Categorie: Kerk & gemeente Pagina 48 van 56

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

20 juni: Bezet gebied

Door Ada

Op 20 juni 2016

Volle agenda. Overal bij moeten zijn. Ben ik wel bereikbaar? Mis ik niet iets?
Soms zijn we ‘bezet gebied’. Soms word je zo in beslag genomen door de waan van de dag, dat je voorbij gaat aan de waarde van de dag.
Gistermorgen in de viering in Op de Helte lazen we het verhaal over iemand die ook ‘bezet gebied’was. Hij werd door Jezus verlost van ‘een legioen demonen’. (verhaal lezen? Het staat in Lucas 8 vanaf vers 26 zie >>>).

De voorganger begon zijn verhaal met de 50 mensen die vermoord zijn in de gay-club in Orlando, met het Franse politie-echtpaar dat in eigen huis werd gedood en met de politieke moord op Jo Cox in Engeland.
Hij noemde het ‘de tirannie’. Machteloos staan we er tegenover.
De predikant stelde tegenover al die duistere zaken het licht. Hij noemde daarbij de regel uit het Wilhelmus: ‘de tirannie verdrijven, die mij mijn hart doorwond‘. Het is onze taak om die ‘licht’-kant te belichten. Omzien naar elkaar, aandacht voor de wereld om je heen. De tirannie verdrijven, niet door wraak te nemen of een oorlog te beginnen, maar door te beginnen met het aansteken van één lichtje.

Wat mij opviel waren de liederen die we in de dienst zongen. Twee van die liederen hadden dezelfde melodie. Het eerste was lied 221: “Zo vriendelijk en veilig als het licht, zoals een mantel om mij heen geslagen“. Dit lied beschrijft wat en wie God voor ons wil zijn.
Het tweede was lied “Ik sta voor u in leegte en gemis, vreemd is uw naam, onvindbaar zijn uw wegen”. Dit lied beschrijft de wanhoop die hoort bij het begin van de tweede alinea van dit blog en de troost die het zoeken van God dan biedt.
Twee liederen, één melodie. Beide teksten zijn geschreven door Huub Oosterhuis.
Benieuwd naar de volledige tekst van beide liederen? Klik hier Licht – gemis voor een PDF met de teksten.

Als laatste noem ik het lied dat we zongen na de overdenking, lied 834.
Vernieuw Gij mij, o eeuwig licht! God laat mij voor uw aangezicht,
geheel van u vervuld en rein, naar lijf en ziel herboren zijn.
Voor we dit zongen speelde organist Gerhard Duursema een prachtig, ingetogen voorspel op dit lied. Als je de tekst goed op je laat inwerken begrijp je dat inkeer, het zoeken van de stilte en Gods aangezicht, louterend werken voor je lichaam en je ziel.
Zodat je even geen ‘bezet gebied’ bent.

Reageren

12 juni: Tederheid & pretlichtjes.

Door Ada

Op 12 juni 2016

In Kerk & gemeente

Vanmorgen was er een feestelijke doopdienst in de Catharinakerk: twee baby-jongetjes en een meisje van 12 werden gedoopt. Eén van de baby’s is familie van ons, vorig jaar werd zijn broertje gedoopt in Op de Helte. (zie 12 juli >>>)

Wie mijn blogs volgt weet dat we twee weken geleden ook bij een doopdienst waren met als onderwerp ‘Bouw een ark’ en vorige week (afscheidsdienst van Theo van Beijeren) ging het over worden als de kinderen. Vandaag stonden die beide schriftlezingen centraal. En natuurlijk waren er overeenkomsten, maar het was toch vooral anders! Met Gods woord kun je heel veel kanten op.

Vanmorgen lag de nadruk op de regenboog, het teken van God’s vriendschapsverbond met de mensen, na de zondvloed aan de mensen gegeven. God geeft ons zeven kleuren, voor elke dag één. Al die kleuren vormen samen het licht; het is bedoeling dat wij dat licht uitdragen in de wereld door vooral ‘het kind in onszelf’ de ruimte te geven.
Vertrouwen hebben, zoals een kind papa en mama vertrouwt.
Ons als een kind verwonderen over al het moois dat de schepping ons biedt.
Onze blijdschap delen met anderen door een oprechte lach.
De ‘druk-druk-druk’-modus te laten voor wat het is en de tijd nemen voor even niks.
Kleurrijk durven zijn, spontaan en openhartig: de belofte die de regenboog in zich heeft uitdragen.

De invloed van de doopouders op de inhoud van de viering was goed te merken. Mooie liederen zongen we, o.a. Taize en Elly en Rikkert. Organist Arjan Schippers verraste ons tijdens de collecte met het lied Dochters van Marco Borsato.

De doop is altijd een mooi moment.
Deze morgen sprak de voorganger na de woorden Ik doop je in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest de tekst:
Ik bid dat de Heer je zegent
dat Hij je voeten laat dansen
en je armen sterk maakt
ik bid dat Hij je hart vult met tederheid
en je ogen met pretlichtjes.

Ogen gevuld met pretlichtjes!
Dat is niet alleen voorbehouden aan kinderen…..dat kan ook als je de 80 al ruim gepasseerd bent. Hierbij pleit ik voor meer pretlichtjes in ieders ogen.

Reageren

6 juni: Worden als de kinderen.

Door Ada

Op 6 juni 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gistermorgen was de afscheidsviering van dominee Theo van Beijeren.
Daar kan ik wel drie blogs over volschrijven, maar dat doe ik niet.
De dienst is namelijk terug te luisteren via kerkomroep>>>.
Wat nam ik mee uit de viering?
Het fenomenale orgelspel van Erwin Wiersinga.
Als alt zingen in het koor gevormd door twee cantorijen onder leiding van de immer glimlachende cantrix Thysia Betting.
Het gegeven dat uit de toespraken naar voren kwam hoe veelzijdig Van Beijeren is.
De ontroering op het moment dat hij zijn vrouw Alie bedankte voor haar niet aflatende steun tijdens zijn carrière.

Maar wat er voor mij uitsprong deze zondagmorgen was de indrukwekkende preek.
“Worden als de kinderen” was het thema deze ochtend. Jezus plaatst een kind in het midden van de kring en leert dat we moeten worden als de kinderen: onbevangen en vol vertrouwen.

De boodschap was wel duidelijk: “Onmiddellijk ophouden met die belangrijk-doenerij. Wie kan het beste preken? Wie heeft gelijk in een theologische discussie? Wie is het belangrijkst? Daar gaat het niet om. Jezus zag om naar het zwakke en het kleine.”
Het laatste stukje van de preek was een tekst uit een conference van Fons Jansen.
Het was het laatste couplet van het lied: “Als hij terug kwam” en het beschrijft wat Jezus zou aantreffen als hij nu terugkwam op aarde.

Als hij nou eens terugkwam in Jeruzalem en dit liedje zou horen:
Wat zou Hij dan zeggen?
Je hebt in mijn land het verkeerde bezichtigd,
je hebt met ijver het onkruid opgezocht,
maar de gelijkenis was je zeker vergeten….
Het graf en de grot heten heilige plaatsen,
maar ik heb die plaatsen nooit heilig genoemd.
Ik bad op de berg, ik voer op het meer,
ik keek naar de bloemen van Jericho
en ik wees naar de kinderen, want hunner is het rijk.

Ds. van Beijeren vertelde dat zijn opa tegen hem had gezegd toen hij dominee werd: “Vertel de mensen maar dat God liefde is jongen, dat is het belangrijkst.”
Dat heeft hij gedaan, waarvan de laatste 28 jaar in Roden.
Het was ons een aangenaam genoegen.

Benieuwd naar het hele lied van Fons Jansen? Klik hier Als hij terugkwam voor een PDF met de complete tekst.

Reageren

4 juni: Van dominee naar gemeentelid. En vrijwilliger.

Door Ada

Op 4 juni 2016

In Kerk & gemeente

Gisteravond was het feestelijk afscheid van Ds. Van Beijeren, de predikant die onze PKN-gemeente meer dan 25 jaar heeft gediend.

Feestelijk was het. Alle groepen waarmee hij in die 25 jaar is opgetrokken deden iets op deze bonte avond, het was een afwisselend schouwspel.
Zelf kreeg ik met hem te maken toen ik ouderling was onder ds. Hotske Postma. Zij vertrok naar Friesland en haar wijk werd gedeeltelijk overgenomen door Van Beijeren.
Dat was op z’n zachts gezegd een grote verandering, maar we hebben het prima gered.
We werden echt ‘collega’s’ toen ik bij de Websitegroep werd gevraagd. Het duurde even voordat ik aan de club gewend was, maar inmiddels zijn we een solide groep en achter de schermen wordt hard gewerkt. Gisteravond hebben we nestor Theo in het zonnetje gezet met een cabareteske sketch, maar daarbij ook de PKN-website even prominent onder de aandacht gebracht: we doen al dat werk tenslotte niet voor niks!

Verder zong ik mee met de cantorijen. Wij zongen 5 korte liederen, speciaal voor dit afscheid geschreven door Kees van der Meulen. Van één lied was de muziek van Johann Sebastian Bach; dit gaf een mooi effect op het muziekblad.

Kees en Johann, een sterk koppel.

Johann Sebastian Bach

Johann kwam gisteravond twee keer hoogstpersoonlijk voorbij, compleet met kostuum en witte poederpruik. Eén keer als de milde musicus die zich erg verheugde in de warme belangstelling van Theo en één keer als strenge maestro. Theo werd in het Duits onderworpen aan een spervuur van vragen om zijn kennis over Bach te testen. Moeilijke vragen! De meester was tevreden: het kon er mee door.

De kinderen deden ook een duit in het zakje door ons een inkijkje te gunnen in hun ‘gezins-lol’; je kon zien dat ze zich erop verheugden om hun vader voor het oog van de gemeente met milde spot voor het voetlicht te brengen. Hoogtepunt was voor mij het treurlied over Theo ‘ s trainingspak dat hij in zijn vrije tijd graag draagt. Hij is dus ook maar een gewoon mens.

Op dit blog heb ik lang niet alles beschreven wat er langs kwam gisteravond. Eén ding wil ik nog noemen: collega Zwanny (van de website-groep) had een prachtige beamerpresentatie gemaakt over Theo’s leven, zij vermaakte het publiek tussendoor met de quiz ‘Noten schieten’ en ze bediende de hele avond ( van 19.30-11.15 uur!!!) de beamer ter ondersteuning van iedereen die iets op het podium deed. CHAPEAU!

Ben je benieuwd naar wat er nog meer was? Hou dan de website van de kerk >>> in de gaten: binnenkort foto’s en een verslag. We dronken een borrel na afloop en kletsten nog heel genoeglijk na. Ik nam trouwens geen afscheid van Theo. Hij wordt nu namelijk gemeentelid en blijft zich als vrijwilliger inzetten voor de websitegroep!

Reageren

31 mei: Bouw een ark!

Door Ada

Op 31 mei 2016

In Kerk & gemeente

Afgelopen zondag zaten we om 10.00 uur in de kerk in Hijken. Er werd een neefje gedoopt. De predikant vertelde dat hij voor een doopdienst altijd een bijbelverhaal uitkiest waar water in voor komt. Zondagmorgen was dat het verhaal van de ark van Noach. Veel water dus.

De preek begon met een cartoon uit onze moderne, praktische tijd, deze:

Illustratie: Timtoon

De voorganger stelde vast dat wij rond dit verhaal altijd van die praktische vragen stellen. “Hoe zit het dan met de pinguïns uit het poolgebied?” We weten het niet. Belangrijker is wat het verhaal ons wil vertellen.
De opdracht is: Bouw een ark! Het enige waar wij bij het woord ark aan denken is een kolossaal schip vol met dieren. Maar het is ook een plaats waar mensen zich veilig voelen. Zo’n plaats kun je zelf creëren: in je gezin, binnen je kerk, je school, je dorp; een plek waar mensen zich veilig voelen, waar je vriendelijk wordt bejegend en waar ieder zichzelf mag zijn.

Dat bereik je al door zelf vriendelijk te zijn. Positivisme uit te stralen. In het Engels is daar een een uitdrukking voor: change the world by doing one act of random kindness at a time. (Verander de wereld door één willekeurige daad van vriendelijkheid tegelijk te doen.)
De eerste letters van Acts of Random Kindness vormen samen het woord ARK.

Bouw een ark! Na deze preek is die opdracht ineens een stuk minder ingewikkeld….

Een klein peutermeisje bracht het geleerde meteen in de praktijk: zij hielp haar oma.
Ze zat bij oma op schoot. Oma zat halverwege de kerk en wilde graag een foto van de dopeling, maar durfde kennelijk zelf niet naar voren te lopen. Ze stelde haar mobiele telefoon in en zei tegen het kindje: “Maak jij eem een foto van de baby veur oma?”. Het meisje liep met het toestel voor zich uit door het gangpad, ging pontificaal voor de dominee staan en drukte af. “Dat wordt vast een selfie!” verwachtte de dominee. Maar nee; later bij de koffie hoorde ik dat de foto prima gelukt was!

Reageren

26 mei: Een beroep uitbrengen.

Door Ada

Op 26 mei 2016

In Kerk & gemeente

Gisteravond was er van onze PKN-kerk een gemeenteavond. Een belangrijke gemeenteavond, want de beroepingscommissie stelde de predikant voor die zich aan onze gemeente wil verbinden.
Altijd spannend. Want je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt.

De voorzitter van de beroepingscommissie vertelde ons dat ook zij dat allemaal als een grote verantwoordelijkheid hadden gevoeld. Je bent toch namens de gemeente aan het werven, doe je het dan wel goed? De nieuwe predikant heet Walter Meijles en hij zat met zijn gezin (ook drie dochters!) vooraan in de kerk.
Toen Gerard en ik binnenkwamen was het al gezellig vol. Een sopraan van de Op de Helte-cantorij vroeg of ik ook bij het tafeltje “Cantorijen” wilde komen zitten, want zij zat daar maar alleen. Tuurlijk.
Gerard schoof aan bij het groepje ZWO.

Ds. Walter Meijles

Nadat we de bevindingen van de beroepingscommissie hadden gehoord, kreeg Walter Meijles het woord. Op het podium stond een jeugdig ogende man. “Wat nog jong hé?” fluisterde de sopraan naast mij. 42 is natuurlijk helemaal niet jong. Maar vergeleken met ons wel.
Hij vertelde een verhaal over zichzelf en dat ging hem goed af. Hij praat gemakkelijk en verveelt niet. Wel belangrijk als je predikant bent…..
Hij had een paar dingen meegenomen om zijn verhaal kracht bij te zetten en het eerste dat hij liet zien was een oud bijbeltje. Met van die halfronde inhammetjes aan de zijkant zodat je gemakkelijk een bijbelboek kunt vinden. Het was een bijbel van zijn vader die hij op z’n bureau heeft liggen en die hij vaak gebruikt als hij snel even een tekst moet opzoeken.
Dit bijbeltje heeft voor hem een bijzondere waarde omdat hij zich daarmee weet opgenomen in de geloofstraditie van zijn ouders en grootouders voor hem.

Daarmee had hij mij al voor zich gewonnen. Want zo ervaar ik het ook. De geloofswaarden die wij van onze ouders hebben meegekregen zijn belangrijk, we staan in een lange traditie. Die nemen we mee onze toekomst in.
Later kwam hij nog een paar minuten bij ‘ons cantorijen-tafeltje’ zitten om iets te horen over de cantorijen. Wij hebben ons enthousiasme over het zingen in de kerk met hem gedeeld, maar hem ook gevraagd of hij van zingen hield. Ja! Hij had gezongen bij een studentenkoor (veel liederen van Oosterhuis) en onlangs had hij nog meegezongen met een ‘ouder-koor’ van de basisschool van zijn kinderen. Dat biedt perspectief.

Ik sluit mij aan bij de woorden van één van onze gemeente-leden aan het eind van de avond: “Inpakken! En een mooi lintje d’r om.”

Reageren

16 mei: Huiswerk na de viering.

Door Ada

Op 16 mei 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gistermorgen zongen we met de Cantorij in de 1e Pinksterdag-viering in de Catharinakerk. Na het inzingen dronken we om 09.00 uur een kop koffie in De Deel, waar we even aandacht besteedden aan het afscheid van enkele leden die ons koor gaan verlaten. Wel jammer hoor….. we waren er even stil van. Maar dat kwam vooral omdat
één van het trakteerde op ‘Mozart Kugeln’.

Het kledingadvies ‘kom in de kleur van Pinksteren’ was door velen opgevolgd; de cantorij presenteerde zich feestelijk in veel schakeringen van de kleur rood en ook veel gemeenteleden hadden iets roods aangetrokken. Voor de viering zat de cantorij al in de kerk toen Gerard binnenkwam en voor ons langs liep. “Hé, wat een bos haar alweer!” riep iemand op de tweede rij. “Er kunnen al weer vlechtjes in…..” De gemeente heeft heel erg met ons meegeleefd het laatste jaar, nu het weer goed gaat is iedereen ook blij voor ons.

Pinksteren is het Feest van de Geest. (meer weten? Zie mijn blog van vorig jaar >>>)
Een feest van inspiratie en communicatie.
De voorganger zei hierover:

Pinksteren geeft ons nieuwe taal die ons bijeenbrengt.
In onze tijd is er een grote taal-verloedering gaande. Men denkt rond het vrije woord alles maar te kunnen zeggen, twitteren en facebooken.
Denk aan Trump, Wilders: de taal van het populisme.
Ik schrok toen ik in de column van een collega in Trouw las, dat Trump vooral steun krijgt van behoudende christenen. Daar snap ik niets van….
Geïmponeerd door harde taal van de machthebbers en geen oor voor de taal van Gods geest, de poëzie van de liefde.

Het is aan ons om tegenover die ‘harde taal’ en andere taal te laten horen.
Daarover zei de predikant:

In plaats van de oordelen en vooroordelen moeten wij spreken in taal van van waardering en openheid.
Vloeken en schelden is gemakkelijk genoeg.
Wij dienen te spreken met een taal die opbouwt, bemoedigt en heel maakt.
Niet een taal van oorlog en ruzie, maar van vrede en liefde.
De taal gebruiken als een geschenk dat ons bijeenbrengt.

Taal. We praten en zeggen veel in deze tijd. Iedereen geeft over alles zijn ongezouten mening die iedereen ook moet horen.
De preek van gistermorgen leert ons om vanuit de geest te praten.
Niet de hele dag maar een ‘meningen-diarree uitbraken’, maar nadenken voor je wat zegt. Als je wat zegt je afvragen: geven mijn woorden moed en vertrouwen? Spreek ik taal van zin en inspiratie? Best een moeilijke opdracht. Want ik flap er ook vaak zomaar wat uit.
Wie niet? Huiswerk van de Geest dus.
En soms is het beter om niets te zeggen. Om met Stampertje uit de Disneyfilm ‘Bambi’ te spreken: als je niets aardigs weet te zeggen, zeg dan niets niemendal >>>

Reageren

13 mei: Pas in september weer!

Door Ada

Op 13 mei 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gisteravond hadden we de laatste repetitie van de Catharina-cantorij van dit seizoen.
Dat spijt me, want ik geniet altijd van mijn wekelijkse zangavond.
A.s. zondag, 1e Pinksterdag, zingen we in de Catharinakerk, gisteravond moesten er dus nog wat puntjes op de i gezet worden. Behoorlijk wat puntjes zelfs.
Toen ik binnenkwam hoorde ik een alt ‘ouwe zemel’ tegen een tenor zeggen.
Ze bedoelde gelukkig niet die tenor, maar Herman van Veen, maar de toon was al weer gezet.

De viering van a.s. zondag zal veel anders dan anders zijn.
De viering van het Heilig Avondmaal is aan het begin van de dienst, er zal die morgen in veel verschillende talen gezongen worden en midden in de preek zingen wij een lied.
Vroeger (toen er nog heel lang gepreekt werd) was dat in sommige kerken nog wel eens het geval, het werd een tussenzang genoemd.
De muziek voor het lied is geschreven door Anneke van der Heide en de prachtige tekst is van Marijke de Bruijne: “Samen worden woorden taal”.
Ben je a.s. zondag in de Catharinakerk, let dan vooral op de tekst: een echt Pinksterlied!

Het Engelse lied, Eat his bread (dat bij het Avondmaal wordt gezongen) kostte gisteravond nog wel wat moeite, maar na veel herhalen ging het ineens goed. “We hebben tegenwoordig geen kwartjes meer, maar ze kunnen nog wel vallen” vond onze cantrix.
De bassen zongen bij één lied ‘in vele tongen’, dat wil zeggen, meerstemmig. Dat was niet de bedoeling maar iemand op de tweede rij vond dat wel bij Pinksteren passen. “Niks meer aan doen” was haar advies. “Toch nog maar even naar die oefenbestanden luisteren” vond onze cantrix.

Zondagmorgen dus onze laatste activiteit voor de zomervakantie. We kregen zelfs een kledingadvies: kom in het ROOD, de kleur van Pinksteren.
Ik ga het missen op de donderdagavond: de losse opmerkingen, de opgetrokken wenkbrauwen, de gemoedelijke zelfspot en natuurlijk het vierstemmig zingen.
We beginnen pas in september weer……..

Reageren

8 mei: Wezenzondag en heimwee.

Door Ada

Op 8 mei 2016

In Kerk & gemeente

Evenals vorige week fietsten we vanmorgen naar Roderwolde, maar deze zondag gingen we er ’ter kerke’ in de Jacobskerk >>>.
Vergeleken met de andere twee kerkgebouwen van onze PKN-gemeente is dit een klein kerkje. Het doet ons altijd heel erg denken aan de Hervormde kerk in Hoogersmilde, waar wij de eerste 25 jaar van ons leven naar de kerk gingen.

Het is vandaag ‘wezenzondag’: Jezus heeft met zijn Hemelvaart zijn discipelen verlaten en de Heilige geest is nog niet uitgestort, dat vieren we immers pas volgende week met Pinksteren. De predikant benoemde enkele situaties waarin mensen zich verweesd kunnen voelen. Heimwee hebben naar wat was. Dat ervoer ik zaterdagmiddag toen ik met mijn moeder (84) een stukje ging rijden. Ze komt er niet zo veel meer uit en ik wilde haar laten genieten van de prachtige natuur op dit moment.
We reden stapvoets over binnen-door-weggetjes langs uitbundig bloeiende Japanse sierkers, langs bomen en struiken met nieuw blad in vele tinten groen en weilanden vol paardenbloemen en lammetjes.
“Wat heb ik hier veul met je va fietst…..”
Tussen de woorden klonk de heimwee door.

In de overdenking haalde de voorganger een dichtregel aan: “als zonlicht om de bloemen, een moeder om haar kind”. Thuis zocht ik het op, het zijn twee regels uit lied 663.
Het lied vertelt over de troost die uitgaat van de Heilige geest die in ieder van ons schuilt en zichtbaar wordt in gewone dingen:
Al heeft Hij ons verlaten, Hij laat ons nooit alleen.
Wat wij in Hem bezaten is altijd om ons heen
als zonlicht om de bloemen, een moeder om haar kind.
Teveel om op te noemen zijn wij door Hem bemind.

Het was een mooie viering vanmorgen. In Roderwolde gaat het anders dan in de andere kerken in Roden.
Je zit in ouderwetse kerkbanken. De borden waar de liederen op staan worden met krijt beschreven. Het collectegeld wordt bij de mensen ‘opgehengeld’ met een zak aan een stok. Als het Onze Vader wordt uitgesproken wordt de klok geluid, zodat de dorpsbewoners die niet in de kerk zijn het gebed in gedachten mee kunnen bidden.
Vanmorgen werd het Heilig Avondmaal gevierd en ook dat is in Roderwolde anders. Het wordt in een kring voor in de kerk gevierd.
De schaal met brood en de beker met wijn wordt in de kring doorgegeven. Ook dat bracht mij terug naar Hoogersmilde waar je voor het avondmaal nog ‘aan tafel’ ging.
Heimwee is daarbij niet het goede woord, maar het deed me iets.

De bloemen uit de kerk gingen vanmorgen heel verrassend naar de voorganger Theo van Beijeren. Hij gaat binnenkort met emeritaat en vanmorgen was zijn laatste viering als predikant in Roderwolde.
Daarbij heb ik ook gemengde gevoelens. Gelukkig blijft hij wel in Roden wonen.

Reageren

24 april: Barmhartigheid.

Door Ada

Op 24 april 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Kerkendag. Vanmorgen was er een oecumenische viering met kerkgangers van verschillende kerken in Roden. We werkten met de Catharinacantorij mee aan deze viering: om 09.00 uur stonden we gewassen en gestreken in te zingen. Met een aantal gastzangers die in het kader van Kerkendag met ons meezongen. De dienst begon met een vrolijke noot; toen het rijtje met kerkenraadsleden en predikanten binnen kwam werden ze door een klein jongetje enthousiast begroet. “Hé opa!” Ontdekte hij daar toch zijn bloedeigen grootvader tussen de ouderlingen…

Het thema van de viering was ‘barmhartigheid’. Een ouderwets woord. De voorganger vertelde dat hij als kind dacht dat het iets met ‘armen’ van doen had. Dat je je armen moest gebruiken. Dat vond ik een mooi beeld. Het deed me denken aan de vader van de verloren zoon die barmhartig zijn armen om zijn jongste zoon heen slaat.

Dorstigen te drinken geven

Er was vanmorgen geen preek. De zeven werken van barmhartigheid werden via de beamer aan ons gepresenteerd met steeds twee beelden bij één onderwerp. Het eerste beeld was een deel van het schilderij van De meester van Alkmaar (1504) >>>. De afbeelding links laat het dorstigen te drinken geven zien.
Het tweede was steeds de interpretatie van Ruud Bartlema>>> van datzelfde onderwerp. Beide schilders hebben de 7 werken van barmhartigheid verbeeld.

Het zingen ging goed. Onze cantrix had ons van te voren nog op het hart gedrukt dat zij de ‘verkeersregelaar’ was en dat we dus vooral op haar moesten letten. “En niet wachten op de organist, want dan ben je te laat!”
Ze kweet zich prima van haar taak en ook bij onze deelname aan het avondmaal leidde zij het verkeer in goede banen.

Van te voren had de predikant gezegd dat de viering was ingevuld in de geest van paus Franciscus. Dat kwam tot uitdrukking in mooie liederen en gebeden.
En in de zegen die eindigde met de woorden:
En moge God ons zegenen met zoveel dwaasheid dat we geloven een verschil te kunnen maken in deze wereld,
zodat we doen waarvan anderen zeggen dat het onmogelijk is. Amen.
Benieuwd naar de hele Franciscaner zegen? Klik hier voor een PDF met de tekst: Franciscaner zegenbede

Na dienst was er koffie. Even napraten; gezellig!
Iemand riep iets waarvan hij later opmerkte ‘dat het maar niet op het blog moest.’
Tuurlijk niet.
Stel je voor…….

Reageren