Maand: mei 2021 Pagina 2 van 4

We kunnen er niet omheen: het Eurovisie Songfestival komt dit jaar uit Rotterdam.
Wij keken dinsdag- en donderdagavond naar de halve finales en we verheugen ons als gezin al op de finale op zaterdagavond.
Dinsdagavond was ik onder de indruk van de ’tussenact’ van Davina Michel: de Deltawerken zo mooi in beeld en die muur van water; kippenvel kreeg ik er van.
Gisteravond was er een indrukwekkende dansuitvoering van het Nationaal Ballet.

De reacties over het in beeld brengen van dit spektakel waren enthousiast en on-Nederlands.
‘Spectaculair! Nooit eerder zagen we een show van dit formaat in Nederland! Dit in beeld brengen is buitengewoon ingewikkeld! Nederland is een TV-land pur sang! We mogen trots zijn!’
Ik zei het al; on-Nederlands.
En dan hebben we finale nog niet eens gehad.
Luister even mee wat de geleerden daar over zeggen:
“Visionair ‘Open up’-thema! Dit is het TV-spektakel van de eeuw! We zijn op weg naar historische televisie!” en dit alles uitgesproken met uitroeptekens.

De commentatoren bij de liedjes zorgen bij ons op de bank voor een vrolijke noot.
Bij een schreeuwende zangeres : ‘Die mevrouw heeft kennelijk wat last van obstipatie…’ en bij drie opgedirkte dames ‘Het is nu Botox-speelkwartier’.
Er was dit jaar ook iets nieuws: een signdancer; in goed Nederlands een dansende doventolk.
Die is er niet op de zender waar wij naar kijken en eerlijk gezegd mis ik haar ook niet.
Het begrip ’the Big Five’ krijgt bij het songfestival ook een nieuwe dimensie: het zijn geen grote, wilde dieren, maar veel-betalende landen die niet aan de halve finale mee hoeven te doen.
Een leerzame avond dus.

Naast alles wat ik beleef aan het Songfestival moet het me ook van het hart dat het allemaal wel heel erg ‘over the top’ is.
Groot, groter, grootst en gek, gekker, gekst.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over wat de bekende Songfestival-Nederlanders allemaal roepen; men komt superlatieven te kort, er wordt wat afgehyperd.
Een kleine bloemlezing:

• Waaaaanzinnig gewoon!
• Echt bizajj….
• Heeeel bizondejj.
• Ongeloooofelijk!
• Welcome in the  incredible Ahoy!
• Wat een slechte act, baggejj gewoon!
• Dit is écht once in a lifetime!
• Stunning! Amazing!
• Shocking news: Duncan heeft corona!

Dit blog sluit ik af met een prachtig nieuw spreekwoord van Conald Maas dat hij uitsprak bij Op1.
Iemand had iets gezegd dat hem werd aangerekend: “Ja, en dat werd mij in de schoenen gewreven!”
Ons Engels is straks beter dan ons Nederlands…..
Emeezing en bizajj.

Een kalenderblaadje van 30 juli.
Jaar onbekend.
Het onderwerp is ‘Levenstips’.
Daar heb ik al eens wat over geschreven in het verleden, je kent het wel: je passie volgen, dankbaar zijn, liefhebben etc. etc.
Ken je het niet? Lees dan nog eens ‘Een vogelnest in je haar’ uit juni 2019.

De levenstips op dit blaadje zijn anders en spraken me destijds zo aan dat ik dacht: ‘Daar ga ik nog eens wat over schrijven’.
Vandaag dus.
Lees even mee.

• Hoelang is het geleden dat je voor het laatst op je rug naar de sterren hebt liggen kijken? Ga in je achtertuin liggen op een deken met een goed glas sprankelende cider, koekjes, kaas envers fruit en kijk naar de nachtelijke hemel.
• Je hoeft niet altijd te werken. Er bestaat nog zoiets als zalig, heilig nietsdoen.
• Verwen je zelf en haal een mooi boek om te lezen met de zoemende bijen rondom je en een kop verse thee. Volmaakte verwennerij.
• Zoek een handvaardigheid: als anderen zien dat je bezig bent, gunnen ze je een poosje rust voor ze met het volgende verzoek komen. Ons hoofd komt tot rust als onze handen in de weer zijn: weven, kralenwerk, schilderen, borduren, haken, vlechten, werken met papier, collages, klei, alles kan.
  

  Assepoester*

• Herontdek de boeken waar je als kind van hield. Zoek ze in de bibliotheek en denk terug aan de gelukkige momenten uit je jeugd.
• Trakteer jezelf op een luxe doos vetkrijtjes of een schitterende doos kleurpotloden. Maak een poster waar op staat: ‘Nu of nooit’ en hang die ergens waar je hem elke dag ziet.
• Organiseer een aardbeienfeest met elk denkbaar aardbeiengerecht en nodig vrienden uit.
• Maak een vuurkorf en ga liederen zingen en verhalen vertellen met het gezin.

Ik weet nog dat ik op de wc zat en het briefje las.
Heel veel dingen in dit lijstje hebben we gedaan en/of doen we nog; alleen die poster is er nooit gekomen.
“Hé! Breien staat er niet bij…” dacht ik toen ook al.

Eén ding uit het lijstje doe ik eigenlijk te weinig: zalig, heilig nietsdoen.
Op mijn rug op de bank of in bed liggen en genieten van mijn favoriete muziek komt er het dichtste bij; maar helemaal niets doen?
Uit het raam staren?
Ondanks de ontstellende hoeveelheid vrije tijd die ik door de coronapandemie kreeg komt het nagenoeg nooit tot zalig, heilig nietsdoen.
Er zijn namelijk zoveel leuke dingen…..

*bij de afbeelding: zie ‘Sprookjesboek van Rie Cramer’.

Meer ‘blogbouwstenen’ lezen?
Je vindt een tabblad onder ‘Lezen’ in de menubalk. 

Gisteren kwam ik rond vijf uur thuis van mijn werk en wat schetste mijn verbazing: de vlag hing uit!
Het is geen geheim dat ik een aanhanger ben van ons koningshuis, maar daarin sta ik veelal alleen.
Dat Gerard op het idee was gekomen om de vlag buiten te hangen kleurde mijn dag nog een beetje meer oranje.
Die was trouwens al oranje: ik begon de dag met de podcast van Vorsten ‘Dichtbij Maxima’ van  Rick Evers en de hele dag zat ik me stiekem te verheugen op het interview van Matthijs van Nieuwkerk met Màxima. Verder had ik vorige maand de Maxima-bijlage van de Margriet gekregen van ex-collega Jacquelien en had Carlijn al het fotoboekje over Maxima bij de Kruidvat voor mij gescoord.

“Ben je daar nou niet eens flauw van?”
Welnee.
Sommige bladen en/of boekjes kijk ik twee keer in, ik vind het gewoon genieten.
Sinds Maxima in beeld kwam heeft het huis van Oranje een vleugje flair en glamour gekregen dat we nog niet kenden.
Gisteravond om 20.35 uur zat ik op de bank; geen spreekuur voor Aaltje.
Hooguit een appje delen met tante Trijn*.
‘Mooi hè?’

Eerlijk gezegd benijd ik Màxima niet; het glazen huis waar ze in woont is prachtig, maar altijd in de schijnwerpers staan heeft beslist ook veel nadelen.
Wat vond ik van het gesprek?
De laatste weken hadden we al heel veel Màxima voorbij zien komen, dus heel veel nieuws bracht het niet.
Ze ontroerde me met haar emoties bij de vragen over haar vader en haar zusje; in het hele interview zag je dat de tranen steeds hoog zaten als het ging om familie en relaties.
Als emotioneel ‘lek’ persoon kan ik me dat helemaal voorstellen; ik hield het nu al niet droog.

Wat me verder opviel: het ging helemaal niet over diademen, avondjurken en mode-ontwerpers, terwijl dat toch de onderwerpen zijn waar ze regelmatig mee ‘in the picture’ staat.
De nadruk lag op haar werkzaamheden voor de Verenigde Naties, haar vakkennis en haar niet aflatende inzet voor het vergroten van toegang tot financiële diensten voor lage inkomensgroepen.
Ook de inzet van haar en WA voor het Oranjefonds en wat ze daarmee al op de kaart hebben gezet kwam aan de orde.
Aan haar enthousiasme als het over deze onderwerpen gaat is te zien hoe haar hart daar naar uitgaat.

Een sterke vrouw met een internationale uitstraling die ons land prima vertegenwoordigt naast onze koning.
Daar heeft Nederland beslist baat bij.
Wat Nederland vond van dit interview konden we vandaag uitgebreid in de media lezen.
Jammer dat er in ons land altijd zoveel gezanikt moet worden…

Benieuwd naar mijn vorige blog over Màxima?
Dat was op haar 48e verjaardag in 2019, het heette ‘Hare Majesteit’.

* Lees hierbij het blog ‘Ze draagt hem!’ uit 2018

“Nee, niet zo vroeg die bloemen, eerst moeten de IJsheiligen geweest zijn”.
Ieder jaar hebben Gerard en ik een meningsverschil over het kopen van hang – en sierbloemen voor achter in de tuin.
Als het in februari mooi weer is, begint ‘de tuin’ in maart al bij Gerard te kriebelen.
In april moeten we dan al nodig bloemen halen voor in de potten.
Vorig jaar ging dat mis; de bloemen stonden al te geuren en te kleuren in de tuin, toen er nog een fikse nachtvorst kwam.
Ze hebben het overleefd, maar ze moesten het ver weg halen.

Dit jaar kriebelde er in het voorjaar nog niks.
Te koud en te nat, geen aardigheid aan.
Het is zelfs zo dat vandaag al de tweede dag na de IJsheiligen is.
Wie zijn eigenlijk die IJsheiligen? En waarom in mei en niet in januari/februari?
Het zijn vier katholieke heiligen genaamd Mamertus (11 mei), Pankratius (12 mei), Servatius (13 mei) en Bonifacius (14 mei).
Hun naamdagen vallen medio mei; volgens de volksweerkunde de laatste dagen in het voorjaar waarop er soms nog nachtvorst is.
Na de IJsheiligen kun je dus bloemen in potten in de tuin zetten, maar ook in de volle grond kun je dan eenjarige tuinbloeiers planten, want de kans dat het nog gaat vriezen na half mei is heel klein.

Gistermorgen haalden we een kar vol bloemen van het tuincentrum.
Als we nu vanuit onze woonkeuken naar buiten kijken ziet het er weer ‘fleurig’ uit!
De bloemen kleurden mijn dag.

Er was nog iets waardevols gisteren: de wekelijkse column van Daniël Lohues.
Wie de beelden uit Israël heeft gezien begrijpt wat hij bedoelt.
Hierbij een link: ‘Ware verhalen’. 

Op 13 mei schreef ik al: we konden elkaar gelukkig weer zien als vriendenclub.
Maar niet een hele dag, laat staan een heel weekend: we werden uitgenodigd voor de VVV – Vriendendag 2021 Verkorte Versie.
We werden om 14.30 u verwacht aan de Norgervaart; één stel was zelfs op de fiets gekomen “het is ja zuk mooi weer….”
We werden opgewacht met een bijzonder glaasje met een kers onderin.
Plechtig gingen we allemaal staan en proostten met elkaar op dit nieuwe begin na corona.

“Wat zullen we gaan doen?”
De vraag stellen is haar beantwoorden.
Niks.
Er was een ‘High Tea’ met lekkere zoete dingen op etagères, daarna was er een borrel met lekkere hartige dingen op diezelfde etagères en de borrel vloeide vanzelf over in een lekkere barbecue.
Ook de middag was vanzelf in de avond overgevloeid.
De hele middag hadden we lekker in de zon gezeten, maar na 19.00 uur werd het koud.
Maar het was nog zo gezellig…..maar naar binnen was geen optie.
Er werden vesten, jassen en sjaals aangetrokken en toen was er nog ijs.
En koffie.

Vlak voordat we helemaal verkleumd waren gingen we naar huis.
Toen moest het ‘fietsstel’ uit de eerste alinea nog naar huis fietsen…..

Hebben we dan, behalve eten en drinken, helemaal niks gedaan?
Jawel; we hebben de prachtige moestuin bekeken en we maakten een groepsfoto, zoals ieder jaar.
Altijd weer een gebeurtenis van formaat.
De eerste werd gemaakt door Sinet.
Ze had een selfiestick mee, ging voor de groep staan, beschermde haar ogen tegen de zon en maakte een foto.
“Zo toch niet” zei haar echtgenoot “dan heb je toch je hand voor je ogen?”
“Nee, dat maakt niet uit.”
Toen de foto naderhand werd bekeken zei ze: “Goed gelukt! Iedereen staat er mooi op! Alleen ik heb mijn hand voor mijn ogen……”
Hilarisch is het af en toe.

“Nee, we moeten even een goede groepsfoto maken.”
De gastheer haalde een statief op.
Het had alleen geen drie poten meer, dus het moest tegen een boom aan staan.
We mochten niet dicht bij elkaar staan, dus we stonden als stellen anderhalve meter voor en achter elkaar.
Als de foto werd gemaakt had de maker 10 seconden de tijd om naar zijn plekje te rennen.
Als hij rende dacht de hond dat hij ook mee moest doen en rende uitgelaten achter de baas aan; dan waren we al blij als hij het statief in zijn enthousiasme niet meenam.

Wat fijn dat het zulk mooi weer was dat we de hele middag buiten konden zitten; het was heerlijk om elkaar weer te spreken en weer bij te praten over het werk, de kinderen en wat verder ter tafel komt.  Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Volgend jaar misschien weer een heel weekend…..

Toen we Hoorn achter ons hadden gelaten kwamen we door  Blokker.
“Dat ken ik alleen maar van het enige optreden  dat The Beatles in Nederland  hebben gegeven” zei ik tegen Gerard.
Blokker zelf hield die herinnering  ook levend door een heus monument.
Eigenlijk fietsten we er bijna voorbij omdat we er niet naar op zoek waren, maar in mijn linkerooghoek zag ik de woorden ’the Beatles in Blokker’ en fietste even terug om te kijken wat het was.
Het optreden was in 1964, ik was toen drie, dus kreeg ik er niks van mee.
Eigenlijk weet ik ook wel zeker dat mijn ouders absoluut niet geïnteresseerd waren.

Het is erg leuk om eens terug te lezen hoe dat toen eigenlijk ging; deze informatie haalde ik van de website ‘Cultuur Historische Route Blokker‘:

De beroemdste popgroep ter wereld, The Beatles uit Liverpool in Engeland, trad slechts één maal in Nederland op. Dat was op 6 juni 1964 in Blokker, tijdens hun eerste wereldtournee. Nadat ze die dag een legendarische rondvaart door de Amsterdamse grachten hadden gemaakt, togen The Beatles per auto naar Blokker. De tocht daarheen was al een belevenis vanwege de vele fans langs de route. De veilinghal ‘Op Hoop van Zegen’, nu de Westfriese Beurs, was de locatie van het concert. Voor de gelegenheid was alles geïmproviseerd, van het podium tot de tap. Ze gaven twee unieke optredens.

In de middag gaven de bandleden Paul McCartney, George Harrisson, Jimmy Nicol (Ringo Starr was ziek), en John Lennon hun eerste concert. De band behoefde geen introductie. Vanaf het eerste nummer ‘I saw her standing there’, gingen de 2.500  fans los. In de avond werd opnieuw een optreden gegeven, nu voor 7.500 mensen. Het paste maar krap in de veilinghal. Fans met een kaartje gingen door de voordeur, anderen kropen door de ramen of luisterden buiten om alles te kunnen zien of horen. Vanwege de uitzinnige aanhang was de muziek maar matig te verstaan, dat mocht de pret van de fans niet drukken. Het tweede concert voor de uitzinnige fans duurde bijna een uur. Daarna vonden The Beatles het mooi geweest, er was nog een volgend stuk van de wereldtournee af te werken. De toer moest verder van Blokker naar Hong Kong en Sydney.

We liepen even om het monument heen en maakten wat foto’s.

Op internet vond ik een video van deze gebeurtenis: hierbij een link: Beatles in Nederland. 
Erg leuk om eens terug te kijken.
Hoe hysterisch de jongeren waren.
Hoe ze helemaal uit hun dak gingen.
En je te realiseren dat de mensen die daar bij zijn geweest nu 70-plussers zijn.

Ook geschiedenis.
Maar heel anders dan Jan Pieterszoon Coen.

Benieuwd naar de andere blogs in deze serie?
Hierbij een overzicht.

1. Niet in Enkhuizen  –  over B&B La fattoria in Venhuizen.
2. Medemblik – Oud stadje in de regen.
3. Boerenkaas – Kaasboerderij Koopman.
4. Hoorn – Bontekoe en Coen in een oude haven.
5. Beatles in Blokker
6. Rijkdom, verval en voorzichtig herstel.
7. Tulpen, stolpboerderijen en wurrumen.

Vaste lezers weten het: Hemelvaartsdag – Vriendendag.
Vorig jaar niet trouwens.
Corona.
Een beetje triestig zaten we toen met z’n tweeën aan de koffie ’s morgens; ’s middags zaten we heerlijk in de zon in Noord Friesland op de dijk bij Wierum.

Dit jaar zien we onze vrienden wel: buiten en op afstand, maar we kunnen elkaar tenminste weer opzoeken (zie 15 mei).

Op deze hemelvaartsdag verschijnt er een verhaal in de streektaal van mijn hand op de Facebookpagina van het Huus van de Taol.
Dat verhaal had ik ingeleverd voor de ‘Zinnig’ van augustus met als onderwerp ‘Onderweg’.
Daar had ik een verhaal bij geschreven over de vriendenclub waar we al veertig jaar mee onderweg zijn.
Men vond het een mooi verhaal, maar het paste ook heel goed bij hemelvaart, vandaar die publicatie vandaag.
Ga naar de website van Huus van de Taol, vandaar uit kun je naar hun facebookpagina.
Als ‘service van de zaak’ natuurlijk ook gewoon een link naar een PDF met het verhaal: 2021. 8 Al vittig jaor underweg

Voor de liefhebbers: hieronder een aantal linken naar onze vriendendag in voorgaande jaren.
Sweet memories.

17 mei 2015

6 mei 2016

28 mei 2017

11 mei 2018

3 juni 2019

22 mei 2020