Woensdagmorgen ging ik voor het eerst na de winter weer op de fiets naar Groningen.
KOUD.
Maar ook heel fijn.
Het was nog een beetje heiïg en ik genoot van de fietstocht door de Onlanden.
Maar daarna was het wel heel anders dan de laatste keer dat ik naar Groningen fietste; dat was in oktober 2024.
Toen was mijn eindbestemming Laan Corpus den Hoorn, tegenwoordig moet ik aan de Hereweg nr. 80 zijn.

Dat betekent ruim tien minuten langer onderweg.
Maar ook een trip down memorylane.
Want van 2013 tot 2018 werkte ik het Heymanscentrum en op weg daarnaar toe kwam ik langs het Hoornse Meer.
Woensdagmorgen dus ook weer.

fietspad 1

En ik kwam weer langs die bermen vol paarse krookjes langs het fietspad van de Olof Palme-laan en ik fietste weer langs het kanaal waar ik zo vaak even een ommetje liep toen ik nog in het HC werkte. Maar ineens wist ik de weg niet meer: het fietspad langs de Brailleweg was  afgesloten, dus ik moest behoorlijk omfietsen via de Parkbrug.
O man, en daar was het druk op het fietspad!
Horden fietsers, lange rijen voor de stoplichten en mensen met korte lontjes.
Tetterende pubers, schreeuwende ouders met kinderen naast zich en haastig kantoorpersoneel dat net iets te laat van huis is vertrokken.
Daar stond ik tussen…..en ik ben geen ochtendmens.

’s Middags om 16.00 uur, op de terugweg, probeerde ik een andere weg terug: ik zocht een alternatieve fietsroute via het kruispunt bij de Zuiderbegraafplaats.
Dat begon hoopvol, maar ook daar strandde ik halverwege en moest ik toch eerst weer richting de Parkbrug.
Stond ik weer in zo’n stoplichtfile.
‘Fietspad Brailleweg afgesloten van 3 tm 28 maart’ staat levensgroot op de borden die het fietspad afsluiten.

fietspad 2

Dat is nog drie weken.
Tot die tijd maar niet op de fiets naar Groningen.
Fietsen moet wel een beetje ontspannen blijven; per slot van rekening ben ik al 64 en iets trager dan de gemiddelde fietser.
Een fietspad dus.