Categorie: Kerk & gemeente Pagina 49 van 56

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

24 april: Barmhartigheid.

Door Ada

Op 24 april 2016

Kerkendag. Vanmorgen was er een oecumenische viering met kerkgangers van verschillende kerken in Roden. We werkten met de Catharinacantorij mee aan deze viering: om 09.00 uur stonden we gewassen en gestreken in te zingen. Met een aantal gastzangers die in het kader van Kerkendag met ons meezongen. De dienst begon met een vrolijke noot; toen het rijtje met kerkenraadsleden en predikanten binnen kwam werden ze door een klein jongetje enthousiast begroet. “Hé opa!” Ontdekte hij daar toch zijn bloedeigen grootvader tussen de ouderlingen…

Het thema van de viering was ‘barmhartigheid’. Een ouderwets woord. De voorganger vertelde dat hij als kind dacht dat het iets met ‘armen’ van doen had. Dat je je armen moest gebruiken. Dat vond ik een mooi beeld. Het deed me denken aan de vader van de verloren zoon die barmhartig zijn armen om zijn jongste zoon heen slaat.

Dorstigen te drinken geven

Er was vanmorgen geen preek. De zeven werken van barmhartigheid werden via de beamer aan ons gepresenteerd met steeds twee beelden bij één onderwerp. Het eerste beeld was een deel van het schilderij van De meester van Alkmaar (1504) >>>. De afbeelding links laat het dorstigen te drinken geven zien.
Het tweede was steeds de interpretatie van Ruud Bartlema>>> van datzelfde onderwerp. Beide schilders hebben de 7 werken van barmhartigheid verbeeld.

Het zingen ging goed. Onze cantrix had ons van te voren nog op het hart gedrukt dat zij de ‘verkeersregelaar’ was en dat we dus vooral op haar moesten letten. “En niet wachten op de organist, want dan ben je te laat!”
Ze kweet zich prima van haar taak en ook bij onze deelname aan het avondmaal leidde zij het verkeer in goede banen.

Van te voren had de predikant gezegd dat de viering was ingevuld in de geest van paus Franciscus. Dat kwam tot uitdrukking in mooie liederen en gebeden.
En in de zegen die eindigde met de woorden:
En moge God ons zegenen met zoveel dwaasheid dat we geloven een verschil te kunnen maken in deze wereld,
zodat we doen waarvan anderen zeggen dat het onmogelijk is. Amen.
Benieuwd naar de hele Franciscaner zegen? Klik hier voor een PDF met de tekst: Franciscaner zegenbede

Na dienst was er koffie. Even napraten; gezellig!
Iemand riep iets waarvan hij later opmerkte ‘dat het maar niet op het blog moest.’
Tuurlijk niet.
Stel je voor…….

Reageren

18 april: Zangen van zoeken en zien. Met de nadruk op zoeken…

Door Ada

Op 18 april 2016

In Kerk & gemeente

Gisteravond bezocht ik de vesper met als thema ‘ Wat (?) geloof je nog?
Ondanks het feit dat de dag eigenlijk vol genoeg was, wilde ik graag naar die viering. Op de PKN-website stond namelijk de aankondiging: “Houdt u van nieuwe kerkmuziek? De Op de Helte-cantorij zingt met ons mee.”

Ik houd van nieuwe kerkmuziek.
De cantorij nam ons mee en we zongen liederen uit de bundel `Zangen van zoeken en zien´ met werk van van o.a. Chris Fictoor, Huub Oosterhuis, Michael Steehouder, Chris van Bruggen en Anneke van der Heide. Klinkende namen in kerkmuziek-land. En inderdaad: mooie muziek.
Maar om als gemeente mee te zingen was het echt een brug te ver. We deden wel ons best!
Maar een onbekend lied in canon zingen zonder dat het van te voren wordt geoefend is zelfs voor iemand die noten kan lezen een hele toer.
Af en toe deed ik niet eens mijn best. Want luisteren naar de cantorij die een lied goed zingt vond ik fijner dan ons eigen geworstel met noten en tekst.

Maar ondanks dat was het toch een mooie vesper. De teksten die bij het thema waren gezocht gaven genoeg stof tot nadenken en wat ook erg mooi was, was het pianospel van Thysia Betting, de cantrix van de cantorij.
Want ook al verliep de gemeentezang moeizaam, het blijft mooie muziek.
Blijven zingen dus, die stukken. Maar niet allemaal tegelijk in één viering. En vóór aanvang van de kerkdienst oefenen met de gemeente. Zodat de kerkgangers met hart en ziel mee kunnen zingen!
Ook geïnteresseerd in nieuwe kerkmuziek? Hierbij een link naar de folder Zangen van zoeken en zien >>>

Reageren

10 april: Adelaarsvleug’len

Door Ada

Op 10 april 2016

In Kerk & gemeente

Na een overvolle en enerverende week wilde ik eigenlijk wel naar de kerk vanmorgen, maar we werden te laat wakker. Fijn dat er dan internet is, ik beluisterde de dienst via kerkradio. Dan hoor je wat er gebeurt, maar je bent er niet bij. Dus je beleeft het ook heel anders.

Ik zat met een beschuitje, een kop thee en een sudoku aan de keukentafel. Het orgel klonk blikkerig en de gemeentezang was wat traag en niet te verstaan. Ondertussen kwam Gerard binnen. Hij rommelde ook met boter, brood en thee en kwam naast mij zitten. Af en toe maakte hij een opmerking onder de preek.
Vervolgens stommelde Carlijn de trap af en kwam met een duf hoofd beneden. Toen heb ik de radio maar uitgezet.

Maar toch nam ik iets van de viering mee. Als glorialied zong de gemeente “Lof zij de Heer, de almachtige koning der ere”.
Daar komt het woord adelaarsvleug’len in voor. De dominee vertelde dat in het oude Israël het beeld van de moeder adelaar werd gebruikt als beeld voor God. Als de jongen van de adelaar groot genoeg zijn duwt de moeder ze uit het nest. Als ze dan te pletter dreigen te vallen omdat het vliegen niet direct lukt, gaat moeder onder het jong vliegen en vangt het op haar vleugels op.

In een week die in het teken staat van het afscheid nemen van onze (schoon)moeder komt het beeld van die adelaar echt binnen. Wat een mooie vergelijking.
Ook nu kon ik de gemeente niet verstaan toen ze van lied 868 het tweede couplet zongen.
Maar de woorden kende ik, ik heb het vroeger op de Lagere school al geleerd:

Lof zij de Heer, Hij omringt met zijn liefde uw leven.
Heeft u in ’t licht als op adelaarsvleug’len geheven.
Hij die u leidt, zodat uw hart zich verblijdt:
Hij heeft zijn woord u gegeven.

Reageren

8 april: Klompendans op de cantorij?

Door Ada

Op 8 april 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gisteravond zaten er zo maar 7 extra mensen bij de repetitie van de Catharinacantorij.
Op 24 april is namelijk de Kerkendag, dan is er ’s morgens één viering met de gezamenlijke kerken van Roden: katholiek, doopsgezind en protestants. Oecumenisch met een duur woord. Gasten waren daarom welkom om mee te zingen!

Met zoveel nieuwe mensen was er in het begin sprake van rommelige ongewoonte. De leden van het koor moesten voor de repetitie hun muziek van de drie diensten rondom Pasen inleveren. Langs tafels vol met stapeltjes bladmuziek draaide iedereen zoekend om elkaar heen, ondertussen elkaar bevragend: Waar ligt dit? Waar ligt dat? Het moet er voor de gasten uitgezien hebben als volksdansen.
Zonder klompen, met papieren.

Bas naast mij was niet helemaal goed bij stem. In de pauze ging hij naar huis. Bas daar weer naast omschreef beeldend wat er met zijn buurman aan de hand was: ” haals vol snöt en sliem…” Soms heb je niet zoveel behoefte aan details.

Op de muziekbladen die wij krijgen staan altijd aantekeningen van vorige keren dat we het lied zongen.
“Om de beurt ademhalen staat hier!” zei iemand bij ons in de rij.
Het bleek te gaan om een heleboel noten op het woord slaaf.
“Je begint met slaaa…..” zei cantrix “en je eindigt met …aaf”.
En om de beurt ademhalen dus.
Wij zagen onszelf op de achterste rij al een estafettestokje doorgeven. Met onderdrukte pret als gevolg.

Het zingen ging erg goed.
De gasten waren voornamelijk sopranen en het klonk als een klok.
Eigenlijk had ik gisteren een rotdag.
Ik kreeg een mailtje over het overlijden van een relatief jong familielid. Beroerd was ik er van, pakte er de hele middag mee om en kreeg het niet uit m’n hoofd.
Dan is de cantorij een goede afleiding. Zingen verzet de zinnen, de mooie teksten doen de rest.

Reageren

4 april: Wie bent u?

Door Ada

Op 4 april 2016

In Kerk & gemeente

Gistermorgen hadden we in de Catharinakerk een ‘vrömde’ dominee.
Kerkelijke gemeenschappen kunnen daar soms wat autistisch op reageren.
“Wie preekt er vanmorgen?”
“Hulzebos uit Britsum.”
Hm. Kennen we niet.

De voorganger deed gistermorgen het enig juiste in onze Noord-Drentse gemeente: ze vertelde “waor ze d’r iene van was”. De dochter van. Je zag de mensen denken “O ja! Die zat als kind op basisschool de Hoeksteen. Er zitten ook wat ex-leerkrachten in de kerk…..”.
Dat is dan ook maar weer duidelijk.

De schriftlezing was uit Johannes, daarin ging het over de verschijning van Jezus aan zijn discipelen aan het meer van Tiberias. Lezen? Klik hier: Johannes 21>>>. Hierin vragen de discipelen zich af wie toch die man op de oever is.
De predikante vroeg in de preek: is er iets veranderd in je leven na Pasen? Heb je het helemaal over een andere boeg gegooid?
De leerlingen van Jezus pakten de draad van het gewone leven weer op. Ze gingen vissen.
Wij kregen het advies om dat ook te doen. Neem Jezus’ woorden en zijn voorbeeld mee in je dagelijkse leven. Leef je leven in het nieuwe licht van Pasen.

De overdenking werd afgesloten met de constatering dat iedereen op de vraag “Wie bent u?” een ander antwoord geeft. Een ieder heeft immers zijn eigen verhaal. Maar voor iedereen geldt dat vóór het antwoord op de vraag”Wie bent u?” kan komen te staan: “Ik ben een kind van God.”

Na de dienst was er koffiedrinken. Daar sprak ik de dominee nog even. Ze is naast predikante in Britsum ook gastpastor in ‘Nijkleaster’ in Jorwert, een pioniersplek van de Protestantse kerk Nederland. Daar zijn Gerard en ik ook eens geweest, zie 4 oktober >>>
Wij zullen haar daar misschien nog wel eens ontmoeten, want ik ben van plan om Jorwert nog eens te bezoeken.
Maar misschien komt ze ook nog wel eens naar Roden, want ik ben het roerend eens met degene die na de dienst tegen zijn buurman zei: “Die mag hier nog wel ies kommen preken.”

Reageren

27 maart: De steppe zal bloeien

Door Ada

Op 27 maart 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vanmorgen, op de morgen van Paaszondag, sloten we in onze gemeente de Paascyclus af met een wonderschone dienst.

Gisteravond hadden Gerard en ik de Paaswake gemist, want Gerard’s jongste broer werd vijftig en dat werd uitbundig gevierd. Met familie, vrienden, een borrel en een chinees buffet. De vriendengroep van het stel kennen wij ook uit Hoogersmilde en we hadden hen een tijdje niet gezien. Met mijn schoonzusjes besprak ik dat ze allemaal zo oud geworden waren……. even verderop zeiden de vrienden waarschijnlijk hetzelfde over ons!

Terug naar de viering van vanmorgen. We werkten met de Catharinacantorij mee en moesten dus al om 09.00 uur in de kerk zijn. Na zo’n feest én met een uur minder vanwege de zomertijd was dat best vroeg. Maar beslist de moeite waard.
In de viering werden het scheppingsverhaal, een tekst uit Jesaja 51 en het opstandingsverhaal (deze morgen uit het Johannes-evangelie) door elkaar heen gevlochten en de cantorij omzong het met bijpassende muziek. De bloemen die vrijdagavond bij het kruis waren gelegd stonden nu her en der verspreid in de kerk.
Heel verrassend was het lied “De steppe zal bloeien”, lied 608 uit het nieuwe Liedboek. Meestal sterft dit in schoonheid omdat de gemeente nooit zo goed weet waar de rusten zitten en waar moet worden doorgezongen. Zo niet vanmorgen. Cantrix Erica dirigeerde en gaf duidelijk aan hoe het gezongen moest worden. Erwin Wiersinga zat achter het orgel en begeleide het met een

Mee naar huis

waterval aan noten op het historische Hinzs-orgel. En toen werd het zomaar een spirituele belevenis die mij tot tranen toe ontroerde.

Aan het einde van de dienst sprak de voorganger de wens uit dat we zouden opstaan net als Jezus.

Opstaan uit onze onverschilligheid, opstaan tegen onrecht en liefdeloosheid.
Bij de uitgang kregen we een narcis, zodat we iets van de viering mee naar huis zouden nemen.
‘De steppe’ nam ik in ieder geval mee naar huis, dat zong nog lang door in mijn hoofd.
Hierbij een link naar een pagina van de website kerkliedwiki >>> met meer informatie over het lied.

Reageren

25 maart: Niet de oren! De voeten.

Door Ada

Op 25 maart 2016

In Kerk & gemeente

Afgelopen woensdag stond ik rond half drie met een collega bij het kopieerapparaat.
“Goed weekend” wenste ik hem “ik ga zo naar huis” .
“Begint het voor jou ook morgenavond met de Witte Donderdag?” vroeg hij. Op mijn werk doe ik niet geheimzinnig over het feit dat ik protestants ben, maar het is niet een dagelijks onderwerp bij het koffieapparaat.
Er ontstond een gesprekje over rituelen in de stille week, de vieringen en zingen in een cantorij. Hij is lid van de PKN-gemeente in Vries, hij is daar al 9 jaar kerkrentmeester. Ook hij beleeft dus deze dagen ‘de paascyclus’ binnen de PKN-kerk. Dat wisten we nog niet van elkaar, het geeft een stukje herkenning en verbondenheid.

Gisteren was het Witte donderdag. Dan herdenken we het laatste avondmaal dat Jezus met zijn leerlingen vierde. Op die avond leerde hij hen om in een stukje brood zijn lichaam en in het slokje wijn zijn bloed te gedenken.

Voorafgaand aan de maaltijd waste Jezus zijn leerlingen de voeten. Een taak die anders door een huisknecht werd gedaan, maar die was er die avond niet. Niemand van de leerlingen voelde zich geroepen om die taak op zich te nemen. Jezus liet met zijn optreden zien dat je je nooit te goed moet voelen om een ander de voeten te wassen.
De voorganger zei het gisteravond heel treffend:
We moeten elkaar niet de oren wassen, maar de voeten.

Reageren

21 maart: Het orgel-balkonhekje.

Door Ada

Op 21 maart 2016

In Kerk & gemeente

Gisteravond was de vesper waaraan wij, Piety, Jaap, Gerard en ik, onze medewerking verleenden.
En natuurlijk: wij vinden het fijn om met z’n vieren te zingen, we hadden de stukken goed ingestudeerd, maar de zenuwen spelen een uur voor dienst behoorlijk op.

Hinszorgel in de Catharinakerk

Mensen die mijn blog lezen weten dat ik graag luister naar het orgel als Erwin Wiersinga er op speelt. Gisteravond was hij onze begeleider, dan zit het dus wat orgel betreft wel goed. Maar met Erwin ‘luistert het ook nauw’.
Het eerste lied tijdens het inzingen was ook gelijk het moeilijkste van de dienst en dat ging beslist niet jofel.
Dan verschijnt Erwins hoofd boven het orgel-balkonhekje.
Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen.
Maar gelukkig: de rest ging goed. Erwin stelde voor om in de dienst iets luider mee te spelen. “Om onze foutjes te markeren.” veronderstelde Jaap. Hij bedoelde maskeren…

Die foutjes waren er. Maar het meeste ging goed. Vooral het eerste lied, dat tijdens het inzingen voor problemen zorgde, ging tijdens de viering helemaal goed.
Als gelegenheidskwartet hebben we genoten van de repetities in de aanloop naar deze viering toe.
Het was de eerste keer dat Gerard en ik weer in het openbaar zongen na de lange periode van ziek zijn van Gerard. Daar zijn we blij mee. Net als met het feit dat Gerards conditie met sprongen vooruit gaat. En dat z’n haar weer terug is. Het is fijn dat we alle dingen zo langzamerhand weer op kunnen pakken.
Voelt goed!

Reageren

6 maart: Als woorden stokken spreekt de hand.

Door Ada

Op 6 maart 2016

In Kerk & gemeente

Bevestiging van ambtsdragers. Twee mannen die zich willen inzetten voor onze PKN-gemeente. Eén als diaken en één als ouderling-kerkrentmeester. Vanmorgen stonden ze vóór in de kerk en zeiden ‘ja’. Ik zou zeggen: applaus!
Maar dat doe je niet. Heurt niet zo.
Vanmorgen heb ik ze met een handdruk gefeliciteerd én sterkte gewenst.
Die handdruk had ik ook al als plaatje op de PKN-website gezet bij ‘Viering a.s. zondag”. De voorganger bekrachtigt het ‘ja’ met een handdruk namens de hele gemeente.

Handen speelden vanmorgen een hoofdrol in de viering.
De gelijkenis van de Verloren Zoon stond centraal (lezen? zie >>>).
De predikant maakte vanmorgen gebruik van de zegeningen van deze tijd (de beamer) en liet ons het schilderij van Rembrandt zien met hetzelfde onderwerp.
Hij attendeerde ons op de handen van de vader.
Wie goed kijkt, ziet dat dat twee verschillende handen zijn.
De ene hand is een grote en ruige vaderhand. Deze hand lijkt krachtig op de schouder van de jongste zoon te drukken. Alsof Rembrandt daarmee wil uitdrukken dat de vader hem stevig tegen zich aan wil houden en nooit meer los wil laten.
De ander hand lijkt op een schone en zachte moederhand. Deze hand ligt zichtbaar zacht op de rug van de jongste zoon. Hieruit blijkt de liefde en de zorg van de moeder.
Er valt nog veel meer te zien op het schilderij. Op internet vond ik, zoekend naar een plaatje, deze website Observatie schilderij >>>.

Als slotlied zongen we vanmorgen lied 1014, één van de laatste liederen uit het nieuwe liedboek “Geef vrede door van hand tot hand”.
De woorden van het vierde couplet ontroerden me:

De sterke, zachte hand zij dank,
die meer dan troost kan geven:
als woorden stokken, spreekt de hand
in vriendschap, steun en zegen.

Het zingen lukte niet zo goed vanmorgen vanwege een erg gezellig feestje zaterdagavond, maar ook zonder het gebruik van mijn stembanden was deze viering meer dan de moeite waard.

Reageren

4 maart; “Een kwartier, hè.”

Door Ada

Op 4 maart 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Met alle positieve punten met betrekking tot zingen nog in m’n hoofd (zie blog gisteren) wandelde ik gisteravond weer naar de cantorij-repetitie.
In deze periode voor Pasen hebben we het er maar druk mee: we werken mee aan de vieringen op Witte donderdag, Goede vrijdag en Paasmorgen. Dat betekent heel veel liederen, een stuk of vijf repetities en hard werken. De meeste liederen hebben we al eens gezongen. Maar dat betekent niet dat we ze zo weer zingen. In bedekte termen probeerde cantrix ons duidelijk te maken dat we thuis ook iets zouden kunnen doen.
Ik zag denkbeeldige tekstballonnetjes boven sommige hoofden. “Huiswerk!?!”

Gisteravond zongen we alle muziek voor de Witte donderdag. Mooie muziek. Alleen het tafelgebed biedt niet veel uitdaging. Eén-stemmig en weinig variatie. Wat cantrix de opmerking ontlokte: “We hebben wel eens een moeilijker tafelgebed gezongen.” Waarop iemand zei: “Ja. En mooier.”

Eén lied ging heel beroerd. Lacherig zongen we het uit, het was echt niet om aan te horen. Cantrix liep ñaar het keyboard, sloeg het akkoord aan en riep opgewekt: ” We zijn wel op toon gebleven!”
Na een uur zingen was het om half negen pauze. Koffie. Dat is ook altijd een zeer genoeglijk deel van de cantorij-avond, dat eigenlijk altijd langer duurt dan de vijftien minuten die er voor staan.
Meestal staat onze cantrix dit oogluikend toe, maar vanavond kregen we vooraf de boodschap mee: “Een kwartier, hè!”

Dat is gelukt. Het tweede kopje werd in recordtempo naar binnen gewerkt en we hebben het hele repertoire voor 24 maart doorgezongen.
Ondertussen had ik nog grote pret met de mensen om mij heen bij het pakken van een begintoon…….toen we zouden inzetten lukte dat even niet.
Het woord ‘klieren’ viel in dit verband. Mea culpa.
Met een collega-alt wandelde ik terug naar huis.
We waren het roerend eens: zingen is goed voor je hart, je longen én je humeur!

Reageren