Nu ik stop met werken komt er ook een eind aan mijn relatie met de afdeling Automatisering van Lentis. “Dan moet je maar even met Automatisering bellen!” is het advies dat wordt gegeven als je problemen hebt met je mail, met je telefoon, met je autorisaties voor je afdeling, met je vaste computer, kortom: met iets digitaals.
Dan bel je met de Helpdesk en dan krijg je Andries. Of Reinder. Of Angela.
Soms kunnen ze je probleem snel oplossen, dat is van weerskanten fijn, maar soms is het probleem lastiger en krijg je de vraag of ze met je mee mogen kijken; dan moet je ‘YES’ aanklikken en komt de cursor van de helpdesk in jouw scherm met je meekijken.
Wat heb ik vanaf juni 2008 vaak met zo’n digitale hulpverlener aan de lijn gehangen.
En wat wordt er in onze organisatie soms op ze gemopperd: “Wat sta ik lang in de wacht! Wat duurt het lang voordat ik mijn laptop krijg! Waarom lukt het niet met dit systeem? Waarom is die bug nog niet opgelost?”
Ze krijgen wat voor hun kiezen.
Bij mijn afscheid wilde ik hen laten weten dat ik veel aan ze heb gehad, dat ze altijd vriendelijk bleven en dat ik ondanks dat dingen soms niet lukten of lang duurden toch blij met ze was.
Vorige week donderdagmiddag bakte ik een boterkoek én een kruidkoek, verdeelde die in ongeveer 20 stukken en bracht vrijdagmiddag die schaal naar hun afdelingsgebouw in Zuidlaren en trakteerde ze op iets lekkers bij de koffie.
Daarbij had ik een brief geschreven met bovenstaand verhaal in andere bewoordingen.
Een beetje onhandig stond ik midden in een kantoortuin met mijn schaal afgedekt met aluminiumfolie mijn verhaal te houden; zij kennen alleen mijn stem en hadden in het begin geen idee wat ‘die vrouw’ op hun afdeling deed. Toen ik mijn verhaal had gedaan was de eerste reactie: ‘Dit is ons nog nooit overkomen!” en de volgende opmerking was “zulke collega’s mogen helemaal niet met pensioen….”
Mijn vader leerde ons vroeger al: men vangt meer vliegen met honing dan met azijn.
Een compliment doet zoveel goed, dat zouden we met elkaar veel meer moeten doen.
Benieuwd naar mijn brief?
Hierbij een link naar een PDF met de tekst: 2025.10.15 Bedankje voor de ICT
Willem
Er zijn inderdaad instanties die bijna stelselmatig vergeten worden. Wat je hier beschrijft heb ik ook meegemaakt met de (vrijwillige) brandweer in Beneden-Leeuwen. Ik was een tijdje gedetacheerd bij een instelling voor verslavingszorg en op en van de laatste daden dat ik er werkte kreeg ik een vrij ernstig auto-ongeluk. De brandweer is ongeveer een uur bezig geweest om me uit de auto te krijgen. Ik zat behoorlijk ‘in-mekaar’ om het maar even populair te zeggen.
In de revalidatieperiode ontstond bij mij dembehioefte, (verwerking van wat je overkomen is?) om ‘bedankbrieven’ te schrijven aan brandweer en ambulancedienst.
Van beide kreeg ik de reactie terug dat ze zoiets zelden meemaakten en er erg blij mee waren en de brief neer zouden leggen in de ‘wachtruimte zodat iedereen die kon lezen. De brandweercommandant belde met de mededeling dat hij de brief voor ging lezen tijdens de eerstkomende oefenavond en of ik dat goed vond.
Voor de goede orde; dit speelde zih af een maand of vijf na het ongeluk. De vrachtwagencchauffeur was in het ziekenhuis al bij me geweest en was, naar ik later hoorde, erg van streek geweest, terwijl hij geen enkele schuld had; ik was zonder goed te kijken een onoverzichtelijk kruispunt op gereden terwijl ik voorrang had moeten geven. Achteraf bleek hij zich verwijten te maken omdat hij om een of andere reden een half uur later vertrokken dan hij gewoon was.
Lot
Vandaag is dus je allerlaatste werkdag! Ik wens je een hele fijne nieuwe periode toe, het zal vreemd zijn af en toe maar het was tijd voor deze stap.
Vooral het niet meer zo op tijd moeten zijn ergens, en van alles om je werk heen plooien zal je niet missen, maar dat je het minder druk krijgt is niet zo.
Na een tijdje vraag je je af hoe je toch de tijd had om te werken.
(ik heb een hele tijd niet gereageerd omdat ik teveel blogs lees en dan niet alles meer bij hou waar ik wel of niet heb gereageerd.
Zal er eens beter op letten