Categorie: Kerk & gemeente Pagina 15 van 50

Zondagmorgen 29 augustus.

Om 08.45 uur zet ik op verzoek van ds. Walter Meijles op de PKN-website dat de openluchtdienst in Roderwolde wel doorgaat en om 10.00 begint.
Om 09.20 uur zet Zwanny op verzoek van Walter op de PKN website dat de openluchtdienst in Roderwolde vanwege het slechte weer toch wordt gehouden in Op de Helte, om 10.30 uur,  we beginnen met koffie.
Zo gaat het deze zomer met het weer in Nederland: wisselvallig en onvoorspelbaar.
Walter maakte er toch een mooi theater van zondagmorgen: hij speelde overtuigend een geslaagde zakenman uit het westen van ons land, die ons in vier aktes liet zien waar het in het leven om gaat.  Waar gaat je hart naar uit? Waar geef je prioriteit aan in je leven?

Zondagavond zouden we met een dubbelkwartet van gemeenteleden meewerken aan de vesper, die ook in het openluchttheater zou plaatsvinden, maar om 16.00 uur stuurde ik al een mail aan mijn medezangers/zangeressen “Het is te kil en te klam vanavond, we zien elkaar om 17.30 u in Op de Helte.”
Altijd weer spannend.
We zaten te klooien met het stemmen van onze gitaren c. q.  dwarsfluit en we zaten er tijdens de repetitie een paar keer faliekant naast: “Brandhout mensen,  nog maar een keer…”
Werk je mee aan zo’n viering,  dan beleef je het heel anders dan wanneer je ontspannen in de kerk zit als gemeentelid.

Zondagavond kregen Gerard en ik het nog even over de twee vieringen.
Dat resulteerde in een persoonlijk verhaal op dit blog:
Gerard las in de ochtendviering een tekst voor uit Lucas. Dat waren dezelfde woorden als onze trouwtekst: ‘Weest dan niet bezorgd over uw leven, over wat u zult eten of drinken……’ (Mattheus 6:25)
Wij trouwden in 1983;  toen was er net als nu veel om bezorgd over te zijn.
Grote jeugdwerkloosheid, koude oorlog.
Het is een bijzondere tekst om als trouwtekst te hebben, daar kregen wij destijds best vragen over.
Bijna veertig jaar later is er veel geweest waar we bezorgd over waren. En nog steeds eigenlijk; ik zou haast zeggen wie niet?

…zelfs de bloemen op het veld….

Onze trouwtekst leert ons dat we niet voortdurend bezig moeten zijn met onze zorgen; we kunnen door ons zorgen te maken nog geen halve seconde aan ons leven toevoegen.
Natuurlijk is het niet te vermijden dat je je zorgen maakt, maar vertrouw daarbij op God. Als Hij vogels te eten geeft en bloemen zo prachtig maakt, zal hij dan ook niet zorgen voor mensen die hem trouw zijn? Een tweede advies daarbij is: leef van dag tot dag. Maak je dus niet te veel zorgen voor volgende dag, want die dag heeft zijn eigen zorgen.
Dat was wat ons bijbleef van die zondag, maar daar ging het eigenlijk helemaal niet over!

Het voordeel van ‘niet buiten’ is dat je de vieringen kunt bekijken via Kerkomroep.
Dan hoor je ook de begeleiding van de gemeentezang van Chr. muziekvereniging Oranje in de morgendienst kun je luisteren naar acteur Walter, die zich afvraagt of een snakker hetzelfde is als een makker…. Nou nee, meer een stakker.
Uit de vesper kun je dan het verhaal van Dea horen over hoe de onrechtvaardigheid in de wereld werd geopenbaard aan een schoolklas die een ontbijt kregen aangeboden. En ons dubbelkwartet beluisteren natuurlijk!
Nieuwsgierig geworden? Kerkomroep, 29 augustus, Op de Helte.

Vanmorgen liepen we terug vanuit  de kerkdienst in de Catharinakerk naar huis.
Het regende; ik had de paraplu opgestoken en achter/boven mij wapperde een knalrode ballon in de vorm van een hart .

We hadden gezellig koffiegedronken na de viering; voor het eerst weer sinds maanden sprak ik meerdere gemeenteleden.
“Wat een mooie dienst,  hé!?”
Het was prachtig.
En precies wat ik nodig had.
Tijdens de coronapandemie was er tijd genoeg om na te denken over de kerk, het protestantisme, ons geloof en onze betrokkenheid.
Na maanden digitale vieringen was het heilige vuur een waakvlam geworden en vroeg ik me soms af: “Hoe moet het straks verder?”

Wat miste ik het meest?
De cantorij.
Samen zingen.
En hoewel we vanmorgen met maar 60 mensen verdeeld over de Catharinakerk zaten was het zingen balsem voor de ziel.
Het mooist vond ik ‘Ubi caritas’ dat meerdere malen werd gezongen.  Ik hoorde de tenor- en baspartij gezongen door enkele mannen, zelf zong ik de  altmelodie.

Onderwerp van de viering was ‘de liefde’ en daarbij lazen we een tekst uit de brief van Paulus aan de Efeziërs.
Twee keer in deze viering kwam Toon Hermans voorbij: één  keer met een video onder de titel ‘Als de liefde er niet zou zijn’ en voorganger Sijbrand van Dijk droeg een gedicht van hem voor: Er moeten mensen zijn….
Daar heb ik van onthouden dat er mensen moeten zijn die dansen in de regen als het orkest al naar huis is; de muziek gaat door!

Deze viering was de afsluiting van een serie van vier over ‘die moeilijke Paulus’.
Paulus met z’n moeilijke woorden en lange zinnen.  Met z’n afkeer van vrouwen.  Twee van die delen hebben we gemist,  maar deze laatste had ik niet willen missen.
In deze viering werd benadrukt dat Paulus niet de onderdanigheid van de vrouw aan de man  benoemt,  maar de dienstbaarheid aan elkaar.
Eeuwen met dominante mannen/pausen hebben met creatief knip-en plakwerk Paulus woorden in de mond  gelegd die hij niet zelf heeft geschreven.

Aan het eind van zijn overdenking nam voorganger Sijbrand van Dijk ons mee naar vier borden waar de essentie van de afgelopen vier weken op stond.
Daarboven hing hij een tros rose en rode ballonnen.  Iedereen is een geliefd kind van God.

Tip van Aaltje: beluister deze viering. (kerkomroep, 8 augustus,  Catharina kerk, 09.30 u. )
Je hoort dan ook de prachtige uitvoering van Arjan Schippers van een stuk van Bach ‘Sheep may safely graze’ aan het begin van de dienst.
Hierbij een link naar een versie op YouTube. van een Engelse organist.
Bij het uitgaan hoorden we ‘All  you  need is love’ van The Beatles.

Deze morgen heb ik mijn hart opgehaald.
De viering voelde als een hart onder de riem.
Het was hartverwarmend.
En ik zong weer mee met hart en ziel.
Na afloop liepen we door de regen met die mallotige ballon achter ons aan.
Het orkest was al naar huis, maar de muziek zat de hele zondag nog in mijn hoofd.

“Wie gebruikt  het woord genade nog?” vroeg de voorganger  vanmorgen in de kerk.
Niemand.  Genade is een ouderwets woord.
Maar het was wel het thema van de viering vanmorgen.

Dominee Sijbrand van Dijk schetste een beeld van de ‘afreken-cultuur’ die op internet is ontstaan.
Iemand heeft iets fout gedaan en wordt publiekelijk aan de schandpaal genageld. FOUT! SCHANDE!
Degene die dat roept hoort zelf bij ‘de goeden’ en meent het recht te hebben de ander te veroordelen en te straffen.
Maar, hield de predikant ons voor, er zijn niet alleen maar ‘goeden’ of alleen maar ‘kwaden’. Als je iets fout hebt gedaan betekent dat niet dat je ook fout bent.

Genade is dat je altijd opnieuw mag beginnen.
Als voorbeeld hoorden we het verhaal van de schrijver van het lied ‘Amazing grace’ , John Newton (1725-1807).
Hij kwam uit Londen en voelde zich niet aangetrokken tot kerk en geloof.
Hij werkte in de slavenhandel, in de 18e eeuw een normale baan. In die tijd was slavenhandel heel gewoon, het werd zelfs vanuit de bijbel goedgepraat door de kerkelijke en politieke elite.
Toen het slavenschip waarop hij kapitein was bijna verging en hij de ramp overleefde, bekeerde hij zich en nam afstand van de slavenhandel.
Later werd hij zelfs één van de voorvechters van de afschaffing van de slavernij.
Hij werd predikant en schreef het lied “Amazing grace” in voorbereiding op een kerstdienst.
Bij “Amazing grace, that saved a wretch like me”, kijk je dus in de ziel van John.
Een man met bloed aan zijn handen, maar die door de ontmoeting met Jezus compleet omdraaide.

Wat ik zal onthouden uit deze bijeenkomst is deze zin: ‘Blijf altijd in contact met de  sukkel in jezelf’.
Die zit in ons allemaal.
Dan kijk je namelijk milder naar de ander.
Dan zie je in de ander geen ‘domme looser’,  maar iemand die pech had met de plaats waar zijn wiegje stond.
Iemand die een verkeerde beslissing nam met verstrekkende gevolgen of in een verkeerde vriendenclub verzeild raakte.
Of iemand die tot het uiterste getergd is en van zich afslaat.

Je kunt altijd opnieuw beginnen.

We zaten met zo’n 60 mensen in Op de Helte en na afloop was er voor wie dat wilde een kop koffie; we hebben in de hal ruimte genoeg.
Gerard vertelde dat er in zijn groepje nog uitgebreid was nagepraat over de viering.
Sommigen vonden het best een moeilijke boodschap. “En Hitler dan….?”
Wat fijn dat we weer kunnen napraten. Vragen stellen en ervaringen delen. Elkaar ontmoeten.
Een essentieel onderdeel van ‘PKN-gemeente zijn.
Wat hebben we het gemist.

Als bonus bij dit blog een uitvoering van ‘Amazing grace’ van het Soweto Gospel Choir. 

Waarom komen sommige mensen niet tot bloei?  Deze vraag stelde voorganger Sijbrand van Dijk gistermorgen aan het begin van de overdenking.  Een vrouw,  die al twaalf jaar vloeide raakte Jezus’ kleed aan en kreeg haar kracht/energie weer terug.  Hoe komt het dat sommige mensen zo’n  verkreukeld leven hebben?  Soms door verkeerde keuzes; dan wordt het huidige leven bepaald door spijt: “Had ik maar….  Was ik maar…. “. Soms door dwingende omstandigheden of sociale keurslijven waardoor mensen niet zelf konden kiezen. De achterliggende boodschap was: blijf er niet in hangen. Laat wat vroeger is gebeurd niet je huidige leven vergallen. Maak er wat van. Je bent goed genoeg zoals je bent, je mag er zijn. Dit werd onderstreept door het eerste lied na de preek ‘Mens durf te leven’ van Ramses Shaffy.

We bekeken deze viering vanaf de bank in onze huiskamer.  Eerlijk gezegd viel de viering me een beetje tegen.  Twee lezingen maar liefst uit die moeilijke, Naardense vertaling en veel solo-gezang van de voorganger; dat vind ik dan jammer.  Nu we weer mogen zingen ligt samen zingen met de gemeente toch meer voor de hand?

De viering werd overschaduwd door het bericht dat twee gemeenteleden overleden waren: Dirk van Hell, organist in Roderwolde en Heider Krug, o.a. collega gastheer bij de Catharinakerk. Beiden zeer actief vrijwilliger  in onze PKN-gemeente.  Wat een schrik. En wat een verlies.

Wat stilletjes zaten we na de viering aan de koffie.
Een kerkdienst als het leven zelf.
Met fijne momenten en verdriet.
Soms valt het mee,  soms valt het tegen.
De boodschap blijft overeind: maak er wat van.

Gisteren kon je op deze website de bijdrage lezen van Frits Bosman; zijn verhaal ontroerde me.  Ook ik verzucht wel eens: “waarom zingen we nog steeds van die achterhaalde,  oude psalmen”. Frits benoemde wat bepaalde psalmen voor hem betekenen. Ook deed zijn verhaal me denken aan mijn vader  (vier jaar ouder dan Frits) die de oorlog ook als kind meemaakte, maar dan in Coevorden; hij vertelde dezelfde verhalen.

Gistermorgen in de viering zongen we geen psalmen; we konden als gemeente zachtjes meezingen met opnames van liederen uit de Dorpskerk van Eelde.
Het thema van de kerkdienst was ‘die ons in ruimte heeft gezet’.

Als je wilt weten waar de preek over ging verwijs ik naar kerkomroep,  ik houd het bij twee dingen die mij bijbleven.

Het eerste was de introductie op het thema.
De zin ‘die ons in ruimte heeft gezet’ komt uit Psalm 68, in de liedboekversie couplet 7: ‘Hij is het die ons heeft  gered, die ons in ruimte heeft gezet en leidt met vaste schreden.
De introductie begon met de zin: Welke ruimte? Waar ligt het speelveld waarop geloven werkelijkheid mag worden?
Nu citeer ik voorganger Harm Jan Meijer:

Vroeger bleven we liever onder elkaar; óns soort mensen, een eigen zuil.
Zeker: al zo lief heeft God de wereld gehad dat hij zijn enige zoon gezonden heeft om de wereld te  redden, maar dat was dan wel ónze wereld.
En zo trokken we, met de beste bedoelingen overigens,  het zendingsveld op om anderen te bekeren tot onze manier van leven en geloven.
Intussen zijn de mensen uit Afrika, Syrië en Afghanistan zo ongeveer onze dorpsgenoten geworden en dringt langzaam het besef door: God bezielt niet alleen protestanten. De christelijk traditie. Niet alleen de westerse wereld.
God bezielt de hele wereld, al wat leeft. Het gaat om het geheel.

Bij deze woorden van de predikant moest ik weer denken aan wat Frits had geschreven over de psalmen die ik niet meer van deze tijd vond.
Iedere tijd heeft zijn eigen omstandigheden die maken dat er steeds een andere invulling wordt gegeven aan bijbelteksten en liederen.

Het andere onderdeel dat ik hier wil benoemen was het gedicht dat de dominee voorlas vlak voor de zegen.

binnen de ruimte van God noemen wij geen vooruitgang waar anderen aan ten onder gaan
binnen de ruimte van God noemen wij geen groei waar een ander minder  van wordt
binnen de ruimte van God noemen wij geen vrijheid wat een ander het recht ontneemt om zich zelf te zijn
binnen de ruimte van God vormen wij een gemeenschap waar de minste de meeste aandacht krijgt
binnen de ruimte van God proberen wij zelf de verandering te zijn die we graag bij de ander tot stand zien gebracht
binnen de ruimte van God proberen wij te beseffen dat veranderen begint bij jezelf.

Doe daarbij wat mogelijk is en laat het onmogelijke rusten.
Wat dit te maken heeft met thee, een theekopje en een meer hoor je als je de hele viering beluistert.
(Kerkomroep: 20 juni, 09.30 uur, Op de Helte)

Vanmorgen was er een bijzondere ‘Ik zie jou viering’ in Op de Helte.
Dit schreef voorganger Sijbrand van Dijk er van te voren over: “Het thema is: ik ga op reis en ik neem mee. Dit thema verbindt alle onderdelen. Dolly, Noach, de overstap uit de kindernevendienst, de uitslagen van de fietstocht en de dropping. Het wordt een vrolijke en waarschijnlijk ietwat chaotische ochtend.”

Vrolijk en chaotisch zijn geen woorden die gelijk in je brein opkomen als je denkt aan een kerkdienst en toch had Sijbrand groot gelijk.
Vanachter mijn computerscherm heb ik genoten van deze viering, die zo anders was dan anders en daardoor heel verfrissend en veelzeggend.
Bij het eerste onderdeel kon je thuis ook meedoen: een quiz! Leuk! Ik haakte onmiddellijk aan en noemde mezelf Aoltje.
Toen de deelnemers later werden benoemd wist Walter niet wie Aoltje was….. nou ja zeg. Aoltje van Geert natuurlijk!
Verder met de viering. Dit hele  weekend stond in het teken van gezellige activiteiten: een gezinsfietstocht op vrijdagavond en een spannende ‘Travel Quest’ op zaterdagavond.
Vanmorgen zagen we het weekend in foto’s voorbij komen.

Ronduit spectaculair was het afscheid van Dolly de Logeerduif; die werd samen met Janny de kerk ingereden in een antieke MG!
De opbrengst van haar logeeravonturen was meer dan € 1.300,= voor het ZWO-project ‘Straatkinderen in Oeganda’.
Er werd door de kindernevendienst ook afscheid genomen van de kinderen die dit jaar de overstap maken van de basisschool naar het middelbaar onderwijs; de kinderen werden naar voren geroepen en kregen een knapzak mee als aandenken.
Wat ik altijd erg kan waarderen zijn jongeren die iets doen in een viering: vanmorgen zong Daphne twee liederen en Alyke speelde twee stukken voor ons op haar viool.

De schriftlezing werd vanmorgen niet uit de bijbel voorgelezen, maar het verhaal van Noach werd verteld door Janny.
Daarna kreeg Sijbrand het woord voor de overdenking; hij had in zijn koffer drie basiselementen uit het verhaal van Noach meegenomen.
1. De ark. Daarvoor gebruikte hij zijn schoen. Met een beetje fantasie kon je daar wel een grote boot van maken, te meer omdat het maat 46 was.
De ark staat voor je basis: je leefomgeving, je ouders, je vrienden, de plek waar je je thuis voelt. Mensen kunnen ook als een ark voor je zijn, waarbij je je vertrouwd voelt en waar je kunt schuilen.
2. Een oude knuffelhaas, destijds nog gemaakt door Sijbrands oma. De haas stond voor alle dieren en al het groen op de aarde. Het verhaal van Noach wil ons vertellen dat we de aarde delen met alle dieren, bomen, bloemen en planten. Leef dus met de aarde en zorg er voor.
3. De regenboog, die ons wil zeggen “Er is hoop, het komt goed.” Misschien niet zoals je had gedacht of gehoopt, maar God zoekt altijd naar manieren om nieuwe wegen in te slaan met de mensen.

Wil je de MG van Gerard Smit mét Janny en Dolly de kerk in zien rijden?
Benieuwd welke kinderen een rugzakje meekregen en wat Annelies hen toewenste?
Wil je weten hoe de moeder van logeerduif Dolly er uitzag die haar aan het einde van de viering kwam ophalen?
Je kunt de hele viering terugzien op kerkomroep : 6 juni, Op de Helte, 09.30 uur.

Gisteravond zagen we voor het eerst sinds bijna een jaar mijn broer en zijn gezin weer; hun dochter was jarig. Geen grote visite: alleen wij tweeën waren er voor koffie met een taartje.
Natuurlijk: we skypen regelmatig, we appen en bellen, maar gewoon bij hen op de bank met een glaasje port en uitgebreid bijpraten: het was mijn ‘waarde van de dag’. Heerlijk.

Vandaag mochten we voor het eerst weer met 30 mensen naar de viering in de Catharinakerk.
’s Zondags gaat zij eindelijk weer naar de kerk.
Toen we binnenkwamen door de zijdeur zaten daar al zes leden van onze cantorij.
We mogen met die dertig mensen namelijk nog niet zingen, dus dat ging dit groepje voor ons doen.
We begroetten elkaar en wisselden wat informatie uit.
“We zingen niet heel moeilijk hoor, alles éénstemmig”.
Er was ook nog iets nieuws: dit was een ‘zelfsturende cantorij’.
Met andere woorden: dirigent Karel was er niet.

Vaste lezers weten het al: in het zingen en in de muziek zit voor mij de emotie.
Vanmorgen was er eerst al lied 701  ‘Zij zit als een vogel’ met die bijzondere orgelpartij er bij en later ‘Ere zij aan God de Vader’.
Ben je ook kerkganger, dan weet je dat de laatste regel steeds begint met ‘Halleluja, halleluja…!’
Dat moet met een volle kerk ‘om de gebinten heen schallen’; daar was vanmorgen natuurlijk geen sprake van.
Het vierde couplet werd herhaald op verzoek van voorganger Sijbrand van Dijk; we mochten als gemeente ook meehummen.
Ik heb het wel geprobeerd, maar ik schoot vol bij het ‘Halleluja..’
Er schalde niks en er miste iets, namelijk alle andere gemeenteleden met wie je dit uit volle borst wilt zingen.

Het was vandaag Triniteitszondag.
Op deze zondag ligt de nadruk op de heilige drieëenheid: vader, zoon en heilige geest.
Als voorbeeld ontstak de dominee 3 kaarsen om ze vervolgens tegen elkaar te houden: 1 vlam.
Zelf moet ik dan altijd denken aan wat ik ooit in een preek hoorde: ijs, water en stoom zijn ook een drieëenheid.
We hoorden vanmorgen dat wij als mensen ook de ruimte krijgen om ons in meerdere verschijningsvormen te manifesteren en dat we ons daarbij opnieuw geboren mogen voelen. Je zit niet vast aan ‘hoe het hoort en hoe het altijd was’.

Als voorbeeld noemde hij van zichzelf verschillende kanten; als ik het op mezelf zou betrekken zou ik zeggen: ik ben een moeder, een doener, een zus, een muzikant, een echtgenote, een schrijver, een vriendin, een lezer, een collega en een handwerkster. En dan heb ik nog maar een klein deel benoemd.
Je bent als mens nooit af; we zijn onderweg om nog iets te worden.
Mooi beeld.
Wat wil je worden?

Op deze website vraag ik bijna nooit aandacht voor goede doelen; dat wil niet zeggen dat ik er geen aandacht voor heb.
Vandaag wil ik het hebben over een bericht in het nieuws van de afgelopen week.
De landelijke Giro555 actie ‘Samen in actie tegen corona’ was gestart en de opbrengst viel heel erg tegen.
Dit was het persbericht:

De Giro555-actie Samen in actie tegen corona heeft in vijf dagen een miljoen euro opgehaald.
Het geld is bedoeld voor medische noodhulp in ontwikkelingslanden.
Giro555 laat in een verklaring weten dat dit bedrag lager is dan verwacht.
De actievoorzitter vermoedt dat de relatief schamele opbrengst tot nu toe te maken heeft met de coronacrisis in eigen land: ,,Veel mensen in Nederland zitten zelf nog met een hoofd vol zorgen door de pandemie. Het kan daarom voelen als ‘teveel’ om ook te denken aan de situatie van mensen ver weg.’’

Maar dat is niet de enige reden.
Er zijn ook veel mensen die vinden dat de mensen in India het over zichzelf afgeroepen hebben door grote religieuze feesten door te laten gaan.
Ook geeft de regering in India veel geld uit aan een ruimtevaartprogramma, waardoor men vindt dat geld storten niet nodig is.

Allemaal waar.
Zo zijn er altijd redenen te bedenken om niet te geven, zoals er ook redenen zijn om wel te geven.
Het persbericht zette mij aan het denken over de reden waarom wij nog niets hadden gegeven; die kon ik niet bedenken.
Actie niet echt opgemerkt, nog niet bij stilgestaan.
Kan gebeuren.
We hebben alsnog een bedrag overgemaakt.

Gerard attendeerde mij op de website van Kerk in Actie, waar ook aandacht wordt gevraagd voor deze Giro555-actie.
Op Pinksterzondag zal hier in de viering ook aandacht voor gevraagd worden.
Daarop vind je een gedicht, geschreven en voorgelezen door Rikkert Zuiderveld.
Het heet ‘Achter in de rij’.

Wees welkom in ons mooie, warme land

hier kon je gister nog de bloesemgeuren ruiken

nu hakken wij de takken van de struiken

wie sterft wordt nog diezelfde dag verbrand. 
 

De geuren van bederf, de stank van rook

de smaak van bitter afscheid, zonder woorden 

van hen die  ons in liefde toebehoorden 

de dader is een sluw, onzichtbaar spook.

Wij zijn er nog, maar doods- en doodsbenauwd 

de lucht is zwaar het einde lijkt nabij,

ons bed is oud en hard als aanmaakhout

wees welkom als de bloesem zich ontvouwt

maar nu, breng ons op adem ,maak ons vrij

als u ons vindt, hier, achter in de rij.

Hierbij een link naar het artikel op de website van Kerk in Actie.

Wat bepaalt de waarde van je dag?
Door dit dagelijkse blog denk ik daar best vaak over na; de vraag zou zo op een theezakje kunnen.
Gisteren was het een beeld dat bleef hangen uit de aflevering van ‘Hier zijn de Van Rossums’.
De familie was in Nijmegen en vroeg aandacht voor een monument: een bronzen schommel.
Het beeld werd geplaatst op de locatie waar destijds de Montessorischool was gevestigd en waar 24 kinderen en 8 zusters om het leven kwamen bij een bombardement door de geallieerden.
Hierbij een link naar meer informatie over dit bombardement in 1944 op de website van Nijmegen.

De column van Lohues waar ik gisteren al naar linkte benadrukte ook nog weer de waanzin van oorlog en gistermorgen in de viering vanuit de Catharinakerk vroeg voorganger Marieke Pranger aandacht voor de situatie in Israël. Ze zei: ‘Waar strijdende partijen elkaar naar het leven staan is het zaak om verbinding te zoeken; dat begint met vertrouwen. Met elkaar in gesprek gaan en stukje bij beetje het vertrouwen herstellen.’
De strijd tussen de Israeli’s en de Palestijnen is veel te complex om vanaf de zijlijn goede adviezen te geven.
Maar net als bij die schommel in Nijmegen blijven op mijn netvlies de kinderen in dat gebied staan: niet begrijpend dat hun huis zomaar weg is en met vragende ogen kijkend naar de chaos om zich heen.

Op een oud affiche van Loesje las ik ooit: ‘De beste manier om slachtoffers te herdenken is nooit meer een nieuwe oorlog beginnen.’
Het is een illusie om te denken dat de mensheid ooit in vrede met elkaar zal leven.
Deze week kreeg ik op het verhaal over Jan Pieterszoon Coen  in mijn mailbox een reactie van een vaste lezer:

Het blog van 10 mei over Hoorn brachten bij mij herinneringen boven aan een speech die ik bij de bruiloft van één van onze kinderen heb  gehouden. 
Daar haalde ik een citaat aan van de theoloog  – filosoof Reinhold Niebuhr.
Die schreef: ‘De bekwaamheid van de mens voor gerechtigheid maakt de democratie mogelijk, maar de neiging van de mens tot ongerechtigheid maakt de democratie noodzakelijk.’
Ik besloot toen met een wens gebaseerd op een gebed  wat ook toegeschreven wordt aan deze theoloog: ‘We wensen jullie de kracht en de kalmte toe om te aanvaarden wat je niet kan veranderen,  kracht en moed om aan te pakken wat je wel kan veranderen en de wijsheid om tussen deze twee dingen het onderscheid te zien’.
Heel prille democratie in de Nederlanden van toen en barbaarse wreedheid in Indië.
Opmerkelijk.

De inhoud van dit blog spookt al een paar dagen in mijn hoofd.
Je kunt het amper betitelen als ‘waardevol’, maar zinvol is het in mijn geval wel.
Gistermorgen werd er gebeden voor de onderhandelaars die proberen de Israëli’s en Palestijnen in ieder geval tot een wapenstilstand te brengen.
Ghandi zei het al: “Er is geen weg naar vrede. Vrede is de weg.”
Dat begint met liefde.
Het beste bewijs van liefde is vertrouwen.

Gisteravond keken Gerard en ik naar ‘Bankier van het verzet’; die film werd aan het begin van de week uitgezonden, maar toen waren wij niet in de gelegenheid om te kijken.
Van te voren had ik me wat verdiept in wat er bij het uitkomen van de film in 2018 werd geschreven.
Wat wel heel duidelijk naar voren kwam was dat het historisch niet helemaal klopte: locaties en feiten waren veranderd, personages waren samengevoegd en de regisseur had volgens critici nogal wat geweld in de scenes verwerkt als onnodig effectbejag.
Wij kenden de geschiedenis van de gebroeders Van Hall niet.
Dit is een korte beschrijving van de film: in het door de nazi’s bezette Amsterdam staan bankiersbroers Walraven en Gijs van Hall voor een grote uitdaging wanneer ze besluiten mee te helpen aan de financiering van het Nederlandse verzet.
Wij lieten ons meeslepen in het verhaal.
Huiveringwekkend, beangstigend en beklemmend.
Je voelde constant de onderhuidse spanning en je kreeg een goed beeld van ‘niet vrij zijn’.

De film speelde zich af in Amsterdam, maar ook Groningen heeft zwaar geleden onder de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog.
Vanmorgen in de viering vanuit de Catharinakerk zagen we een filmpje met beelden van de bevrijding van Groningen.
In kleur. We zagen Canadese bevrijders met geweren en tanks, kapotgeschoten gebouwen en huizen waar alleen nog de gevel van overeind stond.
Maar we zagen ook intens blije mensen, bevrijd van het juk van de onderdrukker.
De video eindigde met een aantal vrouwen die met bezems bezig waren met het opruimen van het puin.
Je moet ergens beginnen.

Agape

Toen we vanmorgen na de kerkdienst aan de koffie zaten praatten we nog even na over het begrip ‘vrijheid’
In de viering noemde voorganger Sybrand van Dijk ‘vrijheid’ een werkwoord.
Vrijheid betekent niet dat je alles kunt doen wat je wilt.
Hij zei het mooi: “Vrijheid rijmt niet op blijheid”.
Vrijheid gaat niet over ‘ik’ maar over ‘wij’.
In de lezing van vanmorgen hoorden we Jezus zeggen: “Dit is mijn gebod, dat je elkaar liefhebt’.
Heb lief en doe dan wat je wilt; als je liefhebt hou je altijd rekening met ‘de ander’.
Daarbij is het goed om onderscheid te maken tussen de drie soorten liefde, in het Grieks eros, philos en agape genoemd.
Eros is liefde met als basis de fysieke en/of de materiële aantrekkingskracht en philos is vriendschap, platonische liefde.
Agape is de onvoorwaardelijke liefde voor anderen in je omgeving; met deze liefde doe je wat goed en juist is naar anderen toe zonder vooroordelen en persoonlijke motieven.
Deze laatste vorm wordt door Jezus bedoeld in zijn bovengenoemde gebod.

Dit blog sluit ik af met een quote van Merel Morre:

Heb lief.
Meer hoef je niet te hebben.

Bij de afbeelding: niet mijn idee, wel zelf getekend, vertaald en gefotografeerd.
Klik op de afbeelding voor een vergroting.
Meer weten over Merel Morre?
Hierbij een link naar haar website.