14 juni: De Natte Sponzen.

Twee weken geleden kregen we een uitnodiging van dochter Harriët: een marathon improvisatietoneel op vrijdag 13 juni.
Het was eigenlijk een soort wedstrijd: aan deze marathon deden 4 groepen mee, die allemaal uit 5 personen bestaan. Bij deze vorm van theater mag je als publiek meepraten over wat je op het toneel gaat zien.
“We zoeken een beroep” “Stewardess!”
“Wat is de locatie?” Er wordt dan iets gekozen uit wat het publiek allemaal roept.
Omdat dat altijd weer anders is weten de spelers van te voren niet wat ze gaan spelen: de scene ontwikkelt zich op het toneel.

Harriët maakte deel uit van ‘De Natte Sponzen’. Ze profileerden zich als groep door allemaal een ‘schuursponsjes-accesoire’ op hun zwarte kleding te dragen: bijvoorbeeld een haarband van schuursponsjes of een tot  vlinderstrikje gevouwen sponsje.

Aan de ene kant van het toneel zat een gitarist: hij begeleidde (net als vroeger het bioscooporgel) wat zich op het toneel afspeelde met gitaarmuziek; aan de andere kant zaten twee strenge rechters in toga. Zij gaven na iedere ronde punten aan de spelersgroep die aan de beurt was geweest.

Er speelde zich vanalles voor onze ogen af.
Een stewardes die te maken kreeg met een panisch angstige passagier.
Een interview met iemand die als hobby vuilniszakken verzamelde, dat werd verduidelijkt door een doventolk.
We zagen de zolder van Lodewijk waar o.a. een pratende koelkast stond en we waren getuige van  een blind-date met drie kandidaten van iemand die helemaal gek was van luchtgitaar spelen.
Het leukst vonden wij de scene waarin twee oude vrienden elkaar weer tegenkomen en samen een taart gaan maken. Daarna moest die scene drie keer op een andere manier uitgespeeld worden: als een drama, als horror en als slapstick.
Hilarisch. De horror eindigde met de ene vriend in de gordijnen van angst voor de ander die als een soort Frankenstein met een denkbeeldige taart aankwam: “Er zit BLOED op de slagroom….”Als ouders in de zaal waren we natuurlijk zwaar op de hand van de sponzen en de (best wel strenge) rechters waren dat gelukkig met ons eens: De Natte Sponzen kregen de spuuglelijke bokaal mee.

Wat een leuke theateravond!
Natuurlijk was het niet allemaal even spannend en onderhoudend. De rechters gaven punten voor drie categoriën: techniek, amusement en inhoud. Als de punten aan de lage kant waren legde de juristen dat ook uit. Soms was er geen verhaallijn, soms daagden de spelers elkaar te weinig uit en soms was de amusementswaarde te laag.

Arnoud de Kok

De gitarist was complementair op deze avond. Hij vulde met zijn spel aan wat er op het podium gebeurde; langzame noten bij de slow-motion- strijkwedstrijd, griezelige tonen bij de monsterlijke slagroomtaart en puntige, energieke slapstick-muziek. Complimenten!

Vergeten te vertellen dat het in Almelo was: in Theater Hof 88. Deze avond was onderdeel van een heel Theaterfestival in juni. Het was een bijzondere ervaring om onze Harriët op het podium in haar element te zien, acterend in een groep waarin ze zich zo thuis voelt dat ze zelfs teamcaptain was. Voelt nog net zo als in de jaren ’90 bij de voorspeelavonden van het ICO…..