11 oktober: Heimwee

Gisteravond zat ik om 19.30 uur in de auto, op de terugweg naar huis.
In ‘Mennoos Kookerij‘ in Groningen hadden we het pensioensfeest gevierd van Lentis-collega Rien.
Van 2013 tot 2019 was hij mijn naaste collega in het Heymanscentrum waar ik toen managementassistent was van de afdeling Ouderenpsychiatrie.
Dit schreef ik o.a. in mijn bijdrage voor zijn boek:
In 2013 kwamen Jacquelien en ik vanuit de Laan Corpus den Hoorn in het Heymanscentrum werken. Altijd een gedoe, zo’n verhuizing. Maar jij had alles tot in de puntjes voor ons geregeld tot en met een snoeppot op ons bureau en we kwamen in een warm bad. 
Toen Gerard in het ziekenhuis lag tijdens een stamceltransplantatie gaf jij mij een bos zonnebloemen, omdat ‘mijn zonnetje in huis er nu even niet was’
Je bent een grote lieverd en een man om te koesteren. We hebben een aantal jaren erg prettig samengewerkt en dat daar in 2019 een eind aan kwam door mijn veranderende werk vond ik moeilijk; wat heb ik jou en ons clubje gemist in het begin.
Natuurlijk schreef ik nog meer, maar het voert te ver om dat met iedereen te delen.

En o mensen, wat was het leuk gistermiddag, want het hele clubje was er natuurlijk ook weer.
Jacquelien, Menco, Jan, Ruud, Corry, Anita: iedereen even weer gesproken en herinneringen opgehaald.
Wij waren natuurlijk niet de enigen op Riens pensioenfeest; hij heeft 48 jaar voor Lentis gewerkt en had collega’s uit zijn hele loopbaan uitgenodigd. Verder waren er vrienden en familie, dus het zaaltje zat mooi vol.
Er waren toespraken, we zongen een maf lied voor Rien met elkaar en we genoten van een heerlijk buffet.
Bij het afscheid spraken Jacquelien en ik met Rien af dat wij met z’n drieën een keer op bezoek gaan bij Jan, die na zijn pensionering molenaar is geworden. Nu al zin aan.

We namen afscheid van elkaar, op weg naar de auto gaf ik Jacquelien nog een dikke knuffel en toen zat ik weer in de auto.
In tranen.
Want het heimwee, dat ik vooral in het begin heb gehad na mijn vertrek uit het Heymanscentrum stak even weer gemeen de kop op.
En ik weet: ik moet koesteren wat ik al die jaren heb gehad, ik moet niet blijven hangen in ‘vroeger was alles leuker’, maar ik heb even weer geproefd hoe vanzelfsprekend we bij elkaar zaten te teuten, het was alsof we weer even aan de lunch zaten in het Heymanscentrum.
Ruud vroeg zich al weer af waar mijn breiwerkje was.

Bij de stoplichten op de Paterswoldseweg waren de tranen ook al weer weg.
Nait soezen Vrieswijk.
Wat wij daar toen hadden is er al lang niet meer in het Heymanscentrum; iedereen zat inmiddels al ergens anders.
Vanaf 2021 heb ik mijn plekje gevonden in de secretaresseclub van Team290 en daar heb ik het ook goed.
Niet beter, niet slechter, maar anders.

Om idee te krijgen wat voor clubje dat was in het Heymanscentrum, hierbij een aantal links naar blogs die ik daarover schreef:

Mannen en breien september 2015

Een koggeschip uit de 15e eeuw februari 2016

Jubileum maart 2016

Een Groningse man en zijn dochter april 2016

Herkenning november 2016

Lunchen met opa’s januari 2017

Gesprekje bij de mosterdsoep maart 2018

Die ouwe zuil maart 2019

Pessimisme kun je leren  september 2019

Gronings Ontzet(tend) augustus 2019