Categorie: Kerk & gemeente Pagina 33 van 56

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

11 februari: Kadoosj – kadoosj – kadoosj.

Door Ada

Op 11 februari 2019

Gistermorgen tijdens de viering in de Catharinakerk hoorden we dat Jesaja een visioen kreeg waarin hij de Heer zag. We hoorden over engelen met 6 vleugels die zingen over de heiligheid van God. Jesaja’s lippen worden door die engelen gezuiverd met een kooltje uit het vuur en daarna gaat hij Gods boodschap aan de mensen vertellen.

Een verhaal over een specifieke roeping.
Net zoals bij Mozes en Paulus.
Voorganger Walter Meijles vertelde vanmorgen hoe hij als 14-jarige jongen bij de Christian Punkgroep ‘One bad pig’ ook een soort visioen te zien kreeg, tenminste, hij ervoer het zo.
Dit gedeelte van Jesaja was verbonden aan die ervaring van toen en hij vertelde wat het voor hem betekende.
Hij eindigde zijn verhaal met te zeggen dat niet iedereen een visioen krijgt. Maar we zijn na de viering wel allemaal door God gezegende mensen die ‘elkaar en de wereld tot zegen kunnen zijn’. Kijk om je heen en lever een bijdrage aan een betere wereld.

Zelf werd ik het meest geraakt door het stuk dat Erwin Wiersinga op het orgel speelde tijdens de collecte. In de overdenking had de predikant gezegd dat de heiligheid van God door de engelen wordt bezongen in een nooit eindigende cadans. In het Hebreeuws klinkt het als ‘kadoosj – kadoosj – kadoosj’.
Ook in de schepping wordt die heiligheid onophoudelijk bezongen. ‘Denk daarbij aan het geluid van de branding op het strand, een steeds weerkerende cadans; kadoosj – kadoosj – kadoosj’.
In het stuk dat Erwin speelde zat ook zo’n langzame cadans, ik kon in gedachten de woorden kadoosj – kadoosj – kadoosj meezeggen.
De heiligheid van God bezongen door het orgel; het bracht me even helemaal van mijn stuk; muziek kan me soms zo intens raken.

Na afloop gingen we koffiedrinken in De Deel; ik zat tegenover een mevrouw van begin 80 die me helemaal blij maakte met een opmerking.
“Ik heb zo’n zin in vanmiddag, ik ga dansen!’
Dat is op minst iets wat ik niet verwachtte. Ik was nieuwsgierig en vroeg haar waar ze dat ging doen. Ze vertelde dat het ‘Sacred dance’ was in de kerk van Peize.
(klik hier voor link naar hun website >>>)
‘Je bent dan anderhalf uur in beweging en je bent bezig met dans en symboliek. Daarna drinken we samen nog een kop thee. Ik vind het altijd geweldig om heen te gaan.’
(Meer weten over Sacred dance? Klik hier >>>)

Deze mevrouw kleurt mijn dag met haar verhaal.
Iets jonger dan mijn moeder doet ze dingen die mijn moeder niet in haar hoofd zou hebben gehaald.
Een kwieke geest in een ouder wordend lichaam.
“Mijn lichaam gaat wel steeds meer protesteren…..” vertelde ze “maar ik kan nog wandelen, fietsen en autorijden. Wat dat betreft ben ik nog onafhankelijk en dat hoop ik zo lang mogelijk te blijven.”

Leef je leven en vergeet je leeftijd.

Reageren

1 februari: Levenskunst.

Door Ada

Op 1 februari 2019

In Alledag, Kerk & gemeente

Al een aantal keren heb ik een week of twee in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Wachten op de uitslagen van onderzoeken of wachten op een operatie. Tijdens zo’n periode ontmoet je heel veel verschillende mensen en soms klikt het, soms niet.
(lees voor bijzondere ontmoetingen de blogs ‘Waar is de draad’ uit 2014>>>men ‘Gien schoenen an in berre’ uit 2018 >>>)

In maart 2018 onmoette ik Gerda. Zij lag net als ik in het ziekenhuis met hartproblemen. Gerda hoort bij de PKN-gemeente in Roden, dus haar man kwam me destijds opzoeken en vertelde dat ze al een tijdje in het UMCG lag en dat ze na jarenlange operaties en noodgrepen nu uitbehandeld was. Ze zou binnenkort naar huis mogen; de verwachting was dat ze niet lang meer te leven had.
Gerard en ik bezochten Gerda in haar kamer in het UMCG toen ik vlak voor mijn operatie stond; wat een hartelijke positieve vrouw. En ja, ze was uitbehandeld, maar probeerde nog uit het leven te halen wat er in zit.

In het najaar zocht ik haar nog eens op in Roden. En weer viel me op hoeveel levenlust deze vrouw toonde; het straalde haar de ogen uit. Ze vertelde honderduit over haar kinderen, haar kleinkinderen, van wat ze allemaal nog wél kon en van de kleine dingen waar ze, samen met haar man, nog zo van genoot. Voor haar gevoel leefde ze al heel lang in ‘geleende tijd’, omdat ze op 33-jarige leeftijd al was geconfronteerd met borstkanker en de daarop volgende zware chemobehandelingen.

Maandag 21 januari is ze overleden, ze is 73 jaar geworden. Zaterdagmiddag zaten we in Op de Helte voor een dankdienst voor haar leven. Haar dochters haalden herinneringen op aan hun moeder door voor te lezen uit het boek: ‘Mam, vertel eens’.
(meer weten over het boek? Klik hier voor een link naar een artikel erover op RTL-nieuws >>>)
Herinneringen aan het gezin waar Gerda in opgroeide, het gezin dat ze later zelf kreeg en, bijzonder en ontroerend: haar visie op wat geluk is.
Geluk zat voor haar in allerlei kleine dingen, maar o.a. ook in de basis van een veilige, warme jeugd, een bezoek van de kleinkinderen en vlinders en bloemen in de tuin.

De voorganger benoemde in zijn preek het vermogen van Gerda om ondanks haar breekbare gezondheid toch iets van het leven te maken ‘Levenskunst’.
En met haar levenskunst stak ze anderen aan, bood een luisterend oor en wees haar omgeving op bijzonderheden die men anders misschien over het hoofd zou hebben gezien.
Gerda heeft ons laten zien dat ‘vieren van het leven’ niet altijd af hoeft te hangen van een goede gezondheid. Dat je ondanks pech en tegenslag toch kunt genieten van wat je ten deel valt. Als je het maar kunt en wilt zien.

Een voorbeeld voor mij.
Wat een voorrecht dat ik deze bijzondere vrouw, zij het zijdelings, nog heb mogen leren kennen.

Reageren

27 januari: I hope the Russians……

Door Ada

Op 27 januari 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Dinsdagavond hadden we onze Cantorijrepetitie in het kerkje in Roderwolde; dat was omdat we daar vandaag meewerkten aan een viering.
Weet je nog hoe zulk weer het dinsdagavond was? Sneeuw. Veel sneeuw.
En wie had aangeboden wel te willen rijden en zou Ilse, Jaap en Joop ophalen?
Aaltje. En Aaltje is een ‘schieterd’ als het om rijden bij gladheid gaat.
De hele middag had ik gehoopt dat de voorzitter zou bellen met de boodschap: “Het is idioot dat wij met zoveel mensen uit Roden allemaal naar Roderwolde moeten glibberen met dit weer, laten we de repetitie in Op de Helte houden!”
Maar er kwam geen telefoontje; wij glibberden naar Roderwolde.

Het was koud in de kerk dinsdagavond.
Toen we eenmaal opeengepakt met de jassen aan en sjaals om (ik mocht mijn handschoenen niet aan houden van Ilse) stonden te zingen vergat ik op slag het barre weer en de kou: wat is het toch weer heerlijk om vierstemmig in een koor te zingen.
Eigenlijk ging het heel beroerd. We bakten er als alten niks van, maar cantor Ubo Jan had engelengeduld en liep met ons alle alt-riedeltjes even door.

Vanmorgen ging het allemaal goed.
Wat heerlijk was het om weer met elkaar zingend de viering op te luisteren.
We hoorden vanmorgen over de snode plannen die Haman smeedde tegen het volk Israël, omdat Mordechai, een Jood, weigerde te knielen als Haman langskwam; het staat beschreven in het bijbelboek Ester.
Benieuwd naar het hele verhaal van Ester, haar oom Mordechai, koning Ahasveros en Haman? Klik hier voor een link naar het hoofdstuk in de basisbijbel >>>.
“Het lijkt op een sprookje, maar dat is het niet” vertelde voorganger Marieke Pranger vanmorgen.
Het verhaal gaat over volkerenmoord.
Over diepe haat tussen bevolkingsgroepen.
Er was gekozen voor deze lezing vanmorgen, omdat vandaag de Nationale Holocaust herdenking plaats vindt, met o.a. een stille tocht en een kranslegging in Amsterdam.

Het lijkt een oud verhaal, maar het is ook nu nog aan de orde van de dag.
Wat mij bij zal blijven uit deze viering, is het verhaal dat Marieke ooit optekende uit de mond van een Zweedse predikant, die aanwezig was bij vredesbesprekingen tussen Joden en Palestijnen. Muurvast zaten ze in de tegenstellingen en diepgewortelde haat jegens elkaar. Totdat één deelnemer een foto van zijn gezin liet zien aan een ander. Ook anderen deden dat en ineens ging men met andere ogen naar elkaar kijken.
Je bent kwetsbaar als je laat zien wat je lief en dierbaar is.
Bij dit verhaal moest ik denken aan het lied van Sting: “I hope the Russians love their child’ren to0” dat hij schreef op het hoogtepunt van de koude oorlog tussen Amerika en Rusland. Klik hier>>> voor een YouTube weergave van het lied.

Met de cantorij zongen we een lied van Henk Jongerius dat perfect bij deze viering paste.
Met de laatste twee coupletten van dit lied sluit ik dit blog voor vandaag af.
Laat de woorden vooral goed op je inwerken.

Wie weerloos voor het goede kiest
weet dat hij schijnbaar macht verliest:
maar tedere bewogenheid,
beschaamt het onrecht, wint de strijd.

Wie kwetsbaar in het leven staan
zij zullen niet ten onder gaan:
in hen ontwaakt de levenskracht
die slechts uit God wordt voortgebracht.

‘What might save us, me and you, is if the Russians love their children too.’

Reageren

16 januari: Ontmoeting en inspiratie in Beilen.

Door Ada

Op 16 januari 2019

In Kerk & gemeente, Muziek

Dinsdagavond; eigenlijk de tweede cantorijrepetitie, maar ik moest gelijk al afzeggen. Gisteravond werd ik in Beilen verwacht. In het kader van het winterprogramma ‘Ontmoeting & inspiratie’ van de Protestantse gemeente was ik uitgenodigd om een avond te verzorgen met ‘Daniël Lohues’ als onderwerp. Vorig jaar had ik zo’n zelfde avond gegeven in Roden. Over de inhoud van de avond verwijs ik graag naar het verslag van 14 februari van vorig jaar, (zie Zuks bedenk ie van te veuren niet >>>) want in Beilen bracht ik exact hetzelfde programma.

Omdat ik vind dat je je publiek niet een hele avond alleen moet laten luisteren heb ik wat momenten ingelast waarin de aanwezigen even met elkaar in gesprek kunnen gaan naar aanleiding van wat we hebben gehoord. Zelf schuif ik dan ook even aan en ik constateerde dat er leuke gesprekken ontstonden.
Daarbij geef ik dan wel een ‘handvat-vraag’ mee. Bij het lied ‘We hebben allemaol baat bij muziek’ was de vraag: “Bij welke muziek heb jij baat?”
Bach, Mozart, Johannes de Heer, Marco Borsato: er kwam van alles voorbij. Maar wat mij vooral opviel was, dat mensen vertelden dat ze baat hadden bij zélf zingen. “Als ik in het koor sta te zingen, heb ik het gevoel dat ik een beetje wordt opgetild”.

We hadden gisteravond een gemeleerd publiek. Uitgesproken fans van Lohues die ook naar zijn theatervoorstellingen waren geweest, mensen die Lohues ‘wel leuk’ vinden en één of twee CD’s hebben, maar er was ook een mevrouw die oorspronkelijk niet uit Drenthe kwam, keurig ABN sprak (ik presenteer de hele avond in onze eigen streektaal) en Lohues alleen maar kende van zijn columns. “Het lijkt me wel een aardige man…”
Zij was gewoon nieuwsgierig naar wat hij nog meer deed; zij kreeg door zijn muziek en teksten heel veel verschillende kanten van Lohues te zien.

Ondanks de zenuwen had ik zelf ook een leuke avond; ik ben nou eenmaal erg gecharmeerd van Lohues en zijn werk. Vandaag deel ik op mijn website het lied ’t Is en het blef een gevecht. Met de aanwezigen in de zaal gingen we over dit nummer het gesprek aan. Lohues beschrijft allerlei soorten van dingen waarmee je als mens in gevecht kunt zijn. De tweestrijd die je soms met jezelf moet voeren noemt hij in dit lied ‘Houwerij met joezölf’.

Wil je je ook eens verdiepen in dit lied?
Hierbij een link Gevecht Lohues naar een PDF met de tekst en ook een link naar een video >>> op YouTube.

P.S. Dit blog haar netuurlijk in ’t Drents moeten.
Maor dat was guster ok al, ik moet het ok niet overdrieven. Nou, een klein stukkie dan nog.
Drenthe is trouwens net een groot dörp: gusteraomnd ontmoette ik een vrouw waor as ik met op de HAVO in Assen zeten haar, een schoolvriend van mien breur en een ex-collega uut de jaoren ’80 van de rechtbaank in Assen. Johan, de organisator van dizze oamnd, (hij heul met mij de tied in de gaten) mus mij regelmaotig weer bij een groepie wegroepen, dan haar ik het weer veuls te gezellig……

Reageren

13 januari: Draai het eens om.

Door Ada

Op 13 januari 2019

In Kerk & gemeente

De Nashville-verklaring.
De hele week kwam ik hem tegen.
Op het nieuws, in de actualiteitenrubrieken, in de krant, op m’n werk en in allerlei gesprekken de afgelopen week.
Dit blog pretendeert een alternatief te zijn voor ‘de waan van de dag’, dus ik probeer de waan van de dag in de media meestal niet de boventoon te laten voeren in mijn verhalen, maar soms kan ik er niet omheen.

Bij FysiYoLates afgelopen vrijdag kregen we een klein stokje met een felgekleurd lint eraan, waar we allerlei gymnastische oefeningen mee deden.
“Is dit bedoeld als tegenhanger van de Nashville-verklaring?” vroeg ik.
Nou nee, niet specifiek, maar als wij die betekenis er aan wilden toekennen dan mocht dat van Trijntje.
Fanatiek zwaaide ik met m’n regenbooglintje alle frustratie over die onbarmhartige verklaring uit m’n lijf.

Vanmorgen ging ik naar de viering in de Catharinakerk. Gelukkig had ‘mijn kerk’ al afstand genomen van de Nashville-verklaring, hierbij een link naar de reactie >>> van de scriba van de PKN en het was vanmorgen dan ook geen onderwerp dat op de kansel werd besproken.
Toch haalde ik met betrekking tot die Nashvilleverklaring goede dingen uit de overdenking die me een hart onder de riem staken.

We hoorden vanmorgen het verhaal van de doop van Jezus zoals Mattheus ons dat vertelt.
“De hemel opende zich voor hem en de geest van God daalde als een duif op hem neer. En uit de hemel klonk een stem: “Dit is mijn geliefde Zoon, in hem vind ik vreugde”.
In zijn overdenking haalde de predikant het verhaal aan van een leermeester die aan zijn leerlingen had gevraagd wat het belangrijkste uit de bijbel is. De leerlingen wisten te vertellen dat dat “God liefhebben” was. Maar dat was toch niet helemaal het juiste antwoord.
“Als je God moet liefhebben is het nog steeds zo dat jij iets moet doen. Als we het nou eens omdraaien. God heeft ons lief en daar hoeven we niets voor te doen.”

We mogen dus onszelf zijn.
Zondig zijn we allemaal, maar God heeft ons lief mét onze onvolkomenheden en beperkingen. Maar ook mét onze talenten.
Dus ‘Wij bevestigen…….. Wij ontkennen…….’ slaat helemaal nergens op.
Het gaat niet om wat Wij vinden, het gaat helemaal niet om ons.
Het gaat om God en die heeft ons lief.
Allemaal.
Zélfs Kees van der Staay met wat hij allemaal bevestigt en ontkent.

Het einde van de viering vond ik bijzonder.
Na de door de voorganger uitgesproken zegen zingen we als gemeente iedere zondag het weinig inspirerende ‘Amen’, gezongen op vier noten.
Vanmorgen zongen we in plaats van dat ‘Amen’ het lied 425 “Vervuld van Uw zegen”.
De laatste woorden van dat lied zijn:

door liefde gedreven om wie met ons leven
uw zegen te brengen die vrucht dragen zal.
met onze beperkingen, onvolkomenheden én talenten! dacht ik er achteraan.

Mijn buurman en ik waren het roerend eens: dit zouden we vaker zo moeten doen!

Reageren

9 januari: Heimwee naar de cantorij.

Door Ada

Op 9 januari 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Op 23 mei 2017 schreef ik het laatste blog over de Catharinacantorij (Lezen? Zie Waardig afscheid van de cantorij >>>).
Samen met Ilse zou ik na de zomervakantie in 2017 aanschuiven bij de nieuw te vormen Cantorij Roden, waar zowel leden van de Op de Helte-cantorij als leden van opgeheven Catharina-cantorij bij zouden zingen. De repetities waren op vrijdagavond van 19.00-20.30 uur.

Na die zomervakantie bleek dat de repetitieavond op verzoek van cantrix Thysia was verplaatst naar de dinsdagavond.
Mijn Franse les avond.
Probleem.
In eerste instantie koos ik voor de Franse les.

Maar het ging wringen mensen.
Als de Cantorij Roden meewerkte aan een viering zat ik met heimwee in de kerk te kijken naar het koor en te genieten van hun vierstemmige gezang.
Daar hoorde ik ook bij. Het zingen, de repetitielol, maar ook een bijdrage leveren aan een kerkdienst en de beleving van een viering als koorlid: ik miste het.
Het knopje ging om toen ik ’toeristen-dienst’ had in de Catharinakerk op de Open Monumentendag in september 2018 (zie 10 september: Hier ligt mijn voorvader >>>).
De cantorij verzorgde ’s middags een gastoptreden en ik zou er zo wel weer bij willen staan. Op dat moment heb ik besloten om met mijn medeleerlingen van het Franse klasje te gaan praten, met als resultaat dat we met ingang van 2019 naar een andere avond gaan.

…. bijna drie kilo in je rugtas……

Zo kwam het dat ik gisteravond om 19.30 uur op de altenrij van de Cantorij Roden zat. Naast Ilse, met bassen Jaap en Joop achter ons; wat heerlijk vertrouwd was het weer. De drie dikke liedboeken zaten weer in mijn oude ‘Cantorij-rugtas’. Die wegen per stuk bijna een kilo (A4-formaat) dus dan heb je alleen aan liedboeken al bijna drie kilo op je rug. En ja hoor: we zongen drie liederen, allemaal uit een ander boek. Het grote geheister kon weer beginnen. Dat geheister was ik na anderhalf jaar alweer een beetje vergeten. We hadden trouwens maar een halve repetitie want de tweede helft hadden we nieuwjaarsborrel. Gezellig.
Wat een goed begin van het nieuwe jaar.
Toen we naar huis gingen zei Ilse: “Het was mij een aangenaam genoegen!”
Het had mijn tekst kunnen zijn; het genoegen was geheel wederzijds.

Reageren

6 januari: Wat nou mythe….. mieters!

Door Ada

Op 6 januari 2019

In Kerk & gemeente

De titel van dit blog is uit de Disneyfilm Aladdin, een animatiefilm over het aloude sprookje van de geest in de lamp. De geest roept dit aan het eind van de film; Aladdin en Yasmin hangen samen gelukkig over de reling van het paleisbalkon en de geest vindt het mieters!

De wijzen uit ‘de Bijkeuken’.

Vanmorgen ging het in de viering van de PKN-gemeente ook over een mythe.
Het was immers 6 januari: Drie Koningen.
Voorganger Meijles had drie wijzen en een kameel op de tafel op het podium staan.
Het waren de wijzen die horen bij de kerststal die in de Bijkeuken staat.
Ook het verhaal van de drie wijzen hoort in de categorie ‘mythen’ volgens de predikant.
We weten namelijk niet zeker of die wijzen/koningen wel bij Jezus geweest zijn.
Mattheus is de enige evangelist die daarover vertelt.
Waren er drie wijzen? Staat nergens in de bijbel; wel dat ze drie geschenken meenamen.
Waar kwamen ze vandaan? In nevelen gehuld.
Wat was dat met die ster? Hoe wisten ze waar ze moesten zijn? Kan niet worden bewezen.

De dominee noemde ons in onze tijd ‘verstandelijk gehandicapt’; hij gebruikte deze term om aan te geven dat wij alles willen beredeneren. “Is dat wel zo? Kun je dat bewijzen?” En als we het niet kunnen bewijzen is het niet zo.
Wij zijn de kracht van een goed verhaal uit het oog verloren door alles te willen beredeneren.
En als iets niet kan, dat is het niet gebeurd.
Maar een verhaal wil ons iets vertellen. De bijbel staat vol met verhalen, waarvan een deel wel valt te bewijzen, maar ook een groot deel niet.
Mijn vader leerde ons al: “De bijbel is geen geschiedenisboek. Het is een geloofsboek”.
Het is de bedoeling dat wij iets doen met die verhalen, daar gaat het om; dat wij uit die oude verhalen, mythe’s zo u wilt, lering trekken en de lessen toepassen in ons dagelijks leven.

Tot zover de viering van vanmorgen, die overigens weer voortreffelijk werd ‘omspeeld’ door Erwin Wiersinga.
Toen Gerard en ik na de viering thuis nog een kop koffie dronken, zei Gerard: “Ik moest vanmorgen ook even denken aan die serie “In de voetsporen van Jezus van Nazareth” die we rondom de kerstdagen hebben gevolgd op NPO2″. Dat had ik ook.

NPO 2, In de voetsporen van……

Het is een documentaire gemaakt door Kefah Allush.
Hij gaat in vier afleveringen op zoek naar de echte Jezus van Nazareth. Hoe zag hij er uit? Wat at hij? Hoe sprak hij? Welke sporen kunnen we terugvinden van de echte Jezus uit het begin van onze jaartelling? Een fascinerende serie waar we erg van hebben genoten en waar we veel van geleerd hebben. Gemist? Je kunt hem nog terugkijken, klik hier >>>. (onderaan beginnen voor de 1e aflevering)

Interessant.
Maar het gaat om het verhaal; en dat is mieters!

Reageren

20 december: Engeltjes haken

Door Ada

Op 20 december 2018

In Haken, Handwerken, Kerk & gemeente

Toen ik in het voorjaar werd gevraagd door de Toerustingscommissie van onze PKN-gemeente om een avond te verzorgen voor het winter-activiteitenseizoen wist ik al wat ik wilde doen. Dit jaar wilde ik iets doen waar ik mezelf voor zou opgeven als het werd aangeboden. Iets met handwerken of zo, iets creatiefs.
We gingen kerst-engelen haken. Maar het thema van het winterseizoen was ‘In gesprek’ en niet ‘Haak maar aan’ dus tijdens het haken zouden we het dan hebben over engelen.

Dinsdagavond zat ik met 18 vrouwen in een zaaltje in Op de Helte; spannend vond ik. Hoe zou het gaan? Van te voren had ik voor iedere deelneemster een ‘goody bag’ gemaakt met daarin de beschrijving van 2 engeltjes en een bolletje wit haakkatoen.
Verder had ik alvast wat engelen gehaakt om als voorbeeld op tafel te kunnen leggen.
Het kleine engeltje haken kostte mij ongeveer 20 minuten, het haken van de iets grotere, het onderzettertje, kostte een klein uur.
We hadden twee uur voor deze workshop, dus ik dacht: ‘Twee engeltjes haken moet kunnen’.

Dat had ik inderdaad redelijk goed ingeschat, alleen hadden we niet allemaal ervaren haaksters aan tafel zitten.
“Nou, ik denk dat ik toch al twintig jaar geen haaknaald in de handen heb gehad!”.
En iemand die ik had ingeschat als een ervaren handwerkster zei: “Nee joh, ik borduur alleen maar heel veel, haken deed ik vroeger nog wel eens….”
Aan de tafels links van mij zaten drie dames op rij die vooral in het begin moeite hadden om op gang te komen.
Aan de andere tafels waren het ook niet allemaal ‘gevorderden’ maar ik zag deelnemers elkaar helpen met het lezen van de patronen en het uitvoeren van de steken.

Mini-boom-engeltje

Het was een geteut en geklets van belang. Een greep uit de tafelconversatie:
– Wat is het verschil dan tussen een halve en een hele vaste?
– Ja, een stokje weet ik wel. Maar een dubbel stokje? Twee keer de draad omslaan? En dan hoeveel keer doorhalen?
– Kijk maar even mee.
– Waar zit dat gaatje dan waar je moet insteken!
– Het ziet er heel anders uit als op het plaatje….

Het was de bedoeling dat we, als iedereen aan het haken was, het zouden hebben over

Engel-onderzettertje

engelen. Nou, iedereen was behoorlijk in gesprek. Met elkaar vooral. Er kwam niet veel van de engelen…..iedereen was aan het tellen, uitzoeken, afkijken, overleggen: we hadden het veel te druk met ons haakwerkje!
Er was nog wel een ontroerend verhaal van één van dames die vertelde dat haar twee kleinkinderen haar engelen waren.
“En het bijzondere is: Ik ben nooit moeder geworden en nu ben ik toch oma!”
Ze had vroeger pleegkinderen in huis gehad en één van de kinderen, nu een vrouw van rond de veertig, was haar als een dochter geworden.
“Engelen zijn die kleinkinderen voor mij. Maar soms staat er een ‘b’ voor…..”

De meeste haaksters kregen twee engeltjes af en wie ze niet af had nam het mee naar huis.
Voor de handwerksters onder mijn lezers: wil je ook een engeltje haken?
Onderaan dit blog vind je twee linken naar PDF-bestanden met een haakbeschrijving, een teltekening en een foto.
Als bonus bij het blog van vandaag!

Mini-boomengeltje haken

Engel-onderzettertje haken

Reageren

17 december: Een geliefd mensenkind.

Door Ada

Op 17 december 2018

In Alledag, Kerk & gemeente

Gisteren, de derde zondag van Advent, fietste ik naar de kerk door een winter-wit Roden. Het sneeuwde een beetje en het was nog heel stil in het dorp; altijd bijzonder, zo’n eerste sneeuwbui van de winter.
Het weer had kennelijk veel mensen weerhouden van de kerkgang, want het was niet heel vol in de Catharinakerk.

Na de hele drukke en volle dag in Bremen was het goed om even rustig te zitten, te zingen en te reflecteren op het leven van de week voor deze zondag.
De voorganger zei het mooi gistermorgen: de kerk (kuriakos= van de heer) is een groep van mensen die even pauze hebben, op adem komen zich en aangesproken voelen. Die de durf hebben om het evangelie van zondag ook door de week te leven.

“He’… onze keizer heeft helemaal geen kleren aan!”

Hij riep ons op om te kijken en te reageren als een kind en haalde daarbij een sprookje aan, ‘de nieuwe kleren van de keizer’: “Een kind kijkt met andere ogen. Het ziet een blote keizer en zegt ‘Hé, onze keizer heeft helemaal geen kleren aan!” Een kind is nog niet beïnvloed door ‘hoe het hoort’ en door wat men zegt, dat kan soms heel verfrissend zijn”.
Dat hij een sprookje citeerde deed me goed. Sprookjes vind ik al sinds mijn kindertijd prachtig; toen ik in 2014 herstelde van een hartinfarct stak deze voorganger mij een hart onder de riem met een voorbeeld uit een sprookje. Lees hierbij het blog “Wie weet nog wie vrouw Holle is? >>> van november 2014.

Wij hoorden vanmorgen dat we geliefde mensenkinderen zijn. Iedereen. Het is onze taak om niet alleen binnen de kerk daar aandacht voor te hebben maar ook daarbuiten, En natuurlijk: geliefde mensenkinderen wil je ook wel eens achter het behang plakken (de dominee had daar kennelijk ervaring mee) maar het is dan aan ons om ons best voor hen te blijven doen.
Na de collecteaankondiging vroeg Dea, heel toepasselijk, aandacht voor Amnesty International. Het betrof een actie voor de Venezuelaanse Geraldine Chacón , die opgepakt en bedreigd werd door haar eigen regering, omdat zij vocht tegen het onrecht dat ze zag in haar land.
Er lag een petitielijst waar we een handtekening konden zetten en er konden kaarsen en kaarten gekocht worden om het werk van Amnesty International te steunen. Meer weten? Hierbij een link naar de website van de afdeling Noordenveld/Leek van Amnesty >>>

Reageren

10 december: Volg je hart en gebruik je hoofd.

Door Ada

Op 10 december 2018

In Kerk & gemeente

De tweede zondag van Advent.
Gistermorgen was er een ‘Ik zie jou-viering’: laagdrempelig, koffie voor én na de viering en andere muziek dan anders.
Voor die andere muziek was het ‘Af&Toe-koor” ingevlogen, ik schreef er al over in het blog van 23 november >>>.

Altijd spannend.
We mogen tevreden terugkijken op een geslaagde medewerking met een aantal goed uitgevoerde liederen.
Maar net als bij de uitvoeringen van het Projectkoor in Zuidlaren: niet alles ging goed.
Grappig was het meezingen van de gemeente bij het lied ‘Ik zie een ster”.
Dat was op de melodie van Ik zie een ster van Mouth & McNeal, maar wij hadden er een andere tekst bij verzonnen. Dat was niet helemaal goed gecommuniceerd met het beamteam, zodat de gemeente vrolijk zong: “Ik zie een lach, een lieve lach, die is alleen bestemd voor mij!” terwijl ze hadden moeten zingen: ‘Ik zie een weg, een nieuwe weg, is die misschien bestemd voor mij?” Maar lief lachen is natuurlijk ook altijd goed…..

Na het aansteken van de adventskaarsen bleef de eerste kaars een beetje hangen; een heel klein lichtje, het wilde maar niet echt opvlammen. De voorganger liet het lichtje z’n gang gaan en zei: “Geloven is een kwestie van vertrouwen. Wat soms klein begint kan uitgroeien tot iets groters, let maar op.” En inderdaad, het kwam goed.

Predikant Walter Meijles hield vanmorgen een vlammend betoog over de moderne media,

Welke snaar…?

over het nieuws en het nep-nieuws dat ons tegenwoordig op allerlei manieren bereikt.
“Het raakt een snaar in ons; de snaar van de angst, van het wantrouwen, de achterdocht en de haat. De weerklank daarvan is vals.”
Wat doet nieuws met je? Berichten in de krant, op internet, verhalen van mensen, een preek op zondagmorgen? Welke innerlijke snaar wordt aangeraakt? Die van angst, wanhoop en wantrouwen? Of de snaar van hoop en je gevoel voor trouw en rechtvaardigheid.
Wat is de weerklank van het aanraken van die snaar?
Wat brengt het bij jou teweeg en wat doe je er mee?
Het advies was: denk zelf na.
Volg je hart en gebruik je hoofd.

Met alle modernigheid van vanmorgen was het toch weer iets ouds dat mij ontroerde; het klassieke stuk van Mendelsohn dat Arjan Schippers na de overdenking op de piano speelde.
Van iemand anders hoorde ik dat het zingen van het Onze Vader in de bewerking van Elly en Rikkert tranen teweeg had gebracht.

Na de viering ging een stel met twee jonge kinderen met ons mee naar huis om even bij te praten met een hapje en een drankje. Het oudste jongetje van drie had een liedje van ons koor in zijn hoofd en zong onvermoeibaar “Sterren, sterren, sterren, sterren, sterren in de nacht! Zo dobberden de viering en de liederen nog even na in ons hoofd.

Benieuwd naar het verhaal van de predikant, het zingen van het Af&Toe-koor of naar het pianospel van Arjan Schippers?
Je kunt de viering terugluisteren op Kerkomroep.nl (Roden, Op de Helte, 9 december, 10.00 uur).

Reageren