Er zijn al weer twee maanden voorbijgegaan waarin we onze kinderen niet gezamenlijk zagen.
De laatste zaterdag van januari organiseerden we een digitale wijnproeverij om toch met z’n achten samen iets te beleven.
Het was een groot succes, dus we we besloten in februari ook zoiets te doen.
Al overleggend kwamen we uit op een ‘proeverij der onbekende dingen’.

Dit spraken we af: Ieder stel brengt iets lekkers in voor bij de borrel dat ze niet kennen. Dat gaan de andere stellen ook kopen en de laatste zaterdag van februari gaan we dat met z’n achten uitproberen.’
Pringels rijstchips, Fuet-worstjes, Gü cheesecake met chocola en caramel en Aziatische kipsate Yakitori gingen we proeven (zie afbeeldingen).
Kon ik bij alle soorten wijn bij de Jumbo terecht, voor deze dingen moest ik ook naar Albert Heijn.
Och mensen, wat ben ik in zo’n winkel die ik niet ken dan een oliebol.
Dwalend liep ik langs de schappen, zoekend naar iets wat ik in de Jumbo al niet gemakkelijk kan vinden, laat staan bij Appie.
Ondertussen moet je ook nog op de anderhalve meter letten.
Twee dingen vond ik, maar de Yakitori niet. Op een gegeven moment heb ik mijn telefoon met de afbeelding ervan onder de neus van zo’n splinterjonge, hippe supermarktmedewerker gehouden en die gidste me er zo naar toe.

Toen we elkaar zaterdagavond in beeld hadden (duurt altijd even) en bijgepraat waren (duurt ook altijd even) begonnen we met de proeverij.
Bijna alles vond ik lekker, behalve de Pringles.
Sommige stellen gaven er nog product-informatie bij: fuet bijvoorbeeld is een Catelaanse dunne droge worst uit het gebied boven Barcelona en Pringles hebben een hyperbolische paraboloïde vorm (…..) Ja hoor, ja.

Om de sfeer te verhogen gingen we ook nog een spel doen: ‘Among us’, een on-line spel waarbij je een poppetje bent in een crew in een ruimteschip. Eén van de leden van de crew is een verrader en probeert de boel te saboteren. Als je dat poppetje tegenkomt wordt je zomaar doodgeslagen en verander je in een spookje.
Gelukkig duurt een ronde niet zo lang, dus zodra je weet wie de booswicht is, begint er een nieuwe ronde en wordt er weer een nieuwe slechterik aangewezen.
Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik mij als deelnemer aan dat spel net zo voelde als de oliebol op zoek naar Yakitori in de Albert Heijn.
Opdrachten moest ik uitvoeren, maar die moest ik eerst vertalen uit het Engels en dan moest ik de ruimte waar ik ze moest uitvoeren nog zoeken.
Volgens mij was ik zo’n slechte deelnemer dat ik daarom nooit de verrader van de crew ben geweest; ik ben ook niet zo goed in doodslaan trouwens.

Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?
Dat de generatiekloof zich ineens openbaart als je een nieuw online spel gaat spelen met je kinderen en dat Aziatische Yakitori heeel erg lekkere kipspiesjes zijn.