Gistermorgen stuurde ik een tikkie naar Jacquelien, ex-duobaan-collega en vriendin.
‘Eten in Zeegse’  was de reden van het betaalverzoek; dinsdagmiddag zaten wij genoeglijk met z’n tweeën in ’t Witte Huis aan een heerlijk 12-uurtje. Als begeleidende app schreef ik: “Het was weer erg gezellig en heel waardevol!”
We keken elkaar even weer in de ogen, bespraken lief en leed en maakten plannen voor een team-uitje dit voorjaar: op bezoek bij onze gepensioneerde collega Jan die molenaar is geworden.

Aan het eind van die dinsdagmiddag bakte ik 30 spekpannenkoeken; het was ‘vastenavond’ en dan eten we traditioneel pannenkoeken PKN-gemeenteleden.
Meer weten? Lees dan het blog dat ik daar vorig jaar over schreef.
We zaten met een grote groep mensen gezellig te eten onder het motto: ‘Neem uw bord op en wandel, haal een pannenkoek bij het buffet en ga vervolgens aan een andere tafel zitten’.
Bij mijn laatste pannenkoek (met stroop) ging er een mevrouw naast me zitten die ik al heel lang ken als gemeentelid, zelfs af en toe wel spreek, maar die ik nog nooit écht ontmoet had. We kregen het over wat voor werk ze had gedaan, over haar ouders, dementie en we raakten nogal wat persoonlijke en zelfs gevoelige snaren. Een mooi gesprek, zomaar over de pannenkoeken heen.
Over waardevol gesproken.

Toen we aan het toetje toe waren was het al 19.21 uur.
En om 19.30 uur begint de cantorijrepetitie en moeten we van Karel klaar staan voor de inzingoefeningen.
De cantorij-leden mochten toen als eerste een schaaltje ijs halen bij de bar.
Dan heb je natuurlijk altijd weer jaloerse tafelgenoten die mekkeren over ‘een voorkeursbehandeling’ maar nood breekt wet: die mensen kennen Karel nog niet.
En de cantorijrepetitie: als je mijn blog leest weet je hoe bijzonder die twee uren samen zingen voor mij altijd zijn.
Dat werd mooi onder woorden gebracht door sopraan Mathilde dinsdagavond.
We zongen aan het eind van de repetitie nog één keer ‘Als Gij er zijt’, het lied waarmee we a.s. zondag de kerkdienst beginnen.
(Alvast even horen? Hierbij een link naar een uitvoering van een gelegenheidskoortje van componist Dirk Zwart.)
Daar hadden we hard op geoefend dinsdagavond.
Bij het slotakkoord was het even stil en op dat moment zei Mathilde ‘Prachtig…’
Daar moesten we eigenlijk wel om lachen, maar we waren het ook met haar eens.
Wát een mooi lied.
En wat waardevol dat we iedere week twee uur samen de tijd nemen om zulke teksten en muziek vierstemmig in te studeren en te zingen.

Drie momenten die de waarde van de dinsdag voor mij bepaalden; een mooi triootje….. 😉