Maand: mei 2020 Pagina 3 van 4

11 mei: Diederik en ik.

Door Ada

Op 11 mei 2020

“We kunnen deze crisis alleen maar samen oplossen” zegt onze premier keer op keer.
Luisterend naar radio en televisie en lezend in de krant ervaar ik dat niet altijd zo.

Steeds vaker wordt de vraag opgeworpen of het crisisbeleid niet veel meer gericht moet zijn op het beperken van economische schade in plaats van het redden van levens.
Eerst hadden we al Jort Kelder met zijn brute uitspraken over ’te dikke 80-plussers’. Afgelopen week schrok ik zelfs van de uitlatingen van columniste Marianne Zwagerman. Volgens deze vrouw is het belachelijk dat alle aandacht is gericht op het redden van levens van bejaarden (in haar woorden ‘dor hout’) in plaats van te focussen op de toekomst van jongeren en de economie.

Gerard en ik zijn niet bejaard, maar horen wel allebei bij de kwetsbare groep door onze chronische ziektes.
Ook dor hout?

Afgelopen zaterdag las ik in het Dagblad van het Noorden een interview met Diederik Jekel. Hij is een jonge wetenschapper, maar heeft diabetes en hoort daarom ook bij de kwetsbare groep.
Hij verwoordt in dat artikel wat ik denk; ik citeer.

Mensen die wat ouder zijn of een onderliggende kwaal hebben zijn geen dor hout.
Gezonde columnisten die met zulk dedain over levens van anderen gaan praten, daar word ik heel erg boos van. Dat iemand als Jort Kelder zegt dat we met deze lockdown te dikke 80-plussers aan het redden zijn is gewoon schofferend. Nog los van het feit dat het niet waar is. Als je de maatregelen loslaat weet je niet wat er gaat gebeuren.
Dan zullen waarschijnlijk vele duizenden niet zo oude mensen overlijden en ook kinderen op de IC belanden.

Maar Kelder en andere columnisten moeten een pas op de plaats maken. Zij worden opeens geconfronteerd met hun sterfelijkheid, met het feit dat de maatschappij even niet meewerkt met het vervullen van hun dromen. Dat is iets waar chronisch zieken en mensen met onderliggend lijden in hun hoofd en lichaam al hun hele leven mee te maken hebben.
Natuurlijk is dit een vrij land, maar verkondig je mening in Godsnaam met wat meer respect.”

Hoor en wederhoor.
Dat betekent dat als iemand ergens van beschuldigd wordt, er geluisterd moet worden naar wat de beschuldigde er op heeft te zeggen, voor er over hem geoordeeld wordt.
Het is een van de algemene beginselen van een behoorlijk proces.
Een principe dat niet alleen belangrijk is in de rechtspraak.

Reageren

10 mei: Laat je niet zo verontrusten.

Door Ada

Op 10 mei 2020

In Kerk & gemeente

Vanmorgen werd ik wakker in een toestand van zeer grote stress.
Hartkloppingen, zweten, ademhaling veel te snel…….het was het staartje van een realistische droom.
Van huis uit ben ik gezegend met een zeer gezonde slaap, maar daar horen af en toe ook dromen bij waar ik soms beroerd van word.
Deze keer had ik een belangrijk gesprek ergens. Ik reed er in mijn auto naar toe, op voorhand dacht ik de weg te weten naar waar het gebouw stond, maar ik miste ergens een afslag en verdwaalde hopeloos. Het was druk op straat, ik wilde ergens parkeren om op google de weg te zoeken en toen ik na veel gedoe een parkeerplaats had bereikt had ik geen internet en ik was al veel te laat! De paniek kroop in mijn borst omhoog. Op dat moment werd ik wakker.

Oeh.
Gelukkig, het was maar een droom.
Het duurt dan echt wel even voordat ik tot mezelf ben gekomen.

De overdenking in de digitale viering van vanmorgen had als thema: ‘Laat je niet zo verontrusten.”
De voorganger begon met een verhaal uit de praktijk: hij was op weg geweest naar een eetafspraak maar was in het donker verdwaald en kon zelfs met Googlemaps de weg niet meer vinden. Het blauwe pijltje draaide alle kanten op. Paniek.
Gut, wat kwam mij dat toch bekend voor.
“Stress is wat we nu ook ervaren in coronatijd” hield hij ons voor “en door onrust en stress kun je soms niet meer helder denken.”

We hoorden vanmorgen dat de discipelen van Jezus in de stress schieten als ze door hebben dat Jezus bezig is met zijn laatste toespraak voor hen en dat hij daarna weg zal zijn.
“Hoezo dat! Waar gaat u dan heen! Hoe moeten wij u vinden! Hoe gaat het dan met ons!”
Jezus zegt dan “Laat u niet zo verontrusten, maar vertrouw op God en op mij”.
Dit is wel heel kort door de bocht, maar wel de essentie van de overdenking.
Wil je meer horen? Kijk dan de viering terug op YouTube, hierbij een link.

Afgelopen week hadden Gerard en ik ons al wat verdiept in de lezing van vandaag uit Johannes, waarin Jezus o.a. zegt: “Ik ben de weg en de waarheid en het leven.”
Daar hadden we een lied bij gezocht, dat we vanmorgen via een video in de viering mochten zingen.
Net als vroeger (toen we nog als duo aan kerkdiensten meewerkten) had ik het gevoel dat de tekst nog meer ging spreken in de context van de hele dienst.

Een mooie bijvangst van de digitale vieringen is dat er aandacht is voor de bijdrage van de organisten, vanmorgen Erwin Wiersinga. Hij speelde twee mooie stukken van Grieg op de piano en dat voelt voor mij echt als een cadeautje.

Op het YouTube-kanaal van onze dominee Walter Meijes vond ik een gesprek tussen hem en Sijbrand van Dijk, zijn collega in Roden. Ze hebben een gesprek over corona, dat de kinderen morgen weer naar school gaan en tijdens dat gesprek ontwaarden wij ineens onze nicht Lianne!
Zij is onderwijzeres op de Hoeksteen en vertelt hoe het haar en de kinderen vergaat in deze tijd. Leuk!
Ook zien? Hierbij een link naar die video.

Reageren

9 mei: De waarde van drie dagen.

Door Ada

Op 9 mei 2020

In Alledag

Twee maanden hadden we onze dochters en hun mannen niet gezien.
Wel gehoord hoor.
En ook wel op beeld gezien.
Toen we begin deze week de weersberichten hoorden hadden we bedacht dat we vandaag (23 graden!) toch eindelijk wel weer eens met z’n achten konden afspreken.
Bij ons in de tuin! Anderhalve meter er tussen, moet kunnen.
De wens (lees heimwee) was de vader van de gedachte.

Gelukkig hebben wij verstandige dochters.
“Neeheee” zei er één in het gezamenlijke video-gesprek na de persconferentie “dat mag nog niet!”
Mag nog niet?
Hadden wij iets gemist?
“Je mag niet meer dan drie mensen uitnodigen. Die regel geldt al vanaf het begin van de lockdown en die is niet versoepeld.”

Al pratend en polderend kwamen we tot een zeer acceptabel alternatief.

….eten in buffetvorm…

Donderdag kwamen Carlijn en Wim, vrijdagavond Frea en Jon en zaterdag Harriët en Cees. Donderdag kookte ik een grote pan nasi, vrijdag op verzoek stamppot zuurkool en vandaag gaan we barbecuen.
De gasten arriveerden steeds rond 16.00 u en gingen om 19.00 u weer weg.
Het eten deden we in buffetvorm en we hielden afstand.

Vrijdagmiddag appte Harriët al.
Ze was nieuwsgierig hoe we het hadden met Frea en Jon.
“Hoe gaat het?”
Gerard appte een foto terug “Gezellig en afstandelijk!”
‘Contradictio in termini’ vond Cees.
Vond ik niet.
We hadden het gezellig én we hielden afstand.
We kwamen tot de conclusie dat het een paradox was.

Drie dagen achter elkaar een dochter met vriend op bezoek.
Nu we ze allemaal apart hadden, was er ook voor ieder stel genoeg aandacht en tijd.
Drie dagen achter elkaar bepaalden de bezoekjes in hoge mate de waarde van mijn dag.
Het is een bijzondere gewaarwording dat iets wat we voor de coronacrisis zo gewoon vonden (bij elkaar op bezoek, koffiedrinken, samen eten) nu iets speciaals en bijzonders is geworden.

We hebben er van genoten; wát een topweekend!

Reageren

8 mei: De familie Romeijn.

Door Ada

Op 8 mei 2020

In Geschiedenis

Donderdagmiddag belde Carlijn.
“Ik moet je even bellen want ik heb een hele leuke podcast ontdekt, die vind jij vast ook leuk.”
Het was een podcast over de familie Romeijn.
Eén van de maaksters van deze podcast vertelt aan het begin: “Toen ik 20 was mocht ik invallen in een orkest als trompettist. Toen ik me voorstelde als Aafke Romeijn, vroeg de muzikant naast mij: “Schaam je je niet voor die naam?”
“Waarom?” vroeg ik.”
(Dat vond ik nog heel netjes, want in wezen was het een impertinente en brute vraag alleen op basis van een naam.)
“Fout in de oorlog.” was het antwoord.

Aafke is schrijfster en zangeres besloot samen met haar zus Anneke op zoek te gaan naar die zwarte bladzijde in hun familiegeschiedenis.
Ze doen onderzoek in de familie, bellen met een verre neef en graven in gemeentelijke archieven.

Na Carlijn’s telefoontje ging ik wc’s soppen, kruidkoek bakken en eten voorbereiden en toen dat klaar was had ik alle vier afleveringen al beluisterd.
Het was alsof ik naar twee van mijn dochters zat te luisteren, want die zijn van dezelfde generatie; Aafke en Anneke zitten ook zo heerlijk te geiten onderling.
Hun vader is van mijn leeftijd en hun opa, Joop Romeijn, was kind in de oorlog, net als mijn vader. Het onderzoek richt zich in eerste instantie op Simon Romeijn, de overgrootvader van de meisjes, die politieman in Amsterdam was.

De laatste aflevering vond ik de meest indringende.
Hoe ging het verder met Simon, de politieman?
Was er na de oorlog iets veranderd in het korps?
Aan het eind van de podcast werd het briefje voorgelezen dat vader Joop had geschreven om voor te lezen voor een schoolklas in de jaren ’90.
Ontroerend.

Hierbij een link naar de website van de VPRO waar je de hele podcastserie vindt.
Naderhand had ik het er nog weer over met Carlijn.
“Stel je voor” zei ik tegen haar “dat een broer van mijn opa……”

Reageren

7 mei: Ta ta ta taaaah.

Door Ada

Op 7 mei 2020

In Muziek

Gistermorgen kreeg ik via de app een video doorgestuurd.
Die krijg ik wel meer in deze tijd, maar deze wist mijn aandacht de volle vier minuten vast te houden.

Het was een uitvoering van de 5e symfonie van Beethoven, zo’n beetje het bekendste klassieke stuk dat er is.

TA TA TA TAAAAAH.

Zelf hoorde ik het voor het eerst in de uitvoering van Ekseption begin jaren ’70.
Het was een moderne rock-versie van het stuk en mijn vader vond het HE LE MAAL NIKS!
Dat riep hij dus ook onbekommerd door de muziek heen. “Dat moet je toch niet op deze manier uitvoeren. Beethoven draait zich om zijn graf!”

Nu kun je inderdaad twisten over hoe klassieke muziek moet klinken, maar hoe heilig is het origineel?
Er zijn ook nieuwe uitvoeringen van Bohemian Rapshody van Queen, dat is ook al een klassiek stuk aan het worden.
Is een andere uitvoering nooit goed omdat je daarmee het origineel te kort doet?

De vijf dames die ik op de doorgestuurde video zag maakten er een prachtig muziekstuk van.
Meer ga ik er ook niet over zeggen: kijk en geniet.
Hierbij een link naar Carmel A-Capella

Zet ze maar eens naast elkaar:

Deze link is naar het orginele werk, uitgevoerd door het Concertgebouworkest.
Zij voeren de hele symfonie uit, dit duurt dus 35 minuten.

Deze link is naar de uitvoering van Ekseption.
Kijk ook even naar de clip van 1969: mooie sfeerbeelden.

Welke uitvoering je het mooist vindt is eigenlijk niet zo belangrijk.
Veel belangrijker is dat muziek, die twee eeuwen geleden geschreven is, opnieuw tot leven wordt gebracht en dat nieuwe generaties er ook weer van kunnen genieten.

Nog een leuk weetje over dit stuk: dit openingsmotief werd in de tweede wereldoorlog op zenders van de BBC als herkenningsmelodie gebruikt. In morsecode kort-kort-kort-lang wordt hiermee de letter V gesymboliseerd.
Het V-teken (Victory) stond symbool voor overwinning en vrede.

Reageren

6 mei: Een hele dag vrij.

Door Ada

Op 6 mei 2020

In Alledag

Gisteren was het bevrijdingsdag.
In onze CAO is dat ieder jaar een vrije dag, dus ook in 2020.
Gerard was wel gewoon aan het werk en zo strekte zich gisteren een hele lange vrije dag voor mij uit: geen werk, geen huishoudelijke klussen en geen sociale verplichtingen.
In het pré-coronatijdperk heb ik bijna nooit van zulke dagen.
Voor mijn vrije dagen bedenk ik namelijk altijd iets om te doen: afspreken met vriendinnen, dingen voor de kerk, kleine uitjes, dingen met familie, soms eens een vergadering, mijn vader zou zeggen: “Er zijn zoveel leuke dingen!’
Al die leuke dingen die ik anders bedenk kunnen nu niet doorgaan.
Even ergens lunchen met m’n broer bijvoorbeeld.

Een hele lange vrije dag.
Wat heerlijk eigenlijk!
Sudoko opgelost, foto’s van m’n telefoon gehaald en gerubriceerd op jaar, maand en onderwerp, begonnen met het digitale fotoboek van 2020, postbox nagekeken en opgeruimd en losse emailadressen in ‘Contactpersonen’ gezet en natuurlijk: blogs geschreven.
Ondertussen staat de radio te babbelen op Radio 5 en ben ik gewoon aan het genieten van waar ik de hele dag mee bezig ben.
Dat ik zomaar een hele dag zoveel tijd vrij kan maken voor dingen die ik graag doe!

Dat kan dus kennelijk.
Genieten in coronatijd.
Een aantal weken geleden vroeg de voorganger in zijn overdenking:
“Welke verandering die voortkomt uit deze coronacrisis zou je willen behouden als dit allemaal voorbij is?”
Inmiddels weet ik het antwoord.

Reageren

5 mei: 75 jaar bevrijd.

Door Ada

Op 5 mei 2020

In Alledag

Gisteren vertelde ik over het boek dat ik las over de familie uit Rhenen en hun lotgevallen voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
Daarin las ik over de evacuatie van het gezin aan het begin van de oorlog, omdat Rhenen midden in het oorlogsgebied lag en aan het eind van de oorlog, omdat de operatie Market Garden mislukte en Arnhem en omgeving onveilig was voor burgers.

Piet Terlouw, de schrijver van het boek, komt uit Rhenen.
Hij heeft de oorlog zelf meegemaakt en kennelijk ook de evacuaties, want één en ander wordt realistisch beschreven. Als je de oorlogsgeschiedenis van Rhenen opzoekt, kloppen zelfs de data. Je kunt je amper voorstellen wat er gebeurt: begin mei 1940 worden mensen in boten naar het westen gebracht en als ze na de capitulatie terugkomen is hun huis verwoest.

De evacuatie aan het begin van de oorlog werd nog georganiseerd door de Nederlandse regering. Die kon niet goed worden uitgevoerd omdat Rotterdam toen werd gebombardeerd (daar zouden de evacuees naar toe), maar de bed0eling van de overheid was goed.
De Duitse overheid liet in 1944 de burgers aan hun lot over: ze moesten weg.
Ze moesten zelf maar zien waarheen: wegwezen.

In deze dagen herdenken we dat het 75 jaar geleden is dat we zijn bevrijd.
Als je de beelden ziet en de verhalen hoort uit 1945 dan rijzen de haren je ten berge.
Wij vinden dat we nu door het coronavirus in een crisissituatie zitten, maar het is niet te vergelijken met een oorlog.
Afgelopen week hoorde ik dat er een oudere, licht dementerende mevrouw was opgenomen in een kliniek omdat ze helemaal in de war was. Ze dacht dat het oorlog was. Ze had het zelf gezien in het journaal. Het bevrijdingsjournaal …….. tanks in de straten en honger in Nederland.

We kunnen 75 jaar bevrijding niet vieren zoals we het allemaal graag gewild hadden.
Dat is vooral spijtig voor de veteranen die nog in leven zijn: voor hen was het de laatste keer dat er publiekelijke aandacht voor hun daden zou zijn.
Verder kijken we door de coronabeperkingen heel anders aan tegen het begrip ‘vrijheid’.
Maar door het wegvallen van de bevrijdingsfestivals en de onvermijdelijke schreeuwinterviews met artiesten en publiek lijkt er wel meer aandacht te zijn voor de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog.
Ook de indrukwekkende nationale dodenherdenking gisteravond liet zien dat je ook zonder duizenden mensen op de Dam toch met miljoenen Nederlanders tegelijk stil kunt zijn; daar droeg de indringende speech van koning Willem Alexander zeker aan bij en niet te vergeten de initiatieven om overal in het land ‘The Last Post’ live te spelen.

Laten we hopen dat in mei 2021 een aantal respectvolle herdenkingen wel door kan gaan; dan vieren we toch gewoon 76 jaar bevrijding?

Reageren

4 mei: Verzwegen verleden.

Door Ada

Op 4 mei 2020

In Lezen

Er is al mooi wat opgeruimd aan de Boskamp.
Vorige week nam ik op onze slaapkamer mijn nachtkastje onderhanden.
In een mandje liggen altijd mijn dikke sokken en een paar reserve oortjes.
Tot mijn grote verrassing lag er onder dat mandje nog een boek.
Een boek dat nog van mijn vader was geweest en dat hij aan mij had gegeven in 2007 (!) om naar de Roder-Boekenmarkt te doen. Hij had het stickertje met zijn naam er al uit gehaald, dat lag als klein bladwijzertje tussen de bladzijden.

“Verzwegen verleden” geschreven door Piet Terlouw in 1984.
13 jaar lag het in mijn nachtkastje, binnen drie dagen had ik het uit.
Ik werd meegezogen in een verhaal over het samengestelde gezin van vader Has en moeder Hanneke uit Rhenen.
Eén van de kinderen is een vondeling, de moeder is de tweede vrouw van de vader.
Als de oorlog begint wordt iedereen uit Rhenen geëvacueerd en als ze na de capitulatie terugkomen is hun huis platgebombardeerd. In het laatste oorlogsjaar moet het gezin vanwegen de gevechten rond Arnhem weer worden geëvacueerd en lopen ze naar tante Klazien in Doorn, waar hen een warm welkom wacht. Maar het valt natuurlijk niet mee, met z’n zessen in een huisje in de hongerwinter.
Tot overmaat van ramp raakt de vader in 1945 vermist.

Het boek is eigenlijk een lange brief die de tweede vrouw, Hanneke, schrijft aan het kind Pieter dat als vondeling in het gezin is opgenomen.
Ze beschrijft haar lotgevallen in de oorlog, wat er daarvoor en daarna met haar gebeurde; als lezer krijg je stukje bij beetje het hele verhaal te horen.

Vandaag herdenken we de doden.
In dit boek wordt beschreven hoe het is als iemand niet terugkomt uit de oorlog.
Je leest over de wurgende onzekerheid.
De afgunst als andere vaders en zonen wél terugkomen.
Hoe de hoop heel langzaam minder wordt maar nooit helemaal uitdooft.
Het verdriet, dat nooit meer over gaat.

Na zo’n boek weet je het even weer:
Vrijheid is niet vanzelfsprekend.
Sta daar maar eens twee minuten bij stil.

Reageren

3 mei: Geef vrede door van hand tot hand.

Door Ada

Op 3 mei 2020

In Kerk & gemeente

Wat is het belangrijkste onderdeel van een kerkdienst?
De preek?
Vanmorgen stond de viering in het teken van 75 jaar bevrijding; en hoewel de overdenking ook veelzeggend was, zat de waarde voor mij in andere onderdelen.

– De intieme uitvoering van ‘Schindlers List’ bijvoorbeeld, door Arjan Schippers heel mooi gespeeld op piano.

– Het samen zingen van het lied ‘Geef vrede door van hand tot hand’.
Wat een veelzeggende tekst. Je vindt de hele tekst onder aan dit blog.
Waar we in deze digitale ‘coronadiensten’ de laatste tijd vaak kijken naar uitvoeringen van uitbundig zingende gemeentes in ‘EO’s Nederland zingt’ zat er vanmorgen een klein groepje gemeenteleden in de Catharinakerk dat de liederen meezong. Wat fijn! Nu zongen Gerard en ik ook gewoon mee en heb je toch het gevoel dat je ‘samen zingt’.

– De indrukwekkende video van de Waalsdorpervlakte bij Psalm 43.

– De uitspraken van drie Joodse vrouwen: Anne Frank, Etty Hillesum en Hannah Arendt. Met name de laatste, (zie afbeelding) die constateerde dat Adolf Eichmann geen schurk was; hij was heel ijverig en deed heel goed zijn best, maar was in wezen maar een radertje in een grote moordmachine. Deze zin van Arendt “Wanneer je losgezongen bent van de werkelijkheid en je denkt totaal niet na, dan kun je meer verwoesting veroorzaken dan alle kwade instincten bij elkaar die misschien bij de mens horen – dat was in feit de les die men in Jeruzalem kon leren” zette me aan het denken. Na de viering zocht ik nog van alles op internet en het hield me wel even bezig.

– Het verhaal van een verzetstrijder uit Roden, Evert Reinder Aukema. Zijn naam staat op het oorlogsmonument op de plaatselijke begraafplaats. De voorganger wees ons op een video met een interview met Aukema’s zoon Floor. Die heb ik inmiddels ook opgeduikeld: hierbij een link naar dat interview op RTV-Drenthe.
Bekijk de video eens, het is indrukwekkend.
“Wij dachten na de oorlog nog dat hij weer thuis zou komen. De deur bleef ’s avonds altijd los voor als hij ’s nachts zou komen….”

Het is beslist de moeite waard om deze viering terug te kijken, want de preek heb ik niet benoemd en die was ook alleszins de moeite waard.
Hierbij een rechtstreekse link naar de viering op YouTube.

Zoals beloofd hierbij de tekst van lied 1014:

Geef vrede door van hand tot hand,
je moet die schat bewaren.
Bescherm haar als een tere vlam,
behoed haar voor gevaren.

Geef vrede door van hand tot hand,
met liefde, onze redding.
Wees vriendelijk in woord en daad,
bewogen om Gods schepping.

Geef vrede door van hand tot hand,
als brood om uit te delen.
Kijk ieder mens met warmte aan,
zo kunnen breuken helen.

De sterke zachte hand zij dank,
die meer dan troost kan geven.
Als woorden stokken spreekt de hand,
in vriendschap, steun en zegen.

Geef Christus door van hand tot hand,
zijn liefde schenkt ons leven.
Geef vrede door, geef haar een kans,
een schat om uit te delen.

Reageren

2 mei 1980: Dag van weinig importantie.

Door Ada

Op 2 mei 2020

In Alledag

Soms heb je van die oninteressante dagen.
Dagen waarop er in de wereld niets gebeurt en die niet in ons collectief geheugen staan gegrift.
Neem nou 2 mei 1980.
Het was een zeer zonnige maar koele vrijdag, met maxima van 15,0°C.
Op die dag zijn geen tot de verbeelding sprekende celebrity’s geboren.

In dat jaar werd ik in oktober 20.
In Hoogersmilde waren in mei de ‘Bevrijdingsfeesten’ in volle gang.
Om de vijf jaar werd de bevrijding uitbundig gevierd met een optocht van versierde wagens, een dorpszeskamp, een feestavond met toneel, (plus een grote verloting met een rad van avontuur en bal na) en een popconcert in de schuur van de familie Bosma.
Daar ging iedereen onder de twintig heen.

Vriendin T. was dat weekend met haar ouders in Brabant en vriend J. moest naar de bruiloft van een neef.
Van mijn clubje ging alleen vriend A. mee.
Hij zei van te voren: “Ik gao wel met joe hen, maor ik breng joe vanavond niet naor huus. Ik goa namelijk op de versiertoer!”
Vond ik geen probleem, ik kwam wel weer thuis.
Op het podium in de schuur stonden “the Wicked Ladies” en op de dansvloer stond de hele toenmalige IKJ (Interkerkelijke Jeugdclub) en zo is het gekomen.
Ook Gerard was kennelijk op de versiertoer….!

Voor anderen is 2 mei 1980 een dag die al lang vergeten is, maar wij denken ieder jaar nog even terug aan die dag die ons leven voorgoed veranderde.
Vandaag dus 40 jaar geleden. Wij grijpen alle redenen aan om een feestje te organiseren aan, dus eigenlijk hadden we een weekendje weg gepland, maar dat hebben we begin april al geannuleerd.
Uit eten, wat we ook graag samen doen, is nu ook geen optie.
Maar we maken er wel wat van; dat doen we per slot van rekening al veertig jaar.
We bestellen een heerlijke Chinese maaltijd bij de plaatselijke middenstand; om met de woorden van Daniël Lohues te spreken “Mooi thuus uut eten”!

Reageren