Maand: december 2019

4 december: Tegoedbon.

Door Ada

Op 4 december 2019

Op mijn verjaardag kreeg ik van de kinderen een yogabal, een spelletje en een tegoedbon: een glaasje port met een kaasplankje bij de Drie Gezusters in Groningen.
Zondagmiddag ging ik op pad met onze drie dochters. Eerst brachten we een bezoek aan de Menkemaborg in Uithuizen, daarover in een volgend blog meer.

Rond 17.00 uur waren we weer in Groningen; in het centrum was de kerst-sfeerverlichting aan aangebracht en rond die tijd was het nog gezellig druk in Stad.
In ‘de Drie Gezusters’ was ik nog nooit geweest. Wel eens een kop thee op het terras, maar binnen had ik het nog nooit gezien.

Het deed me denken aan de coupé’s in de Oriënt-express: allemaal nisjes, rondjes en hoekjes waar je met groepjes kunt zitten, een heel bijzondere, ietwat chique inrichting!

Wij kregen een tafeltje voor vier toegewezen, de voornoemde nisjes waren allemaal al bezet.
Op zondagmiddag 17.00 uur.
DRUK!
Heel druk.
Het maakte ons niet uit.
Wat een leuk cadeau trouwens, wanneer zit ik nou met een goed glas en drie dochters in Stad?
Het kaasplankje kon helaas niet gemaakt worden, want de keuken werd verbouwd en nu serveerde men alleen producten van de ’tijdelijke kaart’.
Daar stonden gelukkig nacho’s op, we bestelden gelijk maar een grote portie.

Wij hebben in onze gesprekken nooit last van pijnlijke stiltes.
Het gaat over werk, onze mannen, kleren, haar, vroeger, niks, familie en duizend-en-één andere dingen.

Ik weet al wat ik volgend jaar voor mijn verjaardag ga vragen.
Dat kaasplankje heb ik namelijk nog niet gehad….!

Reageren

3 december: ‘Eye in the sky’ zonder nabespreking.

Door Ada

Op 3 december 2019

In Alledag

Zaterdagmiddag zaten we rond 17.00 uur met bijna alle Havenstappers in de filmzaal van het Rode Hert in Roderwolde.
We keken samen naar de film ‘Eye in the sky’.’

Zou je één onschuldig mens vermoorden als je daarmee de waarschijnlijke dood van meerdere mensen zou kunnen voorkomen? Dit bekende dilemma staat centraal in die film, een spannende thriller waarin een aantal spionnen, militairen en politici voor deze keuze staan als zij de kans krijgen met een drone-aanval een aantal bekende terroristen te raken, midden in een dichtbevolkte sloppenwijk.
Terwijl de Amerikaanse piloot op het punt staat aan te vallen, komt een negen-jarig meisje de kill-zone binnen, waardoor een internationaal geschil ontstaat dat de hoogste niveaus van de Amerikaanse en Britse regering bereikt over de morele, politieke en persoonlijke implicaties van moderne oorlogvoering.

Het was zo spannend en zo niet om aan te zien hoe de ministers en premiers de moeilijke beslissing naar elkaar doorschoven (lees afschoven), als ik thuis was geweest was ik er bij weggelopen. Net als wanneer bij voetbal de wedstrijd van het Nederlands elftal met strafschoppen wordt beslist. Zo spannend dus. Op een gegeven moment zit je zo lang op het puntje van je stoel dat je denkt””Nou, gooi die bom dan maar!”
Na afloop bleef ik met een katterig gevoel nog even op mijn stoel zitten.
“Hebben we nu discussie over wat we er van vonden?” opperde ik.
Maar er was niet heel veel animo voor de discussie.

We gingen over tot de orde van dag en dat was een glaasje port drinken met Jan.
Hadden we afgesproken.
We kregen een stamppotbuffet voorgezet (geel, groen en oranje) met vegetarisch vlees en een heerlijk ouderwets toetje met roomijs, advocaat en slagroom.
Verder was er niets georganiseerd en dat was ook nergens voor nodig; bij elkaar zijn, met deze gene even bijpraten, meer hadden we niet nodig.
Natuurlijk benoemden we in de vele onderlinge gesprekken het overlijden van Klaasje, de rouwplechtigheid en wat het met ons deed.

Aan het eind van de avond kwam Janet met het idee om een vaste avond in het jaar af te spreken, dan is het niet zo’n gedoe om iedereen na een jaar weer bij elkaar te krijgen.
Gaan we doen; we hebben de datum voor volgend jaar dus nu vastgelegd in onze agenda’s. We weten ook al wát we dan gaan doen.
Een pubquiz!
En een glaasje port drinken met Jan.

Reageren

2 december: Een ankerplaats in de tijd.

Door Ada

Op 2 december 2019

In Bloemen, Kerk & gemeente

Soms wordt aan mij gevraagd: “Waarom ga je eigenlijk nog naar de kerk?”

Lezers van dit blog kunnen inmiddels weten waarom ik naar de kerk ga, maar die vraag kan ik nooit kort en eenduidig beantwoorden. Gistermorgen werd het waarom van een kerkdienst door dominee Sybrand van Dijk in één zin samengevat: een ankerplaats in de tijd.

Ja.
Dat is het ook voor mij. Een rustpunt in de week.
Wat is er allemaal gebeurd, wat heeft het met me gedaan, wat was mijn rol, wat moet ik er mee, wat kan ik er mee?
Bezinning, nadenken over teksten, zingen en luisteren.
Gisteren vierden we de eerste zondag van Advent. Voor de viering begon werd het voor het bezinningsmoment heel stil in de roezemoezige, overvolle kerk; organist Ad speelde de melodie van ‘Kom tot ons, de wereld wacht’.
Wat een mooi en ingetogen begin van de Adventstijd.

De eerste kaars werd aangestoken in de adventskrans (zie foto links) die op de tafel in het liturgisch centrum staat. Opeens ging het licht uit en daar verscheen de profeet Micha die aan de kinderen vertelde dat het heel bijzonder was dat hij vanuit de 8e eeuw voor Christus in ons midden was; veel bijzonderder dan Sinterklaas, die ieder jaar naar Nederland komt. Maar deze Micha was lang niet zo aardig als Sinterklaas, hij was zelfs wat knorrig. Hij wees ons er op dat het donker was en of wij zelf niet zagen dat het licht uit was. “Wie is er eigenlijk verantwoordelijk voor het licht?” Het bleek koster Nienke te zijn.

Later op de preekstoel hoorden we meer Micha-geluiden. Hoe (slecht) staan we er voor? Hoe is het in de vluchtelingkampen op Lesbos? Waarom is ons doel nog steeds economische vooruitgang? Hoe staat het er voor met onze eigen verantwoordelijkheid voor mens en milieu? Net als bij de toehoorders van Micha eeuwen geleden schuurde het. Onze uitvluchten werden afgedaan als smoesjes. Zo actueel is de bijbel voor een goed verstaander. Niet de koster is verantwoordelijk voor het licht, maar wij allemaal. Hele verhaal horen? Luister dan naar de viering op Kerkomroep >>>, Catharina kerk, 1 december 10.00 u.

Eerst kaarsen, dan hortensia, opvullen met conifeer

Zaterdagmiddag maakte ik met groen uit onze eigen tuin een adventsbloemstuk voor op onze salontafel. Daarvoor gebruikte ik de schaal die ik al anderhalf jaar geleden voor dit doel had gekocht bij Het Goed. Rechts een foto van de opbouw: oasis, kaarsen als eerst bovenop plaatsen, zijkanten bekleden met hortensia, de ruimte tussen de kaarsen en de hortensia opvullen met conifeer en (in mijn geval) Koreaanse zilverspar en als laatste de rode skimmia ontdoen van de blaadjes en in groepjes van twee of drie tussen de kaarsen zetten.
Paarse besjes en andere versieringen aanbrengen in de hortensia.
Bij mij is de hoofdkleur paars/blauw, maar je kunt ook kiezen voor zilver, goud of rood.
Meer lezen over adventsbloemstukken?
Hierbij een link naar het blog over dit onderwerp in 2018>>>, vandaar uit kun je (even naar beneden scrollen) doorlinken naar voorgaande jaren.

Reageren

1 december: Beelden van oma. En Maxima.

Door Ada

Op 1 december 2019

In Alledag

Donderdag kwam tante Trijn een dagje naar Roden.
Een dagje voor ons tweeën; geen boodschappen, geen lunch buiten de deur, alleen bij elkaar zitten, foto’s kijken, praten en luisteren.

Ze had gehoord dat wij weer een videorecorder hadden die het deed en had daarom twee videobanden meegenomen om nog eens te bekijken.
Eén film was uit 1969, gemaakt door de destijds 27-jarige ome Jo, de jongste broer van mijn vader. Meer over hem weten? Lees dan het blog van 21 juni 2017: Ome Jo en Rudolf Schock >>>

Foto gemaakt van TV-scherm.

Na de lunch (lekker thuis met warme afbakbroodjes) zaten we samen op de bank en speelden de film af.
Ome Jo op de bank klierend met zijn hondje Fanny.
Mijn broertje, destijds 5 jaar.
Opa en oma in hun huis aan de Herderstraat in Klazienaveen.
Opa in de tuin.
Oma spek bakkend aan haar fornuis.

Bewegende beelden van mijn oma die al in 1970 overleed.
Wat mooi en wat bijzonder.
Daarna kwamen de beelden van het huwelijk van tante Trijn en ome Wim in 1969.
Zag ik mijn vader als 37-jarige als getuige een handtekening zetten.

Stilletjes zaten we met z’n tweeën op de bank.
Af en toe verduidelijkte tante Trijn wat en af en toe vroeg ik wat.
We maakten even een sprong terug in de tijd; het was echt tijden geleden dat ik deze film gezien had en wat is het dan fijn om hem samen met tante Trijn nog eens te bekijken.
“Een film met beelden van hen die ons nog zo dierbaar zijn” zei ze.
Zo is het.

De andere video was van het huwelijk van Willem Alexander en Maxima.
Heel anders dan die uit 1969, maar ook ontzettend genieten.
Nu waren we ook minder stil.
“Och, wat nog jong hè”?
“Wat een bijzondere preek, wist ik eigenlijk niet meer.”
“O kijk, Claus. Wat zag hij er toen al slecht uit. Hé, Friso doet de schriftlezing. En die Argentijnse priester, was die er toen ook?”
Het duurde een uur en in dat uur beleefden we de trouwdag van ons koningspaar opnieuw. Ondertussen wisselden we herinneringen uit van hoe we het destijds beleefd hadden én memoreerden nog even HET balkon…….

De video’s blijven aan de Boskamp.
Zij heeft geen videorecorder en haar jongens zijn absoluut niet geïnteresseerd in de Oranjes.
Ze ging naar huis met een tas vol tijdschriften; ‘Vorsten’ natuurlijk!
Wat een heerlijke dag.
Met een oranje randje!

Reageren