Categorie: Kerk & gemeente Pagina 33 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

18 december: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Door Ada

Op 18 december 2017

De eerste ‘Waai binnen’-viering!
Zo werd de viering van gisteravond in Kerknieuws aangekondigd.
Vorige week maakte ik er al een beetje reclame voor (zie ‘Beetje reclame mag best…’>>>).
We gingen alle onderdelen uit de titel van dit blog, het lied van Ramses Shaffy, bij langs.

Ik was onder de indruk van het verhaal van Janny de Jong. Op het podium stond een groot houten bord waar alle woorden van ‘Zing, vecht, huil etc.’ opstonden.
Ze vertelde hoe het lied haar in de jaren ’70 raakte op het moment dat ze het heel druk had met twee babymeisjes, waar van te voren maar op één was gerekend. Midden in de chaos en verwarring van die tijd hoorde ze het lied van Ramses op de radio. Ze schreef alle woorden op een briefje en plakte dat op de tegeltjes in de keuken. Het werd haar lijflied. Als het briefje te vettig en vies werd schreef ze de woorden opnieuw op een nieuw briefje en werd het weer op de tegeltjes geplakt. Later in haar leven kreeg ze de woorden op een houten bord, dat nu een prominente plaats inneemt in hun huis.
“Het lied gaat mijn hele leven met mij mee, het bezingt alle onderdelen die bij een mensenleven horen”.

We zongen de woorden van Ramses wel 8 of 9 keer met de hele gemeente, steeds afgewisseld met muziek die iemand bij een bepaald onderdeel had opgegeven.
Bijvoorbeeld “Thank you for the music” van Abba bij ‘Zing’
Of “I’m no good” van Amy Winehouse bij ‘Vecht’.
Of ‘Like a little prayer’ van Madonna bij ‘Bid”.
We kregen over het algemeen een summiere uitleg waarom een bepaald lied was gekozen, naar bij “Omarm je mij” vertelde Annieke wat meer over wat dit lied voor haar betekende.
Ontroerend was haar verhaal: het lied was gebruikt bij de campagne ‘Omarm Psoriasis’, een ziekte waar Annieke aan lijdt. (meer weten? zie >>>).

Maar veel uitleg was meestal niet nodig: de muziek en de teksten spraken voor zich.
Er was ruimte genoeg voor eigen interpretatie. De muziek werd afgespeeld op de beamer, sommige nummers werden gezongen door Hijack en soms zong de hele gemeente, begeleid door Arjan Schippers op de piano.
Zelf genoot ik erg van het zingen van ‘With a little help from my friends” van de Beatles.
En natuurlijk van Carlijn. Hun laatste nummer was ‘Son of a preacherman’.
Ook luisteren? Klik hieronder voor de uitvoering van dit nummer door Hijack.

Volgend jaar weer een ‘Waai binnen’-viering: ik ben alvast van de partij!

Reageren

14 december: Beetje reclame mag best…..

Door Ada

Op 14 december 2017

In Kerk & gemeente

Deze website gebruik ik eigenlijk nooit voor commerciële doeleinden of reclame, maar vandaag maak ik een kleine uitzondering.
A.s. zondag om 19.00 uur is de eerste “Waai binnen”-viering in Op de Helte.

Dit staat er over deze bijzondere viering op de website van onze PKN-gemeente:
We laten ons inspireren door het lied van Ramses Shaffy: Zing –Vecht- Huil- Bid- Lach- Werk en Bewonder.
Die woorden hebben we gevuld met verhalen en nummers uit de Top2000.
Carlijn en haar band, Hijack, (zie >>> voor hun website) zingt voor ons enkele nummers en Arjan bespeelt de piano als wij samen zingen.
Een muzikaal moment om elkaar te ontmoeten, te horen en te zien.

Onze jongste dochter Carlijn zingt dus zondagavond in de ‘Waai binnen’-viering.
Gerard gaat zondagmiddag met InBetween zingen op de Kerstmarkt in Leek van 15.15 tot 15.35 uur en een uur later nog een keer van 16.15 tot 16.35 uur.
En Aaltje?
Die gaat zondagmorgen uitslapen, zondagmiddag kerstkaarten schrijven en zondag einde middag soep koken voor de bandleden van Hijack.
Daarna waaien we allemaal binnen in Op de Helte: inloop vanaf 18.30 uur!

Reageren

10 december: Het hef nog nooit zo donker west…..

Door Ada

Op 10 december 2017

In Kerk & gemeente

Vanmorgen zat ik in de kerk in Roderwolde en voelde me een beetje als mijn opa Vrieswijk. In mijn jeugd gingen we regelmatig een weekend naar Klazienaveen waar mijn grootouders woonden en mijn opa wilde dan op zondagmorgen graag naar een kerk in de buurt (Zwartemeer of zo) om een bepaalde dominee te horen. “Mien Va reist weer een dominee achternao” zei mijn vader dan.

Vanmorgen ging ik naar Roderwolde om Theo van Beijeren te horen. Maar dat was niet de enige reden: de Cantorij Roden werkte mee aan de viering!
Daar zat ik dan in het publiek.
De meeste muziek had ik zo mee kunnen zingen en ik zag de mij zo vertrouwde Joop en Jaap (waar ik altijd voor stond) op de achterste rij staan; och man, wat kriebelt het dan. Maar tussen droom en daad staan in dit geval dan wel geen wetten in de weg, maar wel praktische bezwaren.

Het is vandaag de tweede zondag van Advent, twee kaarsen werden aangestoken. We hoorden de overbekende lezing uit Jesaja 40 en we lazen over de roepende in de woestijn: Johannes de Doper. De predikant legde uit dat Jesaja een nieuwe tijd aankondigde met de bekende woorden “Troost, troost mijn volk”; het volk mocht vanuit de Babylonische ballingschap terugkeren naar hun eigen land. Ook Johannes kondigde een nieuwe tijd aan: de komst van de Messias. Daarbij moest de dominee denken aan het lied Het hef nog nooit, nog nooit zo donker west’ van Ede Staal.

De plaats waar Johannes doopte staat omschreven als ‘ Bethanië over de Jordaan’. Huis der armen betekent dat. “Laat Advent dan van daaruit gebeuren” vond de voorganger “bijvoorbeeld bij de voedselbank of bij al die plekken waar mensen troost en een helpende hand nodig hebben.”

Gerard ging vanmorgen naar de viering in Op de Helte.
Gisteravond na het weerbericht wist ik nog niet zeker of ik wel naar Roderwolde zou moeten gaan, maar wat ben ik blij dat ik gegaan ben!
Ondanks alle mooie muziek van de cantorij in de viering ging ik naar huis met Ede Staal in mijn hoofd.
Luister via deze link>>> ook eens naar het prachtige lied.

Reageren

4 december: Geloven is geen standpunt.

Door Ada

Op 4 december 2017

In Kerk & gemeente

Gistermorgen maakten we in de PKN-viering in de Catharinakerk kennis met David; de eerste figuur in een rij van bijbelse personen die we in het Adventsproject van dit jaar voorbij zien komen.
We zagen hem in verschillende hoedanigheden: herdersjongen, vechter (tegen Goliath), vriend (van Jonathan), versierder (van o.a. Batseba) en als koning van Israël.
Verder zagen we hem nog als ‘singer-songwriter’ en als de eerste muziek – therapeut in de geschiedenis (met zijn harp bij de driftige Saul).

Volgens de voorganger schreef en zong David zijn eigen Arbeidsvitaminen. De kinderen hadden geen idee wat dat was. “Dat was vroeger een radioprogramma!” vertelde hij toen. Dit leverde nogal wat rumoer op in de kerk, want alle Radio 5 luisteraars luisteren nog elke morgen van 10.00 – 12.00 uur naar de Arbeidsvitaminen, gepresenteerd door Hans Schiffers. Dominee Elbert hoort al lang bij de doelgroep van Radio 5, maar is kennelijk geen fan. Iemand die nog niet bij doelgroep hoorde riep: “We hebben tegenwoordig toch Spotify!”

David – Michelangelo

Het levensverhaal van David is een successtory: van herdersjongen tot koning!
Maar hij is qua levenswandel natuurlijk niet onbesproken.
“Hij bewandelde de smalle weg, maar nam als het hem uit kwam ook heel graag de brede weg.” zei de dominee hierover.
David was net als wij ook maar gewoon een mens.
En zo kom ik bij de titel van dit blog, het was één van de zinnen uit de overdenking die me bijbleven.
Geloven is geen standpunt, het is een beweging, een leerweg. De bijbel staat vol met leer-verhalen. We leren van anderen en we leren van onszelf. David laat ons zien dat ons hele leven een leerweg is en dat God op die weg naast ons staat. Leef, doe wat je hart je ingeeft en wat op je pad komt, haal het beste uit jezelf, maak fouten, maar doe daarbij ook heel veel goede dingen!

Als rode draad in deze viering fungeerde Psalm 25, een lied geschreven door David. We zongen enkele coupletten en de lezing was uit de Naardense vertaling vanuit de oorspronkelijke Hebreeuwse en Griekse grondtekst van het Oude Testament. Met mijn liedboek opengeslagen bij Psalm 25 luisterde ik naar de lezing en vergeleek zo de ‘berijmde’ tekst met de oorspronkelijke bewoordingen.
Mooi.
(Na afloop van de viering kreeg ik de tekst van de vertaling, klik hier Psalm 25 Naardense vertaling – Pieter Oussoren voor een PDF.
Leg je liedboek er eens naast met diezelfde psalm en vergelijk de zinnen. Jaren hebben we de coupletten van Psalm 25 gezongen; met deze oorspronkelijke tekst ernaast wordt je even weer bepaald bij wat David heeft geschreven.)

Aan het eind van de ochtend praatten Gerard en ik nog even na over de viering.
David had het niet gemakkelijk in zijn leven.
Gerard zei met de koffie treffend: “Soms heb je snelweg, soms heb je een modderpad”.

Reageren

28 november: Vertrouwd vierstemmig.

Door Ada

Op 28 november 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

In mei hadden we het laatste optreden met de Catharinacantorij. Daarna werd het koor opgeheven en spraken we af dat er voor het einde van het jaar een reünie zou worden gehouden.

de Catharina-cantorij, Pinksteren 2016

Zondagmiddag ontmoetten we elkaar weer.
Er was thee en koffie en het organiserend comité had iets lekkers gebakken. Ze noemden het zelf een ‘hompie’. Zo zag het inderdaad uit, maar het smaakte verrukkelijk.
Het was fijn om elkaar weer te spreken, in een half jaar gebeurt er veel…..

Cantrix Erica had op haar afscheid van ons een boek gekregen over de heilige Catharina, de naamgeefster van onze kerk & cantorij. Zij vertelde ons iets over de verhalen die rondom deze heilige zijn opgetekend.

Toen was het tijd om te zingen. Menigeen dacht dat inzingen nu niet nodig zou zijn, maar Erica bleef keurig in haar rol, zodat toch iedereen weer gedwee meedeed met de oefeningen. Die natuurlijk vergezeld gingen van het gebruikelijke gesputter en gebrom; alsof het een week en geen half jaar geleden was.
Daarna begonnen we met een eenvoudige canon uit het liedboek. Vervolgens kregen we muziek uitgedeeld, drie liederen die we al kenden. Dacht Erica. Maar daar dacht het koor heel anders over. “Dit is een andere zetting” riep één van de mannen verontrust uit. Onmiddellijk bemoeide iedereen zich er mee. En ja, we zijn wel allemaal 50-plussers; en ook wel een beetje eenkennig…..

Het kon Erica allemaal niet zoveel schelen wat iedereen riep. Ze had haar keyboard mee (“komt die ook nog eens buiten”) en ze studeerde in no-time de partijen in.
De tenoren moesten wel erg hoog “Onverantwoordelijk hoog” vonden ze zelf.
De snedige opmerkingen, het gemiep over futiliteiten, het samen vierstemmig zingen: het voelde nog zo vertrouwd. Was het echt al een half jaar geleden?
Als laatste zongen we “Alles wat adem heeft love de Heer”. Als vanouds. Ik zat er weer helemaal in.

Had ik de Cantorij gemist? Nee, want ik had met de zorg rondom de ziekte en het overlijden van mijn moeder heel wat anders aan mijn hoofd. En bovendien zong ik mee in het projectkoor in Zuidlaren.
Maar wat was het fijn om elkaar weer even te spreken en samen te zingen.
In 2018 zien we elkaar weer voor de tweede reünie!

Reageren

27 november: Een intieme viering.

Door Ada

Op 27 november 2017

In Kerk & gemeente

Gistermorgen werd in vieringen in het hele land het kerkelijk jaar afgesloten. Met mijn broer en schoonzus zaten Gerard en ik in ‘onze kerk van vroeger’ in Hoogersmilde. Ongeveer een maand geleden zaten we daar met elkaar in de dankdienst voor het leven mijn moeder.

Hoogersmilde is een kleine gemeente; er waren dit jaar maar vier gemeenteleden overleden. Dat maakt zo’n viering intiem. Wij kennen bijna iedereen die in de kerk zit en ik herkende in de overdenking kleine zinnen uit de gesprekken die de dominee met mijn moeder had gevoerd.
Het was een mooie, ingetogen viering.
We zongen oude, vertrouwde liederen, o.a. ‘de Heer is mijn herder’, ‘Welk een vriend is onze Jezus’ en het lied waar mijn moeder zo van hield ‘Mijn Jezus, ik hou van u’.

We hoorden vanmorgen het verhaal van Lazarus; de vriend van Jezus die overleed. Het thema van de preek was “En Jezus weende”.
Hij deelt ons verdriet.
Zoals een van zijn namen ook al aangeeft: Immanuel.
God met ons.

De viering valt midden in de rouwtijd waar we nu in zitten; mijn vader overleed destijds in februari, toen zaten er 9 maanden tussen zijn afscheid en de laatste zondag van het kerkelijk jaar.
Met het aansteken van de kaars gedachten wij gistermorgen mijn moeder.
Een onderdeel van een lange reeks van rituelen en stukjes afscheid van haar leven.
Als ik mijn eigen blogs van de laatste maand teruglees kom ik steeds van die kleine stukjes tegen.

De kaars kregen we mee, evenals een witte roos.
Vrijdag leveren we de sleutel van haar appartement in; na een maand realiseer ik me steeds meer dat dat nog lang niet het laatste stukje is.

Reageren

24 november: Eeuwen zien op u neer… (2)

Door Ada

Op 24 november 2017

In Kerk & gemeente

De vrijwilligers/rondleiders van de Catharinakerk worden aan het eind van het jaar uitgenodigd om het afgelopen seizoen te evalueren. Gisteravond was dat voor mij de eerste keer en ik viel gelijk met mijn neus in de boter.
Van evalueren kwam niet veel, er was namelijk iets veel leukers.

Foto: Marjolein Knol/RTV Drenthe

Wij werden in de Catharinakerk getrakteerd op een lezing van de twee archeologen die vorig jaar onderzoek hebben gedaan toen de hele vloer van de kerk er uit lag.
We zagen foto’s van de opgravingen, hoe het er uitzag zonder vloer en we kregen informatie over de verschillende grafkelders van de bewoners van de Mensinge.
Ook had men in kaart gebracht wat er allemaal was gevonden.
Daarbij was iets dat maakt dat wij straks een iets ander verhaal gaan vertellen aan bezoekers .
Tot nu toe werd aangenomen dat de zijbeuken aan de kerk werden toegevoegd in de 17e eeuw.
Maar nu heeft men in de vloer van de zijbeuken vloertegels aangetroffen uit de 13e eeuw en zijn er bij boringen geen fundamenten aangetroffen van een kleiner schip. Verder is nu ook bewijs gevonden voor de houten voorganger van de vorige kerk.
Als fundament hiervoor werden grote veldkeien gebruikt.

Er werd ons ook iets verteld over de geschiedenis van Roden en omstreken rond het jaar 1000.
De heren hadden onderzoek gedaan in het Drents archief en in een landelijk kerk-archief. We zagen foto’s van oude handschriften en kaarten van de parochies in Drenthe tijdens de bouw van de kerk.
Rond half tien was er koffie en ik vond het jammer dat het afgelopen was.
Het had van mij nog wel een uur mogen duren.

Na afloop vroeg ik of de zwerfkeien misschien onderdeel waren geweest van een hunebed.
Ja, zeer waarschijnlijk wel, helaas had men dat niet voldoende kunnen onderzoeken. Maar de kerk staat op een zandkop en de hunebedden in Westervelde en Steenbergen staan ook op zo’n zelfde bult in het landschap.
Waarschijnlijk wel.
Ik vind het een fascinerend idee.
De gids in Elst (zie voor meer info ‘het mysterie van Elst‘) vertelde dat er bij het verspreiden van het Christendom altijd gebruik werd gemaakt van bestaande heilige plaatsen.

In de Catharinakerk voel ik dat.
In Op de Helte bijvoorbeeld niet.
Dat heeft niets te maken met hoe ik een viering beleef maar alles met mijn liefde voor geschiedenis.
Eeuwen zien op u neer.
Je voelt je nietig als mensje op een plaats die 5000 jaar geleden al heilig was.
‘Een stofje aan de weegschaal….”

(Benieuwd naar deel 1? Klik hier ‘Eeuwen zien op u neer…‘ van april 2015)

Reageren

19 november: Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf (5)

Door Ada

Op 19 november 2017

In Kerk & gemeente

Vandaag was de uitvoering van het koraalmotet “Wachet auf ruft uns die Stimme” in Zuidlaren.
Rond 9 uur zat iedereen keurig in het zwart op z’n plek en konden we beginnen met inzingen.
Spannend vond ik het.

Met de Catharina-cantorij in Roden heb ik ettelijke malen meegewerkt aan een viering en toch was het deze keer heel anders. Maandenlang heb ik me geconcentreerd op de noten, de tekst, de loopjes en de inzetten van het stuk. In de repetities ging het over de manier van zingen, de uitspraak, de ademhaling. Van haver tot gort kende ik de woorden en de muziek.
En vanmorgen was ik gewoon gast-gemeentelid en was het gewoon een kerkdienst.
Vanmorgen was er net zoals andere zondagen gehannes met het aansteken van de kaars (die even weer uitging), gemeentezang, gesprekje met de kinderen en de gebeden.
Kleine dingen je opvallen. De dominee die na een mooi lied, gezongen met de hele gemeente, zegt: “Hij troont op de lofzangen van zijn volk!” Ja, denk ik dan, zo voel ik het ook.

Het koraalmotet was helemaal geïntegreerd in de liturgie.
In dit blog ga ik niet helemaal uitleggen hoe het precies ging.
Wil je precies weten hoe het ging? Hieronder kun je klikken op een MP3-bestand waar de hele viering op staat. (Alleen het koraalmotet beluisteren? Het begint bij 00.43 min.)

Het stuk dat voor de dienst door het orkestje wordt gespeeld is ‘Triosonate in G minor’ van A. Vivaldi en tijdens de collecte wordt ‘Wachtet auf ruft uns die Stimme’ (van vader Johan Sebastian Bach) uitgevoerd door orgel en viool. En evenals in Roden werd ook hier weer onbekommerd door de mooie muziek heengepraat……

Het was fantastisch om in zo’n groot koor mee te werken aan deze cantate-dienst.
Van ‘gast-gemeentelid’ werd ik ‘alt in het koor’ en moest het knopje even om.
Kop d’r bij. Opletten.
De uitvoering was mooi, al ging niet alles zoals het hoorde; of zoals we het hadden afgesproken.
In het laatste stuk misten de sopranen een inzet, maar de andere stemmen zongen hun partij wel gewoon door en de sopranen pakten het wel weer op. Waarschijnlijk hebben alleen de ‘kenners’ het gehoord.
Maar voor mij is een perfecte uitvoering niet het belangrijkst.
Vanmorgen vielen alle stukjes van de puzzel van de laatste maanden op hun plaats in deze viering. Bach werd onderdeel van de eredienst; zoals het ook oorspronkelijk bedoeld was.
Het stuk waar we in het Duits zo druk mee waren geweest werd aan het eind van de viering in het Nederlands gezongen. In ‘Op waakt op, zo klinkt het luide’ kwamen alle thema’s even weer voorbij: de bruidegom, de wachters op de toren, het avondmaal en het toekomstvisioen.

Wat een belevenis, zowel religieus als muzikaal.
Na afloop zeiden we als projectkoorleden tegen elkaar: “Tot de volgende keer!”
Wat mij betreft hoeft dat niet lang te duren.

(zie >>> voor deel 4 en de rest van de blogs de serie ‘Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf’)
PS: wil je de viering niet alleen horen maar ook zien, kijk dan op Kerkomroep.nl>>> , Zuidlaren, 19 november Dorpskerk en klik op ‘kijken’.

Binnenkort start Wim Opgelder met een nieuw koor.
Belangstelling? Klik hier informatie over KOOR IN OPRICHTING (2) voor een PDF met informatie.

Reageren

8 november: Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf! (3)

Door Ada

Op 8 november 2017

In Kerk & gemeente

Vandaag deel 3 in de serie blogs die ik schrijf over het projectkoor dat een cantate van J.F.C. Bach gaat uitvoeren. (zie >>> voor deel 2 en 1)
Afgelopen zondagmorgen ging het in de viering in Roden over de vijf wijze en de vijf dwaze meisjes.
De tekst van het eerste deel: ‘Wachet auf ruft uns die Stimme’ is geïnspireerd op dit verhaal uit Mattheus 25. We zingen zinnen als: “Wo seid ihr, klugen Jungfrauen? Steht auf, der Bräutgam komt! Stehet auf, die Lampen nehmt!

Zondagavond was de één na laatste repetitie. Volgende week nog een keer oefenen en zondag 19 november wordt het uitgevoerd.
Het zingen gaat goed. De noten en de tekst zitten er goed in, we hebben al een keer met het orkest geoefend en we zitten nu in de fase van de afwerking.
Wim slaat geregeld af. Bijna iedereen stopt dan met zingen, alleen de bassen zien Wim niet goed en zitten er vaak zo lekker in, dat ze nog vrolijk één of twee maten doorhummen. Wim trekt alleen maar met z’n wenkbrauwen.
Ik denk dat hij veel denkt en heel weinig zegt……

Wachet auf!

Met engelengeduld legt hij voor de zoveelste keer uit dat we het laatste ‘mahl’ van Abendmahl niet moeten aanhouden, maar sommigen onder ons praktiseren het spreekwoord “de aanhouder wint”.
“Dat wil ik kort. Niet nagalmen.”

De sopranen moeten in een bepaalde regel steeds ‘Wachet auf’ zingen met steeds rusten er tussen. “Wakker worden dames! Of moet die wekker soms op snooze!”

De alten hebben moeite met een bepaalde inzet. “Kijk naar mij, ik geef aan” stelt Wim ons gerust. Een alt geeft aan dat ze voor die inzet luistert naar de sopranen.
“Kijken naar mij en luisteren naar de sopranen hoeft elkaar niet in de weg te staan…..”

Het is heerlijk om met z’n allen dit stuk in te studeren.
Wij genieten en Wim geniet. Een paar weken geleden zei hij na de repetitie: “Ik voel mij als een spinnende kater op dit moment!” Dat zegt genoeg. We kijken allemaal uit naar de uitvoering.

Dit gaat plaats vinden in een viering van PKN-gemeente in Zuidlaren.
Het stuk is helemaal geïntegreerd in de liturgie van die zondagmorgen.
“Omdat de preek zo centraal staat in een viering lijkt het of dat het belangrijkste is, maar dat is niet altijd zo” legde de dirigent zondagavond uit. Op 19 november staat dit koraalmotet centraal en de predikant/liturg, Ds. R.J. ten Have, zal steeds voorafgaand aan het uit te voeren deel een korte inhoudelijke toelichting geven. Dat heet een Liedpredigt. Het is een vorm van een Christelijke preek, die in plaats van een tekst uit de bijbel de tekst en de melodie van een geestelijk lied in het middelpunt zet en aan de gemeente uitlegt.

Ook benieuwd? Je bent van harte welkom!
19 november, 10.00 uur in de Dorpskerk in Zuidlaren.

Reageren

6 november: De olie komt uit jezelf…!

Door Ada

Op 6 november 2017

In Kerk & gemeente

Hoofd-koster Didy Weistra nam gistermorgen afscheid in een viering in Op de Helte.
In de dienst voorafgaand aan dit afscheid stond de gelijkenis van de 5 wijze meisjes en 5 dwaze meisjes centraal. (zie >>> voor het verhaal uit de basisbijbel).
Een lastig verhaal. De vijf meisjes die niet voor reserve-olie hadden gezorgd konden geen olie lenen van de wijze meisjes en mochten aan het eind van het verhaal niet naar binnen voor het feest; de bruidegom kende ze niet eens.
Maar is ons vanuit de bijbel niet altijd geleerd dat je moet delen wat je hebt? En als je niet mee kunt komen in de maatschappij omdat je niet snel of slim bent kun je toch in de kerk je eigen plekje verwerven? Als kind vond ik dat de domme meisjes oneerlijk werden behandeld; ik vergat nogal eens wat (boeken, gymkleren, blokfluit). Als ik bruidsmeisje zou zijn in dit verhaal was ik vast zo’n oliebol die geen olie bij zich had.

Vanmorgen vertelde voorganger Meijles dat de olie in het verhaal uit jezelf komt.
Dat je ‘olie/brandstof verzamelt’ in je leven door hoe je in het leven staat, door je manier van leven.
Dat als je je laat leiden door de wijsheid en de liefde van God, dat je dan de juiste beslissingen neemt en niet alleen voor jezelf leeft. Als je zo je licht laat schijnen bij alles wat je doet, geef je de liefde, de goedheid en de wijsheid van God door. Die ‘verzamelde olie’ komt uit jezelf en kun je dus niet delen.
Wat een eye-opener.

Het afscheid van Didy was erg leuk. Er werd geacteerd, gezongen, er was een mooi bloemstuk gemaakt en er waren warme toespraken met o.a. een hilarische verwijzing naar de stofzuiger-slang die Eva was beloofd in het paradijs (“op uw buik zult gij gaan en stof zult gij eten…!”). Het leukst vond ik de powerpoint gemaakt door mijn website-collega Zwanny. Wat een humorvol overzicht van de carrière van deze top-koster!
Na afloop sprak ik Didy nog even. Natuurlijk namen we geen afscheid, ze blijft nog
hulp-koster voor 8 uren in de week, dus we komen elkaar nog regelmatig tegen. Ze zei: “Dit werk kun je alleen maar doen met medewerking van heel veel andere gemeenteleden en door jullie allemaal heb ik het altijd met heel veel plezier gedaan!”
Bedankt Didy.

Reageren