Categorie: Kerk & gemeente Pagina 18 van 50

Voor het boek heb ik in de categorie ‘Kerk & PKN-gemeente een nieuw blog geschreven over het kinderkoor dat Gerard en ik een aantal jaren hebben gehad in Roden.

2020: OKR – Oecumenisch Kinderkoor Roden.

In 1989 kwamen wij in Roden wonen. Kerkelijk was dat op zijn zachtst gezegd wennen. Ik zal je niet vermoeien met uitleg over kerkelijke signatuur, maar de hervormde gemeente in Hoogersmilde was een stuk conservatiever, een stuk evangelischer en een heel stuk kleiner. In 1992 begonnen we out of the blue met een christelijk kinderkoor; we plaatsten een oproep in het Roder Journaal en Kerknieuws en we verspreidden briefjes op Christelijke basisscholen.
“Als er 15 zijn gaan we beginnen” zeiden we van te voren; op de eerste avond waren er 14 kinderen en we waagden de gok.
Na een paar weken zaten we al op meer dan twintig kinderen en na drie jaar moesten we met een wachtlijst werken: veertig kinderen was ’the limit’.

Het eerste optreden was in Roderwolde. Dominee Evenhuis was trots op de primeur! Het kleine kerkje zat stampvol, want de kinderen namen natuurlijk allemaal hun ouders mee.
Ons kinderkoor hoorde niet bij een kerk, het heette ‘Oecumenisch Kinderkoor Roden’. We hadden in het begin voornamelijk kinderen uit de hervormde en gereformeerde kerk (PKN bestond nog niet), maar al snel kwamen er ook kinderen vanuit de katholieke kerk en de baptistengemeente, zodat we ook daar gingen zingen.
Soms duurde het even voordat ouders een voet over de drempel durfden te zetten in een andere gemeente; we hebben het wel over 25 jaar geleden en toen waren de grenzen nog erg duidelijk.
In 1997 bestonden we 5 jaar: daar maakten we een groot feest van.
We nodigden Elly & Rikkert Zuiderveld uit en hadden een fantastisch middag in Op de Helte. Later aan de bar zei Elly dat ze die wachtlijst wel jammer vond. “Je kan het koor ook opsplitsen in een kinder- en een tienerkoor. Eerst drie kwartier met de kinderen oefenen en daarna drie kwartier met de tieners. En af en toe samen.  Met die tieners doe je dan moeilijkere dingen en studeer je tweede stemmen in.”
Wat een wereldidee, we hebben het gelijk toegepast. Op het hoogtepunt hadden we bijna 60 leden!
In 1999  voerden we onze eerste musical op: Op zoek naar het licht. Toen we 10 jaar bestonden hebben we een musical ingestudeerd “Naäman, van havik tot duif” en een CD uitgebracht: “Zing zolang je leven mag!”

Gerard en ik hebben ontzettend veel plezier beleefd aan het kinderkoor.
We reisden met ons koor naar Kinderkorenfestivals, waar we veel leuke reacties kregen. Maar de jury was ook wel eens kritisch.
Zo was er een jurylid dat vond dat een dirigent altijd de handen moest gebruiken om te dirigeren; met een gitaar in de handen was dat niet mogelijk. En natuurlijk: bij een professioneel koor is dat ook zo. Maar mijn wenkbrauwen fungeerden als handen: de kinderen wisten precies wanneer ze moesten beginnen, want daar oefenden we op tijdens de repetities.
Met mijn mimiek kon ik ze harder en zachter laten zingen en bij de les houden.
Sinterklaas bedacht overigens een oplossing voor dit probleem: van de goede Sint kreeg ik dat jaar een bouwvakkershelm met een dirigeerstok er aan. Kon ik met m’n hoofd de stok laten bewegen!

Benieuwd naar het toenmalige koor? Dan kun je kijken en luisteren naar een opname uit 1992 (is al eens eerder op deze site voorbijgekomen).
Ons koor zingt op een kinderkorenfestival in 1996 het palmpasenlied ‘Wij zwaaien met takken’ van Elly en Rikkert Zuiderveld. Onze oudste dochters staan vol overgave te zingen,  temidden van hun toenmalige vriendinnetjes/medekoorleden.
Het gaat hier om een stukje van een oude videoband uit ons privé-archief, de kwaliteit is niet zo goed.
Maar wel sweet memories.
Als je op onderstaande link klikt, verschijnt er links onder in je scherm een tabje waar je op kunt klikken.

1996.04 Kinderkoor op het festival in Westerbork

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’. 

Afgelopen week heb ik iedere dag met de gitaar op schoot gezeten; met papieren met teksten en gitaarakkoorden op de keukentafel oefenen, oefenen en oefenen.
Gerard en ik waren uitgenodigd om ‘namens de gemeente te zingen’ in de eerste adventsviering in de Catharinakerk vanmorgen.
Het was al even geleden dat we samen zongen: we zouden immers niet meer als duo meewerken aan kerkdiensten, maar in coronatijd gelden andere regels en wetten.
Dominee Sijbrand van Dijk had als verzoeknummer gevraagd om lied 445; “dat wordt maar heel weinig gezongen” zei hij erbij.
Een heel toepasselijk lied in deze tijd; bij zijn verzoek vertelde Sijbrand dat de schrijver van het lied, de Duitse dichter Jochen Klepper (1903-1942) zijn hele leven gebukt ging onder de terreur van het naziregime. Hij trouwde een Joodse vrouw en toen deportatie dreigde, koos hij met zijn vrouw en dochter op 11 december 1942 vrijwillig voor de dood.
Klepper dicht: ‘De nacht loopt ten einde, de dag nadert al’. Het hele lied is een uitwerking van het contrast tussen de dreigende duisternis en het licht dat zal overwinnen. (meer weten over de dichter en het lied? Hierbij een link naar een artikel  op de website Liedboek Compendium.)
Toen ik met het lied aan het werk ging begreep ik al snel waarom het zo weinig tijdens kerkdiensten wordt gezongen.
Moeilijk! Maar toen we het eenmaal kenden: mooi en indringend.

Aan het begin van de viering citeerde de voorganger Marinus van den Berg:

Doe de lichten aan tegen al het duister.
Zet de lichten voor het raam en ga niet in het donker zitten.
Wees zelf een lichtpunt:  straal licht en interesse uit, geef het licht de ruimte tegen alle angst in.
Verspreid het licht van de aandacht, breng hoop, ondanks alles.
Sluit de gordijnen niet maar open je voor elkaar.

Wat een veelzeggende tekst (mét opdrachten) om de Adventsperiode mee te beginnen!

Vanmorgen was de setting in de Catharinakerk omgedraaid; de avondmaalstafel stond onder het orgel.
Het was een proefopstelling; de 30 aanwezigen zaten in een kring in het schip van de kerk en keken in de richting van het orgel.
Het prachtige adventsbloemstuk stond dus niet in het midden van de kerk onder de preekstoel, maar achter in de kerk.
Ben je benieuwd hoe dat er uit zag? Kijk dan de kerkdienst terug op Kerkomroep (Catharinakerk, 29 november, 10.00 uur).
Wij zongen nog drie andere liederen, waaronder één in het Drents, die kun je dan ook beluisteren.
Vergeet dan vooral niet het begin: Arjan Schippers speelde mooie stukken voor de viering aan!

Gistermiddag heb ik voor thuis op de salontafel ook een adventskrans gemaakt.
Omdat het nog niet heeft gevroren waren de hortensia’s in onze tuin nog prachtig van kleur: daarom heb ik dit jaar gekozen voor een rond bloemstuk zonder dennengroen, maar alleen maar hortensia’s in kleurschakeringen van paars naar bijna wit.
Hierbij een foto van het is geworden?
Wil je meer weten over het zelf maken van zo’n krans?
Hierbij een link naar het blog over dit onderwerp in 2019>>>, vandaar uit kun je (even naar beneden scrollen) doorlinken naar voorgaande jaren.

De waarde van een zondag wordt vaak bepaald door de kerkdienst van de zondagmorgen,  maar gisteren draaiden we de volgorde van de dingen om. Omdat de zon rond tien uur uitbundig scheen besloten we om nog voor de koffie een wandeling te maken. We wandelden een klein uur; Roden ligt in een bosrijk gebied dus er lag heel veel dood blad,  al ritselend genoten we van het verrassend zachte herfstweer.  Eenmaal thuis wilden we de kerkdienst bekijken,  maar die stond nog niet op kerkomroep.  Achteraf was die dienst toen nog niet afgelopen….

De kerkdienst bekeken we pas aan het begin van de avond. Het was een Ik zie jou viering, speciaal voor gezinnen met kinderen.  Daar was ik graag bij geweest, maar wij ‘mochten’ vorige week al, dus gistermorgen niet.  De viering had als thema ‘Laat je licht schijnen’.
Wat vond ik het leukste in deze viering? De Jerusalema Challenge.
Net als dominee Walter Meijles heb ik wat dat betreft onder een steen geleefd, ik had er nog nooit van gehoord. Jij ook niet?
Dit staat er over op de website van de NOS:

Het is je vast niet ontgaan de afgelopen weken, de vele filmpjes van zorgmedewerkers die dansen en meedoen aan de zogenoemde Jerusalema-challenge.

Het lied, gebaseerd op het gospelnummer van de Zuid-Afrikaanse dj en producer Master KG, en het bijbehorende dansje werden enorm populair in de coronapandemie. De relatie met zorgmedewerkers ontstond toen Zuid-Afrikaanse artsen en verpleegkundigen ontspanning zochten en filmpjes van het dansje deelden.

Al snel werd het dansje ook door medewerkers van Nederlandse zorginstellingen en ziekenhuizen overgenomen. Inmiddels hebben de afgelopen weken al vele grote ziekenhuizen aan de challenge meegedaan. De ziekenhuizen wilden met de dans het groepsgevoel in het ziekenhuis laten zien en tegelijk een boost geven.

Ook ‘ons’ UMCG ging de uitdaging aan en maakte een prachtig filmpje, klik hier om het te bekijken.
Dat gingen ze dus in de kerk ook doen; Tamar Nauta deed voor hoe het moest en iedereen deed mee. Je mag dan wel niet zingen, maar dansen wel!
Dansje ook leren? Je kunt de hele viering terugkijken op kerkomroep. (15 november, 10.00 u, Op de Helte, Roden).
Je kunt de foto’s van de viering, gemaakt door Han Post, hier bekijken.
De viering was een lichtpuntje op een zondag met nieuws over illegale feesten georganiseerd door volwassen mensen en over Zwarte Piet-ruzies, uitgevochten door volwassen mensen.
En er is al zoveel naar nieuws over corona…..

Wat haalde ik uit de viering?
Als je je innerlijke licht laat schijnen bij alles wat je doet,  geef je de liefde,  de goedheid en de wijsheid van God door.
Als ik een liedje had mogen kiezen voor de viering van gistermorgen dan had ik deze gekozen.
Kun je ook best een dansje op doen!

Een viering van onze PKN-gemeente in de Catharinakerk, dat was al even geleden.
Wij behoorden vanmorgen tot de dertig gemeenteleden die in de kerk aanwezig mochten zijn.
Wat mij het meest raakte was het orgelspel van Erwin Wiersinga voor de preek; later hoorde ik dat het een stuk van Mendelssohn was.
De sfeer in de oude kerk op de Brink, het feit dat we daar eindelijk weer eens waren en de ontroerende, omfloerste klanken van het Hinszorgel deden hun werk: tranen van ontroering.

We mogen nog steeds niet samen zingen.
We lazen met elkaar hardop Psalm 98 uit de bijbel.
Ik had de liedboekversie er bij opgeslagen; ‘Zing een nieuw lied voor God de Here’.
Halverwege het derde couplet zing je dan: ‘Hosanna voor de grote koning, verhef bazuin uw stem van goud…’
Van binnen voel ik dan hoe dat klinkt als je dat met de hele gemeente zingt.
Wat een gemis, dat niet zingen.
Dat gemis werd nog vergroot door de Prelude die Erwin speelde bij deze psalm nadat we hem hadden opgelezen.
In die Prelude werkt de componist met een soort voorspel toe naar het begin van de psalm, een soort Tatatataaaaah…..!
Toen het orgel stopte haalde ik al adem voor het eerste couplet; oh nee. Niet zingen.
Maar gelukkig was daar vanmorgen Karel, de cantor van onze cantorij.
Hij zong een zelfgecomponeerd Kyrië en twee toepasselijke liederen.
Verder kregen we een filmpje te zien van een aantal kinderen in onze gemeente die bezig waren met het versieren van een troostlichtje voor de laatste zondag van het kerkelijk jaar.
We zagen versierde glaasjes, lampjes en lampionnetjes. Wat leuk om de kinderen daar zo enthousiast mee bezig te zien: zo maken ze, zonder kindernevendienst, toch even deel uit van de kerkdienst.

Vanmorgen stond de gelijkenis centraal waarin Jezus vertelt over de talenten, het verhaal over de dienaren die geld kregen van hun meester en hoe ze daarmee omgingen.
Ken je het verhaal niet? Klik hier voor het verhaal zoals het in de basisbijbel staat, het begint bij vers 14.
Voorganger Sijbrand van Dijk drukte ons in zijn overdenking op het hart “Begraaf wat je hebt gekregen niet! Je hebt het gekregen, doe er wat mee. Met je positivisme, je enthousiasme, je creativiteit, je ‘luisterende oren’, je doeners-mentaliteit, kortom, doe iets met de olie die in jouw kruikje zit. Kijk niet naar wat anderen allemaal doen en kunnen, kijk naar wat jij kunt in jouw omstandigheden. Blijf niet staren op wat vroeger allemaal verkeerd is gegaan, maar doe iets.”
Ook nu was ik weer ontroerd. Ik doe Sijbrand te kort door zijn preek zo in te korten;  heb je de viering niet bij kunnen wonen en ben je toch benieuwd naar zijn verhaal, zoek de viering van vanmorgen op op Kerkomroep: Catharinakerk, 8 november, 10.00 u.

Gisteren kreeg ik een mail van nicht Lianne, actief in het nieuwe Jeugd Activiteiten Team van onze PKN gemeente.
‘Hierbij de flyer van de Ik-zie-jou-viering van 15 november. Geef het door, zegt het voort.’
De flyer zie je op de afbeelding hiernaast.
Als je er op klikt komt hij groot in beeld
Geef het door, zegt het voort!