Vandaag (zondag) was voor mij een dag met snippers van van alles en nog wat.
We hadden zaterdagavond een erg gezellige verjaardag in de familie, waardoor we laat in bed lagen.
We besloten de kerkdienst zondagmorgen ‘digitaal’ tot ons te nemen, maar ik miste het begin, want toen stond ik nog onder de douche.
De viering vanuit de Catharinakerk liet maar weer eens zien hoeveel digitale mogelijkheden er tegenwoordig zijn.
Voorganger dominee Walter Meijles was ziek en kon dus niet fysiek voorgaan, maar hij had de preek thuis op video opgenomen.
Centraal stond het verhaal van Maria die haar dankbaarheid toont door de voeten van Jezus te zalven met erg kostbare nardusolie.
Wat ik meeneem van de overdenking is de laatste zin:
“Als je iemand dankbaar bent, beknibbel dan niet op die dankbaarheid, maar zet het groot neer.
Daarmee zet je die ander in het licht en geef je die ander een enorme zet vooruit.
Duister is er al meer dan genoeg, het is licht dat wij nodig hebben.”

Frea had ons uitgenodigd om te komen luisteren naar een klein optreden van het vrouwenkoor ‘Amane’ waar ze bij zingt.
Het vond plaats in het Forum in Groningen en omdat het zulk mooi weer was besloten wij een deel van de reis te gaan fietsen.
We zetten de fietsen op de auto, parkeerden die op de P&R  bij Hoogkerk en fietsten het laatste stuk naar de binnenstad.
We waren al eens eerder in het Forum geweest en we hadden Amane’ ook al eens horen zingen, (zie Mi Vida en ‘Amane’ in Engelbert’)  maar de combi was bijzonder.

Het Forum is natuurlijk geen concertzaal.
Het publiek loopt, eet en praat gewoon door als er een koor staat te zingen.
Maar de trappen op de begane grond waren mooi gevuld en er was genoeg geïnteresseerd publiek dat zat/stond te genieten van het zingen.
Het vrouwenkoor verraste me: ze zingen alles uit het hoofd, zingen alles a-capella en stralen met elkaar uit dat ze er ontzettend veel plezier in hebben.
Verder letten ze heel goed op hun dirigente die niet alleen met haar handen, maar met haar hele lichaam dirigeert.
Wat ze zongen was heel divers: o.a. Brigitte Kaandorp, (rozen verwelken en borsten gaan hangen….), de Andrews Sisters en Davina Michelle.
Vrouwen met zelfvertrouwen en mooie stemmen die durven te zingen: een lust voor oog en oor.

Na het zingen namen we afscheid van Frea en onze andere gezinsleden in het publiek en gingen met z’n tweeën nog even de stad in.
Ergens lunchen, ergens een mooie trui op de kop tikken en genieten van de sfeer in de stad in het vroege voorjaar.
Fietsen in de stad Groningen: dat was al weer even geleden.
Nog altijd voel ik me daar een beetje een provincie-Aaltje.
Wachtend bij de kleedkamer waar Gerard zijn trui past hoor ik voor mij wereldvreemde muziek uit het plafond komen en hoor ik Engels, Duits en Nederlands met die rare r van tegenwoordig om me heen. Mensen steken lopend en fietsend zonder uit te kijken over en het is op zondagmiddag net zo druk als in Roden op vrijdagmiddag als er markt is.

Eenmaal terug in Roden wachtte het laatste deel van een spannend boek en het schrijven van dit blog over de snippers.
Af en toe een snipperdag is helemaal niet verkeerd!