27 juni: Een echt mens!

Vandaag een blog over mijn werk: in zekere zin een constante waarde van de dag, want hoe fijn is het dat je werk hebt dat je leuk vindt!
Team290 is een afdeling van Lentis binnen de afdeling Ouderenpsychiatrie die gespecialiseerd is in dementie; we bieden de patiënt en de mantelzorgers behandeling, begeleiding en advies. Sinds ik weet dat ik in oktober zal stoppen met werken staat in mijn agenda hoeveel weken ik nog naar Groningen reis tot mijn pensionering; deze week 17 weken. Ik kan me er nog niet echt een voorstelling van maken.
In mijn baan is geen dag hetzelfde; ik maak deel uit van een 5-koppige secretaressegroep en ik mag mezelf ‘all-round’ noemen: ik doe alle voorkomende werkzaamheden. Veel administratieve dingen zoals cliënten inschrijven, uitschrijven, het digitale patiëntendossier op orde houden, maar ook veel telefoon: contact met huisartsen en andere hulpverleners en natuurlijk met de patiënten zelf.

“Spreek ik met Team290? Ik heb een brief van jullie gekregen waarin staat dat jullie langs komen, maar dat is nergens voor nodig. Mij mankeert niks.
O? Heeft de huisarts mij aangemeld? Waar bemoeit ie zich mee! Zeg maar dat ik afzie van jullie bezoek. Ik heb geen belangstelling!”
Ontkenning van de ziekte is één van de symptomen van dementie, er is soms geen ziektebesef.
Dat weten Gerard en ik nog uit de tijd dat mijn schoonmoeder leed onder die ziekte en zelf het idee had dat ze alles nog zelf deed, maar dat was al lang niet meer aan de orde.

“Goedemorgen, secretariaat Team290, u spreekt met Ada Waninge”
Stilte aan de aan de andere kant van lijn.
Dan: “O! Een echt mens! Ik dacht dat het een bandje was…….”

Soms zijn mensen heel erg boos.
Als het nieuws slecht is wordt er geschoten op de boodschapper.
Bijvoorbeeld als gaat om het niet meer mogen autorijden: dan heeft onze casemanager het gedaan.
Of als er moet worden verhuisd tegen de zin van de patiënt.
Het enige wat wij dan doen is luisteren/aanhoren en aantekeningen maken. We gaan niet in discussie en leggen het neer bij de behandelende casemanager en/of arts.
Zo krijg je soms heel wat over je heen, maar soms is het ook ontroerend wat we horen.
Een mooi voorbeeld daarvan beschreef ik al in het blog ‘Dagopvang vergeten‘ uit 2022.

Vorige week belde er een mevrouw die vroeg naar Marie, één van onze casemanagers.
Die was er niet.
“Ik wou even iets doorgeven over mijn man” en toen was ze in tranen.
Haar man was maandag overleden.
Hij was al vanaf april niet meer bij ons in zorg want hij was opgenomen in een instelling, maar ze wilde het nog even aan Marie laten weten omdat die destijds zo goed voor hen gezorgd had en zo lief was geweest voor haar man.
“Doe haar maar de hartelijke groeten en nogmaals heel hartelijk bedankt voor alle goede zorgen.”

Daar doen we het voor.
Meer weten?
Hierbij een link naar onze website.