen kent hem als de man die in de boom klom om Jezus te zien. (Verhaal lezen? zie >>>).

Het verhaal werd niet uit de bijbel gelezen maar in stukjes voor het voetlicht gebracht. De voorganger las een artikel voor uit de “Jericho Post”,  waarin de komst van Jezus werd aangekondigd, we hoorden twee bewoners uit die stad die benieuwd waren of hij bij hen ook een wondertje ging doen, maar die  tegelijkertijd ook wel sceptisch waren.

Tot grote teleurstelling van de bevolking van Jericho deed Jezus bij hen geen spectaculaire dingen. Maar eigenlijk ook weer wel: hij had aandacht voor een tollenaar die in de boom was gaan zitten om hem te zien. Zacheüs , die verder door niemand in de stad werd gezien (omdat hij belasting inde voor de Romeinen en daarbij geld voor zichzelf achterover drukte) werd door Jezus ‘gezien’. Jezus ging zelfs met hem mee naar huis. Door deze ontmoeting met Jezus veranderde Zacheüs en ging hij de dingen in het vervolg anders doen.

Wat leert dit verhaal ons?  Wie zien wij? Hoe benaderen wij andere mensen?
We hoorden het liedje ‘Ik zie jou’ van Claudia de Breij >>>.
We zagen het filmpje ‘Look beyond borders’ over tweetallen mensen, volslagen onbekend voor elkaar die vier minuten tegenover elkaar zaten. Ongemakkelijk, aftastend, vriendelijk, blij, achterdochtig, verdrietig, angstig, toenadering: allerlei emoties las je van de gezichten af. (Klik hier >>> voor het filmpje. Het duurt 5 minuten, maar het is erg indringend, neem vooral de tijd om het aandachtig te bekijken.)

En tenslotte hoorden we het  waar gebeurde verhaal van gemeentelid Anneke, over haar wonderlijke ontmoeting met een mevrouw met een hoofddoek. Anneke verwoordde perfect de bezwaren die wij onmiddellijk te berde brengen als het gaat om ontmoetingen met het onbekende. Ik herkende mijn eigen gedachten in haar verhaal.
Benieuwd naar Anneke’s verhaal? Klik hier Ontmoeting op straat  voor een PDF met de uitgeschreven tekst.

Zien en gezien worden.
De voorganger zei het treffend vanmorgen: Als we elkaar zien zoals we zijn gebeurt het wonder van de ontmoeting. 

Reageren

3 juli: Waninge Familiedag

In januari wisten we het al: 2 juli Waninge Familiedag. Dit jaar was de organisatie in handen van het gezin van de jongste broer Roelof. En waar het vorig jaar boven de dertig graden was, (zie 5 juli >>>) moesten we het dit jaar met de helft van de toenmalige temperaturen doen.

We hebben de hele dag buiten doorgebracht. Voor de gang van zaken kan ik eigenlijk het blog van vorig jaar herhalen; dit jaar waren er wel heel veel grote gele Jumbo-boodschappentassen. Regelmatig zag je iemand boven zo’n tas hangen en roepen: “Hé, is dit oonze tasse wel?!” Al dit soort informatie wordt luid en duidelijk met alle aanwezigen gedeeld.
De familie wordt steeds groter en onoverzichtelijker.  Als iedereen aan de koffie met broodjes zit lijkt het op een wriemelende mierenhoop. Overal lopen kleine kinderen, baby’s gaan van schoot tot schoot  en het is uitermate gezellig.

Na de koffie werd er gevolleybald, gingen wat kindjes slapen en konden we als schoonzussen even bij elkaar zitten om bij te praten, in mijn geval met een breiwerkje.
En een glaasje wijn. Niet spannend, wel erg aangenaam.

Deze middag gingen we klootschieten. Dat is een sportief gebeuren, maar als de hele

Gelijk het volk Israël op weg naar het beloofde land......

Gelijk het volk Israël op weg naar het beloofde land……

familie Waninge dit gaat doen met meer dan 80 mensen lijkt het op het volk Israël op weg door de woestijn (in dit geval bos- en heidevelden)  naar het beloofde land. Met kinderwagens en buggy’s bepakt met tassen en jassen werd de reis aanvaard. Ondertussen werd het woord ‘kloot’ veelvuldig gebezigd. “Kloohoot!” riep men als iemand ging gooien en er nog een deelnemer op de weg liep. “Leg joen kloot eem an de kaante!” riep de aanvoerder van de ene groep tegen een deelnemer. Niemand die hier ook maar een wenkbrauw van optrekt, het hoort er allemaal bij.
De organisatoren hadden het parcours met de auto uitgezet. Toen wij twee uur hadden gelopen waren we nog maar op de helft van de route. Toen men zag aankomen dat we dan veel te laat aan de maaltijd zouden zitten werd besloten om alle deelnemers  met auto’s op te halen. Want eten is belangrijk in de familie Waninge.
Dat eten was wel erg bijzonder dit jaar: er was een varken aan het spit. Het maakte het beeld van het Gallische dorpje van Asterix & Obelix helemaal af: er was nu zelfs everzwijn!

Niemand weet wie heeft gewonnen met volleybal.
En ook over de puntentelling van het klootschieten hebben we niets meer gehoord……maar daar gaat het helemaal niet om,  we hebben namelijk weer genoten!

Van het onderlinge gesteggel en de gezamenlijke familielol.
Van de paarden op en rond het erf en van het kleine hondje dat door (bijna) de hele familie werd gekoesterd.
Van de kinderen die de hele dag genoten van een enorm opblaasspringkussen.
Van een oom die een prachtige vlecht maakte in het blonde haar van een klein nichtje.
Van de prachtige omgeving, van eten & drinken en vooral: van elkaar.
Morgen stuurt iedereen elkaar de foto’s waardoor we nog even nagenieten van deze 28e Waninge-familiedag!

Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

Reageren

1 juli: Onan de duif

Afgelopen dinsdag 28 juni schreef ik over het afscheid van iemand van de cliëntenraad waar ik ook aanwezig was. Daar hoorde ik een humoristisch verhaal dat ik mijn lezers niet wil onthouden.
Naast de gebruikelijke boekenbonnen en bloemen kreeg de vertrekkende voorzitter ook een klein belletje met een spiegeltje. “Voor je kleine vriendje dat ik altijd op de achtergrond hoor als ik met je telefoneer”  verduidelijkte de gever.
Het vriendje  bleek een tortelduif te zijn die Onan heette.
“Wie noemt zijn duif nou zo?” dacht ik.
De enige Onan die ik ken is een personage uit de bijbel (Genesis 38). Hij was de tweede zoon van Juda (zoon van Jakob). Zijn oudere broer Er was overleden en de Joodse wet schreef voor dat diens broer dan voor nageslacht bij de weduwe moest zorgen. Onan vertikte dat. “Hij verspilde zijn zaad op de grond” staat hierover in de bijbel.
Het woord onanie is gebaseerd op zijn naam.

onanDe bewuste duif was inderdaad naar die Onan genoemd.
“Waarom?” vroeg ik de vertrekkende voorzitter.
Hij vertelde zonder blikken of blozen het bovenstaande verhaal. De duif bleek een rommelige eter te zijn. “Als we vogelzaad in zijn bakje doen dan pikt hij daar zo wild in om dat het zaad alle kanten opvliegt. Hij verspilt dus zijn zaad op de grond.”

Zelden zo’n originele naam voor een dier gehoord…..

Reageren

Pagina 3 van 3

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén