6 februari: Tijd uitzitten in andere tijden.

Oh, ik ben zo NIET GOED in ziek zijn.

Lezen, dat doe ik erg graag, maar na drie boeken had ik het even gehad: lamme armen en een zere nek.
Na een dikke week had ik ook 18 Margrieten in omgekeerde volgorde uitgelezen; in nummer 40 van 2023 kwamen recepten voor stoofpotjes voorbij en ronkende aankondigingen voor de Winter Fair. Die al maanden achter ons ligt.
Verder had ik ook al wat tv programma’s teruggekeken en toen…. was ik nog ziek.

Zou die video-recorder het eigenlijk nog doen?
Vier afstandsbedieningen en een hoop knopjes-en-toetsjes-gedoe verder kon ik een ouwe Disneyfilm gaan kijken. Ik begon met ‘Het zwaard in de steen’ met Merlijn de tovenaar en die idiote heks madame Mim.
“Geen paarse draken enzo…!”
Heerlijk.

Er stond bij de banden ook een doos met oude familievideo-banden. Wat zit daar dan nog in? Van alles; familiebanden 1 tm 7, opnames kinderkoor, maar ook CD-presentatie 2003. Oh? Was daar een opname van gemaakt?

Even bijpraten; Gerard en ik vormden bijna 30 jaar met z’n tweeën een zangduo. We zongen in kerkdiensten en aanverwante bijeenkomsten. Eén CD hebben we gemaakt met de titel ‘Geloof hoop en liefde’, die we presenteerden tijdens een groot feest met familie en vrienden in ‘De Schakel’ in Hoogersmilde. Die CD-presentatie viel samen met een reünie van het jeugdkoor Hosanna, dat die avond ook helemaal aanwezig was en een gastoptreden verzorgde.

Ik keek even twintig jaar terug in de tijd.
Janken. Maar ook: wat een mooi document.
Wat fantastisch om onze dochters ook op het podium te zien; wij vonden dat toen eigenlijk heel gewoon, nu zie ik pas hoe bijzonder dat was.
We zongen toen al meer dan 15 jaar samen; we reikten de CD uit aan de mensen die aan de tot stand koming ervan hadden meegewerkt, maar ook aan onze ouders. Hen bedankten we voor hun support in de loop van de jaren, met name de ettelijke keren dat zij op onze kinderen hadden gepast.

Twintig jaar.
Wat lijkt het al lang geleden.
En wat zijn er al veel dierbaren overleden.
Het voelde alsof ik zat te kijken naar een aflevering van ‘Andere tijden’ van de NTR en toch waren wij het zelf.
Met dezelfde familieleden en vrienden van toen én van nu.
Johan en Sinet waren mede-organisatoren van het feest, broer Henri zong enthousiast met de Hosanna-mannen mee, broer Henk zong en speelde tamboerijn naast zijn vrienden Egbert en Henk-Lukas op de achterste rij en Bert maakte foto’s.
Wat een mooi tijdsbeeld.
Maar net als in ‘Andere tijden’ bestaat ook die wereld van twintig jaar geleden niet meer.
Wij hebben al lang geen oppas meer nodig.

En dan blijkt dat ziek zijn toch één groot voordeel heeft: eindeloos tijd om eens uitgebreid terug te kijken naar andere tijden.
Inmiddels ben ik aan de familiebanden begonnen!