Weet je nog dat Lienne vorig jaar een gastblog schreef op deze website?
Een indrukwekkend gastblog in twee delen onder de titel ‘Vergeven‘ over haar niet aangeboren hersenletsel.
Ze sloot het tweede blog af met de zin: ‘Mijn leven gaat inmiddels vooruit, en ik ben plannen aan het maken om mijn kinder-/jeugddroom te vervullen: ik ga 1 april 2025 van mijn huis naar Santiago de Compostela lopen.
En ze heeft het gedaan! Ik volgde haar vanaf het begin (met Polar Stepps) toen ze in april vertrok uit Bakkeveen: met respect en bewondering las ik hoe het haar verging en ik genoot van de prachtige foto’s die ze met haar volgers deelde.
Vorige maand las ik het boek ‘De camino’ van Anya Niewierra.
Het enorm populaire boek gaat over een vrouw die de camino loopt een jaar nadat haar man zelfmoord pleegde. De chocolatier Lotte was getrouwd met Emil Jukic, een vluchteling uit Bosnië. Wanneer zij met haar twee zoons in Bosnië is om de as van haar man uit te strooien ontdekt ze dat de echte Emil 25 jaar eerder door een Bosnisch-Servische militie is vermoord.
Ze gaat daarom precies dezelfde route lopen om erachter te komen wat zijn beweegredenen waren en wie haar man werkelijk was; zo komt ze een verschrikkelijk geheim op het spoor.
Tussen de gewone hoofdstukken door staan cursief afgedrukt stukken van een brief, met flarden uit het verleden in Bosnië; je weet tot het einde van het boek niet wie de schrijver van die brief is.
Lotte ontmoet andere pelgrims en doet ondertussen alle plaatsen aan waar haar man naartoe ging.
Gedurende het boek kom je steeds meer te weten over de oorlog tussen de Bosniërs en de Serviërs en over hoe die oorlog een wig dreef tussen drie gezworen vrienden. Naar mijn bescheiden mening zijn die oorlogsverhalen behoorlijk eenzijdig en wordt de schuld voor alles bij de Serviërs gelegd, maar een oorlog heeft altijd twee kanten.
Verder hadden van mij de details over wat er in die oorlog gebeurde wel wat minder nadrukkelijk beschreven mogen worden; dat voegde niets toe.
Er gebeuren wel veel toevallige ongelukken waarbij mensen gewond raken of zelfs overlijden, waardoor ik op een gegeven moment dacht: “het lijkt wel een aflevering van Midsommer Murders…!”
Verder vond ik de hoofdpersoon wel wat naïef en waren sommige gebeurtenissen in het boek wel erg toevallig.
“Dit gebeurt toch nooit in het echt” dacht ik af en toe; voor mij doet dat afbreuk aan het verhaal.
Conclusie: spannend boek, van genoten, maar de hype over het boek is mijns inziens onterecht.
Daar komt bij dat ik toen ik dit boek las ook dagelijks ‘de camino’ van Lienne volgde; een rauw verhaal over haar worsteling met de grenzen waar ze tegenaan liep door haar hersenletsel.
Het verdriet, de weersomstandigheden, de zorgen, de pijn, de prachtige natuur, haar heimwee naar haar gezin, de pittoreske plaatjes van de reis, het doorzettingsvermogen: wát een verhaal.
Daarmee vergeleken komt ‘De camino’ van Anya wat bedacht en gekunsteld over.
Lienne is inmiddels terug: ik zal haar vragen om een gastblog!
Willem
Het lopen van een camino schijnt een magische beleving te zijn volgens de verhalen die ik erover lees. Onlangs las ik “Mijn herberg aan de camino” van Anna Visser, waarin ze haar belevenissen en ervaringen beschrijft van het wandelen van de camino, na het overlijden van haar partner. Uiteindelijk loopt ze een kleine herberg en in het ‘wandelseizoen’ ontvangt ze daar de wandelaars van de camino.
Ik volg ook een blog van een stel dat in Spanje woont en een jaar of twee geleden ook de camino gelopen heeft en daar begeesterd over heeft geschreven.
En wat het boek van Anya Niewiera aangaat; wat je erover schrijft; iets vergelijkbaars heb ik ook in een bekbespreking in Trouw gelezen en de verkoopster bij de Bruna raadde me het boek van Anna Visser aan: minder poespas was haar bondige oordeel.
Pieky Doornbis-Hilgenga
hoi,
wat n indrukwekkend en oprecht verhaal van Lienne.