Sinds anderhalve maand heb ik een nieuwe appgroep op mijn telefoon.
‘Daar bij die molen…’ heet die groep en hij heeft 4 leden: duo-baan collega Jacquelien en de twee gepensioneerde collega’s Jan Moedt en Rien de Vries.
Toen Jan afscheid nam in april 2022*  vertelde hij dat hij de opleiding voor molenaar ging volgen; het idee was toen om hem een keer op te zoeken als dat gelukt was.
In oktober 2024 nam Rien afscheid** en daar was Jan ook.
“Ben je nou al molenaar?” 
Ja man. 
Gediplomeerd zelfs.
“Dan komen we een keer met z’n drieën bij jou langs!” riepen we toen en zo kwam het dat wij gistermorgen om 10.30 uur hadden afgesproken ‘daar bij die molen’: Jan is molenaar op molen de Hazewind, een korenmolen in Gieten. 
Jacquelien en ik moesten natuurlijk eerst even bijpraten, dus wij begonnen al voor tienen met een kop koffie bij Bakkerij Job, de leukste bakker van Gieten.
Daarna zochten we de molen op en wandelden langs een aantal bouwvakkers.
“Ja, die fluiten niet meer, hè” constateerde Jacquelien toen de mannen uit zicht waren, maar gelukkig: even verderop werden we begroet door de twee pensionado’s die al van veraf naar ons zwaaiden.

We kregen een zeer uitgebreide rondleiding.
Jan nam ons mee de molen in en vertelde op iedere verdieping wat er te zien was en wat daar (vroeger) gebeurde in in het maalproces.
Je kon zes trappen op en hoe hoger je kwam, hoe smaller de trappetjes en hoe minder ruimte.
“Pas op je hoofd hier, hoor!” 
Voor mensen met hoogtevrees is zo’n molen best een uitdaging. 
We begonnen op de stelling (de galerij waar je over kunt lopen om de molen te bedienen) en durfde ik al niet naar de buitenkant te lopen, laat staan over de reling te kijken…..
Jan zette de molenwieken even stil zodat we er geen klap van kregen en liet zien hoe het zeil met touw met speciale knopen werd vastgemaakt aan het lattenwerk van de wieken.
Toen het zeil weer op de wieken aangebracht moest worden, klom Jan in de wiek naar boven om het zeil weer goed te trekken. 
Wij stonden er met respect en bewondering naar te kijken: als molenaar moet je wel een goede lichamelijke conditie hebben, anders kun je het werk helemaal niet doen.

In zo’n molen realiseer je je hoe ingenieus zo’n maalproces in elkaar steekt.
De grote maalstenen, de dikke as die draait door het draaien van de wieken, de grote tandwielen die de draaibeweging omzetten, hoe de graankorrels tussen de stenen worden vermorzeld en hoe het meel dan wordt opgevangen in bakjes.
En toen was er koffie, vers door Jan gezet en Rien had iets lekkers meegenomen voor bij de koffie. En servetjes. Typisch Rien!

Dit blog dekt niet de lading van wat we gisteren hebben gezien. 
Jan heeft beloofd dat hij een gastblog gaat schrijven over het molenaarsambacht: wordt vervolgd dus. 
Ik kijk er naar uit!

* Een link naar het blog ‘Altijd al molenaar willen worden‘ dat ik schreef toen Jan afscheid nam van Lentis
** Het verhaal Heimwee dat ik schreef bij het afscheid van Rien. Daarop vind je ook een overzicht van blogs die ik schreef toen ik in het Heijmanscentrum werkte.