Zaterdag had ik op mijn telefoon zijdelings wat meegekregen van de gewelddadige rellen in Den Haag.
Toen ik ’s avonds om 21.00 uur moe thuis kwam na de optocht kon ik het niet opbrengen om naar het Acht-uur-journaal te kijken: ik hoefde het niet te zien, wat ik er van had gezien was al afschuwelijk genoeg.
Gistermorgen ging ik alleen naar de kerk.
Gerard sloeg even over, maar ik wilde graag luisteren naar de Cantorij die meewerkte aan die viering; vanwege mijn vakantie en andere drukte had ik na de zomer nog niet weer meegedaan aan de repetitie.
Tijdens het drempelgebed dacht ik al: hiervoor ga ik naar de kerk.
Zo begon dat gebed:
“Hier zijn wij,
gekomen uit een onstuimige wereld
op zoek naar hoop, terwijl overal wanhoop wordt gezaaid
op zoek naar stilte terwijl overal lawaai en chaos wordt gezaaid…..”
‘Hier ben ik’ dacht ik. En ik kan het journaal wel overslaan, maar de onstuimige wereld blijft.
We beleefden met de elkaar de stilte, we hoorden troostrijke en hoopvolle woorden en ik haalde mijn hart op aan de muziek.
Voor de dienst speelde Erwin al een stuk van Bach en ook de liederen die de cantorij zong (al dan niet met de gemeente) pasten goed bij het thema van de dienst.
Wat me raakte was het slotlied, lied 1000 uit het Liedboek: ‘Wij zagen hoe het spoor van God’.
Op de website van Petrus in het land vond ik deze versie van Elske de Wal.
Komt Hij terug op onze weg, keert Hij verharde harten?
Wanneer komt Hij met licht en lef, zaaigoed in onze handen?’
Balsem voor de ziel.
Het slot van de overdenking vond ik heel bijzonder: de voorganger verbond de uit de hand gelopen rellen met de Rodermarktparade van zaterdag.
Een paar losse zinnen: ‘Wij waren gisteren getuige van huiveringwekkende beelden uit den Haag: woedende jonge mannen die verstrikt zijn geraakt in de gedachte dat alles van hen is en dat er veel te weinig is om van te delen.
De optocht die hier gisteren door de straten reed heeft ons weer laten zien dat we vóór alles spelende mensen zijn; die wagens zijn totaal zinloos, die worden morgen weer afgebroken.
Dat is natuurlijk zonde van het geld wat er in is gestoken; maar op die wagens stonden kinderen uit alle windstreken, binnen- en buitenland en omdat we elkaar het feest gunden straalden ze allemaal.
We zijn veel te bang dat we te kort zullen komen, terwijl ons zoveel rijkdom wordt geschonken.
We zijn veel te serieus over hebben en houden, terwijl ons zoveel wordt gegeven om te ZIJN.’
En dit is nog maar een fractie van de preek, terwijl ik het liefst het hele verhaal zou willen laten horen.
Ik trok de stoute schoenen aan en ik vroeg Sybrand of ik zijn preek mocht publiceren: dat mocht.
Hierbij een link naar een PDF dat ik maakte van zijn bevlogen verhaal: 2025.09.21 preek Sybrand van Dijk
Doe er je voordeel mee.
Je kunt natuurlijk ook de hele viering terugzien; dan kun je de Cantorij ook beluisteren!
Dat kan via Kerkomroep of via het YouTubekanaal van onze PKN-gemeente.
Zwanny Kamp
Hoi Ada, op een zonnig terras in de buurt van mijn vakantiehuis lees ik jouw reactie op de preek van Sybrand. Online was ik erbij en was, net als jij, zo ontroerd van het beeld van de wagens met alleen maar blije mensen. Zo kan het gelukkig ook.
Willem
Ik heb een paarvdagen jouw blog overgeslagen omdat ik afgelopen donderdag aan mijn rechteroog geopereerd ben en het kijken weliswaar nog wel ging, maar lezen en iets typen een geheel ander, vooral tijdrovend en soms ook een moeizaam iets werd. Maar het gaat elke dag beter, dus goede hoop op weer normaal kunnen functioneren.