Maand: augustus 2019 Pagina 1 van 4

“We gaan ook naar het Noorden” overlegden Gerard en ik toen we op Rügen waren.
In het noorden bevindt zich een heuse kaap, Kap Arkona, genoemd.
Gerard wilde graag naar die kaap, ik wilde naar de dorpjes Altenkirchen en Vitt.
De kerk in Altenkirchen is één van de oudsten op Rügen.
Voordat de Denen Noord Duitsland veroverden (in de 12e eeuw) en het christendom kwamen brengen, werd het eiland bewoond door de slavische Ranen.
Die hadden op die kaap een verdedigingswerk van aarden wallen en houten schotten gebouwd, de Jaromar-burg. Deze Ranen vereerden de godheid Svantovit en op die kaap bevond zich ook een tempel voor deze god.

De Denen vernielden de tempel en delen van de burgwal en vernietigden alle beelden van Svantovit; het christendom moest immers gebracht worden.
Het bijzondere van de kerk in Altenkirchen is de de Svantovitsteen. De steen is op gekantelde positie ingemetseld en toont een persoon met een grote drinkhoorn. Zeer waarschijnlijk dateert de steen van voor de kerstening in 1168. Het zou de slavische god Svantovit voorstellen. De gekantelde positie van de steen moest de superioriteit van het Christendom over de oude cultus bevestigen. Maar de geleerden zijn het er niet helemaal over eens…… het zou ook een steen voor een Deense prins geweest kunnen zijn.

Het vissersplaatstje Vitt, naast de noordkaap, was in de vroege middeleeuwen een haven van belang. In november kwamen mensen van heinde en verre naar Vitt voor de jaarlijkse haringmarkten. Het is maar een klein dorpje (13 huizen) en het wordt nu overspoeld door honderden toeristen, dus van de karakteristieke aspecten is bijna niets te zien. Maar je kon wel vis kopen: we aten een heerlijk broodje ‘Backfisch’ op de grote stenen aan de Oostzee.

Op de Kap Arkona wilde ik graag de

Vuurtoren

Kap Arkona

archeologische resten van de Jaromar Burgwal >>> bekijken, maar die waren helaas niet toegankelijk. Men is bezig met werkzaamheden om de kaap meer te beschermen tegen erosie, want door regen, wind, zon en water verdwijnen er jaarlijks enkele centimeters van de kaap.
Gerard besteeg de trappen van de vuurtoren en genoot daar van het prachtige uitzicht op de Oostzee en het eiland Rügen.

De kaap zelf viel een beetje tegen na de prachtige uitzichten mét krijtrotsen die we hadden gezien aan de oostkust op de Königsstuhl. Het deed allemaal nog wat Oost-Duits aan, omdat de hele kaap in DDR-periode geheim gebied was; de sporen daarvan waren nog duidelijk in het landschap aanwezig.
Hieronder een foto die Gerard maakte boven op de vuurtoren. Hier kijk je vanaf het Noordelijkste puntje van Rügen over de Oostzee.

Eergisteren in het nieuws: de papieren agenda blijft populair.
Je zou denken dat iedereen tegenwoordig zijn agenda in zijn telefoon heeft staan.
Tenminste: mijn kinderen wel.
Stellen hebben zelfs een gedeelde agenda, waar ze hun eigen afspraken in kunnen zetten en ook de gezamenlijke dingen.
Handig wel.

Maar zoals ik al eerder schreef: ik heb nog een papieren agenda en een papieren gezinskalender aan de muur.
Deze week begint mijn nieuwe agenda-jaar, want ik heb een 16 maanden agenda die begint in de laatste week van augustus. 
Al jaren koop ik een agenda van Peter Pauper Press (zie 5 oktober 2017>>>).

Gisteravond ging ik er echt even voor zitten: oude agenda, nieuwe agenda en de muurkalender.
Afspraken overzetten.
Aantekeningen voor Sinterklaasgedichten overschrijven.
Een klein, nieuw begin na drie-kwart jaar.
De eerste weken laten nog weinig afspraken zien: zolang Gerard in het ziekenhuis ligt spreek ik niet veel af. Mijn dagen zijn vol genoeg met werken, huishouden en op bezoek in het UMCG. Op de foto’s hieronder: links 2020, rechts 2019.
Deze agenda’s hebben namen. De rechter heet ‘Dragon’. Add a little magic to your day with this fantastical calender is de subtitel.
De linker heet ‘Inner workings’ en is een kunstwerk van Stephanie Law >>>.
This art combines the intricately beautiful rules of physics with the wonder of living, breathing nature.

Wat er wel al in de nieuwe agenda staat?
De cantorij! Die begint weer op 6 september.
En FysiYoLates bij Trijntje begint ook weer op die datum.
Een paar leuke koffie-afspraken, familiebezoek en Sinterklaasavond met ons gezin; verder ziet het er nog aardig leeg uit.
Maar ik weet hoe snel het weer volloopt…….straks in december zeggen we weer: “Doe maar in januari, want voor kerst zit ik al helemaal vol!”

Ik hoop het van harte.
Want als dat zo is gaat het weer goed met Gerard.
Je agenda vullen met leuke dingen is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt.

Gisteren was het Gronings Ontzet. Daar krijgen wij in Roden eigenlijk niks van mee, maar af en toe raakt ons leven een klein stukje van het feest.
Afgelopen weekend had ik bedacht dat ik wel even toe was aan iets leuks in deze pittige tijden, dus ik sprak met dochters en aanhang een terrasje af in Groningen. Zij zouden het regelen, in eerste instantie zou het bij de Drie Gezusters.
“Nee man, het is kermis op de Grote Markt; woensdag Gronings Ontzet! Je wilt toch niet in die herrie zitten?” reageerde iemand. O ja, was ook zo.
Dus we streken neer bij café De Sigaar aan het Hoge der A.
Het behoeft vast geen nadere uitleg dat ik heb genoten van ‘dit leuks’.

Verder kregen we gisteren bij Lentis een grote doos kleine gebakjes van de baas (zie foto boven) omdat het feest was in de stad. Gronings ontzettend lekker gebak.
YUM! Dat lust een Drent ook wel!

Voor mij stond de 28e augustus in het teken van afscheid nemen; gisteren was mijn laatste werkdag in het Heymanscentrum. Gistermorgen hadden we met de hele gang gezamenlijk koffiedrinken op onze kamer en kreeg ik een prachtige bos bloemen van mijn collega’s.
Tussen de middag hebben we nog samen gegeten en daarna ben ik begonnen met het ontmantelen van mijn bureau: alle handige briefjes en stickers eraf, eigen kopje in de tas, verlengsnoer van thuis (voor de kerstboom op het werk) weer meegenomen en het USB-stickie mee.

Afscheid nemen: ik ben er niet zo goed in.
Gronings ontzettend vervelend.
Maar ik wil niet te lang blijven hangen in deze sfeer: ik ben niet boventallig verklaard en ik ga iets maken van mijn nieuwe job in Winschoten en Zuidlaren.
Daar ga ik Drents ontzettend mijn best voor doen.

Meer weten over het Gronings ontzet? Klik hier >>>> voor meer informatie.

Het is een tijdje spannend geweest hoe mijn uren op het werk ingezet zouden worden.
De ene manager waar ik voor werkte vertrok in juni 2018 en de andere werd directielid en viel toen qua agendabeheer onder een ander secretariaat.
Er ontstond een raar soort leegte, die ik zelf heb opgevuld door voor het hoofd van de afdeling Control agendabeheer te doen, maar dit kon niet worden gecontinueerd.
Hij viel onder een andere zorggroep en mijn uren konden daar niet ondergebracht worden.

Inmiddels is er ander werk voor mij gevonden, maar dat betekent wel dat ik mijn vaste werkplek in het Heymanscentrum moet verlaten; voor het nieuwe project ga ik één dag in Winschoten en twee dagen in Zuidlaren werken.

In Zuidlaren is het paadje voor mij al bekend, maar in Winschoten moest ik me voorstellen.
Inmiddels heb ik een leeg kamertje gevonden waar ik op dinsdag terecht kan, heb ik werkoverleggen daar en ook hier zal ik mijn weg wel weer vinden.
Alleen tussen de middag…….geen soep van Cor; er is niet eens een restaurant.
Nou ben ik natuurlijk een verwende sikke, maar jammer is het wel.
Gistermiddag, mijn Winschoten-dag, besloot ik een ommetje te maken in de omgeving, die ken ik immers nog niet.

Tot mijn grote verrassing kwam ik terecht in een rozentuin!
Met een vijver en bankjes in de schaduw.
Daar at ik mijn  broodje en dronk ik mijn karnemelk op.
Onder een boog van oude rozenstruiken was het goed toeven en had ik geen last van de hoge temperaturen.
“Zou dit ook op internet te vinden zijn?”
Tuurlijk. Het park heet ‘het Rosarium Winschoten” en bestaat al 50 jaar.
Meer weten? Hierbij een link naar een artikel hierover >>> op de website van de gemeente Oldambt. (tekst gaat verder onder de foto’s).

In het rosarium vond ik ook het Rozenpaviljoen, een grand café waar je kunt dineren, maar ze hebben ook een lunchkaart.
Tussen de middag kun je kiezen uit 3 soorten soep.
Maar ja.
Soep zonder Rien, Jan, Ruud en Anita en niet gemaakt door Cor.
Ik moet er nog aan wennen.
Die soep ga ik vast een keer proberen, maar eerst nog even niet.

Onder de indruk op de Königsstuhl.

Het woord Buchenwald roept bij mij associaties op aan een concentratiekamp uit de 2e Wereld Oorlog.  Toen wij in het bezoekerscentrum van Der Königsstuhl op Rügen waren konden wij daar ‘ins Kino’ een film over de ontwikkeling van het Buchenwald in West Europa bekijken.  Bleek het gewoon om een beukenbos te gaan. We leerden daar dat de beuk een ‘heersende’ boom is: in een beukenbos vind je bijna geen andere boomsoorten,  omdat de beuk door zijn dichte gebladerte de zon weghoudt voor andere bomen.

Bestaat een bos eenmaal voornamelijk uit  beuken,  dan breidt die soort zich langzaam maar zeker uit.  Na de laatste IJstijd was de beuk de sterkste boomsoort, dus heel West Europa was 10.000 jaar geleden bedekt met beukenbos. Een successtory dus.  Maar het succes  kwam tot staan door toedoen van de andere successtory na de ijstijd: de mens.

Die had het hout van de beuk nodig: om huizen van te bouwen en om als brandstof gebruiken. En voor honderdduizend andere dingen was hout handig,  dus de uitgestrekte beukenbossen vielen ten prooi aan de mens.  Bijna was er geen beukenbos meer overgebleven, maar net op tijd realiseerde de mensheid zich dit. Dat resulteerde in Europese afspraken over Wereld Natuur erfgoed en op Rügen bevindt zich  in het Noordoosten  dus nu het National Park Jasmund: een oeroud beukenbos.

buchenwald

Een van de mooiste onderdelen van dat park is de Königsstuhl: een uit de Oostzee oprijzende krijtrots, van waaruit je een schitterend uitzicht hebt. (zie foto bovenaan dit blog) Wij waren op de fiets bij het bezoekerscentrum en op de terugweg,  na een banaan en een pakje Capri Sonne, beleefde ik op de fiets het beukenbos heel anders dan op de heenweg.  Zo bijzonder dat je dan iets leert wat je nog niet wist over zo’n gewone  boom als de beuk; een dominant typje dus.

Een aangename verrassing: ga je naar een beroemde krijtrots, krijg je ‘ins Kino’ een combinatie van biologie-, aardrijkskunde- en geschiedenisles!