29 augustus: Het mirakel van Amsterdam

Twee blogs schreef ik al over ons bezoek aan de zandsculpturen in Garderen; vandaag een verhaal over ‘Het mirakel van Amsterdam’.
Er was een heel podium ingericht voor dat mirakel.

Dit is het bijbehorende verhaal.
In een huis aan de Kalverstraat lag in maart 1345 een doodzieke man in bed.
Door een priester werd hem het heilige sacrament toegediend: de stervende kreeg een hostie (een broodrondje van ongezuurd tarwemeel), maar de zieke braakte die hostie weer uit en het braaksel werd in het vuur gegooid.
Maar na verloop van tijd zweefde de nog gave hostie boven het vuur! De bijzondere hostie werd naar de Sint-Nicolaaskerk (die heet nu de Oude Kerk) gebracht, maar het ding kwam op onverklaarbare wijze terug naar de Kalverstraat. Daarna bracht een groep geestelijken de hostie weer naar de kerk, maar opnieuw verscheen de hostie in de Kalverstraat. Toen werd duidelijk dat het hier om een wonder ging, een ‘mirakel’.
Op de afbeelding rechts zie je de beeldengroep waarop je ziet dat de hostie ongeschonden uit het vuur wordt gehaald.

Een jaar nadat het wonder zich voltrok werd het door het stadsbestuur al erkend en de Rooms Katholieke kerk ging daarin mee: wie als pelgrim de plaats van het mirakel bezocht, kreeg van de kerk een aflaat. Dat betekende vermindering van straf voor al je zonden in het hiernamaals.
Door de jaren heen ontstond er op de eerste woensdag na 12 een zogenaamde ‘mirakel-processie, een jaarlijks terugkerend hoogtepunt in het stadsleven van Amsterdam.
Je leest het hele verhaal, hoe het is afgelopen met de kapel waar de haard uit de ziekenkamer in was opgenomen én wat dit wonder te maken heeft met de keizerskroon op het stadswapen van Amsterdam in dit artikel dat ik vond op de website Historiek.
Die processie wordt ‘De stille omgang’ genoemd en vindt nog steeds plaats.
Op de afbeelding links zie je hoe de zandkunstenaars die processie hebben vormgegeven, met daarachter de muren van de Sint Nicolaaskerk.

Met dit blog besluit ik mijn verhalen over onze belevenissen in de Beeldentuin in Garderen.
Nou…… nog één spreekwoord dan.
Er stond daar een bij een tafereel over middeleeuwse straffen (met een levensgrote beul) ook een schandpaal.
Misdadigers werden voor straf in het openbaar in een schandblok gezet; daar komt het spreekwoord voor paal staan vandaan.
Iedere voorbijganger mocht de tentoongestelde nog meer straffen door hem  te bekogelen met viezigheid. Geen tomaten of eieren of zo, die waren toen veel te duur…… je werd bekogeld met dode muizen, ratten en paardenvijgen. Ook mocht iedereen naar je spugen of tegen je aan plassen. Dan was je het pispaaltje.
En ja, er is een foto van Jan die in dat schandblok staat en Gerard staat er triomfantelijk bij.
Wat was er aan de hand?
Wat gebeurde tijdens de wandeling tussen de zandsculpturen in Garderen blijft tussen de zandsculpturen in Garderen 😉