Categorie: Kerk & gemeente Pagina 17 van 53

Onze dominee Sijbrand van Dijk kan het zo beeldend en treffend zeggen.
In het begin van zijn overdenking in de viering van de gedachteniszondag gistermorgen vertelde hij over het overlijden van zijn vader.
Een week na het sterven moest zijn woning ontruimd zijn.
“Wat overbleef was een kratje met spullen uit het laatste stukje van mijn vaders leven. Spullen waar hij  zo blij mee was geweest, waar hij zo zuinig op was geweest. Het was niet te bevatten: dat iemand die met zoveel aanwezigheid had geleefd, die zoveel karakter tentoonspreidde zomaar weg was en dat alleen dat kratje overbleef dat op de achterbank van mijn auto stond.
Dat iemand dan zo ontzettend afwezig is achter in je auto…. “
Het raakte me.
Het beeld riep emoties op die al wat waren weggezakt in de loop van de jaren.
Dat is wat zo’n viering doet; de namen van de overledenen van het afgelopen jaar worden genoemd, maar iedereen heeft in het verleden geliefden verloren en in zo’n kerkdienst komen die emoties even weer aan de oppervlakte.
Centraal stond de vraag: waar draait het nou eigenlijk om in dit korte bestaan van ons?
Wat is belangrijk in het leven?
Dit haalde ik er gistermorgen uit: ‘Heb lief.’
En dan gaat het niet om wilde erotiek, geen groots en meeslepend leven, maar ‘liefde tussen de regels door’.

Wat mis je  het meest  als iemand is overleden?
Niet wat hij of zij bereikt heeft of de heldendaden,  maar de koffie die je samen dronk aan de keukentafel.
De kus ’s avonds voor het slapengaan. Het wekelijkse telefoontje waarbij je zo heerlijk kon bijkletsen, het samen lachen om een leuke herinnering,  hoe goed hij biefstuk kon bakken en hoe zij het met eenvoudige dingen altijd gezellig kon maken.
De mensen die ons zijn voorgegaan zeggen ons: leef het alledaagse leven met de mensen om je heen en heb aandacht voor het kleine, het gewone.
Aandacht voor die kleine, gewone dingen die wij als eerste vergeten in ons dagelijks leven, want ‘geen tijd’, druk als we zijn op weg naar wat wij belangrijk vinden in onze maatschappij; dingen die er achteraf gezien niet toe deden.

Twee keer werd deze viering gehouden gistermorgen en twee keer werkte de cantorij mee.
En ja,  het was een lange morgen : om 08.10 u stapte ik de deur uit voor het inzingen om 08.30 u,  om 13.00 u was ik weer thuis.

Maar met de cantorij zingen is sowieso al fijn en twee keer zo’n indringend verhaal horen is goed voor een mens; dan ben je nog meer doordrongen van de dingen waar het echt om gaat in het leven.

En…. je krijgt twee keer de zegen!
Daar kun je de week mee in.

In februari schreef ik een blog over het boek ‘Geloven van wieg tot graf‘ van Cor Keers.
Gisteravond was er van onze kerk een gespreksavond waarop Cor’s boek centraal stond; net als bij het boek was de subtitel ‘een studie over zingeving’.
Aan het begin van de avond werd Cor geïnterviewd door Sijbrand van Dijk.
“Hoe kom je op het idee om een boek te schrijven?”
Het was begonnen met het boekje ‘Opa, vertel eens’ dat Cor had gekregen van een schoonzoon.
Wat hij allemaal te vertellen had paste lang niet in het format van het boekje, dus Cor had de antwoorden op aparte vellen teruggegeven; dat was al een mooi pak papier geworden.
Zo ontstond het idee om een boek te schrijven.

In het vorige blog over ‘Geloven van wieg tot graf’ schreef ik al dat een boek van zo’n omvang zich niet laat vangen in een blog van 500 woorden; dat geldt ook voor de gesprekken erover gisteravond.
Vooropgesteld: wat een waardevolle avond. Er was een vertrouwelijke sfeer, waarin ook lastige vragen en gevoelens van emotie voorbij kwamen.
Als een rode draad liep Cor’s vrouw Elly door de avond. Zijn rots in de branding, zijn maatje en de liefde van zijn leven.
Ze kon er vanwege haar lichamelijke beperking niet bij zijn, maar voor Cor was ze er wel: “De meest aanwezige afwezige.”
Wat heb ik  geleerd?

• Plak niet te snel een etiket. Sijbrand had het op een gegeven moment over ‘normale kerkgangers en gestoorde schizofrenen’.
  Cor reageerde daarop: “Dat loopt door elkaar heen. Je kunt ook spreken van gewone schizofrenen en gestoorde kerkgangers.”
  (zo was het niet helemaal….zie de opmerking van Sijbrand hierover bij Reacties’)
• De bijbel is volgens Cor het beste psychologieboek. Alle facetten van het leven komen aan bod in de verhalen.
  De bijbel houdt je een spiegel voor en is een bron van inspiratie.
• Wat als de omstandigheden in je leven zo beroerd zijn dat zingeving niet meer lukt?
  Cor vertelde over de zelfmoord van een lotgenoot van hem. Op de beamer verscheen de tekening die zoon Joost bij dat hoofdstuk had gemaakt: een strop met een vlinder. We denken allemaal na over de dood. Hoe lang hebben we nog? Wanneer komt mijn levenseinde?
  Het beeld dat ons vroeger is voorgehouden van een hemel bevolkt met overledenen is bij velen al niet meer  aanwezig.
  Maar wat dan wel? “Dood is dood” schrijft Cor in zijn boek. Daar bracht hij gisteravond wel een kleine nuance in aan en ook anderen lieten zich daarover uit.
  Eén aanwezige zei: “Wat weet de rups van de vlinder? Wat weet de vlinder van de rups?”
• Het leven is niet altijd vrolijk. Lijden hoort ook bij het leven; laat het toe, accepteer het en heb geduld. Het kan ook weer keren.
• Geniet van de dingen die er voor iedereen zijn: een mooie zonsopgang, een heldere volle maan. Op het moment dat dat gezegd werd regende het pijpenstelen.
  Iemand merkte daarover op: “Blijf nu in gedachten niet hangen bij die regen, maar weet dat achter die wolken die volle maan nog staat te stralen. Richt je op het positieve.”

De avond werd afgesloten met het indringende ‘Wenn ich einmal soll scheiden‘ en de belofte dat er volgend jaar een vervolggespreksavond komt.

Toen ik naar huis liep regende het niet meer.
De volle maan verlichtte mijn pad.

Zondagavond had ik amper tijd voor een broodje; om 17.30 uur waren Piety (gitaar), Monique (dwarsfluit), Gerard (handige man) en ik in de Catharinakerk om alvast de geluidsbox en standers op te zetten, want: Taizé-vesper!
Wat mij betreft één van de mooiste diensten van het jaar.
We stemden onze instrumenten, speelden nog even wat door en toen druppelden de cantorij-leden ook al binnen.

Inzingen, liederen en muziek doornemen en voor je het weet is het dan al 18.50 uur en zijn de eerste gemeenteleden er al.
O ja, we moeten ook nog een broodje. Monique en ik werkten al staande achter een pilaar een boterham naar binnen, maar dat kost bij mij tegenwoordig iets meer moeite.
Beugel uit, eten, mond spoelen, beugel omspoelen en weer terugplaatsen. Maar achter de pilaar zit geen kraantje, dus gauw nog even naar de wc…… net te laat.
Met kloppend hart schoof ik op mijn plaatsje op de achterste rij naast de bassen. Pffff. Het is de bedoeling dat je rustig wordt van Taizémuziek…..

Tijdens de viering bleef het een beetje heen en weer lopen van de gitaar naar de achterste rij.
Natuurlijk kan ik er voor kiezen om alleen gitaar te spelen en niet mee te zingen, maar we spelen niet bij alle liederen mee en dan wil zelf ook graag zingen.
Taizémuziek is zo heerlijk om te zingen, daar kan ik helemaal in op gaan; die beleving is het fijnst als ik in het koor sta op mijn eigen plekje in de altenrij.

Het ging niet allemaal vanzelf gisteravond.
Voor de dienst knapte Piety’s klem stuk: die zet je op de hals van de gitaar, zodat het akkoord dat je aanslaat hoger wordt.
Gelukkig heeft Piety ook een handige man, dus Jan bracht nog snel de reserveklem, zodat we bij het eerste lied met een ‘niks aan de hand’-blik stonden te begeleiden.
Diezelfde ‘niks-aan-de-hand’-blik stond op de gezichten van de cantorijleden bij het zingen van Donna la pace.
Dat stond wel op de orde van dienst, maar dat hadden we van te voren niet door gekregen, dus niet ingestudeerd.
Wat fijn dat je dan een groep doorgewinterde zangers hebt die dat lied nog kent van vroeger en het feilloos vierstemmig zingt.

Na afloop waren we tevreden; wat een fijne vesper.
Een bas vertrouwde me toe dat hij het ‘kicken!’ had gevonden; ik ben dus beslist niet de enige die het zo beleeft.

Het is een vesper ‘in de geest van Taizé’.
Mensen die in Taizé geweest zijn vinden eigenlijk allemaal dat het voor de Taizé-beleving té georganiseerd is.
Dat is vast zo.
Maar dit is in een viering in Roden op Taizé-gebied het hoogst haalbare.
We moeten het ook een beetje praktische bekijken: cantor Karel wil weten hoe vaak we het Kyrië zingen tijdens het gebed, we spreken af wanneer iets hard of zacht wordt gezongen en zo eindeloos herhalen als in Taizé gebeurt past niet in een vesper van drie kwartier.

We gingen naar huis met het lied ‘Frieden’ nog in ons hoofd:
Frieden, Frieden hinterlasse ich euch.
Meinen Frieden gebe ich euch.
Euer Herz verzage nicht.
Even luisteren of meezingen? Hierbij een link naar een video op YouTube.

De anderhalve-meter-maatregel is dit weekend losgelaten.  Voor het eerst zaten we weer in een goed gevulde kerk,  mochten we weer gewoon zingen en konden we weer ongedwongen koffiedrinken.
Voor het eerst weer een gewone kerkdienst; na anderhalf jaar pandemiebeperkingen voelde het een beetje onwennig aan.
Vanmorgen namen we afscheid van een drietal ambtsdragers en werd er één diaken in het ambt bevestigd.

We hoorden vanmorgen het verhaal van de discipelen die onderling ruzie maakten over wie van hen het grootst/belangrijkst was.
In zijn overdenking maakte Sijbrand van Dijk  ons duidelijk dat niet maatschappelijk succes en economische vooruitgang het belangrijkst zijn,  maar dienstbaarheid aan elkaar.  De zin die bleef hangen was: “Hoe iemand werkelijk is kunnen je aflezen aan de levens van de mensen om hem heen.” Die zin mochten we van onze voorganger wel op een tegeltje borduren.  Goed idee.  Doen we niet.

Wat verder bleef hangen was de prachtige orgelmuziek van Bach, uitgevoerd door Erwin Wiersinga,  de voor het eerst weer samen gezongen zegenbede aan het einde van de viering én een opmerking van de ouderling die afscheid nam.
Voor de dienst sprak ik nog even met haar en vroeg haar hoe die zeven jaar voor haar waren geweest.
Er kwam geen klaagzang over ellenlange vergaderingen, ze had het niet over de druk die het gelegd had op haar vrije tijd,  nee,  ze zei “Het heeft me zoveel gebracht!”

Na de viering sprak ik Sijbrand nog even.  In het licht van het thema van de viering had hij gezegd: “Meer is niet beter,  maar minder.”
Bij een kop koffie constateerden we dat het fijn was dat er weer meer mensen in de kerk mochten. “In  dat opzicht is meer toch beter….! “

Dansen in de kerk, dat doen we niet vaak.
Het zit niet zo in ons systeem en in de laatste honderd jaar stonden de voorgangers van de PKN-gemeenten, de gereformeerden en de hervormden, niet bepaald bekend als swingende kerkgemeenschappen.

Afgelopen zondag verraste dominee Walter Meijles ons met een Kyrië, een smeekgebed, dat werd gedanst.
Dat had ik nou nog nooit gezien; wat bijzonder! En wat mooi gedaan ook.
Ik zie het mezelf nog niet doen, maar om naar te kijken was al prachtig.
Ben je benieuwd wat we zagen?
Kijk dan de viering terug op kerkomroep
(zondag 19 september, 10.00 uur, Op de Helte).

Na afloop van die kerkdienst kreeg ik een mailtje van een medegemeentelid:
Het gedanste kyrië van deze zondag bracht me een uitspraak van Wim Kan in herinnering:
Dansen is bidden met de benen, marcheren is vloeken met de voeten.

Als Cantorij Roden staan we altijd vrij serieus mee te werken in kerkdiensten.
Des te leuker is het dan als het wat minder ernstig mag; zaterdagavond gaven we als piratenkoor acte de presence op de bonte avond van onze PKN-gemeente.
We stonden op het programma  als ‘Shantykoor de club van Karel’.

Een van de leukste dingen van zo’n optreden is de bijbehorende verkleedpartij.
Bij kledingverhuurbedrijf Willy Luinge was er piratenkleding gehuurd en iedereen mocht zich naar hartenlust uitdossen.
Hoeden met doodskoppen, jassen met borduursel, sjaals: wat een lol!
Zelf mocht ik piratenkleding lenen van schoonzoon Jon: een door hem zelf gemaakte leren hoed, een blauwe hes en een echte floret.
Toen we werden aangekondigd stond er een mooi zooitje ongeregeld in de hal.

Terwijl we stampend opkwamen zongen we a capella: “Dit zooitje hier is een shantykoor,  normaal staat Karel Piraat hier voor……”
Eenmaal op het podium zongen we een eigen tekst op ‘No nay never’, de klassieker van The Dubliners.

Bij dit soort gelegenheden sta ik eigenlijk altijd met een gitaar om m’n nek,  maar bij een shantykoor hoort een accordeon.
Met mijn eigen accordeon heb ik nog nooit voor publiek gespeeld,  dus ik vond het allemaal best spannend.
De hele week heb ik me suf geoefend, want ik wilde het refrein meespelen op het klavier (de witte en zwarte toetsen) maar dat oefenen had ik niet hoeven doen.
Ik was zo nerveus  dat ik door het trillen van mijn vingers het knopje van de E-bas niet kon vinden.  Zwaiten dokter.
Maar ik kwam op gang en we zongen.
Gitaarspelen en zingen gaat op de automatische piloot, accordeonspelen en zingen tegelijk gaat niet.
Ik begeleidde alleen met de bas-toetsen en zong enthousiast  mee.

Gerard heeft twee filmpjes gemaakt: een van het stamplied ‘Dit zooitje hier….’ op de  melodie van The Wellermansong en een van ‘Deze clan van Karel’
Ze gaan als bonus bij dit blog vandaag.
We hebben er met elkaar erg van genoten om eens op zo’n andere manier voor het voetlicht te treden.
Han Post heeft van de avond prachtige foto’s gemaakt (2 zie je op dit blog, bedankt Han!). Je kunt alle foto’s bekijken op de website van de kerk.
Wordt vervolgd dus.
Heb jij een leuke foto gemaakt en wil je die met ons delen dan hoor ik het graag.

Hieronder de bonus-video’s.

Dit zooitje hier

Clan van Karel

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet.

Startweekend.
Ieder jaar weer iets waar we als PKN-gemeente naar uitkijken, maar na een jaar van digitale vieringen en bijeenkomsten die vooral niet doorgingen waren we blij dat we überhaupt mochten starten.
Er was een heel startweekend georganiseerd: vrijdagavond een speurtocht voor tieners, zaterdagmiddag een vossenjacht in het dorp, zaterdagavond een bonte avond en zondagmorgen een startzondagviering met creatieve activiteiten.
Wij waren aanwezig bij de bonte avond en de startzondag hebben we digitaal meebeleefd.

Op een bonte avond kun je van alles verwachten en er kwam ook inderdaad van alles voorbij.
We werden ontvangen door een meneer met een bolhoed en een rode neus: de toon werd gezet.
Later werden we vanaf het podium van harte welkom geheten door Tineke en Janny, die prachtig opgemaakt en gekapt de show stalen in een lange galajurk. Zij praatten met verve de acts op deze bonte avond aan elkaar.
Er was een prentenboek met een verhaal van Olifant, dat werd voorgelezen door Tiny,
Stijn en Annelies speelden piano voor ons en onze cantorij kwam uitgedost als piraten een optreden verzorgen als het shantykoor ‘de Clan van Karel’.
Daarover natuurlijk meer details in een volgend blog.
De kerkenraad liet ons raden naar spreekwoorden, die uit de bijbel komen.
Splinter en balk, handen wassen en onschuld…..het publiek was goed op de hoogte en alle spreekwoorden werden geraden, zelfs de kuil voor de ander. En die kwam niet eens uit de bijbel.
Het Jeugd Activiteiten Team bracht een hilarische uitvoering van het lied ‘Zit je deur nog op slot’
De Taakgroep Vorming en Toerusting had een quiz voorbereid en gaf daarmee een inkijkje in wat er zoal door hen georganiseerd wordt  en toen: was er koffie!

Na de pauze kwamen twee ega’s aan het woord; Tineke en Henk deden een boekje open over hun leven als partner van een dominee.
Maar ze klaagden niet…..

De ZWO vertelde iets over het project Dwelling places in Oeganda van ‘Kerk in actie’ en we zongen met elkaar een lied over dit project op de melodie van ‘het kleine café aan de haven’.
De voorgangers Walter en Sijbrand hadden een verrassende bijdrage: het publiek mocht 5 onderwerpen noemen waarover de heren vervolgens een sketch zouden opvoeren: één vertelde en de ander beeldde uit. Ook mochten we aangeven wanneer de mannen van rol moesten wisselen. Artiesten zijn het.
Het kostersteam stelde in een pubquiz moeilijke vragen aan de zaal over hun werk. Hoeveel stoelen staan er in totaal in de Op de Helte? Hoeveel fietsen kunnen er bij de kerken staan? Ik wist niet veel dus ik gokte maar wat; dus won ik niet. Dat was wel jammer, want de eerste prijs was een jaar lang gratis koffie na de viering. 😉
Walter zong het ontroerende lied ‘Fragile’ van Sting en Sijbrand bracht op zijn accordeon een tranentrekkende smartlap ten gehore die we allemaal mochten meezingen: ‘Bloeiende twijgen’.
Nog even iets rechtzetten: een accordeon is geen trekzak.

Ben je nieuwsgierig geworden en wil de je de bonte avond terugkijken?
Dat kan op Kerkomroep: zaterdag 11 september 19.30 uur, Op de Helte.

We zijn weer gestart!
Vol goede moed beginnen we aan een nieuw seizoen onder het thema ‘Van U is de toekomst’, waarin we elkaar hopelijk weer veel gaan zien en spreken: discussiërend, luisterend, handwerkend, mediterend, koffie drinkend schilderend, en vooral zingend.

Meer lezen over het startweekend en de foto’s van Han Post bekijken?
Neem dan een kijkje op de website van onze kerk, in de loop van de week zullen daar de verslagen en de foto’s op verschijnen.

Zondagmorgen 29 augustus.

Om 08.45 uur zet ik op verzoek van ds. Walter Meijles op de PKN-website dat de openluchtdienst in Roderwolde wel doorgaat en om 10.00 begint.
Om 09.20 uur zet Zwanny op verzoek van Walter op de PKN website dat de openluchtdienst in Roderwolde vanwege het slechte weer toch wordt gehouden in Op de Helte, om 10.30 uur,  we beginnen met koffie.
Zo gaat het deze zomer met het weer in Nederland: wisselvallig en onvoorspelbaar.
Walter maakte er toch een mooi theater van zondagmorgen: hij speelde overtuigend een geslaagde zakenman uit het westen van ons land, die ons in vier aktes liet zien waar het in het leven om gaat.  Waar gaat je hart naar uit? Waar geef je prioriteit aan in je leven?

Zondagavond zouden we met een dubbelkwartet van gemeenteleden meewerken aan de vesper, die ook in het openluchttheater zou plaatsvinden, maar om 16.00 uur stuurde ik al een mail aan mijn medezangers/zangeressen “Het is te kil en te klam vanavond, we zien elkaar om 17.30 u in Op de Helte.”
Altijd weer spannend.
We zaten te klooien met het stemmen van onze gitaren c. q.  dwarsfluit en we zaten er tijdens de repetitie een paar keer faliekant naast: “Brandhout mensen,  nog maar een keer…”
Werk je mee aan zo’n viering,  dan beleef je het heel anders dan wanneer je ontspannen in de kerk zit als gemeentelid.

Zondagavond kregen Gerard en ik het nog even over de twee vieringen.
Dat resulteerde in een persoonlijk verhaal op dit blog:
Gerard las in de ochtendviering een tekst voor uit Lucas. Dat waren dezelfde woorden als onze trouwtekst: ‘Weest dan niet bezorgd over uw leven, over wat u zult eten of drinken……’ (Mattheus 6:25)
Wij trouwden in 1983;  toen was er net als nu veel om bezorgd over te zijn.
Grote jeugdwerkloosheid, koude oorlog.
Het is een bijzondere tekst om als trouwtekst te hebben, daar kregen wij destijds best vragen over.
Bijna veertig jaar later is er veel geweest waar we bezorgd over waren. En nog steeds eigenlijk; ik zou haast zeggen wie niet?

…zelfs de bloemen op het veld….

Onze trouwtekst leert ons dat we niet voortdurend bezig moeten zijn met onze zorgen; we kunnen door ons zorgen te maken nog geen halve seconde aan ons leven toevoegen.
Natuurlijk is het niet te vermijden dat je je zorgen maakt, maar vertrouw daarbij op God. Als Hij vogels te eten geeft en bloemen zo prachtig maakt, zal hij dan ook niet zorgen voor mensen die hem trouw zijn? Een tweede advies daarbij is: leef van dag tot dag. Maak je dus niet te veel zorgen voor volgende dag, want die dag heeft zijn eigen zorgen.
Dat was wat ons bijbleef van die zondag, maar daar ging het eigenlijk helemaal niet over!

Het voordeel van ‘niet buiten’ is dat je de vieringen kunt bekijken via Kerkomroep.
Dan hoor je ook de begeleiding van de gemeentezang van Chr. muziekvereniging Oranje in de morgendienst kun je luisteren naar acteur Walter, die zich afvraagt of een snakker hetzelfde is als een makker…. Nou nee, meer een stakker.
Uit de vesper kun je dan het verhaal van Dea horen over hoe de onrechtvaardigheid in de wereld werd geopenbaard aan een schoolklas die een ontbijt kregen aangeboden. En ons dubbelkwartet beluisteren natuurlijk!
Nieuwsgierig geworden? Kerkomroep, 29 augustus, Op de Helte.

Vanmorgen liepen we terug vanuit  de kerkdienst in de Catharinakerk naar huis.
Het regende; ik had de paraplu opgestoken en achter/boven mij wapperde een knalrode ballon in de vorm van een hart .

We hadden gezellig koffiegedronken na de viering; voor het eerst weer sinds maanden sprak ik meerdere gemeenteleden.
“Wat een mooie dienst,  hé!?”
Het was prachtig.
En precies wat ik nodig had.
Tijdens de coronapandemie was er tijd genoeg om na te denken over de kerk, het protestantisme, ons geloof en onze betrokkenheid.
Na maanden digitale vieringen was het heilige vuur een waakvlam geworden en vroeg ik me soms af: “Hoe moet het straks verder?”

Wat miste ik het meest?
De cantorij.
Samen zingen.
En hoewel we vanmorgen met maar 60 mensen verdeeld over de Catharinakerk zaten was het zingen balsem voor de ziel.
Het mooist vond ik ‘Ubi caritas’ dat meerdere malen werd gezongen.  Ik hoorde de tenor- en baspartij gezongen door enkele mannen, zelf zong ik de  altmelodie.

Onderwerp van de viering was ‘de liefde’ en daarbij lazen we een tekst uit de brief van Paulus aan de Efeziërs.
Twee keer in deze viering kwam Toon Hermans voorbij: één  keer met een video onder de titel ‘Als de liefde er niet zou zijn’ en voorganger Sijbrand van Dijk droeg een gedicht van hem voor: Er moeten mensen zijn….
Daar heb ik van onthouden dat er mensen moeten zijn die dansen in de regen als het orkest al naar huis is; de muziek gaat door!

Deze viering was de afsluiting van een serie van vier over ‘die moeilijke Paulus’.
Paulus met z’n moeilijke woorden en lange zinnen.  Met z’n afkeer van vrouwen.  Twee van die delen hebben we gemist,  maar deze laatste had ik niet willen missen.
In deze viering werd benadrukt dat Paulus niet de onderdanigheid van de vrouw aan de man  benoemt,  maar de dienstbaarheid aan elkaar.
Eeuwen met dominante mannen/pausen hebben met creatief knip-en plakwerk Paulus woorden in de mond  gelegd die hij niet zelf heeft geschreven.

Aan het eind van zijn overdenking nam voorganger Sijbrand van Dijk ons mee naar vier borden waar de essentie van de afgelopen vier weken op stond.
Daarboven hing hij een tros rose en rode ballonnen.  Iedereen is een geliefd kind van God.

Tip van Aaltje: beluister deze viering. (kerkomroep, 8 augustus,  Catharina kerk, 09.30 u. )
Je hoort dan ook de prachtige uitvoering van Arjan Schippers van een stuk van Bach ‘Sheep may safely graze’ aan het begin van de dienst.
Hierbij een link naar een versie op YouTube. van een Engelse organist.
Bij het uitgaan hoorden we ‘All  you  need is love’ van The Beatles.

Deze morgen heb ik mijn hart opgehaald.
De viering voelde als een hart onder de riem.
Het was hartverwarmend.
En ik zong weer mee met hart en ziel.
Na afloop liepen we door de regen met die mallotige ballon achter ons aan.
Het orkest was al naar huis, maar de muziek zat de hele zondag nog in mijn hoofd.