Bij de titel van dit verhaal zou je kunnen denken aan een vals orgel. Of aan, zoals we dat in de familie Waninge noemen: een “Bavaria-organist” (zie bijgaande link naar een hilarisch reclamefimpje uit de jaren ’80 >>>).
Maar deze keer had ‘huilen om het orgel’ een andere oorzaak.

Vanmorgen in de kerk zat ik spontaan in tranen tijdens de collecte.
Dit had niets te maken met het doel van de collecte (Nepal) en ook niet met emoties die in deze periode wat meer aan de oppervlakte zitten.
Aan het orgel zat Erwin Wiersinga en hij speelde een ontroerend klassiek stuk.
Zo mooi dat de tranen spontaan in mijn ogen sprongen.
Zo af en toe overkomt me dat, tranen van ontroering die niets met verdriet of pijn te maken hebben.

Na de dienst mailde ik Erwin, vertelde hem van de tranen, gaf hem een groot compliment voor zijn orgelspel en vroeg om de titel en de naam van de componist.
Hij mailde het volgende terug:
“Dank voor je mooie woorden. Het stuk was (natuurlijk) van de grote Bach , een bewerking van de paashymne Christ lag in Todesbanden.”

Natuurlijk. Erwin schrijft het tussen haakjes, maar het woord ‘natuurlijk’ zegt iets over hoe hij over Bach denkt.
Om te huilen zo mooi.