Vrijdagavond 10 november zaten Gerard en ik met een kop koffie voor het journaal van 20.00 uur.
Twee minuten later zat ik al weer met mijn koffie in de keuken; ik kon de gruwelijke beelden niet meer aanzien.
Kapotgeschoten ziekenhuis, huilende kinderen, hysterische moeders, schreeuwende vaders, paniekerige hulpverleners.

Zondagmorgen zat ik in Casa Grada te luisteren naar de kerkdienst die vanuit de Catharinakerk in Roden werd uitgezonden.
Ik keek vanuit de huiskamer in de tuin; ik zag een roodborstje, wat koolmezen, mussen die de beukenhaag bevolkten en een laag over het meer vliegende aalscholver.
Vredig.
Voorganger Sijbrand van Dijk sprak uit wat ik al zo lang denk.
‘We dachten dat het niet erger kon na de Coronapandemie en daarna die oude man in Rusland die dacht: ‘Laat ik eens een oorlog beginnen.’
En dan ontstaat er nóg een oorlog. Je kunt de beelden bijna niet verdragen. Een dorp dat in zijn geheel wordt uitgemoord, mensen worden geroofd en gevangen gezet. Israël reageert op de oude manier; ze beginnen een oorlog in proportionaliteit. Maar als je achter dat moeilijke woord kijkt, het optilt, zie je daarachter 10.000 mensen dood liggen.
Er is kolossaal en hartverscheurend verdriet.
Waarom doen mensen mensen dit kwaad aan.’

Zijn overdenking hielp mij.
Hij besloot zijn verhaal met het gedicht ‘Er moeten mensen zijn…’ van Toon Hermans.
Op de website ‘Muzikum’ vond ik een uitvoering van de meester ‘himself’, waarbij de tekst wordt afgespeeld.
Hierbij een link.
Neem even de tijd om de tekst op je in te laten werken. Dit zijn de drie laatste strofes van het gedicht:

Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder
Als al die anderen schreeuwen: alles heeft geen zin
Dan blijven zij roepen: nee, de wereld gaat niet onder
En zij zien in ieder einde weer een nieuw begin

Zij zijn een beetje clown
Eerst het hart en dan het verstand
En ze schrijven met hun paraplu ‘I love you’ in het zand
Omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan
En vallen en vallen en vallen en opstaan

Bij dat soort mensen wil ik horen:
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
De muziek gaat door
De muziek
Gaat
Door.

Denk in het kader van deze maand aan het feest van  Sint Maarten: één klein gebaar, één lichtje kan soms genoeg zijn.
Wil jij ook zo’n mens zijn?
Ik doe mijn best.

Wil je Sijbrands troostende preek ook graag horen?
Hierbij een link naar Kerkomroep 12 november, 10.00 uur Catharinakerk.