Het is niet een erg spectaculaire ontboezeming en oplettende lezers weten het ook al wel: ik heb een zwak voor André van Duin.
Vanaf mijn dertiende al.
Dinsdagavond was Van Duin te gast bij Arjan Lubach.
De uitzending zelf heb ik niet gezien, maar ik zag op internet een kop voorbijkomen; gelijk opgezocht, woensdagavond even gekeken.
Bij Lubach aan tafel zit een 75-jarige man en ik vind het nog steeds leuk om naar hem te kijken. 
Levendig en adrem. Volkomen naturel, alsof ze met z’n tweeën aan de keukentafel zitten, voeren ze een gesprek.
Met een klein verhaaltje weet hij dan weer de hele zaal te ontroeren.
Hij zat op een terrasje in Hilversum en de serveerster had hem een briefje gegeven.
Het was geschreven door een mevrouw die ook op dat terras zat.
‘Meneer Van Duin, ik zit hier met mijn moeder die inmiddels heel erg dement is en mij niet meer herkent.
Op het moment dat u het terras op kwam lopen zei ze: “Hé kijk, André van Duin!” Zo bekend bent u….’
Van Duin vertelde dat hij haar niet meer had kunnen spreken en wierp haar via de camera een kushandje toe.
Zijn agenda zit nog tjokvol: opnames voor Heel Holland bakt, dat programma met die modeltreinen en de volgende bootreis met Janny staat ook alweer gepland. En als we hem mogen geloven bruist Jan Slagter nog van nieuwe ideeën voor programma’s met hem.
Zelf zegt hij daar over: “Maar ik heb ook een nieuwe relatie, daar gaat ook veel tijd inzitten….”
Het blijft een fenomeen.
Wil je het stukje Lubach/Van Duin even bekijken?
Hierbij een link naar een video op YouTube.
Eerdere blogs over André van Duin:
7 januari 2015 : 13 jaar en verliefd op Van Duin.
2 januari 2017 : Van Duin met Kees Hulst in de ‘The Sunshine Boys’
4 juni 2017 : een ontroerend lied van Van Duin over zijn vader.
22 november 2017: Hendrik & Evert uit ‘Hendrik Groen’.
31 juli 2019: Over de Dik voor Mekaar show uit de jaren ’70
6 mei 2021: De toespraak op De Dam op 4 mei.
Willem
Zo prominent André van Duin aanwezig is/was op het toneel of televisie, zo anoniem kon hij zich in het openbare leven bewegen.
Tijdens het hoogtepunt van zijn theatertijd, jaren ’80, had ik een bijscholing in Delft en ’s avonds at ik in een Chinees restaurant aan de markt. Opeens komt er een gezelschap van een man of 15 binnenstiefelen en gaat zitten aan (gereserveerde?) tafels. Je kijkt even op, maar gaat ook door met eten, totdat ik de stem herken van Frans van Dusschoten, wat me eens wat oplettender naar het gezelschap doet kijken. Zat daar de hele crew, inclusief André van Duin zelve, en het kostte me enige moeite om de boomlange André te ontdekken; de (kleine) Corrie van Gorp had ik wel vrij snel gevonden, maar ondanks zijn toen nog vlammend rode haar en zijn best wel imposant postuur, was André gewoon opgegaan in de massa van zijn crew.
Vond het achteraf wel een bijzondere ervaring.