17 mei: Een sprookje?

Vandaag vieren we de verjaardag van onze koningin.
Mevrouw M. van Amsberg-Zorreguieta, dat is haar naam voor de burgerlijke stand, maar we noemen haar allemaal koningin Maxima.
Vorig jaar vond ik tijdens een bezoekje aan ‘Het Goed’ een boek over haar dat ik nog niet kende.
Het was niet van een Nederlandse schrijver, maar het was geschreven door twee Argentijnse journalisten: Gonzalo Alvarez Guerrero en Soledad Ferrari.

Zij beschrijven het Argentinië van de jaren ’70 waarin Maxima (die werd geboren in 1971) opgroeide. Je leest over de maatschappelijke status van de ouders, die de goedkeuring van haar grootouders beslist niet kon wegdragen: vader Jorge was getrouwd en had al drie dochters toen hij een relatie kreeg met Maria del Carmen Cerruti. Toen zij zwanger raakte van Maxima konden ze niet trouwen, omdat scheiden bij de wet verboden was. Uiteindelijk zijn ze pas in de tachtiger jaren getrouwd toen dat voor de wet mogelijk werd.

In het boekje lees je hoe Maxima’s jeugd verliep op het Argentijnse platteland, over hoe streng ze werd opgevoed door haar moeder, maar ook dat ze het lievelingetje van papa Jorge was, die in het boek Coqui wordt genoemd. Moeder (en ook oma) waren beslist streberig als het ging om het vinden van aansluiting bij de hogere kringen, wat al wat beter ging toen Maxima’s vader staatssecretaris van Landbouw werd onder het regime van Videla.

Ze gaat studeren aan het prestigieuze Northlands College waar ze vriendinnen maakt met wie ze nu nog veel contact heeft. Je leest hoe het daarna verder gaat, dat ze in New York gaat wonen,  over haar eerste vriendje en hoe ze Willem Alexander leert kennen.
Wat ik weet nu ik het boek uit heb: ze heeft het niet gemakkelijk gehad die eerste jaren.
Beatrix was een goede koningin, maar als schoonmoeder heeft ze heel veel noten op zang,
Ook lees je hoe dik de vinger was die Beatrix in de pap had als ging om de keus voor een trouwjurk, de gastenlijst en de rigide tijdsindeling in de dagen voor het huwelijk in Amsterdam.

Menig meisje had de handdoek al lang in de ring gegooid, maar Maxima schikte zich en paste zich aan terwille van Willem Alexander, die alle zeilen bij moest zetten om tussen zijn geliefde en zijn moeder het roer in handen te houden.

Wat goed naar voren komt is het verdriet van haar ouders die niet aanwezig mochten zijn op de huwelijksdag. Het kon niet anders en het moest ook zo, maar als je leest hoe intens de band was tussen Maxima en haar vader, dan snap je dat ze moest huilen. Bij haar vader, die op dat moment op een hotelkamer in Londen zat, gingen de sluizen helemaal open, vooral bij de Argentijnse tango Adios Nonino.

In dit boek lees je de andere kant van het verhaal.
Niet de kant van het koningshuis, maar de kant van het burgermeisje.
Wat ze op heeft moeten geven en hoeveel moeite het haar allemaal heeft gekost: de keerzijde van het sprookje dat wij zien.