Alles online.
Als je het positief wilt bekijken (en dat doe ik meestal) dan is internet een zegen.
Een opsomming van alle voordelen is niet eens nodig, iedereen snapt waarom het hebben van internet fijn is.
Door het uitbreken van de coronapandemie is online bestellen van spullen en eten in een stroomversnelling geraakt.
Ook al zouden we terug willen naar het oude normaal na corona: dat kan niet eens meer, want het oude normaal is er niet meer.

Zondagmorgen ziet er door corona heel anders uit dan vroeger.
Op zondagmorgen gingen we naar de kerk; je kon de kerkdienst ook thuis beluisteren via Kerkomroep, maar dat was alleen als je ziek was.
Toen we als PKN-gemeente in maart 2020 niet meer bij elkaar mochten komen op zondagmorgen, stond het registreren van de vieringen in de Catharinakerk op beeld nog in de kinderschoenen; men was er wel mee bezig, maar het werkte nog niet optimaal. In Op de Helte was zelfs  nog geen camera aanwezig.
We zijn bijna twee jaar verder en alle diensten kunnen worden beluisterd én bekeken; er is een beamteam, er zijn camera’s en er zijn vrijwilligers die het allemaal bedienen.
Fijn dat dat tegenwoordig allemaal mogelijk is.

Een kerkdienst kan prima online, maar het is voor mij niet genoeg.
On-line haalt het niet bij een gewone kerkdienst op zondagmorgen.
Je zingt niet samen, je spreekt niemand, je beleeft niet de sfeer van de gezamenlijke stilte tijdens de gebeden en het orgel klinkt blikkerig vanuit de luidsprekers, zelfs als Erwin Wiersinga er op speelt. Wat ik thuis mis is de gewijde sfeer in het kerkgebouw.  Ik zie de teksten van schriftlezing en liederen voorbijkomen, ik hoor een preek, maar de beleving is anders.
Thuis ben ik ook veel sneller afgeleid:  haal ondertussen koffie, zit met een borduurwerkje op de bank kruisjes te tellen en zie en hoor dat de buurkinderen de vuvuzela opnieuw ontdekt hebben tussen de rommel in de schuur.

Gisteren bekeek ik de afscheidsdienst van Douwe Wouda, PKN-gemeentelid, vorige week overleden. Zijn vrouw en ik zitten samen op FysiYoLates. Een dienst die ik anders misschien had bezocht, maar nu vanwege corona dus on-line.
Het verdriet en de emoties komen ook online heel dichtbij. We zagen een verslagen familie afscheid nemen van hun man, vader, broer en opa.
Een broer sprak over het warme, grote gezin waarin Douwe opgroeide, kinderen en kleinkinderen vertelden over zijn rol in hun leven en hoe ze hem gaan missen.

Wat miste in de viering was de gemeente.
Wij.
Zonder corona was de kerkzaal voor deze afscheidsdienst te klein geweest, daar ben ik van overtuigd. Douwe was ook actief binnen onze gemeente en ook in onze kring zullen wij hem missen.
Maar ‘onze kring’ zat thuis.
Rouw hoort ook bij het PKN-gemeenteleven, maar van samen afscheid nemen is geen sprake.
Je ziet het, maar je bent er niet bij.
Je neemt er kennis van, maar je neemt geen deel.
Net als op zondagmorgen.