Iedereen kent het sprookje van het lelijke jonge eendje van Hans Christiaan Andersen: het verhaal van een klein eendje dat door alle dieren op de boerderij en alle eenden in de vijver verstoten wordt omdat hij zo lelijk is. Na de winter komt hij er achter dat hij geen lelijke eend is, maar een prachtige witte zwaan.

Bij Casa Grada in Westerbork waren wij getuige van de omgekeerde versie van dat sprookje.  Er zwommen twee statige knobbelzwanen op het meer,  met in hun kielzog een pubergans.  Het gansje  week niet van hun zijde en zwom constant achter de twee zwanen aan.  Toen wij op ons terras stonden kwam het drietal naar ons toe gezwommen. Vriendin Bea wilde een gezellig gesprekje beginnen,  maar daar waren ze niet van gediend: de beide zwanen bliezen naar ons en beschermden daarmee hun ‘kind’.

Wij weten niet wat er gebeurd is.  Heeft iemand een ganzenei in het zwanennest gelegd?  Is moeder gans verongelukt en is het ganzenkuiken door de zwanen geadopteerd? We zullen het waarschijnlijk nooit te weten komen. Het drietal was er in ieder geval van overtuigd dat ze één gezin vormden.

Toen we op een avond nog even bij kaarslicht aan het water zaten (we hadden nog hoge temperaturen voor de  tijd van het jaar)  kwam de bijzondere familie ons nog even weer met een bezoek vereren.  Prachtig om te zien, die statige witte vogels in dat gitzwarte meer. Het enige wat we hoorden was het zachte kabbelen van de golfjes die de dieren veroorzaakten.
Het gansje zwenkte er wat onbeholpen achteraan.

Vaste lezers weten dat ik een zwak heb voor sprookjes; eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe dit sprookje afloopt.
Er komt vast een moment waarop het lelijke jonge zwaantje ontdekt dat hij of zij een gansje is…..laten we hopen dat het in ieder geval lang en gelukkig leeft.