een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Kerk & gemeente Pagina 19 van 53

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

12 april: Sloeg.

“Heb je ook last van bijwerkingen van die AstraZeneca-prik?” appte iemand zondag.
Ja. Ik had het gevoel dat ik griep kreeg: stijf in de botten/spieren, ik ‘voelde’ het haar op mijn hoofd zitten en had het beurtelings koud en warm.
Fleecetrui aan, warme sjaal om…….om vervolgens met een rood hoofd en ‘zwait veur de kop’ alles weer uit te doen en een kwartier later weer aan te doen.
En moe, ontzettend moe.
‘Sloeg’ was ik. Een Drents woord voor ‘sloom’, niet helemaal bij de les.

Dus ook niet bij de zondagse ‘les’ vanuit de Catharinakerk.
Vanaf de bank heb ik wel de hele viering gezien en gehoord.
De overdenking ging over Johannes, zijn overtuigingen en hoe die na de oorlog nogal dwingend werd verkondigd vanaf de Nederlandse preekstoelen.
O ja. Dat was in Hoogersmilde in de jaren ’80 nog zo. Voorganger Walter Meijles had het over de ‘onderbuikgevoelens’ die dat opriep.
Die gevoelens gingen met mijn gedachten op de loop…..toen ik weer bij de les was ging het al weer ergens anders over.

Maar een viering is meer dan alleen de preek.
Twee liederen werden ons getoond op een video en twee keer dacht ik: “Oooo, dit is mooi!”
Psalm 133 bijvoorbeeld .
Die zingen we in de kerk altijd met orgelbegeleiding; daar is niks mis mee, maar dat doen we al meer dan honderd jaar en het voelt zo oud en afgedraaid.
Zoek Psalm 133 eens op in het liedboek en leg onderstaande tekst er naast. Luister daarbij naar deze prachtige uitvoering die we hoorden gistermorgen.

Zo mooi, als mensen die familie zijn

de vrede onderling kunnen bewaren.
Zoals de olie uit Aärons baard
die in zijn kleren druipt, en heerlijk ruikt,
zoals de dauw die op de berg ligt bij Jeruzalem:
van boven naar beneden,
zo geeft de HEER zijn zegen:
hier gaat het leven nooit voorbij

Het tweede mooie lied was lied 1000 uit het Liedboek: Wij zagen hoe het spoor van God.
We keken naar een uitvoering van Elske de Wal, begeleid door vier musici, op o.a. gitaar, fluit en percussie.
Mat open mond heb ik zitten luisteren: zo kan het ook.
Op YouTube vond ik  de versie die wij hebben gezien.

Komt Hij terug op onze weg, keert Hij verharde harten?
Wanneer komt Hij met licht en lef, zaaigoed in onze handen?’

Balsem voor de ziel.
Misschien wel vooral als je sloeg bent.

Reageren

6 april: Olijk asen.

Op de avond van eerste paasdag kreeg ik een mail van een trouwe lezer c.q. mede PKN-gemeentelid:
Ada, ik heb een blog over “De Heer is waarlijk opgestaan” gemist. Vond je de paascyclus van dit jaar niet zo boeiend?
De reden dat er nog geen blog was over de vieringen in de paascyclus heeft te maken met de verdeling van mijn energie.
Op zaterdag, zondag én maandag zagen we steeds één stel van onze kinderen.
Reuze gezellig allemaal, maar dat vergt natuurlijk enige voorbereiding (qua boodschappen enzo), want met ieder stel gingen we eten en spelletjes doen, dus ik voorzag donderdag al: dan blijft er niet veel tijd en puf over voor het schrijven van een blog. Dus ik zette alvast drie blogs klaar voor over de paasdagen, dinsdag is er weer een dag.

Over het tweede deel van de mail kan ik volmondig zeggen: ja, het was boeiend.
Na een jaar coronabeperkingen zijn onze voorgangers gepokt en gemazeld in het verzorgen van ‘on-line’-vieringen, evenals het beamteam.
De kerkdiensten tijdens in de paascyclus hebben veel vaste onderdelen en er worden overbekende schriftlezingen voorgelezen, maar ook dan zijn er nog verrassingen.

Op Witte Donderdag werd er aandacht besteed aan het avondmaal.
Geen brood en geen wijn geproefd en toch deelgenomen: we werden als kijker op een mooie manier betrokken bij het sacrament.

Bij de Goede Vrijdag viering maakte de voorganger gebruik van de ‘kruisweg-statiën’ van Aad de Haas: 16 schilderijen van de weg die Jezus aflegde op weg naar zijn kruis.
Meer weten? Hierbij een link naar de zestien schilderijen van Aad de Haas met uitleg.
De muziek in deze viering was zorgvuldig uitgezocht; organist Arjan Schippers ontroerde al aan het begin met een prachtig uitgevoerde, ingetogen orgeluitvoering van het ‘Stabat Mater’ van Pergolesi.

Op Stille Zaterdag werd de paaskaars buiten aangestoken bij een vuurkorf.
In die viering waren drie video’s opgenomen van gemeenteleden die iets vertelden over hun beleving bij ‘het licht’.
We zagen Dick en Janny , Wim en Joke en Gerda, die allemaal met een kaars in hun hand een eigen verhaal vertelden.
Zo ben je toch een beetje samen als gemeente: erg fijn om naar te kijken.

Zondagmorgen, 1e paasdag, was wat mij betreft de kers op de paascyclus-taart.
Dat komt omdat ik erg gecharmeerd  was van het kwartet dat meewerkte aan de viering: onze cantor Karel Stegeman had drie medestudenten  van het Prins Claus Conservatorium bereid gevonden met hem mee te zingen in deze kerkdienst.
En dan ook nog met Erwin Wiersinga als organist.
“Mooier wordt het niet” zei ik tegen Gerard zondagmorgen.
Wat nog steeds schrijnt is dat we niet met onze cantorij kunnen meewerken aan de vieringen.
De paascyclus is één van de hoogtepunten in een cantorijseizoen, voor het tweede jaar op rij is ons koor er niet bij.
Wij zingen niet zo mooi als deze vier jonge mensen, maar qua beleving had ik daar liever met alle cantorijleden om me heen zelf gestaan.

Het was heerlijk om onze dochters en hun mannen weer te zien.
Het is nu maandagavond en ik ben inderdaad blij dat de blogs voor de paasdagen al klaar stonden.

En….wat is de betekenis van de titel van dit blog?
Van zijn werkgever kreeg Gerard via de post een paas-attentie: een plak handgemaakte chocolade uit Brabant.
Na het bezoek van  dochter 1 met haar  Engelsman was het  ‘olijk asen’ geworden. Hoe het er nu uitziet behoeft vast geen verdere uitleg.

Reageren

30 maart: Stille week.

Deze week voor Pasen heet in de kerk ‘de Stille week’.
Als we gewoon met de cantorij mogen zingen is het heel druk in deze periode; we werken vaak mee aan meerdere vieringen in de Paascyclus.
Maar ook dit jaar wordt er niet in koor gezongen.
Het gemis is groot, maar ik zoek andere wegen.

Gistermiddag liep ik naar de Brink om een bezoek te brengen aan de Catharinakerk.
Deze week is de kerk twee keer per dag open voor stiltemomenten. (voor meer info zie: Verstillend op weg naar Pasen
Steek een kaarsje aan en voel de oase van rust’ stond in de uitnodiging en dat heb ik gedaan.

Woensdagavond ga ik met twee dochters de uitvoering van ‘de Matthäuspassion’ van de Nederlandse Bachvereniging bekijken.
In Groningen, Roden en Almelo toch samen kijken door tegelijkertijd de uitvoering aan te zetten en telefonisch met elkaar in contact te zijn.
Verder volgen Gerard en ik alle on-line vieringen van onze PKN-gemeente op Witte donderdag, Goede vrijdag, Stille zaterdag en op zondag 1e Paasdag.

Verder heb ik de afgelopen  dagen geluisterd naar twee podcast-series, allebei op NPO 4.
De eerste heet: ‘Ontdek de Matthäuspassion van binnenuit’
In deze podcast gidst violist en Matthäuskenner Carel den Hertog je met presentator Lex Bohlmeijer door de onmetelijke rijkdom van de Matthäus-Passion.
Ook al heb ik het stuk al vaak gehoord, ik ben er niet mee opgegroeid, dus heel veel van wat ik in deze podcast hoorde wist ik nog niet. Prachtig was het.
De tweede serie is getiteld: Meer dan Matthäus’ en gaat over ándere muziek voor de passietijd. Je hoort fragmenten van wereldberoemde muziek, zoals het Stabat Mater van Pergolesi en het Miserere van Allegri, maar je ontdekt ook onbekende werken zoals de Matthäus-Passion van Theile, een Corsicaans Stabat Mater en de klaagliederen van Ernst Krenek. Het is een podcast met verhalen, muziekgeschiedenis en verrassende anekdotes, maar vooral met de mooiste muziek geschreven voor de passietijd.
Een mooie combi van kerkgeschiedenis en klassieke muziek.

Tenslotte wil ik nog graag aandacht vragen voor een beamer-presentatie die is opgenomen door de Vrouwengroep Verbinding en de PCOB van onze PKN-gemeente.
Vanaf vandaag is die presentatie, een soort passie-paasviering, te bekijken via kerkomroep (Catharinakerk 29 maart) en het YouTubekanaal van de Catharinakerk.
In de uitnodiging staat dat de presentatie is gemaakt met plaatselijke muzikale talenten en ik mag alvast een tipje van de sluier oplichten: er speelt een blazersensemble van Chr. Muziekvereniging ‘Oranje’ mee en Gerard en ik hebben zondagmorgen na de palmpasenviering een aantal liederen ingezongen die in de beamerpresentatie zijn opgenomen.

Met dit blog over mijn beleving in deze dagen wil ik jullie graag een ‘goede week’ en  mooie paasdagen wensen!

Reageren

28 maart: Cornelius, Erwin en Queen.

Vanmorgen mochten Gerard en ik weer eens naar de kerk, we waren voor deze palmzondag gevraagd om een paar liederen te zingen.
Er is nog steeds geen publiek aanwezig tijdens de kerkdiensten; omdat het een ‘Ik-zie-jou-viering’ was (altijd anders dan anders) waren er vanmorgen drie voorgangers.
En een postbode. Daarover later meer.

Een paar ‘highlights’:
– Om te beginnen: de liturgische bloemschikking, omzoomd door Palmpasentakken die gemaakt waren door enkele kinderen uit onze gemeente.  (zie foto).
– Er was zoom-contact met twee heren in een glitterpak, de quizmasters van Cirkelslag, dat vrijdagavond online met gezinnen in onze gemeente is gespeeld. De uitslag werd op een feestelijke manier bekend gemaakt.
– De postbode kwam langs. Ze had een grote postzak met kaarten bij zich die waren gemaakt door gemeenteleden.
Die kaarten worden deze week gebracht naar de kinderafdeling van het Martiniziekenhuis.
– Erwin Wiersinga liet iets horen wat we nog nooit van hem gehoord hadden: hij speelde ‘I want to break free’ van Queen. We kennen het lied allemaal, je ziet Freddy Mercury nog met die minirok en die stofzuiger staan. Leuk om het nu op piano te horen! Even zo gemakkelijk speelde Erwin daarna tijdens de collecte een mooi stuk van Grieg.
– We maakten kennis met de Romeinse centurio Cornelius. Hij vertelde dat hij Jezus had gezien op de ezel en dat ook hij zijn jas op straat had gelegd. Het oogcontact met Jezus had er voor gezorgd dat hij zijn leven daarna helemaal had omgegooid.

Het verhaal van Cornelius raakte me.
Voorganger Sijbrand van Dijk stond in het zonlicht in het koor zijn verhaal te vertellen.
Over de blik van Jezus die Cornelius had opgevangen. Dat die blik hem had geleerd dat het in het leven niet draait om macht maar om liefde.
We hoorden dat de romein er ook bij was toen Jezus werd gekruisigd en dat hij degene was die had gezegd: ‘Waarlijk, Hij was Gods Zoon’.
Die zin wordt ook gezongen in de Matthäuspassion: ‘Wahrlich, dieser ist Gottes sohn gewesen’.

Wij zongen 2 liedjes van Elly & Rikkert, een Opwekkingslied en uit de bundel Youth for Christ uit de jaren ’60 ‘Toen ik naar mijn naaste zocht’.
Het thema van de 40-dagen-tijd is ‘de zeven werken van barmhartigheid’ en de tekst van deze ‘gouwe ouwe’ sluit daar naadloos bij aan; na zestig jaar nog net zoveel zeggingskracht.

Er was nog veel meer.
Er was een indringende video van een meisje dat op bezoek gaat bij haar vader die in de gevangenis zit.
Er waren een aantal balkende ezels.
Er werd telefoongesprek gevoerd met de winnaars van Cirkelslag die niet naar de kerkdienst keken, maar die op weg waren naar de verjaardag van oma.

En dit alles prima in beeld gebracht door het beamteam in de persoon van Joke en Zwanny: een groot compliment is hier op zijn plaats.
Je kunt de viering dus terugkijken via kerkomroep en het YouTubekanaal van de Catharinakerk.

Reageren

21 maart: Je leven geven.

De preek van vanmorgen paste wat mij betreft goed bij de verkiezingsuitslag van afgelopen week.
Het ‘ieder voor zich’ heeft zich gemanifesteerd in een sterk rechts blok; in onze krant van zaterdag stond de kop: ‘Het woord solidariteit kan wel uit het woordenboek geschrapt worden’.
Dit on-line tijdschrift is geen politiek podium, dus meer ga ik er niet over zeggen.
In de kerk horen we een ander geluid.
Het thema van vanmorgen was weer één van de werken van barmhartigheid: de doden begraven.
Voorganger Sybrand van Dijk vertelde dat dit niet door Jezus was genoemd, maar dat dit in de middeleeuwen aan dat rijtje is toegevoegd.
Even een stukje geschiedenis: tussen 1347 en 1351 heerste er een zware pestepidemie. Er wordt geschat dat destijds een derde van alle Europeanen (we hebben het over miljoenen) aan die zogenaamde ‘Zwarte dood’ zijn overleden. Een drama van ongekende omvang. Het begraven van doden was belangrijk, want als ze niet begraven werden kon de pest door besmetting meer slachtoffers maken. Maar dat begraven was niet zonder risico: grote kans dat je zelf besmet werd. Er waren destijds priesters en nonnen die toch die taak op zich namen en daarmee hun leven op het spel zetten. Je leven geven; dat is ook wat Jezus heeft gedaan. Hij zei daar zelf over:

Voorwaar, voorwaar, ik zeg u: als de graankorrel niet in de aarde valt blijft hij alleen; maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort. Wie zijn leven bemint verliest het; maar wie zijn leven in deze wereld haat zal het ten eeuwigen leven bewaren. Wil iemand mij dienen dan moet hij mij volgen; waar ik ben, daar zal ook mijn dienaar zijn. Als iemand mij dient zal de Vader hem eren.

We hoorden vanmorgen dat ‘je leven geven’ niet direct jouw dood hoeft te betekenen.
Je geeft je leven door tijd en aandacht aan anderen te besteden, door te luisteren, te helpen, door er te zijn.

Sommige woorden en zinnen zijn in mijn hoofd gekoppeld aan liedjes.
Als het gaat over de stervende graankorrel heb ik het liedje van Elly en Rikkert in mijn hoofd dat we met het tienerkoor van het OKR destijds hebben ingestudeerd.
Dat was best lastig, maar toen het er één keer in zat was het prachtig om uit voeren.
Ook even luisteren? Hierbij een link naar het nummer op YouTube: Als het graan niet in de aarde valt

De emotie zat vanmorgen in het staartje van de viering.
Er werd een vierstemminge versie afgespeeld van het lied ‘Zolang wij ademhalen.’
Dat hebben we met de cantorij  zo vaak gezongen dat ik de tekst van alle vier coupletten uit mijn hoofd ken; ook de alt-zetting zit er zo ingeramd dat ik hem in mijn hoofd zo meezing.
Maar zingen kon ik zelf op dat moment beslist niet.
Het heimwee naar de cantorij en het samen zingen golfde door me heen; het lied bracht tranen en tegelijkertijd troost.
Waarschijnlijk moeten we wachten tot september.
Maar we gaan weer zingen.
Als je klikt op deze link Zolang wij ademhalen…..  kom je op een column van Berit Bootsma van de Protestantse gemeente Weesp en Driemond.
Zij schrijft wat ik bedoel; daar vind je ook de tekst van het lied. 

Reageren

15 maart: Dagboek van een herdershond

Als je de naam Theo van Beijeren intikt bij de zoekfunctie van deze website vind je ongeveer 25 blogs waar zijn naam in voorkomt.
Toen ik begon met bloggen was Theo nog predikant van onze PKN-gemeente, we zitten samen in het ‘website-van-de-kerk’-clubje en ook als vrijwilligers voor de Catharinakerk komen we elkaar regelmatig tegen. Verder is hij mijn mentor bij het in de lucht houden van deze website.

Eigenlijk is zijn achternaam Van Beijeren Bergen en Henegouwen.  Door zijn kleindochtertje treffend weergegeven als Van Beijeren Bergen en….. Heen en weer.
Hoe ik dat weet?  Van zijn website ‘Dagboek van een herdershond’; daar schreef ik al eens over bij het beantwoorden van de vraag ‘Lees je ook blogs van anderen? .
Op zijn website was te lezen dat hij in januari 70 werd en dat hij door zijn echtgenote/kinderen werd verrast met een prachtig cadeau: een boek met zijn tot dan toe gepubliceerde blogs.

Inmiddels heb ik dat boek in mijn bezit. Eerlijk gezegd: ik ben een trouwe lezer van zijn blog,  dus ik heb alles al eens gelezen.  Maar dat heb ik natuurlijk niet allemaal onthouden! Vooral de verhalen in het begin van het boek lazen weer als nieuw; dan heeft ouder worden ook zijn voordelen.  Theo schrijft o.a. over zijn vak als predikant, over zijn grootouders,  zijn zwak voor pepernoten en appelmoes,  zijn liefde voor Bach en het jaarlijkse opzetten van de kerstboom met de bijbehorende kerststal.
Heel divers en heel onderhoudend.

Door het publiceren van blogs geef je stukjes van jezelf bloot; je laat de lezer een klein deel van jezelf zien dat bij de meeste mensen niet bekend was.
Door de blogs die Theo schrijft ben ik anders naar hem en het werk van een predikant gaan kijken.
Hij schrijft met humor over kerkdiensten ter gelegenheid van huwelijken en over begrafenissen.
Over het bezoeken van zieke gemeenteleden in het ziekenhuis en vieringen bij jubilea en/of zijn afscheid.  Maar dat is maar een deel van hem.
We lezen ook verhalen over zijn ervaringen als leerling op de Lagere school met het liniaaltje van juf Tinga en over de docent oude talen op het gymnasium, die bekend stond om zijn bloemrijk en humoristisch taalgebruik.
Over zijn opa die een visserman was. Die tegen hem had gezegd toen hij dominee werd: “Preek niet al te ingewikkeld. Vertel de mensen maar dat God liefde is.”
Fijn als je zulke grootouders hebt.

Onze blogs lijken wel wat op elkaar en eerlijk is eerlijk: Theo was eerst, hij schrijft al vanaf 2012.
Familiegeschiedenis, muziek, guilty pleasures, kerkdiensten, actualiteit en verbastering van de Nederlandse taal; het enige waar Theo niet over schrijft zijn brei- en haakwerkjes.
Hooguit over een vilten kerststal met een kameel waarvan zijn zoons denken dat die een bomgordel omheeft….
Blogs met een glimlach.

Benieuwd naar zijn blog en/of belangstelling voor zijn boek?
Hierbij een link naar zijn website: Dagboek van een herdershond.
Op het laatste blog in het boek van december 2020 vind je een foto van een jeugdige Theo op zijn brommer, een Batavus.
Niet te geloven dat die slungel op die foto nu al zeventig is….!

Reageren

14 maart: De pomp in Roden.

Vanmorgen stond in de viering die werd uitgezonden vanuit de Catharinakerk het verhaal centraal van de ontmoeting van Jezus met de Samariataanse vrouw bij de put.
Over de inhoud van de viering zou ik moeiteloos een blog kunnen vullen, maar deze keer kies ik voor een zijweggetje.
Aan het begin van de viering zagen we onze voorganger Walter Meijles in een zelfopgenomen video bij het Julianaplein in Roden.
Hij stond bij het zogenaamde ‘Pomp-monument’, aangeboden door de inwoners van de Limburgse gemeente Velden.

In januari/februari 1945 werden inwoners van grensgemeenten in Limburg door de Duitsers onder dwang geëvacueerd naar de drie noordelijke provincies.
Walter vertelde vanmorgen dat die mensen het hele stuk waren komen lopen, maar dat was niet het geval: de eerste 11 kilometer hadden ze inderdaad moeten lopen, maar van vanaf daar  werden ze met vee- en vrachtwagens vervoerd.
Over die gebeurtenissen heb ik twee interessante artikelen gevonden op internet:
– Een verhaal over de Limburgse evacuees naar Drenthe op de website Drenthe in de oorlog
– Het artikel Roden, monument op het Julianaplein  op de website van Nationaal Comité 4&5 mei.

Zo zag ons huis er uit in de zomer van 1989.

Wij hebben dit verhaal gehoord uit de mond van een Limburger die het zelf had meegemaakt.
Wij wonen vanaf 1989 in het huis aan de Boskamp waar vroeger Mans en Lammie Keun woonden.
In de oorlog stond op deze plek hun oude boerderij met landerijen er om heen. In 1950 verkochten ze een groot deel van hun land aan de gemeente en op het stukje dat ze zelf hielden bouwden ze in 1950 het huidige huis. Ze noemden het ‘Het Olle hof’, omdat het stond op de grond waar vroeger hun boomgaard was, hun ‘hof’.
Dat naambordje heeft tot 2011 op voorgevel van ons huis gezeten.

Op een zonnige zondagmorgen in de jaren ’90, wij zaten met ons gezin buiten koffie te drinken, werd er aangebeld.
Wildvreemde mensen, die schuchter vroegen of hier misschien de familie Keun woonde?
“Nee, maar die hebben hier wel gewoond; maar Mans en Lammie zijn inmiddels overleden. Kom eerst maar even binnen, we hebben koffie.”
Ze vertelden dat ze al een poosje voor het huis hadden gestaan en zich hadden afgevraagd of het wel het goede huis was.
We hadden het destijds al behoorlijk verbouwd: ramen eruit, erker uitgebouwd, garage eraan vast gemetseld en een groot achterhuis er aan gebouwd.
Het houten bordje ’t Olle Hof’ had de doorslag gegeven. “Dit moet het huis wel zijn, zo heette het toen ook….”

De man van het echtpaar had als kind bij Mans en Lammie in huis gewoond in de oorlog.
Dat was toen nog een boerderij en hij had het er fantastisch gehad; als kind beleef je de oorlog heel anders dan volwassenen, dat weet ik van mijn vader.
Na de oorlog hadden ze Mans en Lammie nog regelmatig opgezocht, ze waren ook nog een paar keer in het nieuwe huis geweest.
Ze wisten al dat Mans overleden was, maar de dood van Lammie hadden ze niet meegekregen, dat was in 1990 geweest.
Als ik langs ‘de pomp’ in Roden loop moet ik altijd even aan die vriendelijke Limburger denken die zulke goede herinneringen aan Drenthe had.

Weet je wat we trouwens vanmiddag tijdens ons dagelijkse ommetje zagen?
Rondom de Catharinakerk staan honderden krookjes!
Geplant door enthousiaste gemeenteleden tijdens de startzondag.
Wat een prachtig gezicht.
Het wordt lente mensen.

Reageren

1 maart: Niks bijzonders?

Na twee bijzondere vieringen (14 februari Harm Dijkstra en 21 februari de #Doeslief/Ik-zie-jou-viering), was er gistermorgen weer een gewone kerkdienst.
Maar dat wil niet zeggen dat er niks bijzonders was.

Een paar bijzonderheden: bij het Kindermoment in het kader van het Veertig-dagen-project, de zeven werken van barmhartigheid, ging het gistermorgen over het bezoeken van zieken.
Dominee Sijbrand van Dijk had een video opgenomen in de stad Groningen; we zagen hem staan bij het Sint Anthonygasthuis aan de Rademarkt.
Hij vertelde dat dit gasthuis in de 16e eeuw was gesticht om de zieken, armen en bejaarden te huisvesten, die niet meer voor zichzelf konden zorgen.
Hij vertelde van alles over de eeuwenoude poort waar hij voor stond en liet beelden zien. Omdat zijn camera nog in de ‘selfiestand’ stond, zagen we de teksten in spiegelbeeld.
Er was één tekst die mij intrigeerde maar die ik niet zo snel kon lezen, dus die heb ik even opgezocht.
Dit staat boven de deur: “BESPODT NIET EEN OUT WYF OFTE MAN NIEMANT WYET WAER “T HEM TOE COMEN CAN”.

Aan het begin van de overdenking liet de voorganger een schilderij van Ton Schulten zien.
Voor 2019 had ik niet geweten wie dat was, maar na ons bezoek aan Ootmarsum weten wij meer van deze schilder.
(Ook meer weten? Lees dan het blog ‘Ton Schulten en Willem Wilmink‘ uit 2019.)
De predikant liet het schilderij zien om iets te kunnen vertellen over de werkwijze van Schulten: hij verft het doek eerst helemaal zwart en brengt daarna kleur voor kleur de verschillende lagen aan; hij eindigt altijd met een klein stukje wit, in dit geval de zon. Op die manier brengt hij het licht in het schilderij.
Dat werd door dominee Van Dijk heel mooi gelinkt aan de bijbelverhalen van vanmorgen: Elia’s ontmoeting met God in het zachte suizen van de stilte en Jezus’ ontmoeting met Mozes en Elia op de berg.  Hij zei daarover: “Jezus wordt hier licht; er komt een helderheid die er eerder niet was.” Door de genoemde ontmoetingen komt er licht in de duisternis.

De derde bijzonderheid was de bevestiging van Marieke Pranger als kerkelijk werker in onze gemeente.
Zij vervangt Astrid Mekes (die door ziekte tijdelijk is uitgevallen) in het ouderenpastoraat. Marieke is niet nieuw voor ons: ze is al vanaf 1986 actief en betrokken lid van onze PKN-gemeente.
‘Onze Marieke’ dus. Moeder van Aruni die bij onze Harriët in de klas zat op basisschool ‘de Haven’. Sopraan in onze cantorij. Creatief lid van de Taakgroep Vorming & Toerusting.
Wat heerlijk dat zij het team van pastores komt versterken!
Als we met elkaar naar de kerk hadden gemogen hadden we haar na een feestelijke viering allemaal de hand geschud en haar hartelijk gefeliciteerd met deze nieuwe taak; mét een knuffel.
Vanaf deze plek: Marieke, welkom en van harte gefeliciteerd!

Nog één bijzonderheid: de ouderling van dienst liep na de afkondiging bijna de prachtige ‘Liturgische schikking veertigdagentijd 2021’ omver.
Gelukkig bleef het bij één omgevallen potje….
De makers van deze liturgische schikking verdienen een groot compliment voor hun ‘bloemrijke’ en creatieve bijdragen in deze periode.
Benieuwd naar hoe het er uit ziet? Hierbij een link naar een artikel mét foto’s op onze PKN-website.

Reageren

28 februari: Geloven van wieg tot graf.

Eén van onze PKN-gemeenteleden, Cor Keers, heeft een boek geschreven.
Cor en ik kennen elkaar oppervlakkig van de keren dat we elkaar ontmoeten bij activiteiten van de kerk of bij de koffie na een viering.
In coronatijd hebben we elkaar één keer gesproken: toen ik het boek kwam ophalen dat ik van hem had gekocht.
Het boek heet ‘Geloven van wieg tot graf’ en de subtitel is  ‘Een studie over zingeving’.
Dit staat o.a. op de achterflap: Cor vertelt openhartig over zijn leven. U leest over zijn succesvolle studietijd en zijn carrière als sociaal psycholoog, maar ook over zijn gang door de psychiatrie als patiënt, worstelend met psychosen. Met voorbeelden uit de psychologie, theologie en filosofie laat de auteur zien hoe hij omgaat met al die gebeurtenissen en zin geeft aan zijn leven.’

Vooropgesteld: ik lees nooit zulke boeken.
Onder het kopje ‘Lezen’ in de menubalk zie je waar mijn interesse naar uit gaat en dat zijn geen studies over zingeving.
Maar ik vond dat ik het in ieder geval een kans moest geven
Het begin pakte me direct; in het eerste deel beschrijft Cor zijn leven, het is onderhoudend en tegelijkertijd aangrijpend.
Zonder opsmuk vertelt hij over wat hem is overkomen en hoe hij het allemaal heeft beleefd.
Zijn eerlijkheid is onthutsend.
Hij beschrijft hoe het is als je in een isoleercel zit omdat je helemaal de weg kwijt bent.
Wat een psychose met je doet, wat het doet met je naaste omgeving en wat het betekent voor je carrière.

Het boek kan ruwweg verdeeld worden in vier delen; het tweede deel gaat over ‘Taal’: het belang van ’taal & verhalen’, het verschil tussen beschrijvende en inspirerende verhalen, gelardeerd met voorbeelden uit de bijbel.
Het derde deel is gewijd aan zingeving: vanuit drie zienswijzen (psychologie, filosofie en theologie) wordt in dit deel gekeken naar dit begrip.
Eén voorbeeld haal ik aan ter verduidelijking: hoe geef je zin aan je leven als je in een concentratiekamp zit?
Het laatste deel gaat ook over zingeving, maar dan in combinatie met Cor’s manier van geloven.
Daarin beschrijft hij wat het geloof voor hem betekent en hoe hij in de loop van de jaren anders is gaan geloven.

Een boek van 384 pagina’s kun je niet samenvatten in een blog van 500 woorden, maar ik kan wel vertellen wat het met me heeft gedaan.
Het boek lag zes weken op onze bank en zes weken keek Cor me vanaf de voorkant indringend aan.
Al lezend leerde ik hem goed kennen.
Wat heb ik geleerd van dit boek?
– Dat zingeving altijd iets is dat je zelf moet doen: niet bij de pakken neer zitten, niet zwelgen in wat niet meer kan, maar doen (en genieten van) wat wel kan.
– Dat het lidmaatschap van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde voor Cor (en voor mij) erg zinvol is en dat de bijbel een verrassend actueel boek is.
– Hoe belangrijk mensen in je omgeving zijn die naar je luisteren, interesse tonen en je ondersteunen.

Wat hielp bij het lezen van dit boek is dat ik door mijn christelijke opvoeding op de hoogte ben van de inhoud van de bijbel.
Om in die bijbelse terminologie te blijven: voor een ‘Martha‘ als ik is dit boek te zware kost, maar ik had het niet willen missen.
Respect en bewondering voor deze vechter die zijn hele ziel en zaligheid in dit boek heeft gelegd en daarmee begrip vraagt voor de vaak onbegrepen wereld van de psychiatrische patiënt.

Belangstelling voor dit boek? Plaats hieronder een reactie, dan breng ik je in contact met Cor.

Reageren

22 februari: #Doeslief.

Zondagmorgen; op het rooster van onze PKN-gemeente staat een ‘Ik zie jou’- viering.
Een kerkdienst waarbij het accent op gezinnen/jongeren ligt; dan is er ruimte voor iets anders en wordt er vaak afgeweken van de liturgie van de eredienst.
Mag wat mij betreft iedere zondag…….vooral in coronatijd ervaar ik de wekelijkse viering als ’te lang’; dat komt omdat je zelf helemaal niks doet, zelfs niet zingen.
Gistermorgen zat ik om 10.00 u nog te ontbijten met een sudoko en al kijkend naar de viering puzzelde ik met een schuin oog op het boekje nog even door.

Het was de eerste zondag in de Veertig-dagen-tijd; dit jaar is het thema ‘de zeven werken van barmhartigheid’.
In 2016 schreef ik al eens blog over een kerkdienst waar dit ook onderwerp was.
Als je dat blog nu terugleest (klik hier>>) dan weet je weer even hoe een kerkdienst was voor corona.

Wat zijn de 7 werken van barmhartigheid?

  • De hongerigen te eten geven.
  • De dorstigen te drinken geven.
  • De naakten kleden.
  • De vreemdelingen herbergen.
  • De zieken verzorgen.
  • De gevangenen bezoeken.
  • De doden begraven.

Janny Boonstra (opbouwwerker) zei het treffend: “Met andere woorden: doe ’s lief.”
Precies. Een heel breed thema samengevat in drie woorden: ‘Doe eens lief.’
Een viering kan me door dit soort eenvoudige bewoordingen soms zo treffen, dan is preken niet meer nodig.

Waarom vond ik deze ‘anders-dan-anders’-dienst zo leuk?
Er werkten andere gemeenteleden mee aan deze viering: Naomi had een filmpje opgenomen waarin ze de schriftlezing voorlas in gewoon Nederlands, Lieke speelde piano en haar moeder Fokelien zong daarbij o.a. een lied van Elly & Rikkert en Daphne zong ‘You say…’, begeleid door Arjan Schippers.
Verfrissend en ontzettend leuk om naar te luisteren en te kijken.
En knap dat ze dat durfden: ga daar maar eens staan!
Als de kerk gevuld was geweest met gemeenteleden was er voor ieder van hen een klaterend applaus geweest.
Bij deze dus: applaus

Verder was er een quiz, daar ben ik ook van.
Je moest een website opzoeken, inloggen en een code intoetsen.
LEUK! Tablet erbij. O, met Facebook of met Gmail? Ik heb geen facebook, gmail dan maar.
Wat is mijn wachtwoord?! Eeeh, weet ik zo niet…….
Lang verhaal kort: toen ik eindelijk was ingelogd kreeg ik de melding: ‘players limit is reached for the current game’.
Toen was de quiz ook al afgelopen, het waren maar vier vragen.
Jammer dat het hier aan de Boskamp niet helemaal goed ging, maar dit zijn wel de krenten in de pap: op afstand toch samen iets doen.

Er was nog veel meer. Je kunt thuis kaarten maken, die worden naar kinderen in het ziekenhuis gebracht, je kunt zelf een filmpje maken met poppetjes en er was een kasteeltje met torens en vlaggetjes. Nieuwsgierig geworden? Je kunt de viering terugzien op Kerkomroep (21 februari, 10.00 u, Catharinakerk)

Memo aan mij: geen sudoku maken als je kijkt naar een kerkdienst.
Ik had de puzzel nog niet half ingevuld en ik had al één veldje met twee negens en eentje met twee drieën.
Zegt iets over de kerkdienst!

Reageren

Pagina 19 van 53

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén