Categorie: Kerk & gemeente Pagina 30 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

3 augustus: Wat heb je nou aan de kerk?

Door Ada

Op 3 augustus 2018

Na twee zondagen ‘off-line’ voor wat betreft de kerkdienst in Roden zat ik op zondag 29 juli weer in Op de Helte. Marieke Pranger was de voorganger en haar overdenking ging over de discipelen die in Jezus (die over het meer naar hen toeliep) een spook zien en zo overmand worden door angst dat ze zelfs niet meer bij zinnen komen als hij bij hen in de boot gaat zitten (Marcus 6: 45, klik hier voor het hoofdstuk in de basisbijbel).
De discipelen worstelen in hun boot met harde tegenwind en hebben het idee dat ze niet vooruit komen.

Soms heb ik het gevoel dat de preek speciaal voor mij is; ook die ochtend had ik dat.
Angst werkt verlammend. In mijn geval is het de angst voor de vaatziekte die ik bij me draag. Dat het weer gebeurt. Dat ik misschien weer zo’n vreselijk operatie moet ondergaan.
De angst dat mijn leven weer voor maanden wordt stilgezet en dat ik weer uit die diepe put omhoog moet krabbelen. Dan voel ik me zo’n discipel die tegen de wind in worstelt en geen centimeter vooruit komt. En soms ben ik ook gewoon boos en gefrustreerd door die stomme tegenwind. Dat het toch weer fout gaat ondanks alle dingen die ik doe en laat om mijn lichaam in een goede conditie te houden.

Ook als Jezus erbij is kan angst verlammend zijn.
Maar hij is er wel bij.
Je wordt sterker als je je verhaal kwijt kunt bij mensen. Je durft weer beter dingen op te pakken als er mensen om je heen staan die je stukje bij beetje uit de put helpen. Je hoeft het niet alleen te doen.

‘De kerk’ hoort bij ons netwerk. Het netwerk dat bestaat uit ons gezin, onze familie, de vrienden, collega’s, buren en de kerk. Toen ik een gesprek had met de psycholoog van het Martiniziekenhuis die mij hielp bij de revalidatie kwam hij al gauw tot de conclusie dat het al weer best goed met me ging. Hij benadrukte hoe belangrijk het voornoemde netwerk in mijn geval was geweest. En dat we dat vooral moeten koesteren.

In tranen luisterde ik naar de overdenking, schielijk een zakdoekje zoekend om de emotie wat in bedwang te houden.
De voorganger declameerde in haar verhaal een gedicht van Guillaume van der Graft (een pseudoniem voor Ds. Willem Barnard) dat me erg aansprak.

Vragenderwijs

Ik vroeg het aan de vogels
de vogels waren niet thuis

ik vroeg het aan de bomen
hooghartige bomen
ik vroeg aan het water
waarom zeggen ze niets
het water gaf geen antwoord
als zelfs het water geen antwoord geeft
hoewel het zoveel tongen heeft
wat is er dan
wat is er dan
er is alleen een visserman
die draagt het water
onder zijn voeten
die draagt een boom
op zijn rug
die draagt op zijn hoofd een vogel.

Dit blog is natuurlijk een heel persoonlijk verhaal; dit is zoals ik deze viering heb beleefd.
Andere gemeenteleden die die ochtend in Op de Helte zaten hebben het misschien wel heel anders beleefd en ik weet dat er ook heel veel mensen zijn die juist teleurgesteld zijn in het netwerk dat kerk heet.
Iedereen heeft zijn eigen rugzakje met daarin alles wat het leven heeft meegebracht.
Soms is een viering troostend, soms kun je het uitzingen van blijdschap en soms kun je alleen maar stil zijn en tot rust komen na de hectiek van de waan van de dag.
Dat heb ik aan de kerk.
Regelmatig de waarde van mijn dag.

Reageren

15 juli: “Besuchen Sie unserer Gottesdienst?”

Door Ada

Op 15 juli 2018

In Alledag, Kerk & gemeente

Zondag 1 juli ontbeten we op ons terras van het zomerhuisje in Ferch. We luisterden naar de viering vanuit Roden; hoorden we daar in Duitsland Dea de schriftlezing doen en Walter preekte over het dochtertje van Jairus. Van die preek heb ik alleen het begin gehoord; om 10.30 uur begon de dienst in het oude visserskerkje in het dorp, daar wandelde ik naar toe.

Op het kerkpad ontmoette ik een boomlange meneer helemaal in het zwart, naar later bleek de voorganger. “Besuchen Sie unserer Gottesdienst?” Op mijn bevestigende antwoord klaarde hij helemaal op en voordat we binnen waren wist ik al dat hij een groot bewonderaar was van Herman van Veen.

Uit de gesprekken met de andere gemeenteleden leidde ik af dat men niet veel kerkgangers verwachtte; er was zaterdagavond in een ander deel van de gemeente een grote doopviering geweest. Je kunt het kerkje in dit dorpje het best vergelijken met onze Jacobskerk in Roderwolde.

Het bezoekersaantal haalde de tien niet. De dominee vroeg of we in een kringetje om hem heen kwamen zitten; het leek alsof we in een huiskamer zaten. Het zingen was niet best: de organist speelde alsof de kerk vol zat en de heren links en rechts van mij bakten er niet veel van. Ondanks dat was het een bijzondere ervaring. De preek ging over de uitspraak van Jezus dat je zijn volgeling niet kunt zijn als je je familie niet haat.
De voorganger bleef in de kring zitten tijdens zijn verhaal. Hij keek ons om beurten aan en legde uit dat ‘haten’ niet een erg goede vertaling was. Jezus bedoelde ‘afstand. Je moet soms afstand betrachten ten opzichte van je familie, je vrienden en je achtergrond. “Ik ben opgegroeid in de voormalige DDR en studeerde bij een professor die ons leerde dat we zelf moesten nadenken. Dat was alleen wel moeilijk in ons land, want we mochten wel de krant lezen die door ons kerkgenootschap werd uitgegeven (onder staatstoezicht),

Interieur van de oude visserskerk

maar we mochten de artikelen niet uitknippen, voorzien van eigen commentaar en bewaren. Er werd voor ons gedacht.”
Maar ondertussen hadden de professor en zijn leerlingen mappen vol artikelen met eigen aantekeningen die natuurlijk niet in de boekenkast stonden.

“Jezus bedoelt dat je hem alleen kunt volgen ‘wenn Kopf und Herz frei sind’. Laat je niet binden door knellende banden die je vertellen wat wel en niet mag, wat wel en niet hoort en wat je moet denken. Altijd zelf blijven nadenken.”
De predikant betrok ons allemaal bij de viering en gaf ons tekstgedeelten om voor te lezen. In mijn beste Duits las ik een stukje van het gebed.
Het Onze Vader sprak ik gewoon in het Nederlands mee.

Altijd als ik in het buitenland naar de kerk ga ontroert me de liturgie. Dezelfde woorden als bij ons, uitgesproken in een andere taal, maar even veelzeggend en vertrouwd. Die morgen ervoer ik ook weer eens dat een fijne viering niet afhangt van het aantal mensen. De kerkdienst met deze kleine kring mensen in de eenvoudige visserskerk zal me altijd bijblijven als een van de bijzonderste vieringen uit mijn leven.
Hieronder nog het kleine gedeelte uit het gebed dat ik voor mocht lezen:

Wie beten für die, die arm geworden sind: arm an Fantasie, arm an Leidenschaft oder arm an menschlicher Wärme. Ein leeres Leben ist nicht so leicht zu füllen wie ein leerer Becher. Hilf uns lernen von deiner Barmherzigkeit und deiner mittreissende Liebe.
Wir rufen zu Dir: höre uns, wir rufen Dich.

Reageren

9 juli: Horen, zien en spreken.

Door Ada

Op 9 juli 2018

In Alledag, Kerk & gemeente

Na twee zondagen ‘in de vrömde’ zaten we gistermorgen weer in de Catharina kerk op de Brink. Horen, zien en spreken was het thema. We hoorden hoe Ezechiël, toen het volk Israël in ballingschap gevangen zat in Babel, van Godswege een visioen kreeg en dat onder

Ezechiël

de aandacht van zijn volksgenoten bracht; verder hoorden we dat Jezus in zijn eigen dorp niet zo werd gewaardeerd. “Is dat niet die timmerman? De zoon van Maria en de broer van Jacobus?” Er staat niet in de bijbel ‘Wie denkt ie wel dat ie is!’ maar dat is wel de strekking van het verhaal.

De voorganger kwam er tijdens de voorbereiding van de viering achter dat ‘By the rivers of Babylon’ van Don McLean ook heel goed bij de viering had gepast, maar dat kon niet meer worden gerealiseerd; daarom zong hij het zelf. Benieuwd naar dit lied? In 2016 schreef ik al eens een blog >>> over deze bewerking (en die van Boney M.) van Psalm 137.

De drie beroemde aapjes waar de viering mee begon staan voor ‘Horen, zien en zwijgen’, maar wij hoorden gistermorgen dat we weliswaar moeten horen en zien, maar dat we daarbij niet moeten blijven zwijgen. We moeten spreken. Laat je als christen horen; steek om te beginnen niet onder stoelen of banken dat je bij een kerkgemeenschap hoort en probeer door middel van je gedrag en door je woorden in gesprekken te laten doorklinken wat wij als christenen belijden. Best een lastige opdracht in een maatschappij die zich juist steeds meer van het geloof lijkt af te keren. Huiswerk om over na te denken.

Op muzikaal gebied was het orgelspel van Erwin Wiersinga gistermorgen het mooist. Dat waren meer mensen met mij eens, want na een geweldig uitgevoerd stuk dat hij tijdens de collecte speelde kreeg hij applaus; zeer ongebruikelijk in een viering, maar beslist verdiend. Ik ben niet zo klassiek onderlegd, dus ik heb geen idee wat hij speelde, maar het klonk me als muziek in de oren! Benieuwd naar het stuk? Beluister dan de viering op kerkradio >>>(8 juli, Catharinakerk 09.30 uur).

(PS. Inmiddels weet ik van Erwin wat hij speelde:
Het was het a moll concerto van Vivaldi voor strijkers, door Bach bewerkt voor 4 clavecimbels en daar weer een orgelbewerking van.)

Reageren

17 juni: Indringende vragen en weinig tijd.

Door Ada

Op 17 juni 2018

In Kerk & gemeente

‘In de wolken’ was het thema van de viering vanmorgen in Op de Helte.
Een ‘Ik-zie-jou’-viering dus er waren veel kinderen in de kerk.
We beginnen zo’n viering al in de hal: van Nienke en Sijcolien kregen we koffie, thee of ranja en het was al direct gezellig.

Zo’n viering is anders dan anders; losser, meer beeld, minder tekst.
Twee korte schriflezingen waren er maar ook een lezing uit het prentenboek “Hemels”, over poes Ming die wakker wordt in een mistige wereld en denkt dat dat misschien wel de hemel is!

Dit weekend had een deel van onze PKN-gemeente gekampeerd op de weilanden rond de boerderij van de familie Holman; dat was erg geslaagd geweest. De voorganger refereerde nog even aan een spannend verhaal over ‘mist bij het hunebed’, waarbij een paar meisjes op de eerste rij nog hardop griezelden. Nu hou ik van spannende griezelverhalen en ik hoopte dat verhaal vanmorgen in de kerk ook te horen, maar helaas: dan had ik maar moeten kamperen.
Dan had ik ook mee kunnen doen met het instuderen van het lied “Zie de zon, zie de maan’ met boomwhackers, gekleurde plastic buizen die allemaal een andere toon voortbrengen.
(Wat zijn boomwackers? Hierbij een link naar een informatiefilmpje van Team Talento >>>)
Met dit soort activiteiten in een viering ontstaat er altijd een wat losse/vrije sfeer, waardoor het lijkt alsof we wat minder vast zitten aan een vooraf vastgestelde orde van dienst.

In een hoekje in het kerkgebouw staat een grote kindertafel, waar tijdens dit soort vieringen de jongsten kunnen spelen. De dominee had daar vanmorgen wat van zijn eigen speelgoed bij gezet: een playmobil-kerk. Daar hoorde ook geluid bij: een wat blikkerig playmobil-klokgelui en playmobil-orgelspel. Volgens mij hebben niet veel mensen dat gehoord maar ik wel, ik zat namelijk op de achterste rij vlak voor dat speelhoekje…….

Er was geen preek vanmorgen, maar de predikant stelde voor om met onze buurman/vrouw in gesprek te gaan over drie geloofsvragen:
– Wat was jouw Godsbeeld in je kindertijd?
– Heb je wel eens een Godservaring gehad?
– Wanneer was je achteraf gelukkiger dan je op dat moment dacht?
We kregen daarvoor enkele minuten; dat is natuurlijk veel te kort voor zulke geloofsvragen. Met mijn gesprekspartner had ik daar wel een uur over kunnen praten!
Trouwens: zo’n gesprek met een ander gemeentelid is soms wel net zo leerzaam als een preek.

Op het orgel/piano speelde vanmorgen Arjan Schippers. Toen we de kerk uitliepen speelde hij ‘Papa’ van Stef Bos; het is immers vaderdag vandaag.
Prachtig hoe Arjan altijd de juiste instrumentale toon weet te vinden!

Reageren

11 juni: Improvisatie-toneel.

Door Ada

Op 11 juni 2018

In Kerk & gemeente

Gisteren was het zondag, maar we begonnen de dag niet met een kerkdienst.
We sliepen uit na de gezellige verjaardag met de vrienden en zaten pas laat aan de koffie.
Vorige week was ons gevraagd of we wilden meewerken aan de ‘Waai-binnen’-bijeenkomst, die gisteravond werd gehouden in de hal van Op de Helte.
Het thema was ‘Reisverhalen’.

“Willen jullie dan een gezin dat op vakantie gaat uitbeelden? Het leukst zou zijn als dan jullie eigen dochters op de achterbank zitten.” Onze dochters zagen dat wel zitten. “Leuk!”
Het was de bedoeling dat we improvisatietoneel zouden doen. Voor ons helemaal nieuw, dat kun je dus niet voorbereiden. “We gaan het zien!” zegt Gerard in dit soort situaties, dus wij togen rond 19.00 met twee dochters en één schoonzoon naar de kerk.

Zo’n ‘Waai-binnen’-bijeenkomst is een nieuwe vorm voor een viering. Dit staat er over op de PKN-website: Dit is een andere vorm van ontmoeting en viering; een laagdrempelige ontmoeting, soms in de kerkzaal, maar meestal in de ontmoetingshal met statafels en zitjes. Met live muziek, en uitdagende thema’s, humor en cabaret, film en video, interactie – samenzijn met een lach en een traan. De sfeer is meer die van een uitgaansgelegenheid dan een kerkdienst.

Gisteravond speelde er een combo van drie muzikanten life-muziek, Albert (van Holthoon) & Friends, er kwamen twee backpackers logeren in Bed&Breakfast ‘Op de Helte’ en liepen daarmee regelmatig heel erg in de weg en een nacht-taxichauffeur vertelde verhalen uit de praktijk. Verder vertelde Mathilde ons enthousiast over haar voetreis naar Rome en lieten Walter en Bart, de twee predikanten/reizigers, ons kennismaken met verschillende aspecten van reizen.

…… in de file bij Luik…..

Halverwege zaten wij met onze dochters in de auto op weg naar Parijs. We speelden eerst de situatie uit: vader is moe en erg aan vakantie toe, moeder verheugt zich vooral op het weerzien met een erg leuke campingbuurman, dochter Suze (die vroeger Steven was maar een succesvolle transgenderoperatie heeft ondergaan) moet plassen en dochter Roos is alleen maar bezig met haar mobiele telefoon. Het gezin staat in de file bij Luik.
Bij improvisatietoneel wordt het tafereel af en toe even ‘bevroren’ en mag het publiek zeggen hoe het verder gaat.
We lieten het op ons afkomen.
Dochter Roos zat vreselijk vervelend met haar benen tegen mijn stoel te bonken.
Mijn telefoon werd uit het autoraam gegooid omdat ik aan het appen was met de leuke buurman die al op de camping aangekomen was.
Schoonzoon Cees werd onbedoeld nog betrokken in het gebeuren als hinderlijke gast in de file die steeds de aandacht van Suze probeerde te trekken.
Vader Tom kon het (op verzoek van de aanwezigen) niet meer aanzien en banjerde dwars door het publiek heen om de lastpost tot de orde te roepen.
Het voert te ver om alle gebeurtenissen die ons gezin overkwamen te beschrijven, maar we vonden het alle vier erg leuk om te doen.

Het bracht ook weer van alles boven.
Carlijn die vroeger achter mij de auto zat: “Kan die stoel nog wat naar voren?”
Een speelgoedje van Carlijn dat met 120 op de snelweg onbedoeld uit het autoraam werd gegooid.
Voor ons bepaalde de act met onze dochters de waarde van de dag.
Meiden: bedankt!

Reageren

4 juni: Een koor!

Door Ada

Op 4 juni 2018

In Kerk & gemeente

Voicemail

Gistermorgen was er iets bijzonders in de viering van de PKN-gemeente in Op de Helte.
Er zong een koor! Nou zingt er wel vaker een koor, maar een koor zoals dit zien we niet vaak bij ons in de vieringen. Het ging om ‘Voicemail’>>> uit Veenhuizen.
Een aantal van de zangers/zangeressen kenden wij al van onze medewerking aan de IKR-tentdiensten in Norg, dus vanmorgen was het andersom: zij zongen voor ons.

Voicemail zong een aantal Engelstalige liederen en één Russisch gebed.
We hebben er van genoten; ze zongen o.a. een mooie bewerking van het lied ‘Another day in paradise’ van Phil Collins. Het is altijd bijzonder hoe zo’n lied, dat meestal als geluidsbehang aan je voorbij trekt, ineens een andere betekenis krijgt als de tekst vertaald wordt.

We hoorden vanmorgen dat Jezus en zijn discipelen aren plukken op sabbat en daarop worden aangesproken door de Farizeeën. Wat mag wel en wat mag niet op zondag?
Voor de kinderen vertelde de voorganger een toepasselijk verhaaltje van Winnie de Poeh en Knorretje die op bezoek gaan bij Konijn en niet alleen de kinderen moesten lachen om de stemmetjes die de dominee opzette.

De zondag in vroegere tijden werd bepaald door regeltjes en wetjes voor van alles en nog wat. Niet fietsen, niet zwemmen, geen ijsjes kopen….. iedereen kan zich dit nog wel herinneren. Even stipte de predikant nog aan dat dat vooral een Gereformeerde aangelegenheid was, de Hervormden stonden er van oudsher wat liberaler in.
Gegniffel alom; ja, daar herkenden we ons wel in.
Wij maakten daar in onze jeugd al grappen over “Kan dit wel door de N.C.R.V.-beugel?”
De strekking van de overdenking was dat we vaak heel goed zelf wel weten wat wel en niet kan. Soms moet je kunnen afwijken van de wetten en regels. Als voorbeeld noemde de voorganger een echtpaar dat een uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoeker in huis had opgenomen en zich had ingespannen om alsnog een verblijfsvergunning voor hem te verkrijgen. Het tonen van Gods liefde in deze wereld overstijgt alle regels en beperkingen; er is maar 1 gebod waar wij ons aan moeten houden: God liefhebben met heel ons hart, onze kracht, ons verstand en onze ziel en onze naaste liefhebben als onszelf.

Ben je benieuwd naar het koor, het verhaal van Winnie de Poeh en het verhaal over de zondagsrust? Luister dan de viering terug op Kerkomroep >>> (3 juni, Op de Helte, 09.30 uur.)

Reageren

27 mei: Spirituele wisselwerking.

Door Ada

Op 27 mei 2018

In Kerk & gemeente

Op de website van onze PKN -gemeente plaatste ik voor deze zondag een plaatje van een brandende braamstruik; dat hoorde bij het verhaal van Mozes uit Exodus. Die informatie over de vieringen haal ik uit Kerknieuws. Maar de lezing van vanmorgen ging over de koperen slang, het verhaal van Mozes uit Nummeri. Er had dus een plaatje van een esculaap-teken bij gemoeten. Verder was er koffiedrinken na de viering en ook dat stond niet op de site. Dan zit ik aan het begin van de viering al te twijfelen of ik wel de gegevens van de goede zondag heb vermeld. Mijn vader zou in zo’n geval ruimhartig zeggen: “Ach, een kniesoor die daor op let, het mieste giet ja goed.. ..”

Het zwaartepunt van de viering lag op de lezing uit het nieuwe testament over Nicodemus die in de nacht in gesprek gaat met Jezus. Dat moeilijke gesprek over opnieuw geboren worden en hoe dat dan moet. Wanneer word je opnieuw geboren? De voorganger zei er het volgende over: “Dat is voor ieder mens verschillend, je kunt dat vergelijken met de vraag ‘Wanneer is iemand volwassen?’ Bij de een is dat als je gaat trouwen/uit huis gaat, bij de ander is dat als er een kind geboren wordt en weer iemand anders voelde zich volwassen bij de eerste baan”.
Wat wel duidelijk was vanmorgen is dat ‘opnieuw geboren worden’ iets is wat je van boven gegeven wordt, een ‘spirituele wisselwerking’.

Eenmaal thuis was ik natuurlijk nieuwsgierig of ik nou zo niet goed had opgelet bij het invullen van de gegevens van de zondag. Toen bleek dat ik alleen het koffiedrinken had gemist. De dominee had gekozen voor een andere lezing; toen het verhaal over Nicodemus werd voorgelezen kwamen we daar in Jezus’ woorden Mozes en de slang tegen. Vandaar. Op mijn werk noemen we het ‘voortschrijdend inzicht’ als dingen anders gaan dan vooraf was afgesproken; daar ben ik wel van. Zie het plaatje van de brandende braamstruik dan maar als een voorbeeld van ‘spirituele wisselwerking’: past het toch nog bij de viering!

Als je al een tijdje niet op de PKN-site hebt gekeken, dan adviseer ik je om dat nu wel even te doen: PKN Roden/Roderwolde >>>. Er staat een mooi artikel op over de laatste avond van de maandagavondclub (waar ik wel eens ga zingen, zie ‘Hoeden met een liedje >>>). Kijk eens naar de foto’s: het plezier spat er af.
Hartverwarmend.

Reageren

20 mei: Té toevallig.

Door Ada

Op 20 mei 2018

In Kerk & gemeente

Een viering in Hoogersmilde (zie 1e Pinksterdag >>>); voor ons altijd a trip down memory-lane.
Toen we vanmorgen om 08.30 uur aankwamen bij de kerk stond er al een klein comité op ons te wachten. “Mooi da j’ d’r bint. Hoe ist?’
Alle gezichten zijn bekend en met iedereen zijn er wel kleine lijntjes. De moeder van een vriend van mijn broer. De vroegere buren van mijn schoonouders. Familie. Daar weer familie van. Schoolgenoten van vroeger. De mensen die we niet kennen zijn vakantiegangers die op de omliggende campings in het Drents-Friese Wold staan.
In onze gemeente heetten die vroeger ‘vrömden’, maar één van de predikanten uit de jaren ’80 vond dat geen goede benaming. We moesten ‘gasten’ zeggen.
Dat was trouwens ook die dominee die vond dat we het tijdens de collecte wat minder moesten laten rinkelen en wat meer laten ritselen…….

De dominee van vanmorgen was ook wel weer origineel: aan het begin van de preek laste ze even een minuutje ‘pepermuntjes-tijd’ in. Anders is iedereen in het begin zo afgeleid.
Het was een fijne, feestelijke viering vanmorgen. Uit de preek onthield ik wat de predikant zei over de Heilige Geest die we op Pinksteren hebben ontvangen. “En het is maar goed dat God niet dezelfde bepalingen hanteert over leeftijden als onze overheid. Dan bereik je op een gegeven moment de pensioengerechtigde leeftijd. Maar als christen blijf je altijd actief, totdat je bij God thuiskomt. Of je nou kind bent, of puber, volwassene, 50-plusser of 80-er: je kunt altijd iets van de Heilige Geest laten zien. Straal het uit, wees vriendelijk, geduldig, blij en trouw.” Ze vertelde daarbij het verhaal dat ze afgelopen week bij iemand op bezoek was geweest die net te horen had gekregen dat ze ernstig ziek was. “Het is té toevallig dat u nou net hier op bezoek komt’. Inderdaad. Té toevallig. De voorganger wenste dat wij, geïnspireerd door de Heilige Geest, nog vaak getuige en onderdeel zouden zijn van zulke té toevallige momenten.

We zongen veel vanmorgen, dat kwam natuurlijk ook omdat wij onze medewerking verleenden. Een lied van Ds. Troost, Elly en Rikkert, maar óók Johannes de Heer: met de hele gemeente zongen we in wisselzang “Stromen van zegen”.
Verder zongen we nog een melodie van Johann Sebastian Bach vanmorgen.
Lied 672 Komt laat ons deze dag. Een deel van de tekst van het derde couplet viel samen met wat we in de preek gehoord hadden:

Deel van uw gaven uit
wees met uw kracht nabij
dat ieder op zijn plaats
een levend lidmaat zij.

Na de viering gingen we koffiedrinken bij mijn zwager en schoonzus, maar we konden ook nog met de moeder van mijn vriendin mee naar huis voor de koffie.
Hoogersmilde.
Ook nu onze ouders er niet meer wonen zal het altijd vertrouwd blijven.

Reageren

7 mei: Drentse herder naar Friesland?

Door Ada

Op 7 mei 2018

In Kerk & gemeente

Hoe fijn het ook is om weer naar de kerk te kunnen: gistermorgen lukte het even niet.
Na vijf en halve week ben ik er al helemaal aan gewend dat dingen soms anders lopen dan ik bedacht had. Met een kopje thee luisterde ik naar de viering vanuit Op de Helte en hoorde het verhaal van Noach die met de ark op de berg Ararat blijft steken. Het verhaal werd mooi vervlochten met de herdenkingen van 4 en 5 mei; we leerden dat alle slachtoffers die vallen tijdens een conflict in de eerste plaats mensen zijn. Schuldig of onschuldig; het is niet aan ons om dat te bepalen. Gelukkig hebben wij een genadig God.
Wat me trof in het verhaal van Ds. Krug was de opmerking: “Wat een geluk dat Tutu en Mandela destijds in Zuid-Afrika de mensen waren die hun invloed op de massa niet gebruikten om aan te zetten tot haat, wrok en vergelding, maar dat ze inzetten op verzoening en verbinding.”
Dat had ook heel anders kunnen aflopen.
Zo kunnen we, zonder grote houten boot, een ark zijn voor elkaar.
Drenkelingen hoeven niet altijd mensen te zijn die letterlijk verdrinken.

Er werden mooie liederen gezongen. Liederen die we met de Catharinacantorij meerstemmig zongen en waarvan ik nu nog graag de altpartij meezing. Bij lied 163b (Noach, de ark en de dieren) zei de dominee dat alleen couplet 1 en 4 gezongen werden. Dit op verzoek van de organist die vond dat het te warm was voor alle coupletten.
Het was inderdaad een goede keuze om alleen die beide coupletten te zingen.
Maar niet omdat het zo warm was……. het was een onbekend lied en het zingen was brandhout. Dit prachtige lied moet een paar keer met de cantorij gezongen worden (is al een keer gebeurd), want nu stierf het in schoonheid en dat is jammer van zo’n mooi lied.

Voor de dienst hoorden we bij de afkondigingen dat Ds. Elbert een beroep heeft gekregen vanuit Beetsterzwaag.
Nou ja zeg.
Een Drent, Bartje nog wel, die misschien wel de voorkeur geeft aan Friesland.
Ik moet op z’n minst erg wennen aan het idee; maar ik hou dan ook niet erg van veranderingen. Voor mijn gevoel zijn Harm Jan en Theo nog maar net weg.
Maar alle gekheid op een stokje: we wensen Bart en Elisabeth natuurlijk alle goeds en veel wijsheid bij het nadenken over deze stap.

Reageren

2 mei: Webmaster. Ja, ja…

Door Ada

Op 2 mei 2018

In Kerk & gemeente

Al jaren ben ik webmaster van de website van onze gemeente PKN Roden-Roderwolde. We zijn met groepje van vijf vrijwilligers en we hebben de taken onderling verdeeld. Mijn taak is het elke week invullen van de informatie rond de vieringen van a. s. zondag en elke maand het verversen van de afbeelding van de ZWO-kalender. Soms plaats ik een artikel op de voorpagina, maar meestal neemt Zwanny deze klussen voor haar rekening.

Op de laatste vergadering constateerden we dat de informatie die over de historie van de Catharina kerk op de site stond niet up-to-date was. Er stond nog niets op over de bevindingen van de archeologen die tijdens de restauratie de bodem onder de vloer hadden onderzocht. Als vrijwilligers hadden wij wel al een lezing met beelden daarover gehad (zie Eeuwen zien op u neer >>>) In de Drentse Volksamanak 2017 was een heel artikel opgenomen met alle informatie die de archeologen boven water hadden gekregen met de bijbehorende foto’s. Wij hadden dit artikel destijds gekregen; vrijwilliger zijn heeft zo zijn voordelen.

“Die informatie moet eigenlijk ook op de website” constateerde Frits, onze voorzitter. We spraken af dat ik dat zou doen. Tijd zat immers! Daarvoor moest ik het PDF uploaden in ons systeem en linken aan de pagina ‘Historie Catharina kerk’. O ja en het moest ook nog iets kleiner gemaakt worden. Maandagmorgen ging ik er voor zitten.
Prutsen. Uitproberen. Zucht; waar staat dat document nou?
Veel te lange naam, moet korter. Dat oude dan maar even verwijderen.

Huh ?! Map PDF-doc weg? Had ik in mijn ijver de hele map met pdf’s van de hele website verwijderd. Webmaster; ja,ja…

Het enige wat deze webmaster dan kan bedenken is ‘Theeeeoooo! Help!’
Theo is onze rots in de branding. Hij maakt regelmatig een back-up van de hele site en hij stuurde na een paar uur een mail met de geruststellende woorden: ‘Vanuit de back-up heb ik de map PDF-doc weer teruggezet!”

Daarna probeerde ik het nog een keer en tadaaaaah: het staat er op. Wel in een grote uitvoering trouwens; dat kleiner maken lukte me niet. Ben je ook benieuwd naar wat de archeologen hebben gevonden?
Hierbij een link naar de pagina Historie Catharina kerk >>>, met daarop een link naar een Pdf met het interessante artikel.

PS Theo heeft ook het formaat inmiddels aangepast.
Je hebt masters en Masters…….

Reageren