“Rome al gezien….. maar nog nooit in Donderen geweest!”
Dit riep Gerard gistermiddag naar mij op een fietstocht in onze eigen woonomgeving.

De fietstocht begon achter ons huis. Gerard en ik zaten samen in de zon en ik zat verdiept in deel 3 van ‘de Zeven zussen’ toen er plotseling naast mij een vrouw zei: “De route is gestart!” Ik liet het boek bijna uit mijn handen vallen, zo schrok ik, maar eigenlijk was er niets aan de hand.
Gerard had de fietsknooppunten-app gedownload, had een mooie route uitgestippeld richting Donderen en hij had de knooppunten ingevoerd in het systeem.
Het systeem was er dus al klaar voor gezien de roepende vreemde vrouw, dus wij lieten ons op pad sturen. Het fietspad wel te verstaan.

En zo kwamen we dus in Donderen.
Waar ik natuurlijk wel al vaak doorheen gereden was op weg naar Zuidlaren, maar dan ben je er nog niet echt geweest.
Net als Bunne en Zuidvelde was het weer prachtig.
“Waarom heet het eigenlijk ‘Donderen’ vroeg ik me af?
Het antwoord op die vraag vond ik later thuis.
Het dorp wordt voor het eerst genoemd als de Dunren (1276), toen werd het de Dunre (1335), weer later noemde men het de Donren (1413), Donre (1491) en in 1542 was het al  Donner geworden, tot het tenslotte na 1600 definitief Dunderen/Donderen werd.
Het betekent zoiets als ‘bewoners van duin (zand) , duinhoek, hoogliggend land’.
De oude dorpskern is heel mooi en de historische, Saksische boerderijen met de omliggende mooi verzorgde tuinen zijn een lust voor het oog.
Op één van die boerderijen hing een bordje ‘Het ontwaakte oog’.
Waarom zou dat zo heten?
Ook nu bood internet uitkomst.
In een oud artikel uit het tijdschrift Terdege ontdekte ik de herkomst van de bijzondere naam. Uit de mond van eigenaar Peter werd destijds dit verhaal opgetekend:
Elke boerderij op het platteland had een aardappelkelder, waar ’s winters de voorraad aardappelen bewaard werd. Alle gezinsleden, ook de grootouders, doken regelmatig de schemerige kelder in om de aardappels stuk voor stuk te controleren op uitlopers, die eraf moesten. Spruiten of kiemen worden die uitlopers ook wel genoemd. Vooral de ouderen, door ervaring wijs geworden, haalden de aardappels met het ontwakend oog er zo tussenuit. Die begonnen dus al te spruiten.
Ik vond dat zo’n mooi verhaal. Echt een naam voor onze boerderij. Sommigen denken dat er een hele filosofie achter zit. Ik krijg er niet genoeg van om steeds opnieuw te vertellen dat de tekst slechts te maken heeft met aardappels. Maar in die tijd wél volksvoedsel nummer één, grinnikt hij.

Rome heeft mooie verhalen, maar Donderen kan er ook wat van!